Αντιπαγκοσμιοποίηση VS Παγκοσμιοποίηση

Συγγραφέας: Αλέξανδρος Χ. Μήτσιου

«Το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει είναι η προσωπική μου ελευθερία. Θέλω απλά το δικαίωμα να επιλέγω. Προφανώς, όμως, είναι μάταιο να έχω εγώ το δικαίωμα να επιλέγω όταν δεν το έχουν και όλοι οι άλλοι.»

Τζόε Στράμμερ

«Ζητάμε την παγκόσμια ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΙΣΟΤΗΤΑ-ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ. Ζητάμε μία πατρίδα περιλαμβάνουσα σύμπασα την ανθρωπότητα, μία τάξη ανθρώπων, αυτήν των εργαζομένων και συναδέλφων που να απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα και να έχουν τα ίδια καθήκοντα.»

Μαρίνος Αντύπας

«Δεν αποτελούμε τμήμα του παρελθόντος, αλλά του μέλλοντος. Γιατί κοιτάζουμε προς τα πίσω, αλλά ονειρευόμαστε προς τα εμπρός. Τα πόδια μας μένουν βουτηγμένα στον πηλό της ιστορίας, αλλά το κεφάλι μας διακρίνει το φωτεινό αύριο.»

Υποδιοικητής Μάρκος

Ο κυβερνοαντάρτης Subcommandante Marcos είναι ο κατεξοχήν ήρωας της Αντιπαγκοσμιοποίησης.

Η αληθινή σημασία των λέξεων.

Σε μεγάλο βαθμό η σύγχυση της κοινής γνώμης, που παρατηρείται έντονα στην κατανόηση των πραγματικοτήτων που διέπουν την επικαιρότητα, οφείλεται στην άγνοια των σημασιών των όρων που χρησιμοποιούνται, αλλά και στην υπονομευτική δράση της αντικοινωνικής μηχανικής.

Επειδή, λοιπόν, βασική προϋπόθεση για την αποδοτική αναζήτηση της γνώσης και για την ασφαλή αξιολόγηση της πληροφορίας είναι η σωστή χρήση των λέξεων και των σημασιών τους, για να αποφύγουμε κάθε περίπτωση παρανόησης, θα εξετάσουμε την αληθινή σημασία των λέξεων.

Κατ' αρχήν, λοιπόν, ας ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει ο όρος παγκοσμιοποίηση. Παγκόσμιος είναι αυτός που είναι κοινός σε ολόκληρο τον κόσμο, σύμφωνα με το έγκριτο Μέγα Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας των Liddell & Scott. Ποίηση είναι η δημιουργία. 'Aρα, ο σύγχρονος όρος της παγκοσμιοποίησης σημαίνει την δημιουργία συνθηκών, οι οποίες θα είναι κοινές για ολόκληρο τον κόσμο. Αντίστοιχο νόημα έχει και ο αγγλικός όρος globalization που χρησιμοποιείται διεθνώς.

Αντιθέτως, αντιπαγκοσμιοποίηση είναι η διαφωνία απέναντι στην παγκοσμιοποίηση και η δράση ενάντια στην επιβολή κοινών συνθηκών σε επίπεδο παγκοσμιότητας. Την ίδια σημασία έχει και ο αγγλικός όρος antiglobalization.

Τέλος, δεν πρέπει να συγχέουμε την παγκοσμιοποίηση με τον οικουμενικό και την οικουμενικότητα, διότι οικουμενικός σημαίνει αυτός που ανήκει σε ολόκληρο τον κόσμο και όχι αυτός που επιβάλλεται σε ολόκληρο τον κόσμο σαν παγκοσμιοποιημένος (βλ. όπ.π.). Το ίδιο ισχύει και για τον αγγλικό όρο universal (βλ. Λεξικό της Οξφόρδης).

Οι καταγγελίες του Νόαμ Τσόμσκυ είναι αποκαλυπτικές για τον απεχθή και εγκληματικό χαρακτήρα της «παγκοσμιοποίησης».

Οι αποκαλύψεις του Νοάμ Τσόμσκυ.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακό, όσο και ανησυχητικό, είναι που ο Νόαμ Τσόμσκυ, ο εβραϊκής καταγωγής Αμερικανός πανεπιστημιακός καθηγητής γλωσσολογίας και φιλοσοφίας στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (Μ.Ι.Τ.), κατηγορεί συλλήβδην τις πολιτικοστρατιωτικές ηγεσίες των Η.Π.Α και του Ισραήλ ότι εκπαιδεύουν, χρηματοδοτούν και προωθούν ναζιστές βασανιστές και δολοφόνους, στρατιωτικούς και πολιτικούς, για να κρατούν τις χώρες του ''Τρίτου Κόσμου'' και ειδικά της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής με την βία υπό την άμεση επιρροή τους, και ότι διατηρούν ναζιστικών προτύπων στρατόπεδα εκπαίδευσης εντός και εκτός του εδάφους τους.

Επιπροσθέτως αποκαλύπτει ότι οι ναζιστικές επιχειρήσεις στην Ευρώπη δεν τερματίστηκαν με την λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, αλλά συνεχίστηκαν ως το 1950 υπό την αμερικανική καθοδήγηση πλέον! Γράφει συγκεκριμένα: «Δεν εκδηλώθηκε -και δεν εκδηλώνεται ακόμα και σήμερα- καθόλου οργή για το γεγονός ότι οι δυτικογερμανικές επιχειρήσεις κατασκοπίας, που είχαν ως στόχο την Ε.Σ.Σ.Δ., τέθηκαν υπό τον έλεγχο του Ράινχαρντ Γκέλεν, ο οποίος είχε διεξαγάγει ανάλογες επιχειρήσεις στην Ανατολική Ευρώπη για λογαριασμό των Ναζί, ή για το ότι η C.I.A. έστελνε πράκτορες και προμήθειες για να βοηθήσει στρατούς που εμπνέονταν από τον Χίτλερ και πολεμούσαν στην Ανατολική Ευρώπη και την Ουκρανία ακόμα και ως τις αρχές της δεκαετίας του 1950, ως τμήμα της ''στρατηγικής του περιορισμού της σοβιετικής σφαίρας επιρροής'', που επισημοποιήθηκε με την απόφαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας ν.68 - Απρίλιος 1950».

