ΝΑΖΙΣΜΟΣ - ΦΑΣΙΣΜΟΣ & (ΝΕΟ) ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ
(Οι πιστοί των θνητών «θεών» εξακολουθούν έτι)
Ο Ναζισμός περιθωριοποίησε τον Χριστιανισμό και ο κομμουνισμός αποκήρυξε γενικά την θρησκεία. Ο νεοπαγανισμός δεν δύναται να έχει σχέση με τον κομμουνισμό ως αντίθετα ιδεολογήματα αλλά δύναται να έχει με τον ναζισμό, καθόσον θεωρίες περί ανωτερότητας της φυλής αναπτύσσονται στους κόλπους του στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα ο ναζισμός έχει σχέση με τον αποκρυφισμό, την φυσική θρησκεία και τον κοινωνικό Δαρβινισμό (βλ. «Ζωτικός χώρος» (Lebensraum)). Όμως ως χρέος προς την ιστορία, πρέπει συντόμως να δηλωθεί πως, αν και η σελίδα αναδεικνύει τις σχέσεις αυτές, ακόμη και μέσα από τις «Φυσικές θεωρίες» του Χίτλερ για εξόντωση των «αδυνάτων» και αν και παρουσιάζει τις βίαιες εκφάνσεις της Χιτλερικής Νεολαίας και του ναζιστικού κόμματος γενικότερα, από την άλλη πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι η βία δεν ήταν μόνο μέλημα των ναζιστών στην Γερμανία. Κομμουνιστές, Εθνικιστές και σοσιαλιστές εις την Γερμανία του μεσοπολέμου, όπως και σε άλλα κράτη, είναι εξίσου υπεύθυνοι για ξυλοδαρμούς και δολοφονίες, εφόσον όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα είχαν στους δρόμους «ομάδες κρούσης», όπως άλλωστε πολλά κόμματα σήμερα (φανατικοί των αφισοκολλήσεων). Τότε όμως τα πράγματα ήσαν πιο βίαια και γίνονταν χρήση από όλους παραστρατιωτικών ακτιβιστών. Πολλοί αναφέρονται στις ναζιστικές ομάδες των δρόμων που έφερναν την βία με συγκρούσεις. Κανείς όμως, παρά ελάχιστων, δεν αναφέρει με ποιους συγκρούονταν και γιατί, οι Ναζιστές. Και αυτοί δεν ήσαν άλλοι παρά οι ανάλογες ομάδες κρούσης άλλων κομμάτων και ασφαλώς η «νόμιμη» αστυνομία που βρίσκονταν στα χέρια των σοσιαλιστών της κυβέρνησης. Όχι ότι οι μεν υπήρξαν καλύτεροι από τους δε. Απλώς για να μην σφάλει ο αναγνώστης πιστεύοντας πως ο ναζισμός είναι ο μόνος υπεύθυνος με τον οποίο ο παγανισμός πρέπει να στιγματιστεί από την απολογητική. Κάθε άλλο. Η σύνδεση παγανισμού και ναζισμού έγκειται εις την φυσιολατρία, την αθεΐα προς τον Χριστό, τον μυστικισμό και εις την μυσταγωγία περί των όρκων, συμβόλων, τον μεσσιανισμό, την προσωπολατρία, την μίξη με τον γερμανικό παγανισμό και την παγανιστική φιλοσοφία του Ρόζενμπεργκ κ.α. που σφυρηλατούν μια τυφλά υπάκουη μέχρι θρησκευτικής αυτοκτονίας κοινωνία. Βεβαίως τα απάνθρωπα του Ναζισμού και η πολεμική σύρραξη που αυτός προκάλεσε δεν οφείλονται απλά εις τις παγανιστικές (διαφορετική ηθική) καταβολές του, αν και σίγουρα ευθύνονται για την άνοδο εις την ηγεσία του όλων εκείνων των «ηθικά ελεύθερων» ηγετών του, αλλά στην καταπίεση της Γερμανίας μετά τον Α΄ Π.Π. και τον απορρέων εξ αυτής εθνικισμό που για την Ορθοδοξία είναι αίρεση. Αντίστοιχα η μεγάλη εντύπωση της γενοκτονίας των κρεματορίων είναι αποτέλεσμα σίγουρα του βιομηχανικού μοντέλου εξόντωσης (μαζικός αφανισμός) και όχι μόνο της έλλειψης ηθικής. Όμως δεν είναι δυνατό οι σταυροφορίες για τους παγανιστές να θεωρούνται από την μεριά ως αποκλειστικό γέννημα θρέμμα του Χριστιανισμού αποκρύπτοντας τις πολιτικές προεκτάσεις από πίσω τους και ταυτόχρονα ο ναζισμός να εμφανίζεται υπεραπλουστευμένα από αυτούς όσο και από την «επίσημη ιστορία» ως φαινόμενο καθαρά πολιτικό δίχως θρησκευτικές προεκτάσεις.
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ «ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ» & ΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΝ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟ
|
ΑΡΧΑΙΟ «ΚΙΤΣ» ΣΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΕΛΛΑΔΑΣ & ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ
Ο Σαντάμ Χουσεΐν ως Ασσύριος αρματιστής. Πάντοτε υπήρχε η μανία των φασιστικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων να ανατρέχουν στην αρχαιότητα των λαών που επιθυμούν να κυβερνήσουν πολιτικά ή εκπαιδευτικά, για να ριζώσουν στα μυαλά των. Όσο πιο πίσω, τόσο πιο βαθύ το ρίζωμα. Όσο πιο παλιά, τόσο πιο μακρύς ο σφετερισμός και η καπηλεία. Κανείς δεν τολμά να απλώσει κλαριά στο μέλλον. Εκεί η ιστορία και ο Θεός περιμένουν ως αμετακίνητοι αυστηροί κλαδευτές των επεκτατικών τους σχεδίων. Το Γερμανικό Γ΄ Ράιχ σε μια στιγμή φανταστικού παραληρήματος, επέκτεινε την κρατική του εξουσία σε 1000 χρόνια πέρα της δεκαετίας του 1940. Όμως και αυτό το «θηρίο» έπεσε, όπως έπεσαν και άλλα στο παρελθόν και πρόκειται να το ακολουθήσουν ακόμη περισσότερα. Ματαιοδοξίες των ανθρώπων που θέλουν να απλωθούν στις 4 διαστάσεις, γι’ αυτό επικαλούνται τους θρησκευτικούς ιερατικούς θεματοφύλακες και δεινόσαυρους τηςπτώσης, εκείνους της «εσωτερικής μυστικής αρχαίας γνώσης». Τους μπαμπούλες της βίας, του σπαθιού που κόβει λαιμούς, του πέλεκυ που σπάει τα κεφάλια, του κεραυνού που κεραυνοβολεί τους αντιπάλους και του τόξου που δηλητηριάζει τις καρδιές.
Παναθηναϊκό στάδιο 1969. Μολών Λαβέ, ασπίδες, κίονας δωρικού ρυθμού (ο αγαπημένος ρυθμός των φασιστών και ναζί), και πάνω πάνω το πουλί των συνταγματαρχών της 21ης του Απρίλη. (Πηγή: Τηλεοπτικός Σταθμός Ετ1, εκπομπή Παρασκήνιο, 07/12/2005)
ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΑΡΧΑΙΟ «ΚΙΤΣ» ΑΘΑΝΑΤΟ
Βίντεο. Μέγεθος: 603 Kb - Διάρκεια: 2΄: 57΄΄: Στην οπτική ακολουθία της εκπομπής «Παρασκήνιο» εξιστορείται το κιτς που διέτρεχε τις επιδείξεις των φασιστικών καθεστώτων της νέας Ελλάδας. Ακόμη και το σύμβολο ΧΡ χρησιμοποιείται σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως ασφαλώς και τα πρόσωπα του 1821. Όμως παρά το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» των συνταγματαρχών, μαζί και δίπλα, από την εποχή του Μεταξά, ελλοχεύει η ολοήμερη βαρύτητα προς την στρατιωτική αθλητική παιδεία και τα γυμνάσματα για την δημιουργία σπαρτιατικών σωμάτων, άνευ πνεύματος, οι δαυλοί (κάτω αριστερά) και οι κωμικοτραγικές αναπαραστάσεις του φασισμού Μεταξά και Παπαδόπουλου. Αρχαίο Κιτς Αθάνατο. Ακόμη και σήμερα υπάρχει η συνέχεια στα πλαίσια της ανάδειξης του «αρχαίου πνεύματος» με περικεφαλαίες. (βλέπε κάτω δεξιά).
Παρακάτω: Παναθηναϊκό Στάδιο 1940 [4 πρώτα στιγμιότυπα] & Παναθηναϊκό Στάδιο 1969 [Τα υπόλοιπα] (Πηγή στιγμιότυπων: Τηλεοπτικός Σταθμός Ετ1, εκπομπή Παρασκήνιο, 07/12/2005)
| ||
Φωτογραφία από την εκδήλωση που οργάνωσαν οι «Αμφικτύονες Λαμίας» για τον εορτασμό της Μάχης των Θερμοπύλων. Και πάλι η συλλογική παρουσία ήταν εντυπωσιακή (Πηγή: Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 35 - 36, «Οι Έλληνες τιμούν τους προγόνους τους», σελίδα 18) | ||
Αριστερά: Μόναχο 1937, Εορτές της Γερμανικής Τέχνης. Εν μέσω πομπής ιερειών διακρίνουμε άρμα φέρων την κεφαλή της Θεάς Αθηνάς. Οι εορτές που τελούσαν υπό την προσωπική καθοδήγηση του Αλφρέδου Ρόζεμπεργκ, είχαν ως επίκεντρό τους πανάρχαιες δωρικές δοξασίες και τιμούσαν ιδιαιτέρως το ηλιακό σύμβολο του αγκυλωτού σταυρού (Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο: Ο εσωτερικός συμβολισμός του Αγκυλωτού Σταυρού, Π. Παπακωνσταντίνου, σελίδα 17)
Δεξιά: Ομάδες νεαρών Γερμανίδων, οι οποίες συμμετέχουν -ως θαλάσσιες νύμφες- σε γιορτή του ναζιστικού κόμματος. Οι γιορτές αυτές στόχευαν στην αναβίωση αρχαίων μύθων και στην σύνδεσή τους με το παρόν. Σε αυτό το πανηγύρι στο Stralau τιμώντο οι ψαράδες. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 7, άρθρο «Αδόλφος Χίτλερ, Διορατικός πολιτικός ή απλός καιροσκόπος;», Μανουέλα Μαρούδη M.A. War Studies (King΄s College, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου), σελίδα 32)
Η ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ & Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ
Κατ’ αρχής ας ειπωθεί πως η ενότητα αυτή δημιουργήθηκε για τις ανάγκες απάντησης σε επιστολή του Ιχώρ προς τον π. Γεώργιο Μεταλληνό. Φυσικά η ενότητα αυτή δεν προσπαθεί να αποδείξει πως ο αθλητισμός στην αρχαία Ελλάδα υπήρξε σημείο ολοκληρωτισμού αλλά πως η μεγάλη ανάπτυξη του αθλητισμού στην αρχαιότητα βασικά και πρωτογενώς οφείλονταν στην ανάγκη σωματικής εκπαίδευσης για την δημιουργία ικανών στρατιωτικών στελεχών και την εφαρμογή πολεμικών εκστρατειών, έστω και αν εξυψώθηκε και ως καθαρό ιδεώδες σε διάφορους αγώνες. Ο πόλεμος τότε γίνονταν σώμα με σώμα και η αντοχή και η δύναμη έπαιζαν σπουδαίο ρόλο. Αυτός είναι και ο λόγος που στην αρχαιότητα η παιδεία ήσαν περισσότερο προσανατολισμένη προς τα αθλήματα παρά προς τις λόγιες σπουδές, ενώ είναι πασιφανής η χρήση του αθλητισμού από όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του 20ου αιώνα (Χίτλερ, Φράνκο, Μουσσολίνι, Μεταξάς) με παράλληλη παραμέληση της λόγιας παιδείας. Κανείς δεν άκουσε τον Πλάτωνα για ισορροπία μεταξύ των δύο.
|
ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ
«Στις 4 Ιουλίου 1926 η ονομασία της οργάνωσης άλλαξε σε «Χιτλερική Νεολαία» [από Λέσχη Νέων] και ο Χίτλερ όρισε ως σύμβολο της το μαγικό ρουνικό σύμβολο «S», που σήμαινε «Ήλιος και Νίκη»»
«Έως το 1932 η Χιτλερική Νεολαία είχε μετατραπεί σε μια οργάνωση αγοριών που είχαν εκπαιδευτεί να υπακούουν απόλυτα στα κελεύσματα των ηγετών τους και έβραζαν από μίσος κατά των Εβραίων και των υπόλοιπων φυλετικά «κατώτερων» ανθρώπων...»
