1.Η θεωρία της καταγωγής του από τις Συντεχνίες των Οικοδόμων του Μεσαίωνα που είναι και η επικρατέστερη.
2. Η θεωρία της καταγωγής του από τα Χριστιανικά Ιπποτικά Τάγματα, τους Ροδόσταυρους και τους Αλχημιστές.
3. Η θεωρία της καταγωγής του από τα Αρχαία Μυστήρια (Ελληνικά και Αιγυπτιακά).
ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ
ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ
Είναι δύσκολο σήμερα με την ποικιλία των δραστηριοτήτων που γνωρίζουμε να συνειδητοποιήσουμε τη σπουδαιότητα που είχαν αποκτήσει στις παραδοσιακές κοινωνίες οι συντεχνίες των οικοδόμων, που μονοπωλούσαν σχεδόν κάθε εμφανή δραστηριότητα και εικαστική μεταβολή.
Όρθωναν οικοδομήματα θρησκευτικού χαρακτήρα όπως είναι οι Ναοί, οι Βωμοί και τα Μοναστήρια. Αναλάμβαναν Κυβερνητικά και Στρατιωτικά έργα, δηλαδή Ανάκτορα, Φρούρια, Γέφυρες, Δρόμους και Λιμάνια. Πολιτιστικά ακόμα έργα όπως Πλατείες, Θέατρα, Υδραγωγεία και Στάδια έπρεπε να μελετηθούν από σπουδαίους Πρωτομάστορες και να εκτελεσθούν κάτω από την ευθύνη των Τεκτονικών συντεχνιών.
Υποτιμούμε επίσης τη διανοητική προεργασία και το πνευματικό έργο που υποκρύπτεται σε κάθε τέτοιο κατασκεύασμα, γιατί ξεχνάμε ότι τα έργα του παρελθόντος δεν ήταν έργα εν σειρά, αλλά μοναδικά και ανεπανάληπτα δημιουργήματα. Όταν μιλάμε για συντεχνίες, συνήθως φέρνουμε στη μνήμη μας γωνιαστές λίθων σε λατομεία ή κτίστες με πηλοφόρια και μυστριά που κουράζονται πάνω σε σκαλωσιές και αγνοούμε την κάθετη οργάνωσή τους.
Προϋπόθεση όμως κάθε καλής κατασκευής είναι η σωστή μελέτη και ο ορθός σχεδιασμός. Στην κατασκευή μεγάλων έργων οι υπολογισμοί γίνονται περίτεχνοι. Η επιλογή της τοποθεσίας επιβάλει το έργο να προσαρμοσθεί με το περιβάλλον, η κάλυψη των λειτουργικών αναγκών πρέπει να συνδυασθεί με τα υπάρχοντα υλικά, η δαπάνη με το εργατικό δυναμικό.
Έτσι ο σχεδιασμός καταλήγει να είναι μια έντονα πνευματική εργασία πρακτική ανάλυσης και αρμονικής σύνθεσης. Τελικά «το έργο» μετασχηματίζεται τόσο σε πολιτισμικό γεγονός, όσο και σε μια επίδειξη αναμφισβήτητη της αντίθεσης της ανθρώπινης στην αρχή της κατάρρευσης και της εντροπίας.
Πέρα απ' αυτό όμως, με το ίδιο το έργο, μας προσφέρεται ένας απέραντος πλούτος αισθητικών εμπειριών με το σχήμα του, τις αναλογίες του, τα χρώματά του, κ.λπ. που για να τον προκαλέσει πρέπει ο Αρχιτέκτονας όχι μόνο να είναι απόλυτα εξοικειωμένος με τους ρυθμούς, αλλά κυρίως να δονείται από καλλιτεχνική έμπνευση.
Εκείνο πάντως που δεν προσδιορίζεται, εκείνο ακριβώς το οποίο είναι αδύνατο να συλληφθεί από τον «κοινό» νου και να αναλυθεί φυσικά, είναι το «μυστικό» στοιχείο που εκφράζει ένα οικοδόμημα, η «βίωση» των υπερβατικών του λειτουργιών.
Γιατί κάθε «δομημένος χώρος, είναι χώρος «ιερός» , είναι «ομφαλός» και «κέντρο» και μόνο μέσα σ' ένα τέτοιο χώρο «κατάλληλα» οργανωμένο είναι εφικτή μια υπέρβαση και μια εμπειρία ταύτισης του «μικρόκοσμου» με το «μακρόκοσμο « ότι κι αν εννοεί κανείς βέβαια μ' αυτές τις αναφορές.
Παρά το γεγονός ότι ο τεκτονισμός χαρακτηρίζεται από μια παγκοσμιότητα και μια ομοιομορφία στην παράδοσή του, στη φιλοσοφία και στη μεθοδολογία του, ήταν φυσικό να προσαρμοστεί στις κατά τόπους συνθήκες και να διαφοροποιηθεί σταδιακά, τόσο ουσιαστικά όσο και στον τρόπο έκφρασής του, δηλαδή στους εξωτερικούς του τύπους και μορφές.