Περισσότερο ανησυχητικός είναι ο φόβος του Τσόμσκυ πως ένα κομμάτι του ναζιστικού μηχανισμού συνεχίζει να ασκεί πολιτική εξουσία μέσα από τις Η.Π.Α. με στόχο την παγκόσμια προώθηση των αμερικανοσιωνιστικών συμφερόντων σε βάρος της ειρήνης, της ελευθερίας και της ανθρωπότητας. Οι εκτιμήσεις του δεν βασίζονται σε θεωρίες συνωμοσίας ή σε ευφάνταστες εικασίες, διότι θεωρεί πως έτσι κι αλλοιώς η συνωμοσία ενυπάρχει στο πολιτικό σύστημά μας, καθώς υπάρχει αδιαφάνεια και δεν ασκείται άμεσα από τους πολίτες η διακυβέρνηση ώστε να γνωρίζουν οι ίδιοι τα θέματα και να συμμετέχουν στην διευθέτησή τους βάσει του αρχαιοελληνικού αμεσοδημοκρατικού προτύπου. Για όποιον του φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά διευκρινίζω ότι πηγή πληροφόρησης του κορυφαίου αυτού κατά της παγκοσμιοποίησης φιλοσόφου δεν αποτελούν κάποιες φαντασιόπληκτες ''μυστικές οδοί'' παρά τα ίδια τα δημοσιεύματα του εν πολλοίς ελεγχόμενου αστικού τύπου και οι ανακοινώσεις των πολιτικών υπηρεσιών στις οποίες ο Τσόμσκυ αντιτίθεται.

Πολύ πιθανό το ''μικρόβιο'' για μια εξουσιαστική παγκοσμιοποίηση να μεταδόθηκε από την ναζιστική Γερμανία στην ιμπεριαλιστική Αμερική. Αλλά έχει πλέον μετεξελιχτεί. Ο πολιτικός επιστήμων και φιλόσοφος, αλλά και στρατιωτικός ηγέτης του επαναστατικού κινήματος των ιθαγενών Ζαπατίστας που έχουν αυτονομήσει την επαρχία Τσιάπας στο Μεξικό εφαρμόζοντας κοινωνική δημοκρατία, ο Subcommandante Marcos (Υποδιοικητής Μάρκος), διαπιστώνει ότι: «Η καρδιά της παγκόσμιας εξουσίας σήμερα δεν βρίσκεται ούτε στον Λευκό Οίκο, στην Ουάσιγκτον, ούτε στην έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις Βρυξέλες. Η αληθινή εξουσία κατέχεται από το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο». Ας μην ξεχνάμε ότι το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο είναι παγκόσμιο, επομένως ενεργεί σε παγκόσμιο επίπεδο..

Μάικλ Μουρ, η «αλογόμυγα» που αφυπνίζει τα ανθρωπιστικά και δημοκρατικά αισθήματα του αμερικανικού λαού.

Η εκσυγχρονισμένη χίμαιρα της παγκοσμιοποίησης.

Πολλοί είναι αυτοί που νομίζουν ότι η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση ξεκίνησε στην δεκαετία του 1990 μετά από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και ότι αναπτύσσεται ραγδαία κατά την δεκαετία που τώρα διανύουμε. Όμως αυτή η αντιμετώπιση του θέματος δεν καλύπτει συνολικά το εξουσιαστικό αυτό φαινόμενο. Η επιβολή κοινών συνθηκών για ολόκληρο τον πλανήτη ξεκινάει αμέσως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και διαμέσου της οικονομίας οριστικοποιεί την μορφή που θα λάβει κατά την ταραγμένη δεκαετία του 1970.

Την εποχή εκείνη, γράφει ο Νόαμ Τσόμσκυ, το Λονδίνο λόγω της φτώχειας και της δυστυχίας θύμιζε πρωτεύουσα τριτοκοσμικής χώρας. Το μέλλον είχε προθεσμία λήξης για την βρεταννική νεολαία των μέσων της δεκαετίας του 1970. Ίσως στην πραγματικότητα να μην υπήρχε ούτε παρόν ήδη από τις αρχές της δεκαετίας, όταν η συντηρητική κυβέρνηση του Έντουαρτ Χηθ από το 1970 ως το 1974 δεν κατάφερε να περιορίσει την οικονομική κρίση και ο πληθωρισμός αύξανε ανεξέλεγκτα, ενώ οι άνεργοι έφταναν στους 1.600.000. Μάλιστα η ενεργειακή κρίση του 1973 υποχρέωσε την κυβέρνηση να υιοθετήσει την εργάσιμη εβδομάδα των τριών ημερών. Στα 1974 εξελέγη η ''εργατική'' κυβέρνηση του Χάρολντ Ουίλσον, που απευθύνθηκε στην οικονομική υποστήριξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου περιορίζοντας δραματικά τον κοινωνικό χαρακτήρα του βρεταννικού κράτους. Ανάμεσα στα 1978-1979 η κατάσταση έφτασε σε τραγικά επίπεδα ανέχειας και ξέσπασαν οι ιστορικές συγκρούσεις εργαζομένων και εργοδοτών, συνδικάτων και κράτους, που οδήγησαν σε τρομερές απεργίες στα εργοστάσια και στα ορυχεία, και γενικότερα σε πάμπολλους τομείς λειτουργίας του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Ταυτόχρονα αναδείχτηκαν έντονα αντιεξουσιαστικά ρεύματα μέσα από τον χώρο της νεολαίας με κυριότερα το αντιφασιστικό κίνημα και το πανκ ροκ.