«Το τι ακριβώς συνέβαινε στους δρόμους της Γερμανίας του Μεσοπολέμου φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι η Χιτλερική Νεολαία είχε 23 νεκρούς στις «αψιμαχίες» μεταξύ των ετών 1931 και 1933. Το 1932 απόκτησε με οδυνηρό τρόπο το δικό της ίνδαλμα (όπως είχε συμβεί με τον Χορστ Βέσελ των SA, δύο χρόνια νωρίτερα, όταν ο 12χρονος Χέρμπερτ Νόρκους, γιος οδηγού ταξί από το Βερολίνο, έχασε την ζωή του μαχαιρωμένος βάναυσα από νεαρούς κομμουνιστές κατά την διάρκεια μιας εκστρατείας αφισοκόλλησης. Ο άτυχος Νόρκους σχεδόν αγιοποιήθηκε από την οργάνωση και το ρεύμα προσέλευσης των νέων αυξήθηκε»
«Έτσι, παρά την ύπαρξη σχετικού κονκορδάτου με το Βατικανό, οι Ναζί απαγόρευσαν την λειτουργία της Καθολικής Νεολαίας.. [μαζί με άλλες 400 οργανώσεις που δρούσαν τότε, των οποίων τα μέλη οικιοποιήθηκαν]»
«Οι εκδηλώσεις των νεαρών διαπνέονταν από τέτοια ορμή και πάθος, ώστε το 1930 οι Αρχές όχι μόνο απαγόρευσαν στη Χιτλερική Νεολαία να πραγματοποιεί πορείες και να παρίσταται μαζικά σε ομιλίες πολιτικών στελεχών του NSDAP, αλλά και απείλησαν με πρόστιμο οποιαδήποτε οικογένεια επέτρεπε στα παιδιά της να εγγραφούν σε αυτήν. Ως αντίδραση, η Χιτλερική νεολαία άλλαξε προσωρινά μορφή, σαν χαμαιλέων, λαμβάνοντας την ονομασία «Φίλοι της Φύσης», και φυσικά συνέχισε να διογκώνεται.»
«Κατά τα πρώτα στάδια, και πριν το μοιραίο 1933, η ένταξη ενός νέου στη Χιτλερική Νεολαία ήταν εθελοντική, αλλά, αργότερα, οι άμεσες και έμμεσες πιέσεις που δέχονταν οι νέοι Γερμανοί προκειμένου να συμμετάσχουν στην οργάνωση έφθαναν σε τέτοιο σημείο, ώστε να είναι δύσκολο να μην υποκύψουν. Ένας μεγάλος αριθμός δασκάλων και καθηγητών ήταν οπαδοί του Κόμματος και η μεταχείριση που επιφύλασσαν σε όσους μαθητές του αρνούνταν να ενταχθούν στην Χιτλερική νεολαία ήταν αφόρητη»
«Ως μετριότατος μαθητής κατά την νεότητά του, ο Φύρερ απεχθανόνταν την μόρφωση και τη μελέτη και προτιμούσε να απασχολεί τη νεολαία στα αθλήματα, τη γυμναστική και τις υπαίθριες ασχολίες, προκειμένου να σφυρηλατήσει καλύτερα τον μελλοντικό κατακτητικό στρατό του»
«Συναρπαστικότερα όλων ήταν τα στρατιωτικά παιχνίδια κατά την διάρκεια των οποίων οι νεαροί εκπαιδεύονταν σε πολεμικές τακτικές, στην τέχνη της παραλλαγής, την ανάγνωση χάρτη και τη χρήση της πυξίδας. Η σκοποβολή ήταν άλλη μια ασχολία που ενθουσίαζε τους μικρούς Γερμανούς.»
«Το μόνιμο σλόγκαν ήταν: «Πολεμούμε για την γερμανική τιμή. Πεθαίνουμε για τον Αδόλφο Χίτλερ» Ο ίδιος ο δικτάτορας σημείωνε, σε μια σπάνια στιγμή ειλικρίνειας: «Δεν πρόκειται να είναι ποτέ ξανά ελεύθεροι για την υπόλοιπη ζωή τους»»
Νεαρές Γερμανίδες μέλη της Χιτλερικής Νεολαίας παρατάσσονται προετοιμαζόμενες για τη ρίψη ακοντίου (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 26, άρθρο «Χιτλερική Νεολαία, η αναζωπύρωση της τευτονικής φλόγας» Δημήτριος Β. Σταυρόπουλος, σελίδα 69)
«Στην πραγματικότητα, η εντατική άσκηση, που συχνά έφτανε σε σημείο οριακής καταπόνησης (όπως οι ατελείωτες πορείες με φορτεία) , προκάλεσε σωματικά και ψυχολογικά προβλήματα σε αρκετούς νέους, ενώ οι προστριβές των νέων με τους γονείς τους πολλαπλασιάζονταν, καθώς το καθεστώς ενθάρρυνε όσους ήθελαν να επιδοθούν σε αγροτικές ασχολίες ή αν μάθουν μια τέχνη. Οι μαθητές και οι φοιτητές είχαν πια ελάχιστο χρόνο για να μελετούν, αφού οι υποχρεώσεις τους προς την Χιτλερική Νεολαία και τις υπόλοιπες κομματικές οργανώσεις τους απορροφούσαν επί πάρα πολλές ώρες. Το Κόμμα, μάλιστα, προέβη στη δημιουργία Σχολείων Αδόλφου Χίτλερ, στα οποία πέντε διδακτικές ώρες την ημέρα αφιερώνονταν σε γυμναστική και περιπάτους και μιάμιση σε ακαδημαϊκά μαθήματα. Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Μέσα σε λίγα χρόνια, το γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα, που θεωρείτο έως τότε υποδειγματικό παγκοσμίως, περιέπεσε σε πλήρη ανυποληψία, τόσο λόγω της μείωσής του ενδιαφέροντος των μαθητών, όσο και λόγω των εκκαθαρίσεων του σώματος των καθηγητών, που διώκονταν για μια σειρά ιδεολογικών και ρατσιστικών παραπτωμάτων.
Υπό τον φον Σίραχ η επέκταση της Χιτλερικής Νεολαίας στη δεκαετία του 1930 υπήρξε ραγδαία. Τον Δεκέμβριο του 1936, παρότι η οργάνωση είχε διογκωθεί εκπληκτικά φτάνοντας τα 5.437.601 άτομα, ο Χίτλερ θέσπισε ένα νέο νόμο, βάσει του οποίου η συμμετοχή των παιδιών σε αυτή καθίστατο πλέον υποχρεωτική. Έτσι, το 1938 αριθμούσε 8.000.000 μέλη κατακτώντας τη θέση της μεγαλύτερης νεολαιίστικης οργάνωσης που εμφανίστηκε ποτέ στον δυτικό κόσμο. Το 90% των νεαρών Γερμανών ήταν ενταγμένο στον κομματικό μηχανισμό του δικτάτορα…»
«Το σπουδαιότερο ιδεολογικό μάθημα ήταν το πώς μπορούσε κανείς να εντοπίσει αμέσως έναν Εβραίο από το σχήμα της μύτης, το σχήμα του κεφαλιού, τα μάτια και το χρώμα του δέρματος. Οι εκπαιδευτές σήκωναν, μάλιστα, όρθια μερικά παιδιά για να δείξουν στους υπόλοιπους ποια ήταν τα εξωτερικά γνωρίσματα της Αρίας φυλής. Οργανώνονταν επίσης, επισκέψεις τμημάτων της Χιτλερικής Νεολαίας σε ψυχιατρεία, νοσοκομεία και άλλα ιδρύματα, όπου διέμεναν άτομα με ειδικές ανάγκες, ώστε τα μέλη της να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι την ανάγκη να εκκαθαριστεί η κοινωνία μας από αυτά τα μιάσματα που στοιχίζουν στην οικονομία της χώρας και που δεν πρέπει να επιτραπεί να αναπαραχθούν, όπως ανάφερε χαρακτηριστικά το φυλλάδιο «Εσείς και ο Λαός σας».(σελ. 77)
Η ζωή στην Χιτλερική Νεολαία ήταν ένα καλά μελετημένος συνδυασμός δράσης, έξαψης, πειθαρχίας και πνευματικής χειραγώγησης». Τα αθλήματα έδιναν στους νεαρούς Γερμανούς μια διέξοδο της επιθετικότητας και της βιαιότητας τους, χαρακτηριστικά τα οποία μια οργανωμένη κοινωνία επιτρέπει να εμφανιστούν μόνο στο πεδίο της μάχης. Ο Χίτλερ αναφέρονταν συχνά, στις ομιλίες του, στον απώτερο στόχο αυτού του προγράμματος μαζικής άθλησης μέχρι υστερίας, ομολογώντας ως ήθελε μια νεολαία «σφριγηλή και λεπτόκορμη σαν κυνηγόσκυλα, ανθεκτική σαν δέρμα και σκληρή σαν χάλυβα Κρουπ». Σκοπός ήταν να εθισθεί η νεολαία στο να «σκέπτεται γερμανικά και να δρα γερμανικά». Διακήρυσσε επίσης: «Θέλω μια νεολαία πλήρως εκπαιδευμένη στις φυσικές ασκήσεις. Σκοπεύω να έχω μια αθλητική νεολαία και αυτό είναι το πρώτο και κυρίαρχο αντικείμενο. Με αυτόν τον τρόπο θα ξεριζώσω αιώνες ανθρώπινης ζωής με αστικό τρόπο. Κατόπιν θα έχω μπροστά μου την αγνή και ευγενή φυσική πρώτη ύλη. Με αυτή θα δημιουργήσω την Νέα Τάξη Πραγμάτων… Δεν θα παρέχω διανοητική εκπαίδευση. Η γνώση καταστρέφει τους νέους άνδρες μου. Θέλω μια δραστήρια, κυρίαρχη, βάρβαρη νεολαία. Η νεολαία πρέπει να αδιαφορεί για τον πόνο. Δεν πρέπει να έχει κανένα αίσθημα αδυναμίας ή συμπόνιας. Θέλω να δω για μια ακόμη φορά στα μάτια της την αστραπή της υπερηφάνειας και της ανεξαρτησίας που έχει ένα αρπακτικό.»
