ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΥ ( ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ )

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΤΕΚΤΟΝΩΝ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Ἀπὸ τὸν 9ο αἰῶνα ἕως καὶ τὸν 13ο αἰῶνα, οἱ Μοναχοί, κυρίως οἱ Βενεδικτίνοι, μονοπωλούσαν τὴν ἐπιστήμην τῆς κατασκευῆς μεγάλων οἰκοδομημάτων.Ἐπειδὴ δὲ εἴχαν ἀνάγκη πολυάριθμου προσωπικοῦ, ἀναγκάσθησαν νὰ δημιουργήσουν μαθητὰς μεταξὺ τῶν λαϊκὼν.Οἱ Μοναχοὶ οἱ ἐπιφορτισμένοι μὲ τὴν διδασκαλία ἐτοῦτη ὀνομάζονταν Σεβάσμιοι, διότι ἦσαν κληρικοί, καὶ Διδάσκαλοι, διὰ τὸ διδάσκειν. Κατὰ τὸν 13ο αἰῶνα, οἱ Γερμανοὶ μαθητὲς οἰκοδόμοι ἀποτίναξαν τὸν ζυγὸ τῶν μοναστηριακῶν ἀρχηγῶν των καὶ σχημάτισαν μία ὁμάδα, ὠς ἐπίσημο Σωματεῖο, ἵνα οἰκοδομοῦν τὰ δικὰ των σχέδια, δίχως νὰ εἶναι ὑφιστάμενοι τῶν Μοναχῶν. Ὁμαδοποιημένοι για νὰ οἰκοδομοῦν συμφώνως πρὸς τὸν γερμανικὸν ἀρχιτεκτονικὸν ῥυθμόν, για νὰ οἰκοδομοῦν τὸν γοτθικὸν ῥυθμόν, ὀργανώθηκαν κατὰ τρόπο ὥστε νὰ μονοπωλήσουν τὴν οἰκοδόμησιν αὐτοῦ τοῦ ῥυθμοῦ, ἐξασφαλίζοντες ἔτσι τὴν ἐργασία των, τῆς ὁποίας οἱ τρόποι καὶ τὰ μέσα εἴχαν παραμείνει ἀπολύτως μυστικὰ.Τὰ μυστικὰ τῆς τέχνης τῶν οἰκοδόμων, τὰ ὁποῖα οἱ Διδάσκαλοι μετέδιδαν τοῖς ἐργάτοις, κατέστησαν τοὺς ἐργάτες ἐκείνους ἴσους, ἀδελφοὺς ὠς πρὸς τὴν ἐκπαίδευσιν, καὶ ἱκανοὺς νὰ ἐργάζονται ἀπὸ κοινοῦ, νὰ συνεργάζονται ὠς ἑταῖροι, εἰς τὰς ἐργασίας που εἴχαν ἀναλάβει καί που θὰ ἀναλάμβαναν.Κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ 13ου, τοῦ 14ου καὶ τοῦ 15ου αἰῶνος, ἡ οἰκοδόμησις βασιλικῶν, ναῶν, ἱερατικῶν κοινοβίων, ἀνακτόρων, ἐμφάνισε τεραστίαν ἀνάπτυξιν, οἱ δὲ τέκτονες ἐργάται ἀνεπτύχθησαν σημαντικὰ.Οἱ οἰκοδόμοι ἐδέχθησαν τότε μεταξὺ των Μαθητευόμενους. Τοῦτοι δὲν εἶναι οἰκοδόμοι, δὲν εἶναι Ἑταῖροι, ἀλλὰ ἐργαζόμενοι μὲ σκοπὸν νὰ δύνανται μελλοντικῶς Ἑταῖροι ὀνομασθεῖν. Ἡ ἀνάπτυξη τοῦτη τῶν ἐργασιῶν ἐπεφερε τὴν ἀνάγκην ὁρισμένοι Ἑταῖροι, διαλεγμένοι μεταξὺ τῶν ἀριστοτέρων, νὰ ἐπιφορτισθοὺν μὲ τὴν διεύθυνσιν τῶν συγκεκριμένων ἐργασιῶν, οἱ δὲ διαλεχθέντες κατεστήθησαν Διδάσκαλοι ἵνα διδάξουν τοῖς ἑτέροις τὰς χρηστικὰς μεθόδους πρὸς ἐπιτυχίν ὁλοκλήρωσιν τῆς οἰκοδομήσεως.Οἱ Ἑταῖροι - Διδάσκαλοι ἐπιλεχθέντες κατόπιν ψηφοφορίας ὅλων τῶν Ἑταίρων, ἦσαν οἱ ἀρχιτεχνίτες, οἱ ἐπόπτες οἱ ἐπιφορτισμένοι μὲ τὴν παροδικὴν διεύθυνσιν τῶν συγκεκριμένων ἐργασιῶν. Κατὰ τὰ τέλη τοῦ 13ου αἰῶνα, οἱ Γερμανοὶ οἰκοδόμοι σχημάτισαν ἐπίσης ἕνα ἐπαγγελματικὸ σωματεῖο, μονοπωλόν τὴν γοτθικὴ κατασκευὴ καὶ ἀποτελοῦμενο ἀπὸ Μαθητευόμενους, Ἑταίρους καὶ Ἑταίρους - Διευθυντὲς ἢ Διδασκάλους.Θέλοντας δὲ νὰ διατηρήσουν τὸ μονοπώλιο τῶν μυστικῶν τῆς κατασκευῆς γοτθικῶν οἰκοδομημάτων αὐστηρῶς ἐντός τοῦ ἐπαγγελματικοὺ σωματείου των, ἡ πρᾶξις εἰσδοχῆς τῶν Μαθητευομένων, τῶν βεβήλων, ποὺ ἐπιθυμοῦσαν νὰ λάβουν τὴν διδασκαλία τῆς γοτθικῆς οἰκοδομήσεως, ποὺ ποθούσαν νὰ μυηθοὺν εἰς τὰ μυστικὰ της, εἶχε περιβληθεῖ μὲ μεγάλη ἐπισημότητα.Ὅσοι ποθούσαν νὰ γίνουν δεκτοὶ ὠς Μαθητευόμενοι, ἔπρεπε νὰ εἶναι ἐλεύθεροι, καὶ τοῦτο ὥστε οὐδεὶς νὰ δύναται ἀπαιτήσειν ἀπ' αὐτοὺς τὴν ἀποκάλυψιν τῶν μυστικῶν τῆς γοτθικὴς οἰκοδομήσεως. Ἀναγκαῖο, ἐπιπλέον, νὰ εἶναι χρηστῶν ἠθῶν, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν προκαλοῦνται διὰ τοῦ ἄτακτου βίου ταραχαί εἰς τὴν ἕνωσιν καὶ τὴν ἁρμονία ὅλων, κατάστασις που ἀποτελοῦσε τὴν μεγαλύτερην ἐπιτυχίαν τοῦ ἐπαγγελματικοῦ σωματείου. Ἐκρίθη ἀπαραίτητο δὲ νὰ δώσουν ὄρκο ἐπὶ τῆς Βίβλου [τοῦ τότε κ α θ ο λ ι κ ο ῦ δόγματος], ὠς ἐσυνήθιζαν οἱ κοινοβίτες Βενεδικτίνοι ἱερεῖς ἀπὸ τὰς τάξεις τῶν ὁποίων προήλθαν οἱ πρῶτοι οἰκοδόμοι, νὰ μὴν ἀποκαλύψουν ποτὲ τὰ μυστικὰ τῆς οἰκοδομήσεως τοῦ γοτθικοῦ ῥυθμοῦ σὲ κάποιον που δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀποδείξει πλήρως καὶ ἀδιαμφισβήτητα πως εἶχε δικαίωμα νὰ κατέχει οὗτα ὠς κανονικὸ μέλος τοῦ ἐπαγγελματικοῦ σωματείου.Διὰ νὰ καταστεῖ ἐφικτὴ μία τέτοια πλήρης καὶ ἀδιαμφισβήτητη ἀπόδειξις, οἱ τέκτονες δημιουργοὶ - οἰκοδόμοι, συμφωνῆσαν ὠς πρὸς τὴν ὑπάρξιν ὁρισμένων σημείων, ὁρισμένων χειραψιῶν, ὁρισμένων λέξεων καὶ ὁρισμένων διαλόγων μὲ προσυμφωνημένας ἐρωταπαντήσεις διάφορας διὰ τοὺς Μαθητάς, διὰ τοὺς Ἑταίρους καὶ διὰ τοὺς Ἑταίρους-Διδασκάλους. Μετὰ τούτου τοῦ τρόπου, δίδοντας ὅρκον ἀπόλυτης διακριτικότητος, ὃν ὄμνυαν ὅλοι πρὸ τῆς εἰσόδου των, ἔθεσαν τὴν ἀπαραίτητη ἐγγύση τῆς ἀσφαλείας καὶ τὰς προϋποθέσεις διὰ τὴν ὑπεράσπισιν τῆς ὁμάδος ἐναντίον τῆς παρεισφρήσεως τῶν βεβήλων που ἀποζητοῦσαν νὰ ἀποσπάσουν τὰ μυστικὰ τῆς οἰκοδομήσεως, που ἦσαν ἡ βάσις τῆς δυνάμεως καὶ τοῦ πλούτου τοῦ ἐπαγγελματικοῦ σωματείου. Τὸ 1498, ὁ αὐτοκράτωρ Μαξιμιλιανὸς ἀναγνώρισε νομικῶς τὸ σωματεῖο τῶν τεκτόνων, ἐγκρίνοντας τὰ καταστατικὰ καὶ τοὺς κανονισμοὺς του.Οἱ ἐργάτες, οἱ Ἑταῖροι κάθε ὁμάδος, κάθε ἐργαστηρίου, συνέρχονταν μηνιαῖως ἵνα ἀσχοληθοὺν μετὰ θεμάτων κοινοῦ ἐνδιαφέροντος, καθὼς καὶ για νὰ ἀποδώσουν μεταξὺ των δικαιοσύνη, ἂν προέκυπτε τέτοιο θέμα.Κατὰ τὴν συνεδρίασιν προήδρευε ὁ Ἑταῖρος - Διδάσκαλος τοῦ ἐργαστηρίου, ὃς ἔφερε τὸν τίτλο τοῦ Σεβασμίου Διδασκάλου, τὸν ὁποῖο ἔφεραν κάποτε οἱ Μοναχοὶ ἐκπαιδευτές, χάριν ἁβροφροσύνης.Ἐπίκουροι αὐτοῦ οἱ ἀριχεργάτες ἐπόπτες τῆς ὁμάδος, που εἴχαν ἐπιλεγεῖ μεταξὺ τῶν ἀριστοτέρων τῶν Ἑταίρων, καὶ ἦσαν δύο τὸν ἀριθμό. Οἱ ἀρχιεργάτες ἦσαν ἁρμόδιοι νὰ ἐποπτεύουν διὰ τὴν καλὴν διεξαγωγὴν τῆς ἐργασίας, ὀνομάσθησαν δὲ Ἐπόπτες.Μεταξὺ τῶν δύο Ἐποπτῶν, ὁ ἄριστος ὀνομάσθη πρῶτος Ἐπόπτης καὶ ἔργο του ἦτο ἡ ἐποπτεία τῆς ἐργασίας τῶν Ἑταίρων.Ὁ ἄλλος ὀνομαζόταν δεύτερος Ἐπόπτης καὶ καθῆκον του ἦτο ἡ ἐποπτεία τῶν Μαθητευομένων.Ὅταν ἐλάμβανε χώραν ἡ συνεδρία, ἐπιλεγόταν κατὰ προτιμήσιν εἷς ὑψηλὸς τόπος, τὰ ὅρια τοῦ ὁποίου ἤταν εὔκολο νὰ φυλαχθοὺν ἔτσι ὥστε νὰ μὴν εἰσβάλλει τὶς ἀδιάκριτος περίεργος. Μία ἀλυσίδα, περιτυλιγμένη γύρω ἀπὸ δύο πασσάλους ὥστε νὰ σχηματίζουν Η, καὶ ἡ ὁποία ἄφηνε ὑπὸ τῆς ἄνοιγμα στενόν, σημειοδοτοῦσε τὸν τόπο τῆς συγκεντρώσεως.Οἱ δύο Ἐπόπτες ἔστεκαν πλησίον τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ τῶν δύο μεγάλων πασσάλων, τῶν ἀποτελούντων τὸ πέρασμα τῆς εἰσόδου, καὶ ἀναγνώριζαν τοὺς ἐργάτες καθὼς ἐπαρουσιάζονταν, μέσῳ τῶν συμφωνημένων σημείων, χειραψιὼν καὶ λέξεων.Πλησίον τῆς τοποθεσίας εὐρισκόταν τὸ ὑπόστεγο, ὁ οἶκος ὅπου ἐστεγάζονταν τὰ ὄργανα ἐργασίας, τὰ σχέδια.