Πλάτων Δρακούλης, ο πρωτοπόρος Έλληνας φιλόσοφος και ακτιβιστής που εισήγαγε τις σοσιαλιστικές ιδέες στην Ελλάδα είναι πρώτυπο αντιπαγκοσμιοποιητικού φρονήματος.

Στις βρεταννικές εκλογές του 1979 αναδείχτηκε η άκρως συντηρητική κυβέρνηση της Θάτσερ, η οποία κρατήθηκε στην εξουσία επί δώδεκα συναπτά έτη ανοίγοντας με το παράδειγμά της τον απάνθρωπο δρόμο για τον αδηφάγο νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση. Η Μάργκαρετ Θάτσερ, που την απεκάλεσαν ''σιδηρά κυρία'' διότι με την ''σιδηρά γροθιά'' της διευθετούσε τα προβλήματα της βρεταννικής κοινωνίας και της αγγλικής κοινοπολιτείας επιδεικνύοντας πρωτοφανή σκληρότητα για τα δυτικά δεδομένα, μετέτρεψε την Βρεταννία σε πρότυπη ταξική δικτατορία, μοναδική στα χρονικά του δυτικού κόσμου, οδηγώντας τη χώρα της σε οικονομική πτώχευση και κατάρρευση. «Σύμφωνα με τα δεδομένα για την κατανομή του εισοδήματος και την κατανάλωση, τα οποία δημοσίευσε η Παγκόσμια Τράπεζα, ένα βαθύ χάσμα χωρίζει τους Βρεταννούς και Χιλιανούς που έχουν περίσσευμα από τους Βρεταννούς και Χιλιανούς που ζούνε από το περίσσευμα των πλουσίων. Και στις δύο χώρες, όσο απίστευτο και να φαίνεται, η κοινωνική ανισότητα είναι μεγαλύτερη από την κοινωνική ανισότητα στο Μπαγκλαντές, την Ινδία, το Νεπάλ ή τη Σρι Λάνκα», γράφει ο Ουρουγουανός πολιτικός στοχαστής και λογοτέχνης Εδουάρδο Γκαλεάνο στο έργο του Ένας Κόσμος Ανάποδα. Επρόκειτο, δηλαδή, για μια αγγλική διακυβέρνηση εφάμιλλη με την σκληρή χιλιανή στρατιωτική δικτατορία του Αουγκούστο Πινοσέτ, πράγμα που καταδεικνύεται εξάλλου σε επίπεδο αποτελεσμάτων διαχείρισης από τα στοιχεία που μας δίνει ο κατεξοχήν πλανητικός κεφαλαιοκρατικός οργανισμός της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Τα αποτελέσματα αυτής της απάνθρωπης πολιτικής της ''ελεύθερης αγοράς'', που στην πραγματικότητα σημαίνει ανεξέλεγκτη εργασιακή εκμετάλλευση των ανθρώπων και ατιμώρητη ψυχοβιολογική εξόντωση των κοινωνιών, είναι τραγικά. Για παράδειγμα καθημερινά αυξάνει ο αριθμός των Βρεταννών που υποαπασχολούνται προσωρινά από πρακτορεία εργαζομένων, χωρίς να θεωρούνται άνεργοι, αν και σπανίως βρίσκουν δουλειά. Επίσης, οι εννιά στις δέκα νέες θέσεις εργασίας στην Βρεταννία έχουν παροδικό χαρακτήρα και σύντομα καταργούνται αφήνοντας τους εργαζόμενους άνεργους. Πρόκειται για μια ανισόρροπη κατάσταση που- όπως παρατηρεί ο Τσόμσκυ- κάνει τους ανθρώπους από μαθητές ακόμη να «φοβούνται ότι, αν δεν συμπεριφερθούν όπως πρέπει, δεν θα βρουν ποτέ δουλειά και αυτό έχει πειθαρχική επίδραση πάνω τους».

Σαφώς αυτά τα συμπτώματα μιας τέτοιας εκσυγχρονισμένης οικονομικής απολυταρχίας τα βιώνουμε και στην Ελλάδα του σήμερα, όπως διαπιστώνουμε όλοι μας, καθώς το νεοφιλελεύθερο φάσμα της φτώχειας και της ανεργίας εξαπλώνεται, ενώ το ελληνικό κράτος πρόνοιας όλο και περισσότερο συρρικνώνεται.

Ο Κρητικός κοινωνικός επαναστάτης και πατριώτης αγωνιστής Σταύρος Καλλέργης αποτελεί πρότυπο αντιπαγκοσμιοποιητικής μαχητικότητας για τον Νέο Ελληνισμό.

Στη σκιά της παγκοσμιόποιησης.