Έτσι με το πέρασμα των αιώνων έχει αποκρυσταλλωθεί στις ακόλουθες κύριες σχολές, χωρίς να αποφεύγονται βέβαια και οι επικαλύψεις τους ή οι παραλλαγές:
1) την Αγγλοσαξονική
2) την Αμερικανική
3) την Γαλλική και
4) τη Σκανδιναβική
Η ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΙΚΗ ΣXOΛH
Είναι η επικρατέστερη, η πιο γνήσια τεκτονικά και η πιο ορθόδοξη, σχεδόν μονολιθική. Στηρίζεται όπως είναι φυσικό στα έθιμα και την παράδοση, η οποία έχει κωδικοποιηθεί κατά τη γνωστή αγγλική συνταγή. Άκαμπτη στη διατύπωσή της, ευλύγιστη στην ερμηνεία της. Βάση και θεμέλιο έτσι του Τεκτονισμού αυτού είναι τα Αρχαία Καθήκοντα (Old Charges) και τα Οροθέσια (Landmarks) τα οποία μένουν σκόπιμα ελεύθερα στην προσθήκη κυρίως κανόνων δευτερεύουσας αξίας.
Πρόκειται για οδηγίες, υποσχέσεις και επιταγές ηθικής, τεκτονικής και κοινωνικής συμπεριφοράς που έχουν εμφανή προέλευση τις συντεχνίες του μεσαίωνα, αλλά που η καταγωγή τους χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Η σχολή αυτή υποστηρίζει τη θεωρία της καταγωγής του Τεκτονισμού από τις συντεχνίες των επαγγελματιών οικοδόμων της Ευρώπης. Έχει καθιερώσει μια αυστηρή και άρτια οργάνωση. Μόνο στο Λονδίνο υπάρχουν 3.000 τεκτονικές Στοές, περισσότερες φαντάζομαι από τα βιβλιοπωλεία. Παρά ταύτα όμως έχει αριστοκρατική υφή, ταυτίζεται σοφά και πρακτικά με τις κοινωνικές δομές, είναι πατριωτική, νομοταγής, φιλανθρωπική και διακριτικά, αλλά αληθινά εσωτερική.
Κατά παράδοση επίσης ο Μέγας Διδάσκαλος προέρχεται από τη βασιλική οικογένεια. Σήμερα είναι ο Δούκας του Κεντ. Πέρασε μια κρίση ταυτότητας, ομοιογένειας και οργάνωσης από το 1750 μέχρι τις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα (σε μια φάση αυτής της περιόδου υπήρχαν τέσσερις αντίζηλες Μεγάλες Στοές στην Αγγλία) αλλά από την εποχή της "Ενώσεως" το 1813 τα πράγματα έχουν ισορροπήσει. Η Μεγάλη Στοά της Αγγλίας που ιδρύθηκε το 1717 έχει το προβάδισμα της αρχαιότητας μεταξύ των Μεγάλων Στοών του κόσμου. (Υπάρχουν ξεχωριστές Μεγάλες Στοές στη Σκοτία και την Ιρλανδία που θεωρούνται ισότιμες με την Αγγλική).
Η επιρροή της Αγγλοσαξονικής Σχολής πέρα από τα Βρετανικά Νησιά έχει εξαπλωθεί στη Νότιο Αφρική, στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Έχει αφήσει έντονη επιρροή στις Ινδίες και φυσικά στις πρώην αποικίες που διατηρούν δεσμούς με τη Μητρόπολη.
Τρέφει μια επιφύλαξη, σχεδόν αγνοεί τους ανώτερους τεκτονικούς βαθμούς (οι οποίοι όμως υπάρχουν σε περιορισμένο αριθμό μελών και λειτουργούν εκλεκτικά) και περιορίζεται στους τρεις συμβολικούς βαθμούς του Μαθητού, του Εταίρου και του Διδασκάλου και αναγνωρίζει απλά ότι στον αρχαίο τεκτονισμό περιλαμβάνεται και ο Βαθμός της Βασιλικής Αψίδας.
Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ
Η σχολή αυτή έχει αγγλοσαξονική φυσικά καταγωγή αλλά διαφοροποιήθηκε στην πορεία της. Με τον ενθουσιασμό των νεοφώτιστων και με τον εξοπλισμό του κοινωνικού τους και θρησκευτικού "πουριτανισμού" οι άνθρωποι του νέου κόσμου βρήκαν στον Τεκτονισμό μια πνευματικότητα και μια καταξίωση που τους έλειπε και μαζί βρήκαν μια διέξοδο.