Ἐπειδὴ ἡ Στοά, τὸ ὑπόστεγο, περιέκλειε τὰ μέσα ἐργασίας τῶν οἰκοδόμων, καὶ ἡ συνεδρία των εἶχε ὠς στόχον τὴν ἐργασίαν παραγωγικοτέραν καταστήσειν, ἔλεγαν ὅτι τὸ ἐργαστήριο λειτουργοῦσε τὴν Στοὰν ὅταν οἱ ἐργάτες συγκεντρώνονταν ὅλοι μαζὶ. Αἱ συγκεντρώσεις οὗται, αἱ συνεδρίαι τῆς Στοᾶς, διεξάγονταν πάντοτε κατὰ τὴν αὐγή, πρὸ τῆς ἐνάρξεως τῆς ἐργασίας. Ὁ Σεβάσμιος Διδάσκαλος που προήδρευε, ἔστρεφε τὴν πλάτη του πρὸς τὸν ἀνατέλλοντα ἤλιον για νὰ βλέπει καλύτερα ὄπως κατευθύνει ἀριστότερα τὰς ἐργασίας.Ἔτσι, εὐρισκόταν τοποθετημένος πρὸς Ἀνατολὴν.Σιγὰ - σιγὰ ἐσχηματίσθη ἡ συνήθεια νὰ τοποθετούνται οἱ δύο μεγάλοι πάσσαλοι, οἱ δύο στῆλες που σχημάτιζαν τὴν εἴσοδο, ἀκριβῶς ἀπέναντι τοῦ Σεβασμίου Διδασκάλου. Ἡ εἴσοδος ἔτσι τοποθετήθη πρὸς Δύσιν.Οἱ δύο Ἐπόπτες, ἱστάμενοι ἔνθεν καὶ ἔνθεν τῶν στηλῶν τῆς εἰσόδου, ἦσαν τοποθετημένοι ὁ μὲν πρῶτος πρὸς τὰ δεξιὰ ὁ δὲ δεύτερος πρὸς τ' ἀριστερὰ.Εἰσερχόμενοι, οἱ Ἑταῖροι ἐκάθονταν πρὸς τὴν πλευρὰ ὅπου εὑρίσκετο ὁ πρῶτος Ἐπόπτης ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖτο ἰδιαίτερα μὲ τὴν ἐποπτεία των. Οἱ Ἑταῖροι ἦσαν ἔτσι τοποθετημένοι πρὸς Νότον. Οἱ Μαθητευόμενοι ἐκάθονταν εἰς τὴν ἄλλην πλευρά, τοποθετημένοι πρὸς Βορρᾶν.Ὅταν ἀνέτελλε ὁ ἥλιος, τὸ φῶς του ἐρχόταν ἀπὸ τὴν πλευρὰ που ἦτο τοποθετημένος ὁ Σεβάσμιος Διδάσκαλος, μιᾶς δὲ καὶ ἦτο τοποθετημένος ἐκεῖ γιὰ νὰ διδάσκει, ἀποκαλούσαν φῶς τὴν διδασκαλία τῶν οἰκοδόμων, οἱ ὁποῖοι ἐλάμβαναν τὸ φῶς μέσα στην Στοὰ.Ἐπειδὴ οἱ τέκτονες που συγκεντρώνονταν ἐκεῖ ἦσαν τουλάχιστον Μαθητευόμενοι, ἡ γενικὴ Στοὰ λεγόταν τότε πως συνεδρίαζε εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Μαθητευομένου, δηλαδὴ ὅτι δὲν ἐγινόταν συζήτησις, ὅσον ἀφοροῦσε τὴν εἰδικὴν καὶ μυστικὴν διδασκαλίαν, εἰ μὴ μόνον ἐπὶ τῶν θεμάτων που οἱ Μαθητευόμενοι ἦσαν ἐξουσιοδοτημένοι νὰ γνωρίζουν. Ἐὰν ἡ συζήτησις περιστρεφόταν γύρω ἀπὸ θέματα που ἀφορούσαν ἀποκλειστικὰ τοὺς Ἑταίρους, οἱ Μαθητευόμενοι ἀποσύρονταν, καὶ ὅ,τι συνέβαινε τότε ἐντός Στοάς, ἦτο κεκαλυμμένο τῇ ἀφανείᾳ γιὰ ἐκείνους. Ἐξ' οὐ καὶ ὁ ὅρος "καλύπτω τὴν Στοά", που σημαίνει ὅτι φεύγω ἀπὸ τὴν συνεδρίαν. Μία φορὰ τὸ τρίμηνο, οἱ Ἑταῖροι - Διδάσκαλοι οἱ ἐπιφορτισμένοι μὲ τὴν διεύθυνσιν τῶν διαφόρων ἐργαστηρίων κάθε περιοχῆς, συγκεντρώνονταν σὲ συνεδρίες, ἀπ' ὅπου ἀποκλείονταν οἱ ἁπλοὶ Ἑταῖροι. Ἐπειδὴ ὁ Σεβάσμιος Διδάσκαλος κάθε ἐργαστηρίου ἦτο πάντοτε τοποθετημένος εἰς μέσον τῶν ἐργατῶν ὅταν συγκεντρώνονταν, ἀποκαλούσαν Δῶμα τοῦ Μέσου τὴν θέσιν ὅπου συγκεντρώνονταν μόνον οἱ Διδάσκαλοι, ἢ Στοὰ τῶν Διδασκάλων. Ὁ Ἑταῖρος - Διδάσκαλος που προήδρευε εἰς την συνεδρία τῆς Στοᾶς τῶν Μαθητευομένων, ἔφερε τὸν τίτλο Σεβάσμιος- Διδάσκαλος, εἴδαμε δὲ προηγουμένως τὸ γιατὶ. Ὅταν προήδρευε τῆς συνεδρίας τῆς Στοᾶς τῶν Ἑταίρων, ἔφερε τὸν τίτλο Λίαν Σεβάσμιος (Σεβασμιότατος) Διδάσκαλος, διότι οἱ Ἑταῖροι ἦσαν εἰς θέσιν νὰ ἐκτιμήσουν τὴν λίαν ὑψηλὴ σημασία τῆς καλῆς διευθύνσεως τῶν ἐργασιῶν τοῦ ἐργαστηρίου, διὰ τὴν ὁποίαν αὐτὸς ἦτο ὑπεύθυνος.Ὁ Ἑταῖρος - Διδάσκαλος που προήδρευε τῆς συνεδρίας τῶν Διδασκάλων, εἰς τὸ Δώμαν τοῦ Μέσου, ἦτο πάντοτε ὁ πιὸ σεβαστὸς καὶ ὁ πιὸ σεβάσμιος λόγῳ τῆς ἡλικίας τὲ καὶ τῶν γνώσεών του, διὰ τοῦτο καλοῦταν Σεβαστὸς Διδάσκαλος.Οἱ Ἑταῖροι - Διδάσκαλοι ἀποκαλούνταν μεταξὺ τοὺς Σεβάσμιοι Διδάσκαλοι, για νὰ σημειώσουν σαφῶς τὸ γεγονὸς ὅτι εἴχαν τὴν εὐθύνη τῆς προεδρίας τῶν ἀντιστοίχων ἐργαστηρίων των.