Στην πραγματικότητα λέγοντας ''παγκοσμιοποίηση'' εννοούμε την παγκόσμια κυριαρχία ενός οικονομικού συστήματος που αποσκοπεί στην διάλυση κάθε κρατικής μέριμνας που μέχρι τώρα ωφελούσε τον πολίτη. Οι αγοραστικές τιμές αυξάνουν, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μειώνεται, η αγοραστική δύναμη των μισθών ελαττώνεται, οι ανάγκες που πρέπει καλυφθούν πολλαπλασιάζονται. 'Aνθρωποι και οικογένειες υποθηκεύουν τον εαυτό τους και την ζωή τους στις τράπεζες, σε οικονομικές εταιρείες δηλαδή, προκειμένου να δανειστούν χρήματα για να καλύψουν τις πραγματικές ή πλασματικές τους ανάγκες, που κανονικά θα έπρεπε να καλύπτουν οι κρατικοί οργανισμοί ωφελώντας το κοινωνικό σύνολο.

Την ίδια στιγμή δημόσιοι οργανισμοί και υπηρεσίες κοινής ωφέλειας που δημιουργήθηκαν από το κράτος με τα χρήματα των φορολογουμένων και των εργαζομένων, με αδιαφανείς διαδικασίες παραχωρούνται σε εξευτελιστικές τιμές από τις πολιτικές ηγεσίες σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Με τον τρόπο αυτόν τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών στην σίτιση, στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία, στην υδροδότηση, στην ηλεκτροδότηση, στην τηλεπικοινωνία, στην ασφάλιση, στην ασφάλεια, στην άμυνα, στην έκφραση και σε άλλους κοινωνικά και εθνικά νευραλγικούς τομείς καταργούνται, διότι πολύ απλά η κατοχύρωσή τους πρακτικά καταργείται από ιδιωτικούς οργανισμούς που δεν υπόκεινται σε κοινωνικό έλεγχο και που συχνά ξεφεύγουν από κάθε θεσμικό περιορισμό.

Στην πραγματικότητα το φάντασμα της παγκοσμιοποίησης υφίσταται με τον ακόλουθο τρόπο. Ιδιωτικές επιχειρήσεις με τεράστιο πλούτο και δύναμη εξαγοράζουν τις πολιτειακές αρχές. Έτσι καταφέρνουν σταδιακά να δημιουργήσουν σε ολόκληρο τον πλανήτη τις κατάλληλες συνθήκες ώστε τελικά να ιδιωτικοποιηθούν τα κράτη και να καταργηθεί ο δημόσιος και κοινωνικός χαρακτήρας που ακόμη διατηρούν ως έναν βαθμό οι υπηρεσίες κάλυψης των στοιχειωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Με λίγα λόγια ετοιμάζεται το έδαφος για να επιτευχθεί μια νέα ανακατανομή του πλούτου, ώστε τελικά οι πλούσιοι να είναι ελάχιστοι και να κατέχουν τον παγκόσμιο πλούτο και οι φτωχοί να είναι όλοι οι υπόλοιποι που δεν θα τους ανήκει τίποτα, ούτε καν το σώμα τους. Τα κράτη θα υπάρχουν μόνον ως τοποτηρητές διατήρησης των συνθηκών υποταγής των λαών και των κοινωνιών.

Ήδη ο Τσόμσκυ επισημαίνει ότι οι πλούσιοι έχουν καταφέρει να απολαμβάνουν μόνον οι ίδιοι τα προνόμια του κράτους πρόνοιας φροντίζοντας παράλληλα να μην ισχύουν καθόλου στον ίδιο βαθμό για φτωχούς και μικρομεσαίους. Για τους τελευταίους ισχύουν μόνο οι νόμοι της ζούγκλας (ο "μεγάλος" τρώει τον "μικρό") της υποτιθέμενης "ελεύθερης" αγοράς, στα πλαίσια της οποίας ο πλούσιος είναι ελεύθερος να υπερπλουτίσει και ο φτωχός να υποσιτιστεί.

Ο εθνομάρτυρας και κοινωνικός επαναστάτης Μαρίνος Αντύπας εκφράζει τις απαρχές του ριζοσπαστικού κινήματος στην Ελλάδα.

Ίσως να φαντάζουν υπερβολικά όλα αυτά, όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε τον παράγοντα της ανθρώπινης απληστίας. Πρόκειται για το αρρωστημένο χαρακτηριστικό της απληστίας που οδήγησε επανειλημμένα σε απερίγραπτες θηριωδίες, ολοκαυτώματα, γενοκτονίες, λιμούς, πολέμους και σε κάθε είδους βαρβαρότητες. Δεν χρειάζεται να πάμε παραπέρα από τα ελληνικά χωροχρονικά πλαίσια. Αρκεί να θυμηθούμε την προσωπική υποθήκη ανθρώπων λόγω χρεών στην αθηναϊκή ολιγαρχία ως την εποχή που προχώρησε σε θεσμικές αλλαγές ο Σόλων ανοίγοντας τον δρόμο για την επικράτηση των δημοκρατικών και την εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας.

Ο δημοφιλής Υποδιοικητής Μάρκος έχοντας εντρυφήσει αρκετά στα θέματα της παγκοσμιοποίησης επισημαίνει ότι οι αυτόχθονες του Μεξικού υποφέρουν από την λεηλασία που συμβαίνει στον κόσμο για πάνω από μισή χιλιετία μετά την κατάκτηση του 1492 και προειδοποιεί ότι: «Ο κόσμος γνωρίζει σήμερα μιαν ανάλογη λεηλασία λόγω της παγκοσμιοποίησης, γιατί αυτό σημαίνει η ιδιωτικοποίηση όλων όσων είναι δημόσια και συλλογικά, καθώς και η ιδιωτικοποίηση των κοινών αγαθών, όπως είναι η επιστήμη και οι γνώσεις. Αυτή η ιδιωτικοποίηση απειλεί μάλιστα το μέλλον της ανθρωπότητας, μετά την αποκρυπτογράφηση του ανθρώπινου γενώματος. Βαδίζουν προς μία ιδιωτικοποίηση της ζωής. Ιδιωτικοποιούν όχι μόνον ό,τι είναι σήμερα ο κόσμος, αλλά και ό,τι θα μπορούσε να είναι αύριο».