Με πειθαρχία και μαζί σεβασμό ανάπτυξαν, οργάνωσαν και ταξινόμησαν όλα τα γνωστά δόγματα της Ευρώπης, τα οποία όμως μας τα επέστρεψαν σχεδόν αγνώριστα. Με πρακτικό και μαζί λειτουργικά και τελετουργικά άψογο τρόπο ιεράρχησαν βαθμούς και οικοδόμησαν συστήματα. Καθιέρωσαν τους ανώτερους τεκτονικούς βαθμούς που κυριολεκτικά τους λατρεύουν. Όλα όμως αυτά τα Τεκτονικά Συστήματα (επάλληλα και παράλληλα) συνεργάζονται αρμονικά και υποδειγματικά. Ποτέ δε δημιουργήθηκε κάποιο πρόβλημα ανταγωνισμού ή διάσταση μεταξύ τους.
Εδώ ο Τεκτονισμός εκφράζεται από τη μεσαία, την αστική τάξη, χωρίς να παύει να έχει ιδιαίτερη πρόσβαση στις υψηλότερες βαθμίδες. Οι πολιτικοί π.χ. οι δικαστικοί και οι δικηγόροι διακρίνονται και έχουν πυκνώσει τις τάξεις του. Χαρακτηρίζεται από έντονη και αξιόλογη φιλανθρωπική δράση (υπάρχουν πάνω από τριάντα μεγάλα και αξιόλογα νοσοκομεία που έχουν ιδρυθεί από τεκτονικές οργανώσεις, όπως επίσης αξιόλογοι οργανισμοί με εξειδικευμένη κοινωνική προσφορά: Για τα εγκαύματα, για τις παθήσεις των παιδιών, για τα παράλυτα παιδιά).
Η Σχολή αυτή είναι έκδηλα πατριωτική και συντηρητική αλλά καταλήγει να είναι πανηγυρική και σε ορισμένους κλάδους της (Shriners) σκόπιμα εξωστρεφή και διασκεδαστική. Παράλληλα έχει δημιουργηθεί μια αλυσίδα παρατεκτονικών οργανώσεων για τις γυναίκες (Order of the Eastern Star), για τους νέους(Order of DeMoley), για τις νεανίδες (Order of Rainbow) κ.λπ. Πάντως είναι λαϊκότερη και πιο πρακτική από τις Ευρωπαϊκές.
Η επιρροή της εκτείνεται στην Κεντρική Αμερική, στις Φιλιππίνες και την Ιαπωνία και μερικότερα στη Γερμανία, την Ιταλία, την Αυστρία και την Ελλάδα μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι σχετική η επιρροή της στον Καναδά που την επιμερίζεται με την Αγγλοσαξονική και στη Λατινική Αμερική που φαίνεται να υπερέχει όμως η Γαλλική.
Υποστηρίζει τη θεωρία της καταγωγής του Τεκτονισμού τόσο από τις συντεχνίες του Μεσαίωνα, όσο και από τα Ιπποτικά Τάγματα.
Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΣXOΛH
Λόγω της ιστορικής της αντίθεσης με οτιδήποτε Αγγλικό, η Γαλλική παράδοση και κουλτούρα οδήγησε στη δημιουργία ενός ιδιότυπου Τεκτονισμού στη χώρα αυτή. Στη Γαλλία υπάρχουν όλα σχεδόν τα Τεκτονικά δόγματα και οι Τύποι σε πολλές εκδόσεις και επικαλύψεις. Εκφράζονται επίσης διάφορες τάσεις και μορφές. Από την πολιτική προοδευτική λέσχη μέχρι τις πιο αυστηρές και αξιόλογες μορφές αποκρυφισμού.
Υπάρχουν πέντε Μεγάλες Στοές σήμερα στη Γαλλία, μια από τις οποίες είναι η Μεγάλη Συμβολική Σκωτική Στοά Droit Humain, ο λεγόμενος Μικτός Τεκτονισμός, στον οποίο γίνονται δεκτοί άνδρες και γυναίκες "επί ίσοις όροις με την επίκληση του ανθρώπινου δικαίου". Υπάρχουν επίσης και πολλά άλλα τεκτονικά και παρατεκτονικά τάγματα (όπως π.χ. είναι το Τάγμα των Μαρτινιστών).
Η κυρίως όμως Γαλλική Τεκτονική Σχολή εκφράζεται απ' αυτό που αποκαλείται Μεγάλη Ανατολή, με χαρακτηριστικό γνώρισμα τους 33 βαθμούς του Αρχαίου και Αποδεδειγμένου Σκωτικού Τύπου, κάτω από ενιαία διοίκηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι η προϊσταμένη των Τεκτονικών Στοών Δύναμη, εδώ δεν αποκαλείται όπως σε όλο τον κόσμο "Μεγάλη Στοά", αλλά "Μεγάλη Ανατολή" τονίζοντας έτσι όχι το διοικητικό της χαρακτήρα, αλλά την "μεταφυσική" της προέλευση.
Το κέντρο βάρους έτσι στη σχολή αυτή βρίσκεται στη Μεγάλη Ανατολή, στην Ανώτερη Διοίκηση, η οποία ασκεί μέσα από έναν έντονο συγκεντρωτισμό, μεσσιανικά, απόλυτο έλεγχο στην κίνηση και τη δράση των στοών.