Οἱ Ἑταῖροι καὶ οἱ Μαθητευόμενοι ἀποκαλούνταν μεταξὺ τοὺς ἀδελφοί, για νὰ σημειοδοτήσουν ὅτι διδασκαλία που ἐλάμβαναν, οἱ ἐργασίες που ἐκτελούσαν, οἱ ὀφελειες που ἀντλούσαν, ἦσαν κοιναὶ πρὸς ὅλους, ἴσαι διὰ ὅλους, καὶ ὅλοι ἦσαν ἀληθῶς ἀδελφοὶ τῆς ἰδίας οἰκογενείας.Ὁ δεύτερος Ἐπόπτης εἶχε ὠς ἔμβλημα τὴν ἀρχὴν καθε οἰκοδομήσεως, δηλαδὴ τὸ νήμα τῆς στάθμης, ἀναπαράσταση τῆς καθετότητας. Ὁ πρῶτος Ἐπόπτης εἶχε ὠς ἔμβλημα ἐκεῖνο που ὁλοκληρώνει καὶ τελειοποιεὶ κάθε οἰκοδόμημα, τὸ ἀλφάδιον, τὴν στάθμη, ἀναπαράσταση τῆς ὁριζοντιότητας. Ὁ Σεβάσμιος Διδάσκαλος που συνόψιζε καὶ περιέκλειε τὰς λειτουργίας τῶν δύο Ἐποπτῶν, εἶχε ὠς ἔμβλημα τὸν γνώμονα, συνένωση τῶν ἐμβλημάτων τῶν δύο βοηθῶν του.Ὁ γνώμων ἦτο τὸ ἐπίσημον σύμβολον τῶν Οἰκοδόμων. Ἐπίσης τὸν συναντάμε εἰς τὰ ἰδιαίτερα διακριτικὰ σημεῖα που χρησίμευαν διὰ τὴν μεταξὺ τῶν ἀναγνώρισιν. Τὸ σημεῖο τοῦ Μαθητευόμενου ἀπαρτίζεται ἀπὸ τὸν σχηματισμὸ ἑνὸς γνώμονος μὲ τὴν δεξιὰν παλάμην, τοὺς δαχτυλους ἐνωμενους μεταξὺ τῶν καὶ τὸν ἀντίχειρα χωριστὰ ἱστάμενον, αὐτὸς δὲ ὁ γνώμονας τοποθετείται ὑπὸ τοῦ λαιμοῦ, ἵνα δείξει ὅτι ὅλο τὸ κεφάλι προσπαθει, μοχθεῖ διὰ τὸ κατανοειν καὶ τὸ μανθάνειν τῆς τέχνης τῆς οἰκοδομήσεως, τῆς ἐχούσης τὸν γνώμονα ὠς ἔμβλημα της.Τὸ σημεῖο τοῦ Ἑταίρου ἀποτελεῖτο ἀπὸ τὸν σχηματισμό, μὲ τὴν δεξιὰ παλάμην, τοῦ ἰδίου γνώμονος, ὁ ὁποῖος, ὅμως, ἐτοποθεῖτο ἐπὶ τῆς καρδίας, χειρονομία που τότε ἐθεωρεῖτο ὠς σημεῖο βουλήσεως, για νὰ ὑποδηλώσει ὅτι ὁ Ἑταῖρος ἤθελε νὰ εἶναι οἰκοδόμος, καὶ ὅτι ἐπίσης τὸ ἤθελε διότι εἶχε τὴν ἱκανότητα.Ἡ χειραψία τοῦ Μαθητευόμενου γινόταν ὠς ἑξῆς: Ἐπιαναν ἀμοιβαίως ὁ ἔνας τὸ δέξι χέρι τοῦ ἄλλου, αἱ χειραι τῆς δράσεως καὶ τῆς ἐργασίας, καὶ μὲ τὸν ἀντίχειρα, τὸν δάκτυλον που συνδέει, που περισφίγγει, που δινεῖ συνοχὴ τοῖς ἄλλοις δακτυλοις, ὁ ἔνας ἔδινε τρεῖς κτύπους εἰς τὴν βάσιν τοῦ δείκτου τοῦ ἄλλου, ἵνα τοῦ ὑποδηλώσει ὅτι ἔπρεπε νὰ ὑψώσει τὸν δείκτην του καὶ νὰ δείξει τὸ Γιατί, τὸ Πῶς, καὶ τὸ Πότε, που ἁγνοοῦσε καὶ τοῦ ὁποίου ἡ γνώση ἤταν ὁ στόχος τῆς Μαθητείας του.Ἡ χειραψία τοῦ Ἑταίρου ἤταν ἡ ἀναπαραγωγὴ τῆς χειραψίας τοῦ Μαθητευόμενου, συμπληρωμένη ἀπὸ δύο ἄλλους χτύπους που δίνονταν μὲ τὸν ἀντίχειρα ἐπὶ τῆς βάσεως τοῦ μέσου δαχτύλου, δάχτυλος που εἶναι ἔμβλημα τῆς ἀνθρωπίνης ῥάβδου, τοῦ φαλλοῦ, τῆς γεννήσεως, τῆς ἀνθρωπίνης παραγωγῆς, καὶ που σήμαινε ὅτι τὸ Γιατί, τὸ Πῶς καὶ τὸ Πότε, τοῦ ὁποίου τὴν γνώση εἶχε ἀντλήσει ἀπὸ τὸν βαθμὸ τοῦ Μαθητευόμενου, ἔπρεπε νὰ πραγματοποιηθεί, νὰ τεθεὶ σὲ πρακτικὴ ἐφαρμογὴ μὲ Μόχθον καὶ Μυστικότηταν.Ὁ μυστηριώδης Λόγος τῶν Οἰκοδόμων που προσιδίαζε τοῖς Ἐταίροις, οἱ ὁποῖοι μόνοι ἦσαν δρῶντες, ἤταν ΒΟGΑΖ, λέξις ἰουδαϊκὴ (ἐπελέγη ἀπὸ τὴν αὐτὴ γλῶσσα που ἐλάχιστοι ἄνθρωποι ἐγνώριζαν, προκειμένου νὰ αὐξηθεὶ τὸ μυστήριον της), που σημαίνει μὲ στερεότητα, καὶ που συνοψίζει τὰς οὐσιώδεις συνθήκας κάθε οἰκοδομήσεως.Οἱ Οἰκοδόμοι, τέλος, ἔφεραν μία δερματίνη ποδιά, ἕνα δερμάτινο περίζωμα, για νὰ προφυλάξουντα ἐμβλήματα τοὺς ἀπὸ τὴν ἐπαφὴ μὲ τὰ ὑλικὰ τῆς οἰκοδομῆς. Οἱ Μαθητευόμενοι, πιὸ ἀδέξιοι, εἴχαν ἀνάγκη ἐπίσης νὰ προφυλαχθοὺν περισσότερο, καὶ διὰ τοῦτο ἔφεραν ἀνυψωμένο τὸ ἐπικάλυμμα τοῦ περιζώματος, τὸ ὁποῖο προστάτευε καὶ τὸ στῆθος των. Οἱ Ἑταῖροι, συνηθισμένοι εἰς τὴν ἐργασίαν, δὲν εἴχαν ἀνάγκη ἐκείνης τῆς ἐπὶ πλέον προστασίας, καὶ ἔφεραν κατεβασμένο τὸ ἐπικάλυμμα τοῦ περιζώματος των.Τουτη ἐστὶν ἡ ὀργάνωσις, ὁ τρόπος ὑπάρξεως τῶν ὁμάδων τῶν ἐργατὼν οἰκοδόμων οἱ ὁποῖοι μονοπωλούσαν τὴν κατασκευὴ τοῦ γοτθικοῦ ῥυθμοῦ, που ἤταν ὁ μόνος καὶ ὁ μοναδικὸς στόχος τοῦ ἱδρύματός των κατὰ τὰ τέλη τοῦ 13ου αἰῶνα.

Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΤΩΝ ΤΕΚΤΟΝΩΝ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ

Εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ 14ου αἰῶνα ἔφθασαν ἒς Ἀγγλίαν τίναι ὁμάδαι, ὅμιλοι, ἐργαστήρια Γερμανῶν Οἰκοδόμων, που εἶχαν κληθεῖ ἵνα κατασκευάσουν ἐκεῖ βασιλικὰς. Συνέπεια τῆς ἀφίξεως αὐτῆς ἦτο ἡ εἰσδοχὴ Ἄγγλων Μαθητευόμενων, σύντομα δὲ ἐσχηματίσθησαν ἒς Ἀγγλίαν ἐργαστήρια Ἄγγλων Οἰκοδόμων, που ὀργανώθησαν ἐπὶ ταῖς ἰδίαις βάσεσι μὲ τὰ ἐργαστήρια τῶν Γερμανὼν Οἰκοδόμων.Τροποποιήσεις ἐπὶ τοῦ τρόπου λειτουργίας τῶν ἐργαστηρίων αὐτῶν δὲν ἄργησαν νὰ παραχθούν, μιᾶς καὶ αἱ κοινωνικαὶ συνθήκαι τῆς Ἀγγλίας τὸ ἀπαιτοῦσαν.Κατ'ἀρχήν, οἱ συνηθισμένοι ἄρχοντες ἠγοῦταν ἐπὶ τῆς ἐποπτείας τῆς δράσεως τῶν ἐργαστηρίων, εἰς τὰς συναντήσεις τῶν ὁποίων εἶχαν τὸ δικαίωμα νὰ παρευρίσκονται, καθὼς καὶ νὰ ἀποδίδουν δικαιοσύνη συμφώνως πρὸς τοὺς κανόνας τοῦ κοινοῦ δικαίου.Κατόπιν, ἡ διδασκαλία που ἐδινόταν εἰς τοὺς Ἄγγλους Μαθητευόμενους καὶ Ἑταίρους, διαφοροποιήθη ἀπὸ ἐκείνην τὴν ὁποίαν ἐλάμβαναν οἱ Γερμανοί, διότι ἐδημιουργήθη μία πολὺ ἔντονη τάσις νὰ προστεθούν, εἰς τὰς καθαρὰ τεχνικὰς διδασκαλίας τοῦ ἐπαγγέλματος τοῦ Οἰκοδόμου, διδασκαλίαι στοχεύουσαι εἰς τὴν ἠθικοποίησιν τῶν ἐργατῶν, καθὼς καὶ εἰς τὸ διανοούμενους οὗτους καταστεῖν.Κατὰ τὸν 15ο αἱ., ὁ πρῶτος Κῶδιξ τῶν Οἰκοδόμων ἐκαταρτίσθη καὶ ἐφαρμόσθη τῇ μορφῇ ἑνὸς ποιήματος 500 περίπου στίχων.Τοῦ ἐδόθη τὸ ὄνομα, τὸ ὁποῖο καὶ διατήρησε, "Σύνταγμα τῆς Ὑόρκης", παρ'ὅλο που καμμία συντακτικὴ σύνοδος δὲν συνῆλθε ἒς Ὑόρκην πρὸς σύνταξιν αὐτοῦ.Οἱ Ἀγγλοι Οἰκοδόμοι ἔδωσαν ἔκτοτε εἰς τὴν ὁμάδαν των, τὸν τίτλον "Ἀδελφότης τῶν Ἐλευθέρων Τεκτόνων", χρησιμοποιώντας τὴν λέξιν Ἀδελφότης μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀδελφοσύνης καὶ τῆς συναντήσεως ἀδελφών, καὶ τὴν λέξιν "Τέκτονες" μὲ τὴν ἔννοια τῶν Οἰκοδόμων κτιστῶν. ( 8 )Κατὰ τὸν 15ο καὶ κατὰ τὸν 16ο αἱ., ἡ ἐπίδρασις τῶν τάσεων διανοουμενοποιήσεως τῆς Ἀγγλικῆς "Ἀδελφότητος" ἀνεπτύχθη πολὺ καὶ ἔλαβε σημαντικὰς διαστάσεις.Σὲ συνεχὴν ἐπαφὴν μὲ τὸν κλῆρον τῆς ἐποχῆς, κατέστησαν σύντομα κάτοχοι ὅλων τῶν μυστικῶν τῆς λειτουργίας καὶ τοῦ δόγματος τοῦ τότε Καθολικοῦ Σχήματος καί, ἐκτιμῶντας ὀρθῶς τὰς ἀτελείας των, τὰς κατάφορους ἀντιφάσεις των, ἔδωσαν μεγίστη σημασίαν εἰς τὴν συζήτησιν ἐπὶ τῶν θρησκευτικὼν πίστεων τῆς ἐποχῆς.Ἡ ἰσότης δικαιωμάτων που ὑπῆρχε μεταξὺ ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἀδελφότητος, ἡ ἐλευθερία δράσεως που τῆς ἐξασφάλιζε τὸ μονοπώλιον τῶν μυστικῶν τῶν ἐπὶ τῆς οἰκοδομήσεως, κατέστησαν ταυτόχρονως τὴν "Ἀδελφότηταν τῶν Ἐλευθέρων Τεκτόνων" μίαν ἑστίαν φιλελεύθερων ἰδεῶν καὶ πόθων .Ὅμως, μέχρι τὰ τέλη τοῦ 16ου αἰ., ἡ "Ἀδελφότης τῶν Ἐλευθέρων Τεκτόνων" ἠσχολήθη ἀποκλειστικῶς μὲ τὴν ἀνέγερσιν βασιλικῶν, κοινοβιακῶν οἰκισμῶν, οἰκοδομημάτων γοτθικοῦ ῥυθμοῦ, χρησιμοποιώντας τὰ μυστικὰ οἰκοδομήσεως που εἶχε λάβει ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς Οἰκοδόμους

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΥ

Μία μεταμόρφωσις, ἀπὸ τὰς πλέον ὑπερβατικὰς ὠς πρὸς τὴν λειτουργίαν καὶ τὸν οὐσιώδην χαρακτῆρα τῆς "Ἀδελφότητος τῶν Ἐλευθέρων Τεκτόνων" τῆς Ἀγγλίας, συνέβη εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ 17ου αἰῶνος. Ὁ Ἑταῖρος Inigo Jones εἰσῆγε εἰς Ἀγγλίαν τὸν ἰταλικὸν ῥυθμὸν τοῦ Ναοῦ τοῦ Αὐγούστου, ῥυθμὸς ὁ ὁποῖος, λόγῳ τῶν αἰσθητικῶν ὁρῶν του, προκάλεσε τὸν ἐνθουσιασμὸ τῶν Ἄγγλων εὐγενῶν, που εὐτυχεῖς ἔσπευσαν νὰ ἀναμίξουν μία νότα ἀρχιτεκτονικῆς γεμάτη ζωὴ καὶ φῶς μὲ τὰς βαρείας καὶ πένθιμας ἀνταύγιας τοῦ πάντοτε νεφελώδους οὐρανοῦ των.Ἀκολούθησε εἷς πραγματικὸς ἐνθουσιασμός, καὶ ὁ γοτθικὸς ῥυθμὸς ἀφέθη κατὰ μέρος!Τὸ μονοπώλιο τῆς "Ἀδελφότητος τῶν Ἐλευθέρων Τεκτόνων" ἐδέχθη τὴν χαριστικὴν βολήν.Για νὰ μὴν ἐξαφανισθοὺν ὠς σωματεῖο, οἱ "Ἐλεύθεροι Τέκτονες" ἔδωσαν μεγαλύτερη βαρύτητα εἰς τοὺς πόθους διανοουμενοποιήσεως, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ξεπροβάλλει ἐντός τῶν κόλπων τῆς Ἀγγλικῆς Ἀδελφότητος κατὰ τὸν προηγούμενον αἰώναν, καὶ ἀποφάσισαν ὅτι, ὑπὸ τὴν ὀνομασία "Πάτρονες", θὰ δέχονταν μεταξὺ τοὺς μὴ Οἰκοδόμους, μὴ Ἐργάτες, οἱ ὁποῖοι, μοιραζόμενοι τὰς φιλελεύθερας ἰδέας των μὲ τὴν "Ἀδελφότηταν", θὰ αὔξαναν τὴν ἀξίαν της καὶ τὴν σημασίαν της μὲ τὴν ἐπίδρασιν τῆς κοινωνικὴς των θέσεως καὶ τῆς περιουσίας των. Ὁ ὅρος "Πάτρονες" ἄλλαξε σύντομα για νὰ γίνει "Ἀποδεδεγμένοι Τέκτονες", ἡ δὲ Ἀδελφότητα τῶν Ἐλευθέρων καὶ Ἀποδεδεγμένων Τεκτόνων εἶδε τὴν ἰσχὺν τῆς νὰ ἀνανεώνεται.Αὐτὴ ἡ ἰσχὺς ἔφθασε εἰς τὸ ἀπόγειόν της κατὰ τὴν οἰκοδόμησιν τοῦ καθεδρικοῦ τοῦ Saint Paul, στο Λονδίνο, που οἰκοδομήθη ἀπὸ ἐλεύθερους Τέκτονας, ἀπὸ τοὺς ἐργάτας οἰκοδόμους, μὲ χρήματα τῶν Ἀποδεδεγμένων Τεκτόνων, τῶν πλούσιων καὶ ἰσχυρῶν Ἀδελφῶν.Ἀπὸ τὴν στιγμὴ που ὁλοκληρώθη ἡ οἰκοδόμησις τοῦ καθεδρικοῦ τοῦ Saint Paul, ὁ δυαδισμὸς Ἐργάτες καὶ μὴ Ἐργάτες ὑπῆρξε μοιραῖος για τὴν Ἀδελφότηταν, καί, κατὰ τὴν ἀρχὴ τοῦ 18ου αἰῶνα, λειτουργούσαν κανονικὰ εἰς τὸ Λονδίνον μόνον τέσσερεις Στοὲς Ἐλευθέρων καὶ Ἀποδεδεγμένων Τεκτόνων, που συνέρχονταν σὲ Συνεδρίες σὲ τέσσερα πανδοχεῖα, που ἦσαν τόποι κατάλληλοι για τὰς ἐργατικὰς συναντήσεις.

ΟΙ ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΟΙ Ή ΟΙ ΓΝΩΣΤΙΚΟΙ ROSE + CRΟΙΧ

Πέρασαν εικοσιένας αιώνες από τότε που ο Ζωροάστρης εξάπλωσε στην Ινδία την Γνωστική Δοξασία, δηλαδή την δοξασία που συνίσταται στην υποταγή κάθε ανθρώπινης πεποιθήσεως στην Λογικήν. Από την Ινδία, ο Γνωστικισμός έφθασε στους Ιουδαίους, που τον ανέπτυξαν, ανάμεσά των δε εγεννήθη ο χριστιανισμός δηλαδή η Γνωστικοποίησις του αρχαίου συμβολισμού.Ο χριστιανισμός ευημέρησε, μαζί του δε και οι λειτουργοί αυτού. Το χριστιανικό Σχήμα απέκτησε σημαντικότατη εξουσία. Δώδεκα αιώνες αργότερα, η τάξη των ευγενών, η κατευθυντήρια εξουσία της εποχής, θέλοντας να μοιρασθεί την θρησκευτική αυτού ισχύν, εδάνεισε στο χριστιανικό σχήμα το ξίφος του κατά τις καλουμένες σταυροφορίες, παίρνοντας ως αντάλλαγμα μίαν ευρείαν συμμετοχή στην εγκόσμια εξουσία του κλήρου. Οι σταυροφορίες επέφεραν την γέννησιν των Ναϊτών [Knights], οι οποίοι έλαβαν αργότερα από τους Soufis (σοφούς) της Περσίας, που ήταν το καταφύγιο των αρχέγονων Γνώσεων, των γνωστικών συμβολισμών, τον οποίο κατέστησαν θρησκείαν των. Ο χριστιανοποιημένος Γνωστικισμός θριάμβευσε του καθαρού Γνωστικισμού, ο δε τότε Πάπας του Καθολικού Σχήματος εκμηδένισε τους Ναΐτας κατά τις αρχές του Μεσαίωνος. Ωστόσο, ο αρχέγονος και καθαρός Γνωστικισμός δεν εχάθη, αλλά διατηρήθηκε από μίαν αδελφότητα που ονομάσθηκε Ροδόσταυροι (Rose + Croix) και που, για να εξασφαλίσει μέσα υπάρξεως, αφιερώθηκε στην μελέτη της Αλχημείας, δίχως να εγκαταλείψει δι' αυτής τις γνωστικές δοξασίες της.Το όνομα Ροδόσταυροι προέρχεται από το έμβλημα που υιοθέτησε η ομάς, από έναν Σταυρό επί ενός Ρόδου. Ο Σταυρός, αναπαράσταση ενός σημείου δια της διασταυρώσεως δύο γραμμών σε ορθές γωνίες, αυτό έγινε, λόγω της κυκλικότητας του σημείου, το έμβλημα του membrum virile. Το Ρόδο, δια της μορφής του και των πτυχώσεών του, έγινε το έμβλημα των genitalia mulieris. Και ο Σταυρός υπό του Ρόδου παρουσίαζε εμβληματικά την ανθρώπινη γένηση, μόνον τρόπον Δημιουργίας που μπορούσε να αποδεχθεί η Λογική.Οι Ροδόσταυροι, που απολάμβαναν μεγάλη εκτίμηση στην Αγγλίαν λόγω των Αλχημικών ερευνών των, διέθεταν σ' αυτήν την χώρα μία από τις σημαντικότερες επιρροές κατα τις αρχές του 18ου αιώνα.