Εάν, λοιπόν, επιτρέψουμε την επικράτηση της αδηφάγου παγκοσμιοποίησης, τότε δεν προβλέπεται αίσιο μέλλον για την ανθρωπότητα. Είναι, όμως, τόσο απλό και εύκολο να επικρατήσει; Ή μήπως υπάρχουν αρκετοί ανασταλτικοί παράγοντες που παρεμποδίζουν την επιβολή του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού; Η απάντηση βρίσκεται στην Αντιπαγκοσμιοποίηση.

Τζων Λάυντον, γνωστός ως Τζόννυ Ρόττεν. Είναι ο Ιρλανδός ανατρεπτικός αρχηγός των θρυλικών Sex Pistols, από τους πρωτεργάτες της Antiglobalization Culture.

Στο φως της αντιπαγκοσμιοποίησης.

Το διεθνές κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης εκδηλώνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου με διάφορες μορφές, πρακτικές και προτάσεις. Κύριο αίτημα της Αντιπαγκοσμιοποίησης είναι ο σεβασμός της διαφορετικότητας των ατόμων, των κοινωνικών ομάδων, των τοπικών κοινωνιών και των απανταχού λαών και εθνικοτήτων.

Η αντιπαγκοσμιοποίηση απαιτεί την διεθνή εφαρμογή της κοινωνικής δημοκρατίας, της κοινωνικής ισοπολιτείας και ισοκατανομής, την διασφάλιση της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στα κοινά, την αναγνώριση της ξεχωριστής φυσιογνωμίας κάθε ατόμου, κάθε κοινωνίας, κάθε λαού και έθνους και την επίτευξη οικουμενικής συνεννόησης όλων αυτών με την αναγνώριση αντιστοίχως του πρωταρχικού δικαιώματός τους στην προσωπική αυτονομία, στην κοινωνική αυτοθέσμιση, στην λαϊκή αυτοδιάθεση και στην εθνική ανεξαρτησία.

Η αντιπαγκοσμιοποίηση αντλεί την προϊστορία της από όλα εκείνα τα ανθρωπιστικά, αναγεννησιακά, διαφωτιστικά, επαναστατικά, αστικά, αγροτοεργατικά, εθνικοαπελευθερωτικά, πολιτικά και πολιτισμικά κινήματα που αγωνίστηκαν για έναν καλύτερο κόσμο και μια δικαιότερη οικουμένη. Πρόδρομοι της αντιπαγκοσμιοποίησης είναι όλοι εκείνοι οι επαναστάτες που αφιέρωσαν την ζωή και την περιουσία τους στο ανθρωπιστικό τους όραμα δημιουργώντας καλύτερες συνθήκες ζωής για εμάς σήμερα, αλλά και πρότυπα για τους σύγχρονους αγώνες. Οι Ρήγας, Υψηλάντης, Μπολιβάρ, Χοσέ Μαρτί, Μαρξ, Μπακούνιν, Κροπότκυν, Μπλακύ, Προυντόν, Μενάρ, Γαριβάλδης, Μαλατέστα, Κυπριάνι, Χουάρες, Αλεμάν, Λαφάργκ, Καΐρης, Δρακούλης, Αντύπας, Καλλέργης, Δραγούμης, Γκράμσι, Ζωρές, Ζαπάτα, Βίλλα, Ωρομπίντο, Γκάντι, Γκεβάρα, Αλλιέντε, Ορτέγκα, είναι μόνο λίγα ονόματα ανάμεσα στα τόσα άλλα γνωστά ή άγνωστα.

Πρωτοπόροι ακτιβιστές στο πνεύμα της Αντιπαγκοσμιοποίησης ο ριζοσπάστης μουσικός και φιλόσοφος Τζόε Στράμμερ (φοράει λευκά), και ο αντικομφορμιστής μουσικός και σήμερα καταξιωμένος ζωγράφος Πωλ Σάιμονον (φοράει μαύρα και σαντινίστικο μαντίλι) στην Αθήνα με τους Clash τον Αύγουστο του 1985.

Μουσικά το νεανικό ρεύμα της αντιπαγκοσμιοποίησης κινείται μεταξύ των αντικομφορμιστικών ήχων των Clash και των Sex Pistols ή των Mano Negra και των Rage Against The Machine. Ακούει την μουσική του Τζόε Στράμμερ, του Τζων Λάυντον (ή Ρόττεν), του Μάνου Τσάο, παρακολουθεί ταινίες του Μάικλ Μουρ, διαβάζει βιβλία του Τσόμσκυ και στα δημοψηφίσματα καταψηφίζει τις επιλογές του παγκόσμιου εξουσιαστικού κεφαλαίου (βλ. Ολλανδία, Γαλλία, Κύπρος κ.λπ.).

Ανάμεσα στα πρόσωπα της επικαιρότητας που αντιτάσσονται στα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης ξεχωρίζουν ο μουσικός Μάνου Τσάο, ο ποδοσφαιριστής Ντιέγκο Μαραντόνα, ο ζωγράφος και μουσικός Πωλ Σάιμονον, ο ακτιβιστής εναντίον των μεταλλαγμένων τροφίμων και των ταχυφαγείων (φαστ-φουντς) Ζοζέ Μποβέ, οι πολιτικοί ηγέτες Τζωρτζ Γκάλογουεη στην Βρεταννία και Λοράν Φαμπιούς στην Γαλλία και πολλοί ακόμη.