Καθοδηγούμενη από μια τέτοια φιλοδοξία, η Χιτλερική Νεολαία έστρεψε την πλάτη της στα θρανία και επιδόθηκε με πάθος στον αθλητισμό, αποφέροντας στο Ράιχ μια εκπληκτική συγκομιδή 89 συνολικά μεταλλίων (εκ των οποίων 33 χρυσά) κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολινο, αφήνοντας δεύτερη την ισχυρή ομάδα των ΗΠΑ με 56 μετάλλια (24 χρυσά). Εκτός από τις αθλητικές δραστηριότητες και τον κλασσικό αθλητισμό όμως, η Χιτλερική Νεολαία επιδίδονταν με ενθουσιασμό και με σπουδαίες επιδόσεις και σε άλλα συναρπαστικά αθλήματα, όπως η πτήση, ο αιωροπτερισμός, η κωπηλασία, κ.α. ενώ χιλιάδες μέλη της εκπαιδεύονταν σε ειδικούς χώρους στην οδήγηση οχημάτων και μοτοσυκλετών κάθε τύπου, καθώς και στην επισκευή μηχανών »
Δύο νεαροί της Χιτλερικής Νεολαίας, μέλη της περίφημης 12ης Μεραρχίας Πάντσερ των SS «Hitlerjugend» φωτογραφίζονται πάνω στο άρμα μάχης τους στη Νορμανδία, το 1944. Τα μέλη του πληρώματος έχουν γράψει σε διάφορα σημεία του οχήματος τα ονόματα των κοριτσιών τους (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 26, άρθρο «Χιτλερική Νεολαία, η αναζωπύρωση της τευτονικής φλόγας» Δημήτριος Β. Σταυρόπουλος, σελίδα 79)
ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΧΙΤΛΕΡ
«Μετά την δίωξη της Εκκλησίας και την καταπίεση του θρησκευτικού συναισθήματος, η χιτλερική νεολαία άρχισε να εορτάζει πλέον την 30η Ιανουαρίου, τα γενέθλια του Φύρερ (20 Απριλίου), την Πρωτομαγιά, το θερινό ηλιοστάσιο (21 Ιουνίου), την κομματική συνάθροιση της Νυρεμβέργης (9 Νοεμβρίου) και το χειμερινό ηλιοστάσιο (21 Δεκεμβρίου), αντί τα Χριστούγεννα. Το κόμμα δίδασκε, επιπλέον, στα παιδιά να απαγγέλλουν την ακόλουθη «προσευχή», αντί για το Χριστιανικό «Πάτερ Ημών»: «Αδόλφε Χίτλερ, είσαι ο μεγάλος Φύρερ μας. Το όνομά σου κάνει τους εχθρούς να τρέμουν. Ελθέτω το Γ’ Ράιχ σου, γεννηθήτω το θέλημά σου επί της Γης. Κάνε να ακούμε καθημερινά την φωνή σου και διάταξέ μας με την ηγεσία σου, και θα υπακούμε ως το τέλος ακόμη και με τις ζωές μας. Σε τιμούμε. Χάιλ Χίτλερ. »
«Λόγω της καθημερινής πλύσης εγκεφάλου που δέχονταν κατά τις ατελείωτες ομιλίες των ηγετών του Κόμματος, οι νεαροί φανατίζονταν ακόμη περισσότερο. Όποιος υπηρετεί τον Φύρερ υπηρετεί την Γερμανία και όποιος υπηρετεί την Γερμανία υπηρετεί τον Θεό, διακήρυσσε ο φον Σίραχ» (Περισσότερα)
Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 26, άρθρο «Χιτλερική Νεολαία, η αναζωπύρωση της τευτονικής φλόγας» Δημήτριος Β. Σταυρόπουλος, σελίδα 60 κ. εξ.
ΝΑΖΙΣΜΟΣ, ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ & 12ΘΕΟ
Αριστερά: «Υπάρχει φυλετική συνέχεια στον ελληνισμό και ουδείς το αμφισβητεί. Στο επόμενο τεύχος του 'Ελληνικού Πανθέου το αποδεικνύω με την μέθοδο της κρανιομετρίας.», «από το 1928 εσίγησε η Ανθρωπολογία και την θέσιν της έλαβον δογματικές διακηρύξεις, του τύπου «όλοι είμαστε αδέλφια» και σκοτεινές απειλές καταστροφής κάθε επιστημονικής σταδιοδρομίας, του τύπου «αλλά τι είσαι εσύ και πιστεύεις ότι οι Έλληνες είναι πιο έξυπνοι από τους Μαύρους;» και πανηγυρισμοί του τύπου «κατεστράφησαν όλοι αυτοί οι αχρείοι που επίστευαν στην ανωτερότητα των Αρίων». (Πηγή: Παναγιώτης Μαρίνης Πρ. Ελληνικής Εταιρίας Αρχαιοφίλων και μέλος της Επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής θρησκείας του 12θέου, Ελευθεροτυπία, 7/2/1999 & Παν.Μαρίνης, Η ελληνική θρησκεία, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1996, σελ.126, αντίστοιχα. Φώτο Μαρίνης: Τηλεοπτικός σταθμός Alter, εκπομπή «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ», Σάββατο 07/02/2004)
Από τον μελετητή της λατρείας του Δωδεκαθέου, ο οποίος αναγνωρίζεται από όλες τις τάσεις των σύγχρονων αναβιωτών αντιγράφουμε τις απόψεις περί φυλής:
Κατ’ αρχάς ας παρατηρήσωμε, ότι δια να στηριχθή κάθε θεωρία περί φυλής χρειάζεται ανθρωπολογικές μελέτες, συγκριτικές μεταξύ των διαφόρων πληθυσμών. Όμως από το 1928 έπαυσε παγκοσμίως να παράγεται ανθρωπολογική έρευνα, εις την Ελλάδα κατηργήθη η υπάρχουσα έδρα Ανθρωπολογίας και σήμερον μέσα εις τις εκατοντάδες πανεπιστήμια, ιδρύματα, σχολές, τα οποία περιέχουν τις πλέον περίεργες και «αδύνατον να τις φαντασθής» έδρες δεν υπάρχει έδρα φυσικής Ανθρωπολογίας,δια να πληροφορηθώμεν εγκύρως ποίοι είμεθα, Ινδοευρωπαίοι ή «ανάδελφοι»; Ποίοι λαοί εγγύς ή μακράν είναι «αδέλφια» μας και ποίοι όχι; Παγκοσμίως από το 1928 εσίγησε η Ανθρωπολογία και την θέσιν της έλαβον δογματικές διακηρύξεις, του τύπου «όλοι είμαστε αδέλφια» και σκοτεινές απειλές καταστροφής κάθε επιστημονικής σταδιοδρομίας, του τύπου «αλλά τι είσαι εσύ και πιστεύεις ότι οι Ελληνες είναι πιο έξυπνοι από τους Μαύρους;» και πανηγυρισμοί του τύπου «κατεστράφησαν όλοι αυτοί οι αχρείοι που επίστευαν στην ανωτερότητα των Αρίων». (Πηγή: Παν.Μαρίνης, Η ελληνική θρησκεία, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1996, σελ.126)
Δυστυχώς για τον Μαρίνη και τους φίλους του, η σύγχρονη ανθρωπολογική έρευνα δεν έχει βρει καμιά απόδειξη για την ύπαρξη της φυλής σε βιολογικό επίπεδο [http://www.sciam.com/article.cfm?articleID=00055DC8-3BAA-1FA8-BBAA83414B7F0000]. Οι άνθρωποι έχουν αναμειχθεί τόσο μεταξύ τους έπειτα που δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Άρα τα λεγόμενα του, τον κατατάσσουν ανάμεσα στον Γκαίμπελς και τον Δρ Μέγκελε.
Κατά καιρούς πολλοί έχουν προσπαθήσει να συνδέσουν τον Χριστιανισμό με τον φασισμό, επειδή ορισμένοι ψευτοχριστιανοί φασίστες, χρησιμοποιούν στο κήρυγμα τους τον Ιησού Χριστό, προσβλέποντας στην υποστήριξη των αφελών. Όμως τα πράγματα δεν έχουν έτσι.
Σύμφωνα με τον ίδιο το Χίτλερ «Ο Χριστιανισμός έφερε τα σπέρματα της αποσύνθεσης όπως η συγχώρεση, η αδυναμία, η ταπεινότητα και την ίδια την άρνηση του νόμου της υπερίσχυσης του δυνατού», «Η συνείδηση είναι μια εβραϊκή εφεύρεση» και «Θα ξεπλύνουμε το Χριστιανικό επίστρωμα και θα φανερώσουμε μια θρησκεία που ταιριάζει στη φυλή μας» (Πηγή: D. Skar «The Nazis and the Occult»). Ναζιστικές ρήσεις και ομιλίες ανέφεραν «Εάν ο Ιαχωβάς έχασε για εμάς τους Γερμανούς κάθε σημασία, το ίδιο πρέπει να ειπωθεί και για τον Ιησού Χριστό».
«Όποιος έχει την νεολαία έχει το μέλλον. Η διδασκαλία μου θα είναι σκληρή. Η αδυναμία θα ξεριζωθεί από τα παιδιά. Μία βίαιη, δραστήρια, κυρίαρχη, σκληρή νεολαία-αυτή θα επιδιώξω να δημιουργήσω. Αδόλφος Χίτλερ» (Πηγή: Ιστορικά θέματα, τεύχος 26, άρθρο «Χιτλερική Νεολαία, η αναζωπύρωση της τευτονικής φλόγας» Δημήτριος Β. Σταυρόπουλος, σελίδα 60)
Ο Κάρλ Γιούνγκ, τον οποίο οι Ναζί εκτιμούσαν τόσο, ώστε μόλις ανέλαβαν την εξουσία, το 1933, τον έκαναν πρόεδρο του Γερμανικού Ιατρικού Συλλόγου για την Ψυχοθεραπεία, έλεγε πως «Οι Γερμανοί είναι αρκετά έξυπνοι ώστε όχι μόνο να πιστεύουν αλλά και να γνωρίζουν ότι για αυτούς ο θεός είναι ο Βοτάν κι όχι ο Χριστιανικός θεός» (Πηγή: Μελέτη Γιούνγκ ονόματι «Wotan»).
Αναγνώστη, αντικατέστησε το «Γερμανοί» με το «Έλληνες» και το «Βοτάν» με το «Ζευς» και αμέσως βλέπεις ποιοι είναι οι ομοϊδεάτες των Ναζί. Οι Παγανιστές, και όχι οι Χριστιανοί. Ο «Ιός» της Ελευθεροτυπίας πληροφορεί, ποιος είναι εκείνος που ολοκλήρωσε τη μορφή των Ολυμπιακών Αγώνων της σύγχρονης εποχής, οργανώνοντας το φαντασμαγορικό θέαμα του 1936 στο Βερολίνο. Εκείνος που εμπνεύστηκε και επέβαλε την τελετουργία της ιερής φλόγας, της αφής και της μετάβασής της από την Ολυμπία στην πρωτεύουσα της Xιτλερικής Γερμανίας. Ο Δρ Γιόζεφ Γκέμπελς.
Δεν το γνώριζε κανείς πως ο Χριστιανισμός είναι φύσει αντίθετος στη Δημοκρατία; Παράξενο... Τότε γιατί ο ελιτιστής Νίτσε που απεχθανόταν τη δημοκρατία και ήταν δεδηλωμένος αντιχριστιανός έλεγε πως η δημοκρατία είναι προϊόν της επίδρασης των χριστιανικών ιδεών περί ισότητας όλων προ του Θεού; «Ω ανώτεροι άνθρωποι, - έτσι κλείνει το μάτι ο όχλος - δεν υπάρχει ανώτερος άνθρωπος, όλοι είμαστε ίσοι, ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, μπροστά στον Θεό! - Μπροστά όμως στον όχλο δεν θέλουμε να είμαστε ίσοι!» γράφει στο Ζαρατούστρα. Γιατί κι ο Χέγκελ το ίδιο πάνω κάτω λέει; Δυστυχώς η αντιχριστιανική προπαγάνδα, καλά κρατεί.
ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ και ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΑ ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ ΦΩΤΑ
Αριστερά: Η Γεωπολιτική της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας 1933 -1945. Η Γερμανική γεωπολιτική αποσκοπούσε όχι απλώς στην υλοποίηση των σκοπών του Παγγερμανισμού, αλλά απέβλεπε και στην έκφραση των οραμάτων της Αρίας Φυλής. Μια τιτάνια μάχη άρχιζε από τις δυνάμεις της Παραδόσεως, ενάντια στον έκφυλο κόσμο των μαρξιστικοφιλελευθέρων εβραιόδουλων διεθνιστών (Πηγή: Ησαΐας Ι. Κωνσταντινίδης, Η Γεωπολιτική της Εθνικοσοσιαλιστικής [Ναζιστικής] Γερμανίας (1933 - 1945), εκδόσεις Απολλώνειο Φως)
Δεξιά: Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Απολλώνειο Φως: Β. Τσιρίμπας, Οι πρωτοπόροι της Εθνοκοινωνικής Αγωγής, WalterDarre, Αίμα και Γη, Ι. Χαραλαμπόπουλος, Σιωνισμός & Εθνικές Τραγωδίες, Ι. Χαραλαμπόπουλος, Ελληνοκεντρική Αναγέννηση
Η υπέρβαση του 12θεϊστικού Ναζισμού
Στα 25 σημεία του κόμματος, που εγκρίθηκαν στις 24 Φεβρουαρίου 1920, αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής: ...4. Μόνο ένα μέλος της φυλής μπορεί να είναι πολίτης. Μέλος της φυλής μπορεί να είναι μόνο άτομο γερμανικού αίματος, χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν η χριστιανική θρησκευτική του πίστη. Συνεπώς, κανείς Εβραίος δεν μπορεί να ανήκει στην φυλή [Παρατίθεται στον Ernst deuerlein (επιμ). Der Aufstieg der NSDAP in Augenzeugenberichten, Μόναχο 1974, σσ. 108-12] (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 27)
Το άνωθι σημείο του Ναζιστικού κόμματος παρουσιάζει την χριστιανική πίστη ως «ελάττωμα», εφόσον αν κάποιος είναι Χριστιανός, αυτό δεν θα λαμβάνεται υπ’ όψιν και μπορούσε να γίνει δεκτός ως μέλος της φυλής. Σαφώς δεν αναφέρει «χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν η θρησκεία γενικά» αλλά η χριστιανική πίστη. Η υπέρβαση λοιπόν, του ελλαδικού νεοπαγανισμού, έγκειται στο ότι δεν επιθυμεί ο «φυλετικά» Έλληνας να είναι Χριστιανός και προσπαθεί με ποίκιλλα σοφίσματα να αποβάλλει τον Ιησού Χριστό από την συνείδηση του ατόμου.
ΓΕΝΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟ ΝΑΖΙΣΜΟ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο Φύρερ ήταν ο ανώτατος δικαστής και η ανώτατη πολιτική αρχή, λειτουργώντας ως ενοποιητικό στοιχείο αναφορά για το σώμα των πολιτών και των κρατικών θεσμών. Η σύλληψη αυτή δεν σχετιζόνταν με την εξιδανικευμένη αντίληψη του μονάρχη, αλλά με τη ριζοσπαστική λατρεία της προσωπικότητας και της ηρωολατρίας, που είχε αναπτυχθεί στον ευρωπαϊκό χώρο από τον 19ο αιώνα. Η έννοια αυτή αναπτύχθηκε από τα ολοκληρωτικά κινήματα και ήταν κοινή στον φασισμό και τον κομμουνισμό, στον τελευταίο μάλιστα προσεγγίζοντας τη θρησκευτική λατρεία με την ταρίχευση του Λένιν. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 92)
Μια γυναίκα συντηρητικών αρχών, που αρχικά θεωρούσε πληβείους και ριζοσπάστες τους εθνικοσοσιαλιστές, περιγράφει την απήχηση που είχε η λαμπηδοφορία της 30ης Ιανουαρίου 1933, ακόμη και η εικόνα της ωμής βίας ως πολιτικής δέσμευσης και ηθικής αποφασιστικότητας: «Επί ώρες παρήλαυναν οι σειρές των οπαφών του NSDAP. Ξανά και ξανά βλέπαμε ανάμεσά τους ομάδες αγοριών και κοριτσιών, ελάχιστα μεγαλύτερων από εμάς... Σε κάποια στιγμή κάποιος πετάχτηκε ξαφνικά από τις σειρές της παρέλασης και χτύπησε ένα άνδρα που στέκονταν λίγα μόλις βήματα μακριά μας. Ίσως να είχε κάνει κάποιο εχθρικό σχόλιο. Τον είδα να πέφτει στο έδαφος με το αίμα να κυλάει στο πρόσωπό του και τον άκουσα να φωνάζει. Οι γονείς μας έσπευσαν να μας απομακρύνουν από τη σκηνή, δεν κατάφεραν όμως να μας αποτρέψουν από το να δούμε τον άνδρα που αιμορραγούσε. Η εικόνα του με στοίχειωσε για ημέρες. Ο τρόμος που μου είχε εμπεύσει ήταν αδιόρατα μπερδεμένος με μια μεθυστική χαρά. «Θέλουμε να πεθάνουμε για τη σημαία», τραγουδούσαν οι λαμπαδηφόροι... Καταλήφθηκα από μια φλεγόμενη επιθυμία να ανήκω σε αυτούς τους ανθρώπους, για τους οποίους η σημαία ήταν θέμα ζωής και θανάτου... Ήθελα να ξεφύγω από την παιδική, περιορισμένη ζωή μου, ήθελα να ενωθώ με κάτι που ήταν μεγάλο και θεμελιώδης» [Melita Maschmann, Account Rendered: A Dossier on my Former Self, αγγλ. Μτφρ. Geoffrey Strachan, Λονδίνο 1964, σσ. 11-12] (ο.π, σελ. 93)
Τα SS είχαν αναλάβει επίσης από το 1934 την διοίκηση και επιτήρηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης (Konzetrationslager). Το 1936 οι δυνάμεις αυτές ονομάσθηκαν Νεκροκεφαλές (SS-Totenkopfverbaende, SS-TV). Το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1933 στο Νταχάου (Dachau), κοντά στο , Μόναχο. Το 1937 υπήρχαν τρία στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ το 1939 πέντε: το Νταχάου, το Λίχτενμπουργκ (Lictenburg), το Ζάξενμπουργκ (Sachsenburg), το Οριάνεμπουργκ (Oranienburg) και το Εστερβέργκεν (Esterwegen).
Ο αριθμός των κρατουμένων κατά την περίοδο 1933-39 ανήλθε σε 25.000, ενώ οι νεκροί σε 500. Στους κρατούμενους περιλαμβανόταν πολιτικοί αντίπαλοι του NSDAP από τα παλαιά κόμματα, τον Τύπο, την Εκκλησία, καθώς και «αντικοινωνικά στοιχεία», ομοφυλόφιλοι, φαυλόβιοι και Τσιγγάνοι. Οι προληπτικές συλλήψεις ενίοτε ήταν σύντομες, άλλοτε όμως αορίστου χρόνου. Κατά την περίοδο 1933-1939 συνελήφθησαν επί μερικούς μήνες 100.000 άτομα, ενώ το 1938, μετά το αντιεβραϊκό πογκρόμ της Νύχτας των Κρυστάλλων, 30.000 Εβραίοι επί μερικές εβδομάδες. Επίσης, λόγω των κρατικών διώξεων, 200.000 Εβραίοι εγκατέλειψαν τη χώρα έως το 1939. Την ίδια περίοδο στην φασιστική Ιταλία οι έγκλειστοι ήταν λιγότεροι από 5.000 και οι νεκροί μόλις δέκα άτομα, ενώ στην ΕΣΣΔ οι πόλιτικοί κρατούμενοι από 950.000 το 1935 ανήλθαν σε 1.800.000 άτομα το 1938, στους οποίους πρέπει να προστεθούν 1.000.000 πολιτικοί εξόριστοι. Οι νεκροί των ετών 1933-39 στην ΕΣΣΔ ανέρχονται σε 2.000.000. (Πηγή: ο.π, σσ. 99-100)
Μετά το 1933 η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών πανεπιστημίων παρέμεινε στις θέσεις τους και μόνο ένα μικρό ποσοστό, κυρίως ατόμων εβραϊκής καταγωγής ή φιλελευθέρων πεποιθήσεων, εγκατέλειψε τη χώρα. Υπήρχε, άλλωστε, πολύ πριν το 1933 ένα ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό οπαδών του NSDAP μεταξύ των μορφωμένων, καθηγητών και φοιτητών. Στις 3 Μαρτίου 1933, πριν από τις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές, περίπου 300 πανεπιστημιακοί προέβησαν σε έκκληση υποστήριξης των εθνικοσοσιαλιστών, ενώ το Μάιο 700 πανεπιστημιακοί εκδήλωσαν την δημόσια υποστήριξή τους προς το καθεστώς. Συγκριτικά ας αναφερθεί ότι τέτοιες εκδηλώσεις από τα ανώτερα μορφωτικά στρώματα δεν είχαν σημειωθεί κατά την περίοδο 1919-1933 υπέρ της Δημοκρατίας και οπωσδήποτε ούτε υπέρ του κομμουνισμού.
Η υποστήριξη του εθνικοσοσιαλισμού, πριν και μετά το 1933, ήταν, πάντως, κυρίως έργο των φοιτητών, μεταξύ των οποίων το NSDAP είχα κατακτήσει εντυπωσιακά ποσοστά, στοιχείο που καταρρίπτει το μύθο που πρόβαλλαν ορισμένοι συγγραφείς της Αριστεράς και της αστικής τάξης, όπως ο Τόμας Μαν, ότι ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν εχθρικός προς την μόρφωση. Αντιθέτως, πριν από το 1933, οι καλλιεργημένες μορφωμένες κοινωνικές ομάδες ήσαν σε δυσανάλογα υψηλό ποσοστό (που ανέρχονταν σε 60%) οπαδοί του εθνικοσοσιαλισμού, ενώ τα χαμηλότερα μορφωτικά στρώματα, όπως οι εργάτες και οι άνεργοι, στρέφονταν πορος τον κομμουνισμό. (Πηγή: ο.π, σελ. 102)
Για τον θεωρητικό Όττο Ντήτριχ, «η φυσική ελευθερία είναι η ελευθερία της προσωπικότητας του δημιουργικού για την κοινότητα ανθρώπου. Αυτή τη μοναδικά αληθινά έννοια της ελευθερίας την είχε διδάξει ο Αριστοτέλης, ο οποίος αναγνώριζε την ελευθερία μόνο στον δημιουργικό άνθρωπο. Δημιουργικός, όμως, μπορεί να είναι κανείς μόνο για μια κοινότητα. Δημιουργικός μπορεί να είναι μόνον εκείνος ο οποίος έχει συνείδηση των καθηκόντων του απέναντι στην κοινότητα και ενεργεί σύμφωνα με αυτά. Γι’ αυτό και η έννοια της ελευθερίας προϋποθέτει δέσμευση προς την κοινότητα. Όποιος διαθέτει αυτό το αίσθημα της κοινότητας και αναγνωρίζει τους ηθικούς του δεσμούς με αυτήν, αυτός είναι ελεύθερος και αισθάνεται και τον εαυτό του ελεύθερο, γιατί η ελεύθερή του δράση δεν μπορεί ποτέ να κατευθύνεται εναντίων των κανόνων της κοινότητας, αλλά βρίσκεται σε αρμονία με αυτούς» [Otto Dietrich, Οι φιλοσοφικές βάσεις του εθνικοσοσιαλισμού, μτφρ. Ευάγγελος Κυριάκης, εκδ. Ηλιοφόρος, Αθήνα 1995 (α΄ έκδ.1939), σελ. 30] (Πηγή: Ο.π, σελ. 111)
Αριστερά: «Θάνατος στα ψεύδη!» Αφίσα του NSDAP του 1930 κατά του Μαρξισμού και του μεγάλου κεφαλαίου. Το NSDAP ήταν αντικομμουνιστικό και αντικαπιταλιστικό. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 63)
Δεξιά: Τις ίδιες «αφισοκολλήσεις» ενάντια στο «ψέμα» ακολουθεί και ο Μιχάλης Καλόπουλος, προσπαθώντας να πείσει ότι τα άρθρα του είναι μάχη υπέρ της αλήθειας.