Αντίθετα στην Αγγλοσαξονική παράδοση και Σχολή, το κέντρο βάρους έχει μεταφερθεί στη βάση, στις Στοές οι οποίες είναι αυτοδύναμες μονάδες, η δε Μεγάλη Στοά που δεν επικαλείται την "ελέω Θεού" εξουσία είναι απλά το ομοσπονδιακό κεντρικό όργανο που εκπροσωπεί τις Στοές και συντονίζει τη δράση τους.
Βάση και θεμέλιο αναλλοίωτο του Τεκτονισμού αυτού αποτελούν τα αποκαλούμενα Συντάγματα του Μεγάλου Φρειδερίκου του 1762 και 1786, των οποίων ποτέ δεν αποδείχθηκε η γνησιότητα. (Την Αγγλική παράδοση στη χώρα αυτή εκφράζει η Grande Loge Nationale η οποία ελέγχει ένα μικρό ποσοστό των Γάλλων Τεκτόνων). Μέσα από αυτή όμως τη φαινόμενη πολυδιάσπαση και αταξία του Γαλλικού Τεκτονισμού, υπηρετείται με συνέπεια η αγάπη προς την ελευθερία της έκφρασης και της συνείδησης και η βαθύτερη - με ελευθερότητα - σπουδή των αρχών του θεσμού.
Οι Γάλλοι έχουν καταξιωθεί επίσης και για μια ιδιότυπη - αν όχι αυθαίρετη - ερμηνεία του συμβολισμού του Τεκτονισμού καθαρά αποκρυφιστική που έχει επηρεάσει βαθιά και τους Έλληνες Τέκτονες.
Καλλιεργείται επίσης με Γαλατική ευαισθησία εδώ ένας ουσιαστικός διεθνισμός, αλλά και με μια επαναστατική σκληρότητα ένα αντικληρικό πνεύμα το οποίο άδικα ίσως χαρακτηρίζεται σαν "αθεϊστικό".
Υποστηρίζει τη θεωρία της καταγωγής του Τεκτονισμού από τα αρχαία μυστήρια, μια θεωρία η οποία έδωσε πολλές λαβές στις επίσημες "εκκλησίες" να ασκήσουν μια άδικη πολεμική κατά του τεκτονισμού.
Η ΣΚΑΝΔΙΝΑBΙΚΗ ΣXOΛH
Μέσα από κάποια αποστασιοποίηση ή απομονωτισμό, αναπτύχθηκε στη χερσόνησο αυτή (από Γαλλικές και Γερμανικές καταβολές) ένας τεκτονισμός με έντονο και εμφανή το χριστιανικό του χαρακτήρα. Έτσι έχει αναιρέσει μια από τις βασικές αρχές του παραδοσιακού τεκτονισμού που είναι η ανεξιθρησκεία όσον αφορά την εισδοχή των μελών του, από τα οποία απαιτεί να έχουν ασπασθεί τη χριστιανική πίστη.
Οι κλάδοι του χαρακτηρίζονται σαν κλάδοι του Αγίου Ανδρέα και του Αγίου Ιωάννη.
Η καταξίωση του Τεκτονισμού αυτού πηγάζει από την ομοιογένεια του, από το αθόρυβο αλλά ουσιαστικό του έργο, κοινωνικό και πνευματικό και από την ευλογία που έχει από το ιερατεία και τη Δανία από το ίδιο το Στέμμα.
Η επιρροή του έξω από τη Δανία, τη Σουηδία, τη Φινλανδία και τη Νορβηγία περιορίζεται μόνο στην Ισλανδία και τη Γερμανία.
Έτσι, στη μια άκρη - εξαίρεση έχουμε το Χριστιανικό Τεκτονισμό των Σκανδιναβών, στην αντίθετη άκρη μια άλλη εξαίρεση, τον "αθεϊστικό" τεκτονισμό των Γάλλων,
Ο Τεκτονισμός στον Ελληνικό χώρο λειτούργησε σε δυο ξεχωριστές φάσεις που δεν έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους και αυτό δεν έχει συνειδητοποιηθεί ούτε από τους μελετητές ούτε από τους περισσότερους τέκτονες.
Προεπαναστατικός Τεκτονισμός (1740-1821)
Η πρώτη περίοδος που δίκαια χαρακτηρίζεται σαν "προεπαναστατικός Τεκτονισμός" άρχισε γύρω στο 1740 και έφθασε μέχρι την επανάσταση του 1821.
Μετά ακολούθησε μια τέλεια διακοπή, μια νεκρή περίοδος (1821-1863). Η διακοπή αυτή απλώς επιβεβαιώθηκε με την ανακήρυξη του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους που διέλυσε και επίσημα τις Στοές που είχαν κλείσει πάντως πολύ πριν, εξαιτίας της επανάστασης. Αυτή η ανάπαυλα δράσης τεκτονικών στοών διατηρήθηκε μέχρι την ένωση της Επτανήσου με την μητέρα πατρίδα το 1863.