Η ΓΕΝΕΣΙΣ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΥ ΔΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΩΣ ΤΩΝ "ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΔΕΓΜΕΝΩΝ ΤΕΚΤΟΝΩΝ" ΚΑΙ ΤΩΝ "ΓΝΩΣΤΙΚΩΝ ROSE + CRΟΙΧ"

Οἱ Ῥοδόσταυροι Jean Theophile Desaguliers, νατουραλιστής, καὶ James Anderson, προτεστάντης κληρικός, "βοηθούμενοι, λέγει ἡ ἐπιστολὴ προσκλήσεως, ἀπὸ τοὺς Ἀδελφοὺς Georges Payne King, Calvert Lumden, Madden, Elliot, καὶ πολλοὺς ἄλλους", διὰ τὴν 24ην Ἰουνίου 1717, εἰς τὸ πανδοχεῖον τοῦ Paumier, που βρισκόταν ἒς Charles street πλησίον τῆς ἀγορᾶς τοῦ Κόβεντ Γκάρντεν, τοῦ Λονδίνου, ὅλα τὰ μέλη τῶν τεσσάρων Στοῶν ποὺ μόναι εὑρίσκοντο ἐν λειτουργίᾳ εἰς τὸ Λονδίνον, ἐκείνην τὴν ἐποχήν. Ἡ συγκέντρωσις τοῦτη εἶχε ὠς στόχον τὴν τέλεσιν συγχωνεύσεως τῆς "Ἀδελφότητος τῶν Ἐλευθέρων καὶ Ἀποδεδεγμένων Τεκτόνων" μετὰ τῆς "Ἀλχημικὴς Ἐταιρίας τῶν Ῥοδοσταύρων", ἵνα ἐπιτρέψει τοῖς Ῥοδόσταυροις νὰ διαφυλάξουν τὰς ἀλχημικὰς ἒρευνας των καὶ τὰς γνωστικὰς καὶ ὀρθολογικὰς ἰδέας των ὑπὸ τὸν σεβαστὸν καὶ σεπτὸν μανδύαν τῆς Ἀδελφότητος, καὶ ἵνα παρέχει τοῖς Ἐλευθέροις καὶ Ἀποδεδεγμένοις Τέκτοσι τὰ παντὸς εἴδους προνόμια ποὺ μόνον οἱ πλούσιοι, ἰσχυροὶ καὶ φιλόδοξοι Μύστες τῶν Ῥοδοσταύρων ἐδύναντο οὗτοις ἐξασφαλίσειν, δεδομένου τοῦ πραγματικοῦ ἐκφυλισμοῦ που εἶχε ἐπέλθει τῇ ἀρχικῇ Ἀδελφότητᾳ.Ἡ Σύνοδος ποὺ συνεκλήθη ἒς πανδοχεῖον τοῦ Paumier, ἀποδέχθη ὁμόφωνως τὴν συγχώνευσιν.Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμὸς ἐγεννήθη ἒς 24ην Ἰουνίου 1717 ἀπὸ ἐτοῦτη τὴν ἀποδοχήν. Ἡ "Ἀδελφότης τῶν Οἰκοδόμων", ἡ "Ἀδελφότης τῶν Ἐλευθέρων Τεκτόνων", καὶ ἡ "Ἀδελφότης τῶν Ἐλευθέρων καὶ Ἀποδεδεγμένων Τεκτόνων", ἐχάθησαν διὰ παντός, ὁ δὲ Ἐλευθεροτεκτονισμός, πυρὴν τοῦ καθαροῦ Γνωστικισμοῦ, ἀνυψώθη ἔναντι τῶν ἀντιστοίχων ἐπισήμων χριστιανικῶν σχημάτων, ποὺ ἦσαν πυρήναι τοῦ κηβδιλοποιημένου καὶ νοθευμένου Γνωστικισμοῦ.Ἡ ὁμαδοποίησις τῶν τεσσάρων Στοῶν τοῦ Λονδίνου ποὺ συγκεντρώθησαν ἒς πανδοχεῖον τοῦ Paumier, ἔλαβε τὸ ὄνομα "Μεγάλη Στοὰ τῆς Ἀγγλίας". Τὸ 1723 ὁ Anderson συνέταξε τὸ "Βιβλίο τῶν Συνταγμάτων τῶν Ἐλευθέρων καὶ Ἀποδεδεγμένων Τεκτόνων", μεριμνήσας δὲ διὰ τὴν ἐγκρισην τὲ καὶ δημοσίευσήν του.Ἡ ὀνομασία "Ἐλεύθεροι καὶ Ἀποδεδεγμένοι Τέκτονες", ποὺ ὑπενθύμιζε τὴν οἰκοδόμησιν τοῦ καθεδρικοῦ τοῦ Saint Paul, ἐδιατηρήθη πρὸς ἀποφυγὴν τῆς πιθανότητος ὁποιοασδήποτε ὑποψίας ὠς πρὸς τὸν ἀληθινὸ στόχον τοῦ γεννώμενου Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ.Ὅμως, ὁ στόχος τοῦτος παρέμεινε πάντοτε ἡ προπαγάνδα καὶ ὁ θρίαμβος τοῦ καθαροῦ Γνωστικισμοῦ καὶ τοῦ ὀρθολογιστικοῦ φιλελευθερισμοῦ σὲ ὁλόκληρο τὸ σύμπαν.Ἡ δὲ προπαγάνδα διεξήχθη μὲ τέτοιαν ἐνέργειαν, ὥστε ἔντος ἑπτὰ ἐτῶν, ἀπὸ τὸ 1723 ἕως τὸ 1730, οἱ ἀπεσταλμένοι τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἀγγλίας εἴχαν ἱδρύσει Ἐλευθεροτεκτονικὰς Στοὰς εἰς ὅλας τὰς χώρας τῆς Εὐρώπης.Διατήρησαν δέ, πρὸς ἐξάλειψιν κάθε ὑποψίας ὅτι ὁ νέος Ἐλευθεροτεκτονισμὸς ἦτο κάτι ἄλλο ἀπὸ τὴν συνέχεια τῆς "Ἀδελφότητος τῶν Ἐλευθέρων καὶ Ἀποδεδεγμένων Τεκτόνων", ὅλας τὰς ὀνομασίας καὶ ὅλας τὰς τελετουργίας καὶ ἰδιαιτερότητας που εἶχε λάβει τοῦτη ἡ τελευταία Ἀδελφότης ἐκ τῆς Ἀδελφότητος τῶν Οἰκοδόμων".Μόνο μία τροποποίηση υἱοθετήθη. Οἱ Διδάσκαλοι ἐσχημάτιζαν ἔναν βαθμὸν διάκριτον καὶ χωριστά ἀπὸ τοὺς Ἑταίρους, ὁ δὲ στρατὸς τοῦ καθαροῦ Γνωστικισμοὺ ἐξεστράτευσε διὰ τὴν κατάκτησιν τοῦ κόσμου ὑπὸ τὴν τριπλὴν ταξινόμησιν εἰς Μαθητευόμενους, Ἑταίρους καὶ Διδασκάλους.

Η ΙΔΡΥΣΙΣ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΤΥΠΩΝ

Ὅμως ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμὸς δὲν διατήρησε ἐπὶ πολὺ τὴν ἐξωτερικὴν ἑνότητα ποὺ εἴχαν ὀνειρευθεὶ οἱ ἰδρυτές, ἰδιαιτέρως δὲ ὁ Anderson καὶ ὁ Desaguliers. Ἤδη ἀπὸ τὸ 1728 ἐνεφανίσθησαν οἱ Τύποι, τοῦται δὲ αἱ ποικίλαι ἐνσαρκώσεις τοῦ καθαροῦ Γνωστικισμοὺ κατεστήθησαν ὅλο καὶ πιὸ πολυάριθμαι, τῷ βαθμῷ ποὺ ἡ ἐπιτυχία ἦρθε καὶ προσεδέθει εἰς τὴν ποικιλίαν τῶν ἐξωτερικῶν μορφῶν, τῶν ὁποίων οἱ Τύποι ἐκεῖνοι ἀνάπτυξαν τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοὺ καὶ τὸν διπλὸ στόχο τὸν ὁποῖο πρότεινε.

Τὸ 1717, δὲν ὑπῆρχε παρὰ εἷς μοναδικὸς Ἐλευθεροτεκτονισμός.

Τὸ 1728, ὁ πρῶτος Τύπος, ὁ Τύπος τοῦ Σκώτου Ramsey, ἔκανε τὴν ἐμφάνισίν του.

Τὸ 1743, ὁ πρῶτος γαλλικὸς Τύπος, ὁ Τύπος τοῦ Ναοῦ, ἱδρύθη ἒς Λυῶν.

Τὸ 1750, εἷς νέος Τύπος ἐδημιουργήθη ἒς Ἀγγλίαν κὶ εἷς ἕτερος ἒς Γαλλία.

Τὸ 1758, δύο νέοι Τύποι ἐδημιουργήθησαν ἒς Γαλλίαν.

Τὸ 1770, δύο Τύποι ἐνεφανίσθησαν ἒς Γερμανίαν.

Τὸ 1776, δύο νέοι Τύποι ἐνεφανίσθησαν ἒς Γερμανίαν κὶ εἷς ἒς Γαλλίαν.