Σε κύρια μορφή-σύμβολο της πρότασης για αντιπαγκοσμιοποίηση έχει αναδειχθεί ο Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο. Ο γηραιός ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης εκτιμάει ότι: «Τώρα πια ισχυρά συλλογικά κινήματα αναπτύσσονται. Θα χρησιμοποιήσουν διαφορετικές μεθόδους. Ούτε τις μεθόδους των μπολσεβίκων, ούτε τις δικές μας, γιατί ο κόσμος έχει αλλάξει. Έχει τελειώσει η εποχή, όπου τα όπλα έλυναν τις διαφορές. Έχει ξεκινήσει μια καινούργια περίοδος στην οποία η πολιτική συνείδηση, η ιστορική ανάγκη και οι ιδέες θα αλλάξουν τον κόσμο».

Πρώτος ο ίδιος δίνει το παράδειγμα προς αυτήν την κατεύθυνση διατηρώντας καλές σχέσεις με το προοδευτικό κίνημα σε ολόκληρο τον κόσμο, ακόμα και σε Η.Π.Α., Καναδά και Ευρωπαϊκή Ένωση. Ειδικά στην περιοχή του, στην Κεντρική και Λατινική Αμερική, η Κούβα με την συμμετοχής της στον Ο.Η.Ε. έθεσε τα θεμέλια για την οικονομική και αμυντική συνεργασία των νοτιοαμερικανικών κρατών.

Ήδη η κυβέρνηση της Βενεζουέλας προωθεί σχέδιο για την ίδρυση "Νοτιοατλαντικής συμμαχίας" (SATO από το South Atlantic) κατά τα πρότυπα του NATO, για την ίδρυση της παναμερικανικής δορυφορικής τηλεόρασης TELESUR κ.ά. Η κυβέρνηση της Αβάνας είναι αλληλέγγυα στην κοινοβουλευτική κυβέρνηση και τον εκλεγμένο πρόεδρο της Βενεζουέλας, τον απόστρατο αξιωματικό Ούγκο Τσάβες.

Ανάλογες δημοκρατικές και φιλολαϊκές προσπάθειες γίνονται σε κάθε γωνιά της πολύπαθης Λατινικής Αμερικής. Έτσι για παράδειγμα το κίνημα των Τουπαμάρος στην Ουρουγουάη σχημάτισε κυβέρνηση κατόπιν εκλογών. Το ίδιο και των ιθαγενών στην Βολιβία, όπου αναδείχτηκε πρόεδρος ο αγροτιστής και ριζοσπάστης Έβο Μοράλες. Παράλληλα, τα κινήματα των Σαντινίστας στην Νικαράγουα και των Ζαπατίστας στο Μεξικό επηρεάζουν άμεσα το κοινοβουλευτικό κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι των χωρών τους.

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο και Καμίλο Σιενφουέγκος, η ηγετική τριανδρία της Κουβανικής Επανάστασης του 1959 άνοιξε τον δρόμο για την αντίσταση σε κάθε παγκοσμιοποίηση από τις αρχές ακόμα του Γ' παγκοσμίου πολέμου, του λεγόμενου «Ψυχρού».

Subcommandante Marcos & Αντιπαγκοσμιοποίηση.

Ο Υποδιοικητής Μάρκος αποτελεί την πιο σύγχρονη και αντιπροσωπευτική φυσιογνωμία της αντιπαγκοσμιοποίησης. Εκτός από το όπλο του και την αγάπη του λαού του διαθέτει οξυδερκές πνεύμα και έξυπνο χιούμορ. Με την ηλεκτρονική του πένα αναλύει διεισδυτικά την αντίθεση ανάμεσα στην παγκοσμιοποίηση και την αντιπαγκοσμιοποίηση και απευθύνει στο διεθνές κοινό τους ποιητικολογοτεχνικούς σχεδιασμούς του και τους πολιτικοκοινωνικούς στοχασμούς του πάνω στο ζήτημα αυτό μέσα από την μυστηριακή ζούγκλα του Μεξικού.

«Βλέπουμε με μεγάλη ελπίδα αυτό που γεννιέται τούτη την στιγμή. Μετά τον παροδικό μαρασμό των προοδευτικών δυνάμεων του κόσμου που ακολούθησε την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989, και μετά την κυριαρχία της μεγάλης χρηματοοικονομικής εξουσίας, παρατηρούμε σήμερα ένα είδος τεράστιας συλλογικής αφύπνισης. Χωρίς αμφιβολία συνεισφέραμε σ' αυτήν την γενική αφύπνιση, αλλά εντυπωσιαστήκαμε και εμείς οι ίδιοι από αυτήν. Κάποιες περιστάσεις, ευτυχείς ή ατυχείς, μας παρουσίασαν, εμάς τους Ζαπατίστας, σαν το ξεκίνημα κάποιου πράγματος. Πιστεύουμε πως όχι, ότι το ξεκίνημα πρέπει πάντα να οικοδομηθεί και σχετίζεται κυρίως με το Σιάτλ, το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ του Πόρτο Αλέγκρο και τις ποικίλες πρωτοβουλίες αντίστασης στην Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική, κ.λπ.», διαπιστώνει ο Μεξικανός επαναστάτης.

Όμως ανησυχεί καθώς διαπιστώνει ότι το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης παρουσιάζει δύο μεταξύ τους αντιμαχόμενες όψεις. Από την μια πλευρά υπάρχουν οι ανθρωπιστικές δημοκρατικές τάσεις που θέλουν ακριβώς να επιτύχουν την διεθνή υποχώρηση του απολυταρχικού χαρακτήρα της εξουσίας και την ανάπτυξη της πραγματικής κοινωνικής συμμετοχής στην διακυβέρνηση του κόσμου. Από την άλλη πλευρά συσπειρώνονται διάφορες ολοκληρωτικές τάσεις, οι οποίες ακριβώς επιθυμούν την διασφάλιση και επέκταση της δικής τους αυταρχικής εξουσίας μέσα στην σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη πολιτική πραγματικότητα.