Ο Τεκτονισμός της Μεγάλης Ανατολής (1863-1976)
Μετά ξεκίνησε η δεύτερη περίοδος που κράτησε κι αυτή ένα περίπου αιώνα μέχρι το 1976 που την ονομάζω σαν "Μονότονο Ελληνικό Τεκτονισμό".
Έτσι το 1863 σχεδόν αναπάντεχα, εμφανίστηκαν οι πρώτες τεκτονικές στοές αναζήτησης στην Ελλάδα εξαρτημένες από τη Μεγάλη Ανατολή του Τορίνο και τον επόμενο χρόνο απέκτησαν ένα είδος αυτονομίας με τη δημιουργία ενός "Τεκτονικού Διευθυντηρίου" δηλαδή μιας τοπικής Ελληνικής Διοίκησης.
Το 1868 ο Ελληνικός Τεκτονισμός απέκτησε πλήρη ανεξαρτησία και δημιουργήθηκε έτσι η Μεγάλη Ανατολή της Ελλάδος που έλεγχε ουσιαστικά τους 3 πρώτους συμβολικούς βαθμούς, αλλά που είχε υιοθετήσει και τους υπόλοιπους 30 του Αρχαίου και Αποδεδειγμένου Σκωτικού Τύπου. Το 1872 οι ανώτεροι βαθμοί απέκτησαν κι αυτοί ανεξαρτησία και συγκροτήθηκε το Ύπατο Συμβούλιο του 33ου του Αρχαίου και Αποδεδειγμένου Σκωτικού Τύπου. Τα δύο αυτά σώματα ανήκαν στην ίδια δογματική τεκτονική σχολή, τη Γαλλική και μέχρι το 1976, πάνω από εκατό χρόνια δηλαδή, κυριάρχησαν μονοπωλιακά στο χώρο μας.
Οι κρίσεις και οι διακυμάνσεις του μονότονου αυτού Τεκτονισμού δεν ήταν τίποτε άλλο παρά οι μεταξύ τους αντιζηλίες και η προσπάθεια το ένα να ελέγχει το άλλο. Αυτό αποστέρησε τον Ελληνικό Τεκτονισμό από κάθε δυνατότητα ανανέωσης και όλο αυτό το διάστημα, έμεινε στο επίπεδο, οργανωτικά και δογματικά, από το οποίο ξεκίνησε. Αποκομμένος δε καθώς ήταν από τη διεθνή τεκτονική κοινότητα δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει ούτε τις αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν ακόμα και στο ίδιο το δόγμα από το οποίο προήλθε.
Ο Τεκτονικός Πλουραλισμός στην Ελλάδα (1977- )
Η τρίτη περίοδος που ήδη διανύει τη τρίτη δεκαετία της, είναι η εποχή του "Τεκτονικού πλουραλισμού" στην Ελλάδα και στη συνέχεια προσπαθούμε να δώσουμε το στίγμα της, δηλαδή τα γενεσιουργά της αίτια, όσο και τις προοπτικές της.
Με την ίδρυση το έτος 1977 του Μεγάλου Περιστυλίου των Τεκτόνων της Βασιλικής Αψίδας που μετέφερε στη χώρα μας, μαζί με άλλους βαθμούς και τάξεις τον Τεκτονισμό της Αμερικανικής Σχολής, έληξε οριστικά η περίοδος του μονότονου Γαλλικού Τεκτονισμού.
Το 1981 με την ίδρυση του Μεγάλου Σκηνώματος των Ιπποτών του Ναού που καθοδηγήθηκε από το αντίστοιχο Μεγάλο Σώμα της Σκοτίας, το σύστημα της Υόρκης άρχισε να προσαρμόζεται προς τον Ευρωπαϊκό Τεκτονισμό και την παράδοσή του.
Αυτή η φάση ολοκληρώθηκε το 1986 με την εμφάνιση και τη δράση της Εθνικής Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος η οποία ακολούθησε από την αρχή τα Αγγλικά πρότυπα. Έτσι η προσπάθεια που άρχισε από το Διονύσιο Ρώμα το 1811 με συμπαραστάτη του το Δουκάτου Σάσεξ, τότε Μεγάλο Διδάσκαλο της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας (1813) ολοκληρώθηκε 175 χρόνια μετά όταν στις 21 Ιουνίου 1986 ανακηρύχθηκε η Νέα Εθνική Μεγάλη Στοά της Ελλάδος για να εισαχθεί και σε μας ο καθαρός και αρχαίος τεκτονισμός της Αγγλοσαξονικής Σχολής.
Ιστορική Καταγραφή της πρώτης περιόδου
Καίτοι η ιστορική έρευνα της πρώτης περιόδου δεν έχει εξαντληθεί - μια ερευνητική στοά πρέπει να ιδρυθεί γι' αυτό το σκοπό - υπάρχουν στοιχεία ικανά να σχηματίσουμε τουλάχιστον την αμυδρή της εικόνα.