Αριστερά: Τα «Ολυμπιακά Παιχνίδια» του Βερολίνου της Ναζιστικής Γερμανίας του 1936
Μέσο: Η έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936. Μέλη της Χιτλερικής Νεολαίας χαιρετούν τον δρομέα που θα ανάψει την φλόγα. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 83)
Δεξιά: Η σκηνοθέτης Λένι Ρίφενσταλ καθοδηγεί την κινηματογράφηση της ταινίας «Ολυμπία, εορτή των λαών», η οποία περίγραφε τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1936 (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 142)
Αριστερά: Παιδιά του Δημοτικού διαβάζουν ένα αντιεβραϊκό βιβλίο, το «Δηλητηριώδης Μανιτάρι», που περιγράφει την παρασιτική φύση των Εβραίων.(Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 63)
Μέσο: Διαπόμπευση ενός μικτού ζεύγους (Εβραίου και Γερμανίδας) στο Αμβούργο από στελέχη των SS. Οι Νόμοι της Νυρεμβέργης απαγόρευσαν την επιμειξία μεταξύ Γερμανών και Εβραίων. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 125)
Δεξιά: Το κάστρο Βέβελσμπουργκ ήταν κέντρο φυλετικών ερευνών και ιδεολογικό σύμβολο της τάξης των SS. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 101)
Αριστερά: Μια νεαρή Γερμανίδα αποθέτει άνθη σε μια εικόνα του Χίτλερ. Η προσωπολατρία ήταν έντονη στο Γ΄ Ράιχ (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 92)
Μέσο: Ορκωμοσία νέων μελών των SS στο Αμβούργο. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 97)
Δεξιά: Η νεολαία υπηρετεί τον Φύρερ. Όλοι οι 10χρονοι στην Νεολαία του Χίτλερ. «Jugend Dienst den Fuhrer. Alla Zehnjahrigen in di HJ». Αφίσα κατάταξης στη Χιτλερική νεολαία. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 98)
Η ΓΥΝΑΙΚΑ
Αριστερά: Βρέφη στις ιδιότυπες κοινότητες των SS Lebensborn (Λέμπενσμπορν) (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 124)
Τον Μάιο του 1934 ιδρύθηκε το Γραφείο Φυλετικής Πολιτικής (Rassenpolitisches Amt), για τον συντονισμό των επιμέρους πρακτικών ευγονικού χαρακτήρα. Στον κοινωνικό επίπεδο ενισχύθηκαν με οικονομικές διευκολύνσεις τα πολύτεκνα ζευγάρια, η αποχή των γυναικών από την επαγγελματική στιαδιοδρομία και ο προσανατολισμός τους στην τεκνοποιία, με επίδοση τιμητικών διακρίσεων στις πολύτεκνες μητέρες. Στο σώμα των SS εφαρμοζόταν ακόμη πιο ακραίες τακτικές, όπως η καθιέρωση ειδικών ιδρυμάτων με την ονομασία Πηγή Ζωής (Lebensborn). Σε αυτά οι γυναίκες που είχαν επιλεγεί για τα χαρακτηριστικά τους αναλάμβαναν αναπαραγωγικό ρόλο, ενώ η ανατροφή των παιδιών ήταν κοινή, σε μια ιδιότυπη πλατωνική αντίληψη (σημ: Ο Πλάτωνας πρότεινε κοινοκτημοσύνη γυναικών) (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 124)
ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ
Ωστόσο [μετά την φυγή των Αλβέρτο Αϊνστάιν (Albert Einstein), Γούσταβ Χερτς (Gustav Hertz), Έρβιν Σρέντιγκερ (Erwin Schroedinger), Μαξ Μπορν (Max Born), Φριτς Χάμπερ (Fritz Haber) και Χανς Κρέμπς (Hans Krebs)], πολυάριθμοι άλλοι επιστήμονες παρέμειναν στο Γ΄ Ράιχ, ώστε να συνεχίσουν τις επιστημονικές τους έρευνες, αλλά και να υποστηρίξουν την ανόρθωση της χώρας τους. Μεταξύ τους αναφέρονται ο Μαξ Πλανκ (Max Planck), πρόεδρος της Επιστημονικής Εταιρίας Κάιζερ Βίλχελμ, που συγκέντρωνε τους θετικούς επιστήμονες, ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ (Werner Heisenberg) διαμορφωτής της θεωρίας της κβαντικής φυσικής, από την οποία προέκυψε η πυρινική φυσική, ο Φίλιπ Λέναρντ (Philip Lenard),α νταγωνιστής του Αϊνστάιν και ο Κάρλ Φρήντριχ φον Βάιστσέκερ (Carl Friedrich von Weiszaecker). Άλλωστε, στη Γερμανία, υπήρχε διαμορφωμένο σύστημα έρευνας, το οποίο δεν επηρεάστηκε από την αποχώρηση ορισμένων επιστημόνων, αλλά συνέχισε την λειτουργία του με ικανοποιητικούς ρυθμούς. Απόδειξη αποτελούν οι σπουδαίες τεχνολογικές επινοήσεις και καινοτομίες υπό τον εθνικοσοσιαλισμό κατά την ειρηνική περίοδο, αλλά και οι ανακαλύψεις που εξυπηρετούσαν τι ανάγκες του πολέμου. Μια από τις άγνωστες καινοτομίες του καθεστώτος ήταν η παγκόσμια πρώτη χρήση μαγνητοφώνου για την καταγραφή ομιλιών του Χίλτερ και η πρώτη προβολή με δίκτυο τηλεόρασης για την παρακολούθηση των Ολυμπιακών του 1936.
Η φυσική αναπτύχθηκε σημαντικά κατά την περίοδο 1933-39 και ακόμη περισσότερο κατά τα έτη του πολέμου, ως λογική συνέπεια της υπαγωγής στην κρατική προσπάθεια. Η γερμανική φυσική υπό τον εθνικοσοσιαλισμό έτεινα να προσδίδει έμφαση περισσότερο στην πειραματική επιβεβαίωση παρά στην θεωρητική αναζήτηση. Η τάση αυτή ήταν απόρροια τόσο της γενικής εθνικοσοσιαλιστικής αντίληψης για την υπεροχή της πράξης έναντι της θεωρίας, αλλά και έκφραση των κρατικών αναγκαιοτήτων για νέες ανακαλύψεις, που αφενός θα καταδείκνυαν τον νεωτερικό δυναμισμό του καθεστώτος, αφετέρου θα ενίσχυαν ουσιαστικά την στρατιωτική προετοιμασία.
Μεταξύ των επινοήσεων της μηχανικής και της φυσικής κατά την περίοδο 1933-45 αναφέρονται οι υπέρυθρες ακτίνες όρασης νυκτός, ο ραδιοεντοπιστής (ραντάρ), οι κινητήρες αεριωθουμένων, τα συνθετικά καύσιμα και το συνθετικό λάστιχο, τεχνικές κρυπτογραφικής επικοινωνίας, καθώς και τα υποβρύχια με υπεροξείδιο υδρογόνου. Στο τομέα της βαλλιστικής, ερευνητικές ομάδες υπό τους Χέρμαν Ομπερτ (Hermann Oberth) και Βέρνερ φον Μπράουν (Werner von Braun) δημιούργησαν από το 1944 τους πυραύλους V-1 και V-2. Μετά το 1940 οι φυσικοί επιστήμονες υπό τον Χάιζενμπεργκ ενέτειναν την έρευνά τους για την κατασκευή της ατομικής βόμβας, που θα επέτρεπε στην δοκιμαζόμενη Γερμανία να αποκτήσει ένα τακτικό προβάδισμα. Σύμφωνα με νεότερες έρευνες, είχαν φτάσει αρκετά κοντά στην κατασκευή της το 1944, όμως το πρόγραμμα δεν υλοποιήθηκε τελικά. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 116)
ΟΙ ΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Μετά την ανάληψη της εξουσία το καθεστώς έσπευσε να υλοποιήσει το ανανεωτικό πρόγραμμα του. Στον πρώτο του λόγο για την τέχνη, με την ιδιότητα του καγκελαρίου κατά την συνεδρίαση για πολιτιστικά θέματα την ημέρα του Κόμματος στη Νυρεμβέργη, το 1933, ο Χίτλερ καθόρισε το πλαίσιο ανάπτυξης της κρατικής πολιτικής του Γ΄ Ράιχ: «Ο εθνικοσοσιαλισμός πρεσβεύει μια ηρωϊκή διδασκαλία της αξίας του αίματος, της φυλής και της προσωπικότητας, καθώς και των αιώνιων νόμων της επιλογής, και συνεπώς, έρχεται συνειδητά σε ανυπέρβλητη αντίθεση με την κοσμοθεωρία της ειρηνιστικής διεθνιστικής δημοκρατίας και των επιδράσεων της...
Αριστερά: Ο «Καθεδρικός του φωτός», μια σύλληψη του Σπέερ για το συνέδριο του Κόμματος του 1936 (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 143)
Δεξιά: Ο οίκος της Γερμανικής Τέχνης, έργο του Πάουλ Λούντβιχ Τρόοστ (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 136)
Συνιστά ένδειξη τρομακτικής πνευματικής παρακμής της παλαιότερης περιόδου, ότι τότε γίνονταν λόγος για τεχνοτροπία, χωρίς να αναγνωρίζονται οι φυλετικές της διασυνδέσεις. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν δημιουργήσει αρχιτεκτονήματα σύμφωνα με κάποιο διεθνή τρόπο, αλλά με τον ελληνικό, τουτέστιν κάθε φυλή με σαφή χαρακτηριστικά έχει θέση την δική της υπογραφή στο βιβλίο της τέχνης, στο βαθμό βέβαια που δεν στερείται ιδία καλλιτεχνικής παραγωγικής ικανότητας, όπως λ.χ. ο εβραϊσμός. Όταν, όμως, οι λαοί αντιγράφουν μια ξένη προς το χαρακτήρα τους τέχνη, αυτό δεν συνιστά απόδειξη της διεθνικότητας της τέχνης, αλλά απλώς απόδειξη της δυνατότητας να απορρίπτει κανείς το εσωτερικό βίωμα και επίτευγμα....» (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 133)
Η αρχιτεκτονική δημιουργία του εθνικοσοσιαλισμού χαρακτηρίζεται από την ανάδειξη του κλασικισμού, πρόσθετα επεξεργασμένου με μια λειτουργική απλότητα και υφολογική αυστηρότητα που προσιδίαζε στην ιδεολογία του καθεστώτος. Ουσιαστικά, η εθνικοσοσιαλιστική αρχιτεκτονική συνέχισε την παράδοση του λιτού κλασικισμού...
Η χρήση των υλικών ενείχε την συμβολική σημασία, με την προτίμηση στην πέτρα και το μάρμαρο να παραπέμπουν σε σημειολογικό επίπεδο στην κλασσική αρχαιότητα. Ενώ υπήρχε το ιστορικό και εθνικό προηγούμενο της γοτθικής αρχιτεκτονικής [Χριστιανικής], αυτή δεν χρησιμοποιήθηκε, αφού το αρχαιοελληνικό ύφος ταίριαζε περισσότερο με την αισθητική της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας, αλλά και του ιδίου του Χίτλερ [παγανιστικής].