Τὸ 1780, εἷς Τύπος ἱδρύθη ἒς Γερμανίαν.

Τὸ 1782, δύο Τύποι ἱδρύθησαν ἒς Γαλλίαν.

Τὸ 1783, εἷς Τύπος ἱδρύθη ἒς Γερμανίαν.

Τὸ 1785, εἷς Τύπος ἱδρύθη ἒς Σουηδίαν.

Τὸ 1796, εἷς Τύπος ἒς Γερμανίαν.

Τὸ 1801, εἷς νέος Τύπος ἐδημιουργήθη ἒς Γαλλίαν καὶ εἷς ἒς Βορείαν Ἀμερικήν.

Τὸ 1805, εἷς νέος Τύπος ἐνεφανίσθη ἒς Ἰταλίαν.

Τὸ 1825, εἷς, ἒς Μεξικόν.

Τὸ 1839, εἷς, ἒς Γαλλίαν.

Τὸ 1865, εἷς, ἒς Ἀγγλίαν.

Τοιουτοτρόπως, ἀπὸ τὸ 1717 ἕως τὸ 1865, σὲ μίαν περίοδον 148 ἐτῶν, ἡ Ἐλευθεροτεκτονικὴ δοξασία τοῦ καθαροῦ Γνωστικισμοῦ ἐπαρουσιάσθη τοῖς Μύσταις ὑπὸ 24 διαφορετικῶν τρόπων, μέσῳ 24 διαφορετικῶν διεργασιῶν ποὺ ἐνεφανίσθησαν εἰς τὸ προσκήνιο.Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς 24 Τύπους, μόνον 12 ἐξακολουθοῦσιν λειτουργεῖν, πλήρει δραστηριότητᾳ.Πρόκειται για τοὺς ἑξῆς:

Δύο Ἀγγλικοί, ὁ Τύπος τῆς Ὑόρκης καὶ ὁ Ἀρχαῖος καὶ Ἀρχέγονος Τύπος.

Δύο Γαλλικοί, ὁ Σύγχρονος Σκωτικὸς Τύπος καὶ ὁ Τύπος τοῦ Ναοῦ.

Τέσσερεις Γερμανικοί, οἱ Τύποι τῶν Fessier, Gumentorf, Schreider καὶ Knigge.

Εἷς Ἰταλικός, ὁ τύπος τοῦ Μισραήμ.

Εἷς Σουηδικός, ὁ Τύπος τοῦ Swedenborg.

Εἷς Μεξικανικος, ὁ Ἐθνικὸς Μεξικανικος Τύπος.

Εἷς Ἀμερικανικὸς, ὁ Ἀρχαῖος καὶ Ἀποδεδεγμένος Σκωτικὸς Τύπος.

Ὁ τελευταῖος τοῦτος Τύπος ἔχει τοὺς ἀριθμητικὰ περισσοτέρους ὀπαδούς, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Εἴκοσι δύο Ὕπατα Συμβούλια, ἢ διεθυντικὰ Σώματα τοῦ Κράτους, τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου εὑρίσκονται σήμερα (Σημ. Μετ.: 1885) εἰς πλήρην λειτουργίαν. Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1875 συνασπίσθησαν σὲ Συνομοσπονδίαν, τὸ δὲ Ὑπατο Συμβούλιο τῆς Ἐλβετίας ἀσκεῖ τὴν ἐκτελεστικὴν Ἐξουσίαν τῆς Συνομοσπονδίας. (20)

Κύριος στόχος τῆς ἐργασίας μας θὰ εἶναι, ἄρα, ὁ πρακτικὸς Τεκτονισμὸς τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΙΣ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩΝ ΒΑΘΜΩΝ

Ὁ διδάσκαλος λιθοξόος Pirlet καὶ ὁ διδάσκαλος τοῦ κλασσικοῦ χοροῦ Lacorne ἐπινόησαν τὸ 1758 τὸν Τύπον "Τῶν Αὐτοκρατόρων Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως" ποὺ ἀπένειμε τοὺς τίτλους τοῦ Ἱππότου, τοῦ Πρίγκηπος, τοῦ Κυριάρχου καὶ τοῦ Αὐτοκράτορος.Τουτη ἡ ἐπινόησις ἦτο ἡ συνέπεια τοῦ Γαλλικοῦ Τεκτονικοῦ Σχίσματος,ποὺ προεκλήθη τὸ 1756, διότι ὁ Μεγάλος Διδάσκαλος Κόμης τοῦ Κλερμὸν διόρισε ὠς Πρόσθετον Μεγάλον Διδάσκαλον τὸν Lacome. Ὁ "Κυρίαρχος τῶν Κυριάρχων", ἀρχηγὸς τοῦ Τύπου αὐτοῦ, ὁ P. Toinville, ἔδωσε τὸ 1761 διάφορα διπλώματα ἀσυμπλήρωτα εἰς τίναν παραγγελιοδόχον ἐμπορευμάτων, τὸν Stephen Morin, ἔναν Ἰσραηλίτην, ἀναχωρόντα πρὸς Ἀμερικήν. Ὁ Stephen Morin ἔκανε ἐμπόριο μὲ τὰ διπλώματα, πούλησε δὲ ἀρκετὰ ἀπὸ αὐτὰ σ' ἔναν ἄλλον Ἰσραηλίτη, τὸν Franken, ὁ ὁποῖος, τὸ 1767, ἐγκατέστησε τὸν Τύπον εἰς τὴν Νέαν Ὑόρκην. Μεταξὺ τῶν ἐκ τοῦ Franken μυηθέντων, ἦτο ἰατρὸς τὶς ὀνόματι Frederic Dalcho, μεταξὺ δὲ τῶν μυημένων τοῦ Morin συγκαταλεγόταν εἷς Γάλλος, ὁ Κόμης de Grasse-Tilly.Ὁ Frederic Dalcho εἶχε τὴν ἰδέα νὰ αὐξήσει τοὺς ὀκτὼ βαθμοὺς τοῦ Τύπου τῶν "Αὐτοκρατόρων Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως" ἵνα συνθέσει ἔναν νέον Τύπον, ἀποτινάζοντας τὸν ζυγὸ τῆς ἐπιρροῆς τοῦ Morin.Ὁ Κόμης de Grasse-Tilly βοήθησε τὸν Dalcho νὰ συντάξει εἰς τὴν γαλλικὴν τὰ Τυπικὰ τῶν ὀκτὼ νέων βαθμῶν, αὐτὸς δὲ ἐπιφορτίσθη μὲ τὴν εἰσαγωγὴν τοῦ νέου Τύπου τῶν 33 βαθμῶν εἰς τὴν Γαλλίαν, πρᾶγμα ποὺ συνέβη τὴν 22αν Σεπτεμβρίου 1804. Οἱ ὀκτὼ νέοι βαθμοὶ αὔξησαν τὸν ἀρχαῖον Τύπον τῶν Αὐτοκρατόρων, ὁ δὲ Ἀρχαῖος καὶ Ἀποδεδεγμένος Σκωτικὸς Τύπος ἐσυντάχθη ὠς ἑξῆς:

Οἱ 33 βαθμοὶ διαμοιράσθησαν εἰς ἑπτὰ ὁμάδας:

1. Βαθμοὶ ὀνομαζόμενοι Συμβολικοί, Ἀρχέγονοι καὶ Συμπαντικοί.

2. Βαθμοὶ Ἀναπτύξεως τῶν Ἀρχαίων καὶ Ἀρχέγονων Συμπαντικῶν Ἀρχῶν.

3. Βαθμοὶ προερχόμενοι ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς διαφωτιστάς τοῦ Δικαστηρίου τῆς Ὁσίας Wehme.

4. Ἰουδαϊκοὶ καὶ Βιβλικοὶ Βαθμοί.

5. Ναϊτικοὶ Βαθμοί.

6. Ἀλχημικοὶ καὶ Ῥοδοσταυρικοὶ Βαθμοί.

7. Διοικητικοὶ καὶ Ἀνώτεροι Βαθμοί.

Ἡ πρώτη ὁμὰς συνίσταται ἀπὸ τοὺς βαθμοὺς 1ος, 2ος καὶ 3ος, τοῦ Μαθητευομένου, τοῦ Ἑταίρου καὶ τοῦ Διδασκάλου. Οἱ τρεῖς βαθμοὶ οὗτοι δὲν θεωροῦνται ἱεραρχικοί, οὔτε συνεπάγονται τὴν ὁποιαδήποτε διάκρισιν τιμῶν.

Ἡ δεύτερη ὁμὰς περιλαμβάνει τοὺς βαθμοὺς τοῦ Ἱππότου Rose+Croix, 18ου, καὶ τοῦ Ἱππότου Καδώς, 30ου. Χρησιμεύουν ὠς σύνδεσμος καὶ ὠς συνδετικὸς κρίκος τῶν ἄλλων πέντε ὁμάδων μὲ τὴν πρώτην, ποὺ συνιστᾲ τὸν Ἀρχέγονον καὶ Συμπαντικὸν Τεκτονισμόν.

Ἡ τρίτη ὁμὰς περιλαμβάνει τοὺς βαθμοὺς τῶν Ἐκλεκτῶν, ποὺ εἶναι ὁ 9ος, Ἐκλεκτὸς τῶν Ἐννέα, ὁ 10ος, Ἐκλεκτὸς τῶν Δεκαπέντε, ὁ 11ος, Ἔξοχος Ἐκλεκτός, καὶ ὁ 21ος Πρῶσος Ἱππότης ἢ Ἐλεύθερος Δικαστής. Προέρχονται ἀπὸ τὴν ἀδελφότητα τῶν Γερμανῶν Πεφωτισμένων, τῶν Ἐλευθέρων Δικαστῶν τοῦ Δικαστηρίου τῆς Ὁσίας Wehme, τῆς Ὁσίας Ἐκδικήσεως, ἀρχηγός τῆς ὁποίας ὑπῆρξε ὁ J. Weishaupt καὶ ποὺ ὁ Knigge, ὁ ἰδρυτὴς τοῦ Ἐκλεκτικοῦ Τύπου τοῦ ἱδρυθέντος τὸ 1783 ἒς Γερμανίαν, τοὺς εἰσήγαγε, τροποποιώντας τὴν μορφὴ των, εἰς τὴν σειρὰν τῶν Τεκτονικὼν βαθμῶν.