Τα βιβλία του Διονυσίου Καλογερόπουλου, του Πάνου Χατζηπάνου και του Μαρίνου Πολλάτου, οι μονογραφίες του Παναγιώτη Κρητικού, του Θεοδοσίου Τάσιου, του Χρήστου Ριζόπουλου κ.λπ. καθώς και η πρόσφατη έκδοση - λεύκωμα της Στοάς της Λευκάδας. "Η Ένωσις" για το Διονύσιο Ρώμα και την πρώτη Εθνική Μεγάλη Στοά προσδιορίζουν τα ορόσημά της. Είναι πράγματι η μόνη περίοδος που έχουμε κάνει κάποια ιστορική δουλειά.
Η δεύτερη περίοδος υστερεί από άποψη ιστορικής καταγραφής
Ο Χατζηπάνος παραθέτει πολλά στοιχεία αλλά άτακτα και χωρίς κριτικό πνεύμα, είναι περισσότερο ένας - με επιλογές - αρχειογράφος και λιγότερο ένας ιστορικός. Ο Πολλάτος ενώ είναι αυστηρός στην αρχή, όσο πλησιάζει προς την εποχή του γίνεται πιο προσεκτικός και εξυμνητικός. Ο Νέστορας Λάσκαρης στο λεξικό του είναι μονοσήμαντος και επιφυλακτικός. Υπήρξε ο πιστός υπηρέτης της ιδέας της Μεγάλης Ανατολής και ο Ηρακλής του Σκωτικού Τύπου. Ανήκει εξάλλου στη σχολή που η μυθοποίηση ταυτίζεται με την αλήθεια.
Στη σχολή αυτή θητεύουν και οι περισσότεροι τέκτονες που ασχολούνται σποραδικά με την ιστορική έρευνα της δεύτερης περιόδου. (Τον προβληματισμό του πάνω στο θέμα αυτό εκθέτει ο Φαίδων Μπουμπουλίδης "Σκέψεις γύρω από τις τεκτονικές έρευνες" σ' ένα του αξιόλογο άρθρο - οδηγό στο Τεκτονικό Δελτίο, σελ. 84-99 (1966).
Κάποια στιγμή στην ιστορική πορεία των συντεχνιών πραγματοποιήθηκε αυτό που αποκαλείται «θαύμα» στην εξελικτική διαδικασία της φύσης και των κοινωνιών, η μετάλλαξη. Η «αποδοχή» σ' αυτές προσώπων που ήταν ξένα προς το επάγγελμα, για λόγους λειτουργικούς, θρησκευτικούς ή ανθρωπιστικούς.
Νοτάριοι προσκλήθηκαν για την επικύρωση συμβολαίων και καταστατικών, απογραφείς για την τήρηση του υλικού, «γραφιάδες» για τη σύνταξη πρακτικών και αλληλογραφίας, λαϊκοί για την οργάνωση συνάξεων και πανηγυριών, κληρικοί για την τέλεση αγιασμών και τελετών θεμελιώσεων.
Τα μέλη αυτά εντάχθηκαν οργανικά στις συντεχνίες, τις παρακολουθούσαν στις μετακινήσεις τους, τηρούσαν τα έθιμά τους και απολάμβαναν τα δικά τους προνόμια.
ΟΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ ΣΤΗ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ
Στο Βυζαντινό Κράτος, τα Επαγγελματικά Σωματεία των Οικοδόμων απέκτησαν θρησκευτικό περιεχόμενο, καθώς συνδέονται άμεσα με το έργο της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ευπορίας και της φιλανθρωπίας που εκφράζονται από Αδελφάτα.
Τα Σωματεία αυτά πέρασαν στην εποχή της τουρκοκρατίας και έγιναν γνωστά με το όνομα «ισνάφια» και όχι μόνο διετήρησαν τη θρησκευτική τους δραστηριότητα, αλλά παράλληλα ανάπτυξαν αξιόλογη κοινωνική και πνευματική δράση.
Ειδικότερα:
Μετά την Άλωση, οι επαγγελματίες όχι μόνο οργανώθηκαν για λόγους επιβίωσης σε κλειστές Συντεχνίες, αλλά επιδίωξαν και την τοπική τους συσπείρωση.
Οι Πόντιοι λ.χ. ασχολούμενοι κυρίως με την κατεργασία των μετάλλων, κατοικούσαν σε ιδιαίτερη περιοχή της Πόλης, την περιοχή των Χαλκέων και οι Μαδύτιοι, Χτίστες και Κονιάτες στη συνοικία της Βλάγκας.
Όπως γινόταν αντίστοιχα σε όλη τη Μεσαιωνική Ευρώπη, οι οργανωμένοι επαγγελματίες κατά την Τουρκοκρατία είχαν επινοήσει ιδιαίτερη συνθηματική γλώσσα την οποία κρατούσαν ζηλότυπα μυστική.
Η Συντεχνία των «Τεκτόνων» ειδικότερα που μας αφορά, ήταν και η πιο οργανωμένη.