Στην ουσία για άλλη μια φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας συγκρούονται η ανθρωπιά με την βαρβαρότητα, η ελευθερία με την σκλαβιά, η δημοκρατία με την τυραννία. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση χρησιμοποιεί ως ανάχωμα στην σαρωτική άνοδο και εξάπλωση του κινήματος για οικουμενική κοινωνική δημοκρατία την φασιστική και φονταμενταλιστική εκτροπή του ακροδεξιού κομματιού της αντιπαγκοσμιοποίησης, όπως ακριβώς είχε κάνει η φιλελεύθερη εκδοχή της κατά τον προηγούμενο αιώνα προκειμένου να εκθρέψει τον ναζισμό ενάντια στον σοσιαλισμό. «Όλα αυτά τα ελπιδοφόρα κινήματα προσφέρουν εναλλακτική λύση σε μιαν άλλη αντίσταση που συμβαίνει αυτή την στιγμή. Σκέφτομαι την αντίσταση φονταμενταλιστικού τύπου, είτε πρόκειται για θρησκευτικό είτε για υπερεθνικιστικό φονταμενταλισμό.. Αυτός ο θρησκευτικός ή εθνικός δογματισμός ισχυρίζεται μερικές φορές ότι αποτελεί γνήσια μορφή αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση, ενώ, στην πραγματικότητα, είναι μόνο μια εκδήλωση μισαλλοδοξίας, σκοταδισμού και απομονωτισμού», διαπιστώνει ο μασκοφόρος στοχαστής.

Και εξηγεί ότι: «Το κίνημα αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση βαδίζει στην κόψη ενός ξυραφιού. Πρέπει να πλατύνει αυτή την κόψη ώσπου να την μετατρέψει σε πλατειά λεωφόρο που οδηγεί σ' ένα νέο κόσμο»!

Το δίδυμο Κάστρο- Τσάβεζ ηγείται σήμερα του διεθνούς κινήματος για την Αντιπαγκοσμιοποίηση.

Αντιπαγκοσμιοποίηση VS παγκοσμιοποίηση.

Η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση της πολιτικοοικονομικής εξουσίας χρησιμοποιεί ως εμπροσθοφυλακή της το κράτος των Η.Π.Α. ερήμην του αμερικανικού λαού, διαμέσου της εξαγοράς των επαγγελματιών πολιτικών αντιπροσώπων του. Με την ομηρία του Ο.Η.Ε., την καθοδήγηση των ξένων οικονομιών από την Παγκόσμια Τράπεζα Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τα χρηματιστηριακά και τραπεζικά τραστ, με τις υπερεθνικές συμφωνίες και συμβάσεις που εξουδετερώνουν τα εθνικά συντάγματα και ακυρώνουν τις πολιτικές ελευθερίες, και με τις ακαριαίες στρατιωτικές επεμβάσεις, οι παγκόσμιες ιδιωτικές εταιρείες λυμαίνονται τα δημόσια ταμεία σε πλανητικό επίπεδο. Ο Αμερικανός συγγραφέας και πολιτικός στοχαστής Γκορ Βιντάλ ομολογεί ότι «παραπονούμαστε για την τρομοκρατία, εντούτοις η αυτοκρατορία μας είναι σήμερα ο μεγαλύτερος τρομοκράτης όλων».

Ωστόσο το μέτωπο των υποστηρικτών της παγκοσμιοποίησης δεν είναι αρραγές. Διαιρείται σε τέσσερις τάσεις. Στους ολοκληρωτιστές (integrationists) που θέλουν άμεση και ανελαστική παγκοσμιοποίηση, στους αντί-ολοκληρωτιστές (anti-integrationists) που προτιμάνε σταδιακή και ελαστική παγκοσμιοποίηση για να μην χρεωθούν πολιτικοοικονομικό κόστος, στους ολοκληρωτιστές που ζητούν προληπτικά μέτρα για να αποφύγουν την μετωπική σύγκρουση με τους διαφωνούντες και στους ολοκληρωτιστές που δεν επιθυμούν κανέναν περιορισμό. Συχνά η συνεργασία μεταξύ των παγκοσμιοποιητικών τάσεων είναι προβληματική και οδηγεί σε μεταξύ τους συγκρούσεις, γεγονός που οφείλεται στις αντιστάσεις εκείνων που αντιτίθενται στα σχέδιά τους. Γι’ αυτό και πασχίζουν με την ενίσχυση του φονταμενταλιστικού ή σωβινιστικού φανατισμού και του νεοφασισμού να υποσκάψουν την άνοδο της αντιπαγκοσμιοποίησης. Ο ιστορικός Νίκολας Γκούντρικ-Κλαρκ προειδοποιεί στον Μαύρο Ήλιο: «Από την αναδρομική οπτική γωνία ενός πιθανού αυταρχικού μέλλοντος του 2020 ή του 2030, αυτές οι 'Aριες σέκτες και ο αποκρυφιστικός Ναζισμός ίσως να καταγραφούν ως πρώιμα συμπτώματα σημαντικών διχαστικών αλλαγών στις σημερινές δυτικές δημοκρατίες μας».

Στο Πόρτο αλέγκρο, την βραζιλιάνικη πόλη του 1,5 εκατ. κατοίκων, λειτουργεί αποτελεσματικά το σύστημα της ’μεσης Δημοκρατίας.

Το πρόσταγμα της 'Aμεσης Δημοκρατίας.