Ἡ τετάρτη ὁμὰς περιλαμβάνει τοὺς Ἰουδαϊκοὺς καὶ Βιβλικοὺς βαθμούς, οἱ ἀναφερόμενοι εἰς τὰ περὶ τῆς οἰκοδομήσεως καὶ τῆς ἀνοικοδόμησεως τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομώντος, μυθολογικὸς συμβολισμός ποὺ ἀποδέχθη ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός, διδόντας ταῖς λέξεσι "Ναὸς τοῦ Σολομῶντος" τὴν ἐρμηνείαν τοῦ ἀνθρώπου, τῆς καρδίας καὶ τῆς νοήσεως καὶ διατηρώντας τὴν οὐσιαστικὰ βιβλικὴ σκηνοθεσία των. Πρόκειται διὰ τοὺς βαθμούς: 4ος, Μυστικὸς Διδάσκαλος, 5ος, Τέλειος Διδάσκαλος, 6ος, Γραμματεύς ἐξ ἀπορρήτων, 7ος, Πρεβῶτος καὶ Δικαστής, καὶ 8ος, Ἐπόπτης των Οἰκοδομῶν, διὰ τοὺς ἀποκλειστικῶς Ἰουδαϊκοὺς βαθμούς, καὶ τοὺς βαθμοὺς 12ος, Μέγας Διδάσκαλος Ἀρχιτέκτων, 13ος, Βασιλικὴ Ἁψῖδα, 14ος, Μέγας Σκῶτος, 15ος, Ἱππότης τῆς Ἀνατολής, 16ος, Πρίγκηψ τῆς Ἱερουσαλήμ, καὶ 17ος, Ἱππότης Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, διὰ τοὺς Ἰουδαϊκοὺς καὶ Βιβλικοὺς Βαθμούς.

Ἡ πέμπτη ὁμὰς περιέχει τοὺς Ναϊτικοὺς Βαθμούς. Κατὰ τὸν 12ο αἰῶνα ὑπῆρχε στην Ἀνατολὴ μία σέχτα Ἰωαννιτῶν χριστιανῶν ποὺ ἐπαγγέλλονταν ὅτι τὰ εὐαγγέλια δὲν ἦσαν παρὰ ἀμιγεῖς ἀλληγορίες. Ὁ ἀρχηγὸς τῶν, ὁ Θεόκλητος, ἐμύησε εἰς τὰ μυστήρια τῶν Ἰωαννιτῶν τὸν Ἱππότην Hugues de Payens, ἀρχηγὸ τῶν Ναϊτών, τῶν ἱδρυθέντων τὸ 1118, καὶ τὸν κατέστησε διάδοχον του. Οἱ Ναΐτες ἐπαγγέλλονταν, ἄρα, τὸν καθαρὸ Γνωστικισμό, οἱ δὲ διδασκαλίες των εἴχαν ὄλως ἐξέχουσαν θέσιν ἐντός τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ, ποὺ εἶχε ὠς ἀποστολὴν τὴν διάδοσιν τοῦ καθαροῦ Γνωστικισμοῦ. Προκάλεσαν τὴν γέννησιν τοῦ Ναϊτικοῦ Τύπου, τὸ 1743.

Οἱ βαθμοὶ οὗτοι εἶναι: 19ος, Μέγας Ποντίφηξ, 20ος, Σεβάσμιος Διδάσκαλος ὅλων τῶν Συμβολικῶν Στοῶν, 23ος, Ἀρχηγὸς τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, 24ος Πρίγκηψ τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, 25ος, Ἱππότης τοῦ Χαλκίνου Ὄφεως, 26ος, Πρίγκηπας τοῦ Ἐλέους, 27ος, Κυρίαρχος Ταξιάρχης τοῦ Ναοῦ καὶ 29ος, Μέγας Σκῶτος τοῦ Saint Andrew.

Ἡ ἕκτη ὁμὰς περιλαμβάνει τοὺς Ἐρμητικούς, Καββαλιστικοὺς καὶ Ῥοδοσταυρικοὺς Βαθμούς, ποὺ εἶναι ὁ 22ος, τοῦ Βασιλικοῦ Πελέκεως καὶ ὁ 28ος, τοῦ Πρίγκηπος Μύστου.

Ἡ ἑβδόμη ὁμάς, συνίσταται ἐκ τῶν Διοικητικῶν καὶ Ὑπάτων βαθμῶν, τὸν 31ον, ἐπιφορτισμένον νὰ διατηρεῖ σὲ ὅλη των τὴν καθαρότηταν τὰς δοξασίας τοῦ καθαροῦ Γνωστικισμοῦ, τὸν 32ον, ἀφιερωμένον εἰς τὴν προπαγάνδα, καὶ τὸν 33ον ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὴν παραγωγὴ ἀληθινῶν ἀρχηγῶν τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ, μυημένων σὲ ὅλα τὰ μυστήρια καὶ τὰ μυστικά του.

Θὰ προχωρήσουμε εἰς τὴν μελέτην τῆς οὐσιαστικῆς Τεκτονικῆς πρακτικῆς ὅλων ἐκείνων τῶν βαθμῶν, τῶν ὁποίων τὸ σύνολον ἀπαρτίζει τὴν ὑλικὴν ἐκδήλωσιν τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ.

ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΣΥΜΒΟΛΙΚΩΝ ΒΑΘΜΩΝ

Ὁ βαθμὸς τοῦ Μαθητευόμενου συνετάχθη τὸ 1646 ἀπὸ τὸν Εlias Ashmole, Ῥοδόσταυρον Ἀλχημιστή, καὶ εἰσήχθη εἰς Ἐλευθεροτεκτονισμὸν κατὰ τὴν συγχώνευσην τῶν Ῥοδόσταυρων μετὰ τῆς Ἀδελφότητος τῶν Ἐλευθέρων Τεκτόνων

Ἡ Μύησις ἀναπαριστᾷ κατὰ τρόπον δραματικὸν τὴν προέλευσιν, τὴν γέννησιν τοῦ Θεοῦ-Φύσις, τοῦ Μεγάλου Παντὸς

Διδάσκει πὼς ἡ ἄποψις περὶ ἑνὸς ὑπερφυσικοῦ καὶ προσωπικοῦ Θεοῦ ἐστὶν ἀπάτην τοῦ ἱερατείου, ἡ ὁποία ἐπινοήθη πρὸς ἐκπολιτισμόν τῆς ἀγρίας ἀνθρωπότητος, καὶ ὅτι οὐδὲν ὂν ἐστὶ πλῆρως ἄϋλον, διότι αἱ δύο ἀρχαί, ὕλη καὶ μορφή, πῦρ καὶ ὕδωρ, ἀνὴρ καὶ γυνή, ἀεὶ ἐστὶ δύο εἰς ἕνα, καὶ ἓν εἰς δύο τὰ ὁποῖα αἰωνίως γεννοῦσιν. Ἀποκαλύπτει πὼς ὁ Θεὸς ἐστὶν ὃν ἔχων δύο φῦλα, καὶ πὼς ἡ δημιουργία ἐστὶ ἡ ἐπαγωγὴ τῆς γενετησίας πράξεως

Ἐξερχόμενος ἀπὸ τὸ Δῶμα τῶν Στοχασμῶν, ἀπὸ τὸ Διασκεπτήριον, ἀπὸ τὴν Μήτραν, ὁ Μαθητευόμενος τελεῖ τρεῖς συμβολικὰς περιοδείας διότι, ἐὰν ἡ γενεσιουργὸς ἀρχὴ ἐστὶ μία τῇ ἀκεραιότητι της, ἐστὶ τριπλὴ τῇ ἐκδηλώσει της: 1ον) Τὸ αἴτιο, ὁ δρῶν, τὸ ἄρρεν, 2ον) Τὸ μέσον, ὁ πάσχων, τὸ θῆλυ, 3ον) Τὸ ἀποτέλεσμα, τὸ γεννημένο ὄν, τὸ παράγωγον τῆς δημιουργίας

Ὁ βαθμὸς τοῦ Ἑταίρου συνετάχθη τὸ 1648 ἀπὸ τὸν Εlias Ashmole, Ῥοδόσταυρον Ἀλχημιστήν, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς κεντρικὴς ὁμάδος τῶν Ἀγγλων Ῥοδοσταύρων. Πρόκειται διὰ τὴν πιστὴν καὶ προοδευτικὴν συνέχειαν τοῦ βαθμοῦ τοῦ Μαθητευομένου

Ὁ Μαθητευόμενος γεννᾶται, φύεται, ὁ Ἑταῖρος αὐξάνεται, μεγαλώνει

Ἡ Μύησις ἀναπαριστᾷ τὴν φυσιολογικὴν τάξιν τοῦ Θεοῦ-Φύσις, ποὺ ἀεὶ ἐργάζεται, ἀεὶ γεννᾷ.

Διδάσκει πὼς ὁ Θεὸς ἔχει δύο φῦλα καὶ πὼς τὸ ὄνομα τοῦ σήμαινε πάντοτε "Θεὸς πάσης γενέσεως"

Ἐπίσης ἡ λέξις Elohim ἔχει τὴν αὐτὴ συγκεκριμένη σημασία, καὶ ἡ λέξις Jehovah προφέρεται Ih-Oh, καὶ σημαίνει Αὐτός-Αὐτή, τὰ δύο φῦλα, τὸ Ἀνδρόγυνον.

Ὁ Ἑταῖρος μαθαίνει ὅτι ὁ Ναὸς ἀναπαριστὰ τὸν ἄνθρωπον, ὅτι ὁ Σολομὼν σημαίνει τὸν Ἥλιον, τὸν Ἄμμωνα Δία, ὅτι αἱ Δύο Στῆλαι ἀντιπροσωπεύουσιν τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναῖκα, ὅπου ἡ δημιουργὸς ἀρχὴ ἐστὶ ἡ λευκὴ στήλη, ἡ J, καὶ ἡ καταστρεπτικὴ ἀρχή, ποὺ ἀπαιτεῖ τὴν καταστροφὴν τοῦ σπέρματος ἐν μήτρᾳ, ἵνα ὁδηγήσει εἰς ἀναπαραγωγὴν καὶ ἀναγέννησιν, ἐστὶ ἡ μελανὴ στήλη, ἡ Β.