Μεταξύ των πλέον γνωστών δημιουργημάτων του [Άλμπερτ Σπέερ (Albert Speer)] αναφέρονται η νέα Καγκελαρία στο Βερολίνο, όπου αξιοποιήθηκε ο τύπος των αναγεννησιακών «παλάτσι» (palazzi), σε συνδυασμό με δωρικά και κορινθιακά κιονόκρανα, κυρίως όμως ο χώρος των κομματικών συνεδρίων της Νυρεμβέργης, όπου κατασκευάστηκαν εντυπωσιακά κλασικιστικά κτίσματα, συνολικής έκτασης 10.000 τ. χλμ. (Πηγή: ο.π, σελ. 136)
Αριστερά: Επίσκεψη της ιεραρχίας των SS σε αρχαιολογική τοποθεσία στη Βαυαρία. Μέσω του Γραφείου της Προγονική Κληρονομιάς τα SS πραγματοποίησαν πολυάριθμες ανασκαφές, ακόμη και στην Ελλάδα (Θεσσαλία) . (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 101)
Μέσο: Σκηνή από την ταινία «Ολυμπία» (1937), με αρχαιοελληνικές αναφορές (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 139)
Δεξιά: «Η ανάπαυση της Αρτέμιδας» Έργο του Ιβο Σάλιγκερ, (1939-40), μια αποθέωση της φυσικής υγείας. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 135)
Ο Πάουλ Λούντβιχ Τρόοστ (Paul Ludwig Troost), δίνοντας έμφαση στην απλότητα και τη λιτότητα της γραμμής, κατασκεύασε δύο «Ναούς της τιμής» στο Μόναχο, όπου υπήρχε μόνιμη στρατιωτική φρουρά, κτίσματα αφιερωμένα στους νεκρούς του πραξικοπήματος της 9ης Νοεμβρίου 1923. Τα αρχιτεκτονήματα αξιοποιήθηκαν σε επίσημες τελετουργίες προγονολατρείας και πολιτικής μυθολογίας του καθεστώτος. Άλλα έργα του είναι το «Κτίσμα του Φύρερ» στο Μόναχο, καθώς και ο «Οίκος της Γερμανικής Τέχνης», ένα εντυπωσιακό στην λιτότητα του κτίσμα, με εξωτερικό δωρικό περιστύλιο. Ένας κριτικός τέχνης έγραψε για το κτίσμα: «Δεν είναι τυχαίο ότι ο νέος «Οίκος της Γερμανικής Τέχνης» δεν κατασκευάστηκε» με βάση την τεχνοτροπία του γερμανικού γοτθικού ύφους ή του μπαρόκ.... Ο νέος χαρακτήρας του κτίσματος εκδηλώνεται στην απόπειρά του να συνδυάσει αρμονικά τη νορδική αντίληψη της φυλής με την ιδέα της Ελλάδας (Georg. Weise, Zeitschrift fuer Deutschkunde 1935, .σελ. 407. Βλ. γενικά Barbara Miller Lane, Architecture and Politics in the Third Reich, 1918-1945, Καίμπριτζ 1958, Pauls Jaskot, The architecture of Opression: The SS, Forced Labor and the Nazi Momumental Building Economy, Λονδίνο 1999) (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 137)
Σε αντίθεση με τον φουτουρισμό του φασιστικού καθεστώτος, όπου η λατρεία του αστικού τοπίου καθυπέτασσε τις οικολογικές ανησυχίες, στον εθνικοσοσιαλισμό η αρχιτεκτονική δημιουργία συνδύαζε το φυσιολατρικό αίσθημα με τις κλασικιστικές αισθητικές αρχές. (Πηγή: ο.π, σσ 137 - 138)
ΘΕΡΙΝΟ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ
Η καύση των βιβλίων τη 10η Μαΐου 19που ήθελαν τη ριζοσπαστικοποίηση του καθεστώτος. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 135)
Μία από τις εκφράσεις του ανανεωτικού, επαναστατικού πνεύματος ήταν η καύση των βιβλίων τα οποία θεωρούνταν υπονομευτικά για τις αξίες του γερμανικού έθνους και πολιτισμού. Στις 10 Μαΐου 1933 οι φοιτητικές ενώσεις, που επιθυμούσαν πρόσθετη ριζοσπαστικοποίηση του καθεστώτος, οργάνωσαν ένα δρώμενο τελετουργικής υφής σε 19 πανεπιστημιακές πόλεις σε όλη τη χώρα. Αφού κατήρτισαν καταλόγους με τα έργα που θεωρήθηκαν αντιγερμανικά, συγκέντρωσαν όσους τόμους εντόπισαν σε κρατικές βιβλιοθήκες και τα έκαψαν σε πυρές. Παρόμοιες καύσεις βιβλίων είχαν προηγηθεί στις 12 Μαρτίου, στη Χαϊδεμβέργη, ενώ θα ακολουθούσαν και άλλες στις 17 Μαΐου και αργότερα σε περιστάσεις όπως ο εορτασμός του θερινού ηλιοστασίου, στις 22 Ιουνίου. (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 134)
ΡΟΖΕΝΜΠΕΡΓΚ, Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ
Αριστερά: Ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, στα δεξιά του Αδόλφου Χίτλερ. Μέσο: Ο Χίτλερ με το βιβλίο του «Ο Άγων μου». (Το πνεύμα του Ρόζενμπεργκ στις σελίδες του). Δεξιά: Ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ όταν εκτελούσε χρέη υπουργού των κατεχομένων εδαφών στην Ανατολή. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 36, άρθρο «Ρόζενμπεργκ, ο φιλόσοφος του Ναζισμού», σσ. 116 - 117)
Ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ υπήρξε ο βασικός εμπνευστής τον εθνοσοσιαλιστικού κινήματος. Γεννήθηκε το 1893 στο Ρεβάλ της Εσθονίας. Ανήκε στην Γερμανική κοινότητα των χωρών της Βαλτικής και το γεγονός ότι ήταν «Γερμανός τον εξωτερικού» δυνάμωνε την αφοσίωση του στον Γερμανικό κόσμο. Το 1917 επέστρεψε στην Γερμανία, όπου, με την μεσολάβηση του Ντήτριχ Έκαρτ, έκανε την γνωριμία του Αδόλφου Χίτλερ. Από το 1921 ανέλαβε την διεύθυνση του «Λαϊκού Παρατηρητή», όργανο του έθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, και έγινε ο κυριότερος σύμβουλος τον Αδόλφο Χίτλερ σε θεωρητικά ζητήματα. Ο Ναζισμός, στην θεωρητική του δομή, οφείλει πολλά στον δαιμόνιο αυτό άνθρωπο.
Όπως και άλλοι εθνικοσοσιαλιστές, ο Ρόζενμπεργκ θλιβόταν για την πτώση της Γερμανίας μετά την ήττα της, το 1918, και για την επικράτηση διεθνιστικών ιδεών εις βάρος των γερμανικών άξιων. Σαν αντίδραση σ’ αυτό το κλίμα, ανέπτυξε την «εθνικιστική» θεωρία του. «Κάθε λαός», έλεγε ο Ρόζενμπεργκ, «για να δώσει τον καλύτερο εαυτό του και για να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή, οφείλει να ζει σύμφωνα με τις δικές του παραδόσεις και τους δικούς του κανόνες. Οι φιλοσοφίες που δεν δέχονται αυτή την ιδιαίτερη μοίρα κάθε λαού, ή κάθε εθνικής κοινότητος, δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν την ανθρωπότητα στο χάος».
|
Ο εθνικισμός αυτού του είδους οδήγησε φυσικά τον Ρόζενμπεργκ στην καταδίκη του φιλελευθερισμού και του μαρξισμού. Αλλά οι ιδεολογίες δεν είναι παρά η σύγχρονη μορφή παλαιοτέρων δοξασιών. Δεν θα είχαν υπάρξει χωρίς τον εβραιοχριστιανισμό. «Πρέπει λοιπόν», λέει ο Ρόζενμπεργκ, «να καταπολεμηθεί το κακό στην ρίζα του, να κτυπηθούν, δηλαδή, ο ιουδαϊσμός και οι χριστιανικές Εκκλησίες αν θέλωμε να ξεμπερδέψωμε μια και καλή με τα σύγχρονα παράγωγα τους».
Οι ιδέες τού Ρόζενμπεργκ, όπως τις διατύπωσε στο βασικό του έργο «Ο μύθος του 20ου αιώνος», δεν ήταν δυνατόν να αρέσουν σε όλους τους οπαδούς του εθνικοσοσιαλισμού. Πολλοί Γερμανοί είχαν προσχωρήσει στις τάξεις του γιατί πίστευαν ότι μόνον αυτός ήταν σε θέση να ανορθώσει το έθνος, να επιτύχει την αναθεώρηση της συνθήκης των Βερσαλλιών, και να προχωρήσει στην δημιουργία ενός κράτους δικαίου. Δεν ήσαν όμως καθόλου διατεθειμένοι να συμβιβασθούν με μια φιλοσοφία που τους φαινόταν ακατανόητη και επικίνδυνη. Ο Χίτλερ το ήξερε πολύ καλά, γι’ αυτό και όταν έγινε καγκελλάριος το 1933, δήλωσε : «Η κυβέρνηση θεωρεί τα δύο χριστιανικά δόγματα τα πιο σημαντικά στοιχεία για την διατήρηση του εθνικού μας χαράκτηρα».
Αν λοιπόν το ναζιστικό κόμμα, ασπαζόταν επισήμως όλες τις ιδέες του «Μύθου του 20ου αιώνος» θα κινδύνευε να χάσει ένα μεγάλο μέρος των οπαδών του, εκείνους τουλάχιστον που είχε προσελκύσει με το βασικό του πρόγραμμα. Αυτό ήταν φανερό στο θέμα των Εκκλησιών. Οι Γερμανοί αντικομμουνιστές ήσαν συνήθως Καθολικοί ή Διαμαρτυρόμενοι, που δεν σκέπτονταν να αντικαταστήσουν τις χριστιανικές τους πεποιθήσεις με τον «νεοπαγανισμό» του Ρόζενμπεργκ.
Αυτή ήταν η φύση των δυσκολιών που συναντούσε ο Ρόζενμπεργκ μέσα στους κόλπους του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος. Ο Χίτλερ συμμεριζόταν χωρίς αμφιβολία τις περισσότερες απόψεις του, αλλά θεωρούσε ορισμένες από αυτές επικίνδυνες από την άποψη της τακτικής. Παρόμοια ήταν επίσης και η θέση του Γκαίμπελς. Άλλοι εθνικοσοσιαλιστές, όπως ο Γκαίριγκ, ήσαν, στην ουσία, πραγματιστές και ο κλασικός εθνικισμός τους αρκούσε. Ο Ρόζενμπεργκ ήταν γι’ αυτούς ένας πληκτικός φιλόσοφος, ένας κενός ονειροπόλος, και οι άνθρωποι της δράσεως δεν είχαν καθόλου την ανάγκη του.
Το σύμβολο του Χιτλερικού παγγερμανισμού. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 36, άρθρο «Ρόζενμπεργκ, ο φιλόσοφος του Ναζισμού», σελ. 118)
Αντίθετα η διδασκαλία του Ρόζενμπεργκ ασκούσε βαθειά έλξη στους ιδεολόγους τού κόμματος και ιδιαίτερα στους νέους, οι όποιοι την έβλεπαν σαν μια συγκροτημένη ερμηνεία του κόσμου και συγχρόνως σαν μια δικαίωση της πολιτικής δράσεως. ο Ρόζενμπεργκ πράγματι δεν αρκείτο να εξάρει την Γερμανία με ένα τετριμμένο εθνικισμό. Αγωνιζόταν να αποδείξει ότι η μεγαλοφυία της Αρίας φυλής έδωσε καρπούς, ακόμη και όταν είχε μολυνθεί από ξένες ιδεολογίες. Δεν κατέστησε ο εβραιοχριστιανισμός γόνιμο τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, αλλά αντίθετα η Αρία φυλή, με το αισθητικό της δαιμόνιο, έδωσε στους παλαιστινιακούς μύθους μια ευγένεια και μια ομορφιά πού ποτέ δεν θα αποκτούσαν χωρίς αυτήν. Αν όμως, προσέθετε, το ανακάτεμα των φυλών, που επιθυμούσε ο χριστιανισμός, κατάφερνε να συμπαρασύρει και την μεγαλοφυΐα των Αρίων που επέζησε μέχρι σήμερα, παρά τον χριστιανικό κοσμοπολιτισμό; αυτή θα καταστρεφόταν οριστικά.