Με εκλογές σε Γενική Συνέλευση, αναδείκνυαν τη «Δωδεκάρα» (Δώδεκα δηλαδή Μαΐστορες), η οποία με τη σειρά της εξέλεγε τον «Πρωτομαΐστορα», μια Σεβάσμια και αποδεκτή από όλους προσωπικότητα, την οποία τιμούσαν όχι μόνο οι ομότεχνοί της, αλλά και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής.
Το Υπούργημά του ήταν τιμητικό και κατά συνήθεια άμισθο, είχε δε το προνόμιο να κρατάει σα σύμβολο αναγνώρισης και εξουσίας ξύλινο, σκαλιστό πήχυ.
Ο Πρωτομαϊστορας επέβλεπε τις Τεκτονικές εργασίες, έπαιρνε τις παραγγελίες και «παζάρευε» και έκλεινε για λογαριασμό όλων τις συμφωνίες και τα εργολαβικά.
Στο τέλος της θητείας του , που ήταν ενιαύσια και μπορούε να ανανεωθεί απεριόριστα, λογοδοτούσε για τη διαχείριση των χρημάτων και για τον προγραμματισμό των νέων έργων μπροστά σε ολόκληρη τη Συντεχνία.
Η κατάταξη των μελών της Συντεχνίας ήταν: Τσιράκι, Κάλφας, Μάστορας.
Οι Συντεχνίες είχαν δικό τους οίκημα, λάβαρο και σφραγίδες. Αναμειγνύονταν ενεργά στην εκλογή των Προκρίτων και των Δημογερόντων (ο Πρωτομαϊστορας ήταν συνήθως Δημογέροντας). Οι Συντεχνίες της Κωνσταντινούπολης λ.χ. τηρώντας Βυζαντινό προνόμιο, μετείχαν ενεργά στην εκλογή του Πατριάρχη.
Πέρα από τα επαγγελματικά τους συμφέροντα, οι Συντεχνίες ήταν έθιμο καθολικό, να επιδιώκουν την ίδρυση σχολείων και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων.
Ο Πρωτομαϊστορας Μανωλάκης ο Καστοριανός λ.χ. ίδρυσε το 1661 το Παράρτημα της Πατριαρχικής Ακαδημίας, το «επιστημονικό» δηλαδή τμήμα.
Υπενθυμίζεται ότι ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ίδρυσε σε τριάντα επαρχίες, διακόσια δημοτικά σχολεία και δέκα ελληνικά.
Oι ωραιότατοι αρχιτεκτονικοί ρυθμοί του Πηλίου, των Αμπελακίων, της Καστοριάς μας επιβεβαιώνουν για το πόσο τα Σωματεία αυτά ήταν ζωντανά και δημιουργικά μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα.
ΟΙ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΙ ΤΕΚΤΟΝΕΣ
Όταν άρχισε να παρακμάζει η ανοικοδόμηση των μεγαλοπρεπών ναών, πολλά Σωματεία (Στοές) Επαγγελματιών Τεκτόνων άρχισαν να δίνουν ιδιαίτερο βάρος στα «επίτιμα» μέλη τους (Iερωμένους, Προύχοντες, Διανοούμενους) για να αντιμετωπίσουν τη διαρροή των τακτικών μελών τους και τους παραχώρησαν δικαιώματα και προνόμια.
Από την άλλη πλευρά, αρκετοί ελεύθεροι στοχαστές και ανήσυχα πνεύματα για να αποφύγουν τον αυστηρό έλεγχο και την καταπίεση, κατέφυγαν στις συντεχνίες αυτές για να επωφεληθούν από την ασυλία και την ελευθερία κίνησης που παρείχαν στα μέλη τους οι ισχυροί της εποχής. Οι τελετές που διοργάνωναν, οι αρχές που είχαν υιοθετήσει στις ετήσιες συνελεύσεις τους και που γέννησε αργότερα το κοινοβουλευτικό σύστημα, πρόσφερε τον κατάλληλο χώρο για την προβολή ιδεών και την ανάπτυξη θεμάτων που ήταν απαγορευμένο ή επικίνδυνο να προβληθούν σε άλλους χώρους.
Τα νέα αυτά μέλη των Στοών χαρακτηρίζονταν σαν «ελεύθεροι» ή «θεωρητικοί» τέκτονες σε αντίθεση με τους πρακτικούς και επαγγελματίες συναδέλφους τους.
Σε όσες Στοές απ' αυτές οι «ελεύθεροι» ή «αποδεκτοί « τέκτονες άρχισαν να υπερέχουν , διατήρησαν μεν την εσωτερική τους δομή και τους τύπους τους, αλλά ήταν μοιραίο να μεταβάλουν πορεία. Απ' αυτές τις στοές προήλθε ο σύγχρονος Συμβολικός ή Θεωρητικός λεγόμενος Tεκτονισμός.