Επομένως επείγει η μετατροπή της αγοράς των καταναλωτών σε Αγορά των Πολιτών και της εκκλησίας του ποιμνίου σε Εκκλησία του Δήμου πριν είναι πολύ αργά και η παθητικοποίηση μας οδηγήσει στην καταστροφή.

Οργανώσεις αυτόνομων κοινοτήτων που λειτουργούν με το αμεσοδημοκρατικό πρότυπο της αθηναϊκής Εκκλησίας του Δήμου (π.χ. στο Βραζιλιάνικο Πόρτο Αλέγκρο των 1.500.000 κατοίκων) ή στην βάση της κοινοκτημοσύνης, επιτροπές για την προάσπιση των πολιτικών ελευθεριών και των εργασιακών δικαιωμάτων, νομικές ομάδες πολιτών για την διαφύλαξη των δημοκρατικών εθνικών συνταγμάτων, επαναστατικά κινήματα, κινήσεις για την ανεξιθρησκεία, την πολυφωνία και την οικολογία, ανεξάρτητες επιστημονικές εταιρείες, αντιπολεμικοί και αντιφασιστικοί συνασπισμοί, ο φόρος Τόμπιν, δηλαδή η απαίτηση φορολόγησης όλων των δοσοληψιών του παγκόσμιου χρηματιστηριακού κεφαλαίου, η ένωση ATTAC που προωθεί αυτό το αίτημα, το Κοινωνικό Φόρουμ, ενώσεις για την προστασία των καταναλωτών και των φορολογουμένων, είναι κάποια από τα συνθετικά στοιχεία της πολύμορφης αντιπαγκοσμιοποιητικής πρότασης ενάντια σε κάθε βαθμού και είδους έλλειψη ελευθερίας, έλλειμμα δημοκρατίας, απουσία δικαιοσύνης.

«Αν όλα αυτά τα κινήματα κατορθώσουν να συμμαχήσουν και να αλληλοϋποστηριχτούν, θα μπορέσουν να αλλάξουν την πορεία της σύγχρονης ιστορίας και να βάλουν φρένο στην παγκοσμιοποίηση. Γι' αυτό οι πολιτικοί υπεύθυνοι, οι οικονομικοί ιθύνοντες και τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. κάνουν τα πάντα για να αποσοβήσουν μια τέτοια συμμαχία», διαπιστώνει ο Τσόμσκυ.

Ο Μάρκος είναι περισσότερο αισιόδοξος γιατί «τα κινήματα αυτά έχουν αντίκτυπο στα πλανητικά Μ.Μ.Ε., με απόηχους στα χρηματιστήρια και στο πνεύμα των επενδυτών. Και τελικά επιδρούν στους δρόμους και στα σπίτια όλου του κόσμου. Όλα αυτά, μέσα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, παράγουν επίσης ένα μεγαλύτερο αίσθημα αλληλεγγύης. Σε όλο το μήκος και το πλάτος του πλανήτη, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ταυτίζονται με αυτούς τους αγώνες, τους οικειοποιούνται και τους αναδιαρθρώνουν στις δικές τους διεκδικήσεις».

Επαναστατικό έμβλημα των Clash φιλοτεχνημένο από τον ριζοσπάστη καλλιτέχνη Πωλ Σάιμονον.

Αντιπαγκοσμιοποίηση: η εναλλακτική λύση.

Η ΑΝΤΙΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ αποτελεί την καλύτερη και ίσως την μόνη λύση για τα αδιέξοδα που βασανίζουν και απειλούν την ανθρωπότητα και τον πλανήτη Γη. Η σύνθεση των μορφών και των προτάσεών της διασφαλίζει την δυνατότητα να βρεθούν τα κοινά σημεία που ενώνουν τους διαφορετικούς λαούς και τις ανόμοιες κοινωνίες και να γίνουν σεβαστά τα σημεία που τους διαφοροποιούν.

Μόνο μέσα από την οικουμενική συνεννόηση και αλληλεγγύη μπορούν να ενισχυθούν τα μέτωπα για τον περιορισμό της επιρροής των ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων και για την ριζοσπαστική αναδιαμόρφωση των κοινωνικών συστημάτων. Ο καθένας μόνος του θα χαθεί, όλοι μαζύ όμως μπορούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να σωθούν. Απαιτείται επειγόντως κατάργηση της αδιαφάνειας στην διακυβέρνηση, άμεση συλλογική συμμετοχή και άσκηση της διακυβέρνησης από τους ίδιους τους πολίτες.

Την κεντρική σημασία του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, της κάθε παγκοσμιοποίησης, εκφράζει επιγραμματικά στα 1892 ο πρωτοπόρος Έλληνας επαναστάτης από την Κρήτη, ο Σταύρος Καλλέργης (πατέρας του ηθοποιού Λυκούργου Καλλέργη): «Λοιπόν, όπου συνομιλούμε, όπου βρισκόμαστε, θα λέμε δύο είναι τα έθνη, το έθνος των φτωχών και το έθνος των πλουσίων, και ότι εμείς οι σοσιαλιστές φροντίζουμε να ενώσουμε τα δύο αυτά έθνη σε ένα και μόνο έθνος, το οποίο εργαζόμενο να ζει με Αδελφότητα, Ισότητα και πραγματική Ελευθερία».

Και ο κοινωνικός αγωνιστής και εθνομάρτυρας Μαρίνος Αντύπας διευκρινίζει στα 1906 ότι το επαναστατικό τρίπτυχο Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφότητα σημαίνει Παγκόσμια Αλληλεγγύη και Ισοπολιτεία.

ΑΝΤΙΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ: Η τελική ευθύνη της επιλογής για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι δική μας..