Όπως είναι γνωστό, ο Ρόζεμπεργκ, μαζί με άλλους εθνικοσιαλιστές ηγέτες δικάσθηκε στη Νυρεμβέργη, καταδικάσθηκε σε θάνατο και απαγχονίστηκε με δέκα . άλλους συγκατηγορούμενούς του. Αντίθετα απ’ ότι πιστεύεται, δεν καταδικάσθηκε σαν φιλόσοφος του εθνικοσοσιαλισμού, αλλά σαν υπουργός του Ράιχ για τα κατεχόμενα εδάφη στην Ανατολή». Η θέση αυτή του είχε ανατεθεί αιτίας της καταγωγής του.
Ο Αμερικανός συνήγορος του διαβεβαίωσε μάλιστα ότι αν ο Ρόζενμπεργκ δεν ήταν παρά ένας απλός θεωρητικός, καμιά κατηγορία δεν θα του είχε προσαφθεί. Αυτό όμως δεν είναι και τόσο βέβαιο.
Πριν πεθάνει ο Ρόζενμπεργ είχε την ευκαιρία να γράψει τα απομνημονεύματά του. Ορισμένοι κατηγορούμενοι απαρνήθηκαν κατα την διάρκεια της δίκης την πίστη τους στον εθνικοσοσιαλισμό. Ο Ρόζενμπεργκ δεν άνηκε σ’ αυτούς. Εκείνο που κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση στα απομνημονεύματά του είναι η προσήλωση του στις πεποιθήσεις του, πού ούτε η ήττα του Γ΄ Ράιχ ούτε οι αποκαλύψεις που έγιναν στην Νυρεμβέργη κατόρθωσαν να τις κλονίσουν.
Ήταν αδύνατον στον εθνικοσοσιαλιστή φιλόσοφο να αρνηθεί τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά της ανθρωπότητας στον πόλεμο. Διαβεβαίωσε, κατ’ αρχή, ότι ο ίδιος δεν πήρε μέρος σ’ αυτό και ότι οι πραγματικοί υπεύθυνοι, και πρώτος ο Χίμλερ, έτρεφαν μίσος εναντίον του. Πάνω απ’ όλα αρνήθηκε να θεώρηση τα εγκλήματα αυτά σαν συνέπεια της εθνικοσοσιαλιστικής φιλοσοφίας του.
«Δεν υπάρχει καμιά σχέση», βεβαίωσε ο Ρόζενμπεργκ, «ανάμεσα στην φιλοσοφική καταδίκη το ιουδαϊσμού και στην εξόντωση των Εβραίων στο Άουσβιτς και στα άλλα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ορισμένες επίσημες χιτλερικές διακηρύξεις στον καιρό του πολέμου μιλούσαν βεβαίως για την εξουδετέρωση των Εβραίων, άλλα επρόκειτο για την εξουδετέρωση της ισχύος τους και όχι για την σφαγή τους. Όσο για Την Εκκλησία, δεν έχει το δικαίωμα να καταδικάζει το ηττημένο καθεστώς: το παρελθόν της είναι γεμάτο φρικαλεότητες, το ίδιο αποτροπιαστικές». Τι να σκεφθεί κανείς γι’ αυτά τα επιχειρήματα; Κατά τους μάρτυρες, ο Ρόζενμπεργκ δεν ήταν άνθρωπος σκληρός. Από αυτή την άποψη, βρισκόταν στους αντίποδες του Χίτλερ ή του Χίμλερ. Φαίνεται όμως πως ήταν δέσμιος της κοσμοθεωρίας του και ζούσε εκτός πραγματικότητας. Όταν εκτελούσε χρέη υπουργού των κατεχομένων εδαφών της Ανατολής, δεν μπορούσε να αγνοεί τις «εκκαθαρίσεις» που γίνονταν σ’ εκείνη την περιοχή. Ίσως να αποδοκίμαζε αυτή την απάνθρωπη πολιτική, αλλά, αναμφίβολα, την έβλεπε σαν μια προσωρινή απόκλιση του εθνικοσοσιαλισμού, που κατά βάση ήταν σωστός.
Αντίθετα από άλλες παρόμοιες θεωρίες, που κατάφεραν να αντέξουν σε πολλές δοκιμασίες, ο εθνικοσοσιαλισμός συνετρίβει. Θα μπορού
σε να επιζήσει; Και θα μπορούσε, αν επιζούσε, να μην ξαναπέσει στα ίδια λάθη και εγκλήματα που τον χαρακτηρίζουν; Ο Ρόζενμττεργκ ήθελε να το πιστεύει. Γι’ αυτό και προσπάθησε να δώσει την σκιαγραφία ενός είδους εθνικοσοσιαλισμού, που θα ήταν το όριο ανάμεσα στην δικτατορία και στην δημοκρατία.
Δεξιά: Η πρώτη συνέλευση των «Γερμανών Χριστιανών» στο Βερολίνο το 1933. Ήταν μια προσπάθεια του εθνικοσοσιαλισμού να συμφιλιώσει σε μια καινούργια θρησκεία τους γερμανικούς παγανιστικούς μύθους και τα στοιχεία του παραδοσιακού Χριστιανισμού. Ο Ρόζενμπεργκ πρωτοστάτησε και εδώ. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 36, άρθρο «Ρόζενμπεργκ, ο φιλόσοφος του Ναζισμού», σελ. 119)
Οι απόψεις του αυτές, αν λάβωμε υπ’ όψι μας την κατάσταση της Γερμανίας την εποχή εκείνη, έχουν ένα χαρακτήρα καθαρά θεωρητικό. Επί πλέον καταλαβαίνουμε από αυτές ότι ο Ρόζενμπεργκ αγωνιούσε για το πεπρωμένο της Ευρώπης και τον βασάνιζε η απειλή ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Ο μόνος αληθινός νικητής του πολέμου ήταν, κατά τη γνώμη του, η Σοβιετική Ένωση, η οποία βρήκε τον τρόπο να στηρίζει τις μελλοντικές της κατακτήσεις· και θα εκμεταλλευόταν τα κομμουνιστικά κόμματα στις δημοκρατικές χώρες και την εξέγερση των εγχρώμων. Όσο για τις αγγλοσαξωνικές δυνάμεις δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν αυτή την απειλή και αρνήθηκαν την συμμαχία με την Γερμανία.
Αλλά και τα σφάλματα του Χίτλερ δεν του διέφυγαν. Δεν αμφισβητούσε τις προθέσεις τουυ, αλλά του προσήπτε το γεγονός ότι έδειξε εμπιστοσύνη σε ανάξιους ανθρώπους, καταστρέφοντας έτσι με το ένα χέρι ότι έκτιζε με το άλλο.
Στις τελευταίες του στιγμές ο Ρόζενμπεργκ ταλαντευόταν ανάμεσα σε δύο προοπτικές : από την μια ήθελε να πιστεύει στην αναγέννηση τού πνεύματος των βορείων, βασισμένη στην συμφιλίωση των Αγγλοσαξώνων και των Γερμανών, και από την άλλη οραματιζόταν την καταστροφή τού κόσμου μέσα σ’ ένα παγκόσμιο ανακάτεμα των φυλών. Εδώ φαίνεται η βασική αντίφαση της σκέψεως του. Γιατί αν υποστήριζε ότι κάθε φυλή έχει τον δικό της προορισμό που θα έπρεπε να ακολουθήσει, πίστευε επίσης ότι μόνον η Αρία φυλή ήταν φορεύς ουσιαστικών αξιών. Αυτή η τελευταία του πεποίθηση τον παρέσυρε στο εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα και προκάλεσε εγκλήματα, που ούτε την έκταση ούτε τη φρίκη τους μπόρεσε να προβλέψει ο θεωρητικός από τη Βαλτική.
Paul Serant
Πηγή: Περιοδικό Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 36, άρθρο «Ρόζενμπεργκ, ο φιλόσοφος του Ναζισμού», σσ. 116 - 119
ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ
Ένα μέλος των φιλοκαθεστωτικών Γερμανών Χριστιανών (αριστερά) και των αντιπολιτευόμενων Προτεσταντών κατά τις εκκλησιαστικές εκλογές του 1933.(Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 128)
Στο Πρόγραμμα του 1920 γινόταν λόγος για ελεύθερη ανάπτυξη όλων των χριστιανικών δογμάτων, με την προϋπόθεση ότι δεν θα απειλούσαν την κρατική ενότητα του Ράιχ, μια σαφής αναφορά στις αποσχιστικές τάσεις του καθολικισμού της Βαυαρίας και της εξάρτησης του από ένα εξωτερικό κέντρο, το Βατικανό. Επίσης, εκδηλωνόταν η πρόκριση ενός «θετικού Χριστιανισμού», δηλαδή ενός Χριστιανισμού που θα δεχόταν την προτεραιότητα της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Καθώς οι Καθολικοί παρέμεναν περισσότερο επιφυλακτικοί, αρχικά το NSDAP γνώρισε μεγαλύτερη διάδοση μεταξύ της προτεσταντικής πλειοψηφίας του γερμανικού πληθυσμού. Κύκλοι φιλικά διακείμενοι προς τον εθνικοσοσιαλισμό ίδρυσαν το 1930 τους «Γερμανούς Χριστιανούς» (Deutsche Christen), με αίτημα την προβολή της φυλετικής ιδεολογίας. Το 1932 το ρεύμα αυτό κέρδισε ποσοστό 30% στις εκκλησιαστικές εκλογές.
Μετά το 1933 αρχικά έγινε ένας διακανονισμός με την Καθολική Εκκλησία, προς την οποία υπήρχε μεγαλύτερη επιφυλακτικότητα λόγω της εξάρτησης της από ένα ξένο κράτος. Με πρότυπο το Σύμφωνο του Λατερανού (1929) μεταξύ του φασιστικού κράτους και του Βατικανού, το Γ΄ Ράιχ υπέγραψε στις 20 Ιουλίου 1933 αντίστοιχο κονκορδάτο. Η προτεσταντική Εκκλησία πιέσθηκε να ενοποιηθεί, όμως εκδηλώθηκαν τάσεις αντίδρασης από κύκλους ιερέων που ήθελαν να αποτρέψουν τον αυξημένο κρατικό έλεγχο. Η κρίση στην Προτεσταντική Εκκλησία εξελίχθηκε σε διαμάχη των «Γερμανών Χριστιανών», υποστηρικτών του καθεστώτος, με τους λοιπούς Προτεστάντες. Οι «Γερμανοί Χριστιανοί» ζητούσαν την αποκάθαρση του χριστιανικού δόγματος από τα εβραϊκά στοιχεία, με κύριο σημείο την κατάργηση της Παλαιάς Διαθήκ
ης. Οι αντιπολιτευόμενοι προτεστάντες ίδρυσαν την «Εκκλησία της Ομολογίας» (Bekennerde Kirche) τον Μάρτιο του 1934. Ενώπιον της κρίσης το κράτος επενέβη περιορίζοντας τις υπερβολές των «Γερμανών Χριστιανών», όμως η αντίδραση των λοιπών Προτεσταντών συνεχίσθηκε με κορύφωση τη σύνταξη διαβήματος διαμαρτυρίας τον Ιούλιο του 1936, σε μια εποχή κατά την οποία η διεθνής κοινή γνώμη ήταν στραμμένη στη Γερμανία, λόγω των επερχόμενων Ολυμπιακών Αγώνων.
Να αποβληθεί η παλαιά διαθήκη από την θρησκεία των Ελλήνων [Σημ: Οι Προτεστάντες «Γερμανοί Χριστιανοί» του Ναζισμού είχαν τις ίδιες απαιτήσεις με τον Δαυλό, και πίστευαν σε ένα «Χριστό» της Άριας Φυλής από τον Καύκασο. Βλέπε και Ρόζενμπεργκ.Περισσότερα] (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 137, εξώφυλλο, άνω επικεφαλίδα)
Οι Καθολικοί αντέδρασαν επίσης στην υποβάθμιση της αυτονομίας τους, αφού ο συγχρονισμός επέβαλε την ενσωμάτωση πολλών οργανώσεων τους στους εθνικοσοσιαλιστικούς θεσμούς. Με άτυπο φορέα την «Καθολική Δράση» (Katholische Aktion) αποπειράθηκαν να δημιουργήσουν έναν αντιπολιτευτικό πόλο. Το καθεστώς σκλήρυνε τη στάση του από το 1935 με συλλήψεις καθολικών ιερέων και δικαστικές διώξεις, που εκμεταλλεύονταν υπαρκτές δυσλειτουργίες της Καθολικής Εκκλησίας. Οι συνεχιζόμενες διώξεις κατά των Καθολικών ακτιβιστών ιερέων προκάλεσαν την αντίδραση του Βατικανού.