Ο Τεκτονισμός αυτός κράτησε όπως ήταν φυσικό πολλές από τις συνήθειες, τα σύμβολα και τα εργαλεία των παλιών επαγγελματικών συντεχνιών. Περιέλαβε κατ' ανάγκη στοιχεία από τους Ροδόσταυρους, τους Αλχημιστές και τους Ναΐτες που είχαν καταφύγει στις τάξεις του.
Με τον καιρό επίσης, ιδίως στο 17ο και 18ο αιώνα άρχισε να αποδέχεται στις τελετές του στοιχεία και συνήθειες των αρχαίων θρησκευτικών Ταγμάτων και των Ιπποτικών Αδελφοτήτων.
Το 1717 η πρώτη Μεγάλη Στοά, μια ομοσπονδία δηλαδή από Στοές «αποδεκτών» τεκτόνων, (που υπήρχαν «από χρόνου αμνημονεύτου») ιδρύθηκε στην Αγγλία. Από τότε άρχισαν να ιδρύονται Μεγάλες Στοές και σε άλλες χώρες στις οποίες είχε αναπτυχθεί αυτό το «θεωρητικό» τεκτονικό σύστημα.
Οι ιδρυτές του, αν και πιστοί χριστιανοί, υλοποίησαν πρώτοι, μετά από τις εμπειρίες των θρησκευτικών πολέμων και των διώξεων, τις επαγγελίες του Ουμανισμού, δηλαδή της αρχές της ανεξιθρησκείας και της ελευθερίας της συνείδησης, της ισότητας των ανθρώπων και της αδελφότητας των λαών, κάτι που αγωνίζεται μόλις να διακηρύξει απλώς σήμερα η κοινότητα των Ηνωμένων Εθνών ή η Συνθήκη της Ρώμης.
Έτσι έθεσαν σαν κοινό σημείο αναφοράς του Χριστιανισμού, του Ιουδαϊσμού και του Ισλαμισμού - των τότε γνωστών θρησκειών στο Δυτικό κόσμο - την Παλαιά Διαθήκη. Σ' αυτή την ορθή επιλογή τους στηρίχτηκαν οι θερμόαιμοι και εκμεταλλεύτηκαν οι πολέμιοι του για να τον κατηγορήσουν για όργανο του "Σιωνισμού".
Η υιοθέτηση της αρχής της ανεξιθρησκείας τους κατέστησε φυσικά ανεπιθύμητους στις "προπαγανδίζουσες" εκκλησίες και η διακήρυξη της ελευθερίας της συνειδήσεως τους τοποθέτησε στα υπόγεια των βασανιστηρίων του κάθε μορφής ολοκληρωτισμού
Το μέλλον του Τεκτονισμού
Ο Τεκτονισμός όπως υπογραμμίστηκε είναι ένα ιδιότυπο σύστημα με διφυή τουλάχιστον υπόσταση.Ο εσωτερικός του χαρακτήρας και η ουσία των διδασκαλιών του είναι στοιχεία διαχρονικά, καλύπτουν ανάγκες που ελάχιστα επηρεάζονται από το χρόνο και τις αλλαγές.Και όχι μόνο αυτό. Αλλά τούτο ακριβώς το αδιάφθορο και "ουσιαστικό" στοιχείο, διαπερνά το χρόνο, είναι ένας "μίτος" που δίνει νόημα και ταυτότητα στις ίδιες τις αλλαγές.Για τον αληθινά "μυημένο" η αντίληψη του χρόνου και της αλλαγής είναι ένα ακόμη "φαινόμενο".Το άλλο σκέλος όμως του Τεκτονισμού, το τελετουργικό και το κοινωνικό περιέχει στοιχεία "χρονικά" που επηρεάζονται από τις εποχές και εξελίσσονται.Και αυτές οι τελευταίες απόψεις προσπαθούν να δώσουν τροφή στη φαντασία και τους προβληματισμούς του μελλοντολόγου τέκτονα που ενδιαφέρεται - πέρα από την ουσία - για την μορφή, για τον τύπο και την εξωτερική δομή του τεκτονισμού του αύριο.
TO MEΛΛON, TA OPAMATA KAI TA ONEIPA
Το μέλλον δεν μπορεί να έχει πολλά κοινά με τον κόσμο που χαρτιγράφησαν ο Xάξλεϋ, ο Όργουελ και ο Aσίμωφ. Oι Προφήτες πάντοτε υπήρξαν αινιγματικοί και σκοτεινοί στος αφορισμούς τους. Tο μέλλον σήμερα είναι περισσότερο ορατό στους σχολαστικούς ερευνητές του M.I.T και λιγότερο στους ονειροπόλους.Tο μέλλον ανήκει σ' αυτούς που διαβαίνουν χωρίς περιορισμούς το φράγμα που χτίζουν με αγωνία οι ώρες, παραδίδεται μόνο σ' εκείνους που αρμενίζουν με τα πανιά της ενόρασης στον ωκεανό του άχρονου χρόνου.Tο μέλλον ανήκει στους οραματιστές. Kαι αυτοί κατά κανόνα σιωπούν.
Αναρτήσεις