Στην εγκύκλιο «Με βαθύτατη ανησυχία» (Mit brennender Sorger), που εκδόθηκε στις 14 Μαρτίου 1937, το Βατικανό εξέφραζε τις ενστάσεις του για την επίσημη πολιτική του Γ΄ Ράιχ, ακόμη και για τις φιλοπαγανιστικές τάσεις στο εσωτερικό του καθεστώτος. Η Καθολική Εκκλησία έκανε επιθέσεις, επίσης, σε θεμελιώδεις απόψεις των εθνικοσοσιαλιστών, όπως η φυλή και η αρχή του Ηγέτη. Παρόμοιες ενέργειες ουσιαστικά αποτελούσαν επέμβαση ξένου κράτους στην κρατική ανεξαρτησία της Γερμανίας, καθώς μάλιστα παρακινούσαν πολίτες της Γερμανίας να παραβούν νόμους του κράτους: «Οποίος υψώνει τη φυλή ή τον λαό ή το κράτος ή μια συγκεκριμένη μορφή κράτους ή τα κρατικά αξιώματα ή οποιαδήποτε άλλη θεμελιώδη αξία της ανθρώπινης κοινότητας, όσο απαραίτητη και τιμημένη και αν είναι η λειτουργία τους για τα επίγεια πράγματα, όποιος υψώνει τις έννοιες αυτές πάνω από την καθιερωμένη αξία τους και τις θεοποιεί σε σημείοειδωλολατρίας, διαστρεβλώνει και διαστρέφει την τάξη του κόσμου που σχεδίασε και δημιούργησε ο Θεός... Οποίος επιθυμεί να δει να καταργείται από την Εκκλησία και από τα σχολεία η βιβλική ιστορία και τα σοφά δόγματα της Παλαιάς Διαθήκης, βλασφημεί το όνομα του Θεού...
Η κορύφωση της αποκάλυψης, όπως διατυπώνεται στο Ευαγγέλιο του Χριστού, είναι τελική και μόνιμη, ...δεν επιδέχεται υποκατάστατα ή αυθαίρετες εναλλακτικές λύσεις σαν αυτές που θεωρούν ότι εξάγουν ορισμένοι ηγέτες από τον λεγόμενο μύθο της φυλής και του αίματος... Εάν κάποιος τολμούσε, παραβλέποντας βλάσφημα τις ουσιώδεις διαφορές ανάμεσα στον Θεό και το πλάσμα Του, ανάμεσα στον Θεάνθρωπο και τα τέκνα του Ανθρώπου, να θέσει έναν άνθρωπο, ακόμη και αν ήταν ο μεγαλύτερος άνδρας των εποχών, στο πλευρό ή υπεράνω ή εναντίον του Χριστού, δίκαια θα αποκαλείτο προφήτης του τίποτε... Εάν το Κράτος οργανώνει μια εθνική νεολαία και καθιστά αυτή την οργάνωση υποχρεωτική για όλους, χωρίς να λάβει υπόψη του τα δίκαια των θρησκευτικών ενώσεων, τότε είναι αναφαίρετο δικαίωμα των παιδιών, όπως και των γονέων τους, να φροντίσουν, ώστε αυτή η οργάνωση να αποκαθαρθεί από κάθε εκδήλωση εχθρική προς την Εκκλησία και τον Χριστιανισμό» (Η μετάφραση έγινε από την αγγλική μετάφραση της εγκυκλίου, όπως αυτή παρατίθεται στην επίσημη ιστοσελίδα του Κράτους του Βατικανού, www.vatican.va/holy_fathers/pius_xi/encyclicals/documents/hf_p-xi_enc_14031937_mit-brennender-sorge_en.html).
Αριστερά: Μόναχο 1937, Εορτές της Γερμανικής Τέχνης. Εν μέσω πομπής ιερειών διακρίνουμε άρμα φέρων την κεφαλή της Θεάς Αθηνάς. Οι εορτές που τελούσαν υπό την προσωπική καθοδήγηση του Αλφρέδου Ρόζεμπεργκ, είχαν ως επίκεντρό τους πανάρχαιες δωρικές δοξασίες και τιμούσαν ιδιαιτέρως το ηλιακό σύμβολο του αγκυλωτού σταυρού (Πηγή: Περιοδικό Απολλώνειο Φως, τεύχος 50, άρθρο: Ο εσωτερικός συμβολισμός του Αγκυλωτού Σταυρού, Π. Παπακωνσταντίνου, σελίδα 17)
Δεξιά: Ομάδες νεαρών Γερμανίδων, οι οποίες συμμετέχουν -ως θαλάσσιες νύμφες- σε γιορτή του ναζιστικού κόμματος. Οι γιορτές αυτές στόχευαν στην αναβίωση αρχαίων μύθων και στην σύνδεσή τους με το παρόν. Σε αυτό το πανηγύρι στο Stralau τιμώντο οι ψαράδες. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 7, άρθρο «Αδόλφος Χίτλερ, Διορατικός πολιτικός ή απλός καιροσκόπος;», Μανουέλα Μαρούδη M.A. War Studies (King΄s College, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου), σελίδα 32)
Το καθεστώς αντέδρασε από το τέλος του 1937 με έναν νέο γύρο διώξεων, ο οποίος προβλήθηκε ως συνέχεια του «πολιτιστικού αγώνα» (Kulturkampf), το οποίο είχε διεξαγάγει ο καγκελλάριος Βίσμαρκ τον 19ο αιώνα κατά της εξάρτησης από το Βατικανό. Μια πιο ακραία τάση στο εσωτερικό του καθεστώτος πρέσβευε τη σταδιακή υποκατάσταση της χριστιανικής θρησκείας με έναν αναγεννημένο γερμανικό παγανισμό. Υπέρ αυτού του παγανιστικού ρεύματος τάσσονταν επιφανή στελέχη, όπως οι Χίμμλερ και Ρόζενμπεργκ, αλλά και τεχνοκράτες, όπως ο Μπάρμαν. Η τάση αυτή ήταν εμφανής στην ιδεολογική κατήχηση της νέας ελίτ του καθεστώτος, των 35 (στα οποία απαγορεύονταν οι χριστιανικές αναφορές), καθώς και της Χιτλερικής Νεολαίας. Καθιερώθηκαν διάφορες εορτές και τελετουργίεςπαγανιστικού χαρακτήρα, οι οποίες αποθέωναν τον αρχαίο γερμανικό παγανισμό και την ηλιολατρία. Μακροπρόθεσμα ο εθνικοσοσιαλισμός επιδίωκε την υποβάθμιση του Χριστιανισμού στον βαθμό που τα δύο κυρίαρχα δόγματα υπέσκαπταν την ενότητα του λαού (Bl. H.J. Gamm, Der braune Kult: Daw Dritte Reich und seine Ersatzreligion, Αμβούργο 1962. Ο Ελβετός ψυχολόγος Καρλ Γιούνκγ (Carl Jung) σε ένα διεισδυτικό δοκίμιό του, το Βόταν (Wotan, 1935), είχε επισημάνει τις ιδιόμορφες παγανιστικές τάσεις του καθεστώτος. Βλ. Carl Jung, Aufsaetze zur Zeitgeschichte, Ζυρίχη 1946 (ελλ. μτφρ: Το αρχέτυπο του ολοκληρωτισμού, Θεσσαλονίκη: εκδ. Στάγειρα, Θεσσαλονίκη 1990, α΄ έκδ.: Αθήνα 1972, σσ. 50-68).
Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σσ. 128-129
ΠΕΡΙ ΧΙΤΛΕΡ & ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
«Ο Χίτλερ είναι βαθιά θρησκευόμενος, αν και πλήρως αντι-χριστιανός· βλέπει τον Χριστιανισμό ως ένα σύμπτωμα παρακμής. Ακριβώς έτσι. Είναι ένας κλάδος της Εβραϊκής φυλής» Ημερολόγιο Γιόζεφ (Ιωσήφ) Γκέμπλες, (Joseph Goebbels), 28/12/1939
«Ο Χριστιανισμός είναι το πρωτότυπο του μπολσεβικισμού: η κίνηση των υπόδουλων μαζών από τους Εβραίους για το υπόσκαψα της κοινωνίας», Αδόλφος Χίτλερ 1941.
|
Ήσυχη νύχτα! Άγια νύχτα!
Όλα είναι ήρεμα, και όλα φωτεινά
Μόνο ο καγκελάριος είναι απτόητος στην μάχη
Προσέχει την Γερμανία μέρα και νύχτα
Πάντοτε νοιάζεται για εμάς.
Ήσυχη νύχτα! Άγια νύχτα!
Όλα είναι ήρεμα, και όλα φωτεινά
Ο Αδόλφος Χίτλερ είναι ο πλούτος της Γερμανίας
μας φέρνει μεγαλείο, τύχη και υγεία
Ω δώστε μας στους Γερμανούς όλη την εξουσία!
Προσευχή στον Χίτλερ από τα ορφανά στα ορφανοτροφεία
Φύρερ, Φύρερ μου, δοσμένε σε με από τον Θεό, προστάτεψέ με και υποστήριξε την ζωή μου για πολύ καιρό
έσωσες την Γερμανία από την βαθύτερη μιζέρια, σε σένα χρωστώ το καθημερινό ψωμί μου
Φύρερ, Φύρερ μου, πίστη μου, φως μου
Φύρε, Φύρερ μου, μην με εγκαταλείπεις
Αδόλφε Χίτλερ,
είσαι ο μεγάλος Φύρερ μας.
Το όνομά σου κάνει τους εχθρούς να τρέμουν.
Ελθέτω το Γ΄ Ράιχ σου,
γεννηθήτω το θέλημά σου επί της Γης.
Κάνε να ακούμε καθημερινά την φωνή σου
και διάταξέ μας με την ηγεσία σου,
και θα υπακούμε ως το τέλος ακόμη και με τις ζωές μας.
Σε τιμούμε.
Χάιλ Χίτλερ.
«Ζήτω η Γερμανία». Αφίσα με μεσσιανικά χαρακτηριστικά για τη μορφή του Χίτλερ. Ο εθνικισμός του NSDAP ήταν νεωτερικός, μαζικός και αντιτίθετο στον αστικό πατριωτισμό. [Αν δεν κατανοεί κανείς την μεσσιανική εξήγηση της παράστασης ας κάνει κλικ εδώ.] (Πηγή: Η Άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κούτουλας, Ιστορικός, Παγκόσμια Ιστορία, τεύχος 7, σελ. 131)
Εσωτερικός Χιτλερισμός (Θρησκεία)
Ιδρύθηκε από τον αρχηγό των SS Heinrich Himmler με συνεχιστές τους Julius Evola, Savitri Devi, Miguel Serrano. Ο Savitri Devi συνδύασε τον Χίτλερ με τους Ινδού και τα σύμβολα της σβάστικας ενώ ο Miguel Serrano υποστήριξε την θρησκεία που έδινε συνέχεια στον Χίτλερ στην Ανταρκτική (Shambhala) όπου σε επαφή με τους υπερβορείους (βλέπε κάτωθι ενότητα) θεούς θα επανέρχονταν με ένα στόλο UFO-ATIA για να οδηγήσει τις δυνάμεις του φωτός (υπερβόρειοι και Βριλ) ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις (τους Εβραίους) σε μια τελευταία μάχη δημιουργώντας το Δ΄ Ράιχ, αστοχίες και παραμύθια που αναμασούν οι τυφλωμένοι παγανιστές και οι οπαδοί της ομάδας των Έψιλον
Αναρτήσεις