Τοῦτη ἡ διπλὴ ἀρχή, ἄρρεν καὶ θῆλυ, δημιουργὸς καὶ καταστροφεύς, φωτεινὴ καὶ ἐρεβώδης, ἀναπαρίσταται ἐξίσου ἀπὸ τὸ μωσαϊκὸν δάπεδον τὸ ἀπαρτιζόμενον ἀπὸ λευκὰ καὶ μελανὰ τετράγωνα, ἀπὸ τὸν διαβήτην, σύμβολον τοῦ Οὐρανοῦ, τοῦ Ἡλίου, τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀπὸ τὸν γνώμονα, σύμβολο τῆς Γῆς, τῆς Ἴσιδος, τῆς Γυναικός, καὶ ἀπὸ τὸν ἀκτινοβόλον Ἀστέρα .

Ὁ ἀκτινοβόλος Ἀστήρ, ὁ καλούμενος καὶ σφραγὶς τοῦ Σολομῶντος ἐστὶ τὸ κατ'ἐξοχὴν δημιουργικὸν ἔμβλημα. Ὁ ἄνδρας ὅταν κεῖται, παρουσιάζει πράγματι μίαν κεντρικὴν προεξοχὴν Λ. Ἡ γυναῖκα ὅταν κεῖται, παρουσιάζει ἀντιθέτως, μίαν κεντρικὴν κοιλότητα V.

Ἡ ἕνωσίς των, ἡ σύμπλεξις τοῦ membrum virile Λ μὲ τὰ genitalia mulieris V, δίδει τὸν ἀκτινοβόλον Ἀστέρα, ἐὰν ἐνώσουμε τὰ ἐλεύθερα ἄκρα, ὥστε νὰ δουμε ἓν σχῆμα κλειστὸν.

[eikona asteros] Εἰς τὸ κέντρον, ὁ ἀκτινοβόλος Ἀστὴρ φέρει τὸ φοινικικὸν γράμμα Σαμπί, ποὺ ἀντιστοιχεῖ μὲ τὸ ἑβραϊκὸν iod καὶ ἀντιπροσωπεύει τοὺς δύο σπερματικοὺς ἀγωγοὺς καὶ τὴν οὐρήθρα, τὰ ἀπαρτίζοντα τὸ σύνολον τοῦ membrum virile.

Ὁ βαθμὸς τοῦ Διδασκάλου συνετάχθη τὸ 1649 ἀπὸ τὸν Elias Ashmole, Ῥοδόσταυρον Ἀλχημιστή, πρὸς ἀναπαράστασιν τοῦ θανάτου τοῦ Καρόλου Α', καὶ ἵνα προκαλέσει, διὰ τῆς ἀναπαραστάσεως τοῦτης, τὰς ἰδέας περὶ ἐκδικήσεως τῶν σταθερῶν ὑποστηρικτῶν τῶν Στιούαρτ, οἱ ὁποῖοι ἦσαν προστάται τῶν Ῥοδόσταυρων.

Ἐπαναλαμβάνοντες τὸν μῦθον τοῦ Ἰουδαίου Targum, ὃς χρησίμευσεν εἰς τὸν Ashmole ὠς καμβὰς διὰ τὴν ἐργασίαν του, ὁ Anderson καὶ ὁ Desaguliers συνέταξαν τὸν Ἐλευθεροτεκτονικὸν βαθμὸν τοῦ Διδασκάλου, ἀντικαθιστώντας τὸν Κάρολο Ἀ' μὲ τὸν Οἰκοδόμον, τὸν βιβλικὸν Ἀρχιτέκτονα Χιρὰμ.

Ἐπειδὴ ἡ οἰκοδόμησις ἑνὸς Γνωστικοῦ Ναοῦ ἦν ὁ μῦθος ποὺ ἀπετέλεσεν τὴν ἰδρυτικὴν βάσιν τοῦ Τεκτονισμοῦ τὸ 1717, ἡ φυσικὴ συνέχεια τῆς υἱοθεσίας τοῦ αὐτοῦ μύθου ἦν νὰ καταστεὶ ὁ Χιρὰμ τὸ κεντρικὸν πρόσωπον τοῦ Ἐλευθεροτεκτονικοὺ μύθου.

Ὁ Χιρὰμ ἦν γλύπτης, χύτης, σμιλεὺς, βαφεὺς καὶ ζωγράφος, καὶ οὗτος κατασκεύασεν μὲ ὀρείχαλκον τὰς δύο χάλκινας στήλας, τὴν χάλκινην θάλασσαν, τοὺς δέκα κάδους καὶ τὰ δέκα βάθρα, τοὺς λέβητας, τὰς κούπας καὶ τὰ δοχεῖα ποὺ ἦσαν ἀπαραίτητα διὰ τὰς θυσίας τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος .

Ὁ Χιραμ ἦν υἱὸς ἑνὸς Σύρου ποὺ ὀνομαζόταν Οὒρ (= πῦρ), καὶ μιᾶς χήρας ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Νεφθαλή.

Παρὰ τὴν βιβλικὴν ὕπαρξιν τοῦ Χιράμ, ἒς Τεκτονισμὸν θεωρεῖται ὠς ἓν ἀλληγορικὸν πρόσωπον, ἔμβλημα τοῦ Μεγάλου Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος, ἀκριβὼς ὄπως ὁ Ἱεροφάντης τῶν Ἀρχαίων Μυστηρίων ἀναπαριστοῦσε ἐμβληματικῶς τὸν Πτά, τὸν Ὀσιριν, ἢ τὴν ὁποιαδήποτε Θεότητα τῇ λατρείᾳ τῆς ὁποίας ἦν ἀφιερωθεῖς.

Ὁ Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος δὲν ἔχει, εἰς Ἐλευθεροτεκτονισμόν, οὐδεμίαν ἀποκλειστικὴν σημασίαν, καὶ πρὸ παντὸς δὲν ἔχει τὴν ὁποιαδήποτε θρησκευτικὴν σημασίαν. Ἐστὶ εἷς καθαρὸς καὶ ἁπλὸς τύπος, ὁ ὁποῖος δυναται ἵνα προσαρμοσθεῖ εἰς ὅλας τὰς γνώμας, ἀκόμη καὶ τῶν ἀθέων.

Ἡ Μύησις ἀναπαριστᾷ τὸν θάνατον τοῦ Χιράμ, τοῦ Ἀρχιτέκτονος, ὁ ὁποῖος φονεύεται ὑπὸ τριῶν Ἑταίρων, ἡ δὲ διδασκαλία αὐτοῦ ἐστὶν ἡ συνέχεια καὶ τὸ τέλος τῆς διδασκαλίας τῶν βαθμῶν τοῦ Μαθητευόμενου καὶ τοῦ Ἑταίρου.

Τὰ δύο φῦλα συνενώνονται, καὶ ἀνακαλύπτεται τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ τὸ ὁποῖον ὁ μυούμενος ἀναζητοῦσε. Τὸ ὄνομα ἐστὶ Μahabone, ὁ υἱὸς ὁ προερχόμενος ἐκ τῆς μίξεως τοῦ Λὼτ μετὰ τῆς θυγατρὸς τοῦ (21), δηλαδή, ὁ ἄνδρας, υἱὸς τῆς ἑνώσεως τοῦ Ἡλίου, μὲ τὴν κόρην του, Γῆν. Ἐστὶν ἀκομη Mac-Benac, τὸ τέκνο τῆς σήψεως, ὁ ἄνδρας - γυναῖκα ἐν ταύτῃ τὴν τῆς γενέσεως πρᾶξιν, διότι κάθε τὶ ποὺ γεννᾶται καὶ ἔχει ζωή, προέρχεται ἀπὸ τὸν θάνατον καὶ τὴν σήψην.

Τὸ ἄρρητον Μυστήριον τῆς Φύσεως, τὸ ὁποιο ἐτοῦτη ἡ διδασκαλία συμπυκνώνει σὲ περιληπτικὴν μορφήν, ἀξίζει λεπτομερέστερης ἐξηγήσεως. Ἃς ἐξετάσουμε ἓνα σπόρον σίτου! Παραχθεὶς ἐξ ἑνὸς ὁμοίου σπόρου σίτου, ἐστὶ ταυτοχρόνως αἴτιον καὶ τέλος.

Ἀλληγορικώς, δυναται ἵνα θεωρηθεῖ πότε ὠς Πατήρ, πότε ὠς Υἱὸς.

Περικλείει ἐντός του τὸ σπέρμα τῆς ἀναπαραγωγής. Ἄρα, ἐστὶ ταυτοχρόνως Πατὴρ καὶ Υἱός, ἀλλὰ καὶ Πνεῦμα ζωογόνον καὶ ἀναπαραγωγικὸν.

Κατατίθεται ἔντος τῶν κόλπων τῆς Γῆς, τῆς Μητρὸς τοῦ, ἡ ὁποία καθίσταται Γυναῖκα του, ἀφοῦ ὁλοκληροῦσιν ἀπὸ κοινοῦ τὴν τῆς γενέσεως πρᾶξιν. Ἐστὶν ἀκόμη καὶ Ἀδελφὴ του, διότι ἀφοῦ κάθε γονιμοποίησις προϋποθέτει ὁμογένεια, ἡ Γῆ ἐστὶν Ἀδελφὴ τῆς ἀρχῆς τῆς περικλειομένης ἔντος τοῦ σπόρου.

Μόλις ἡ γενεσιουργὸς ἰσχὺς τοῦ σπόρου καὶ ἡ γενεσιουργὸς ἰσχὺς τῆς Γῆς ἔλθουσιν εἰς ἐπαφήν, ὁ σπόρος μεγαλώνει, μαλακώνει, ζυμώνεται καὶ ἀποσυντίθεται.

Τὰ στοιχεῖα ποὺ τὸν ἀπαρτίζουν, εἰσέρχονται εἰς μίαν ἀνηλεῆ μάχην μεταξὺ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου.

Ὁ θάνατος θριαμβεύει, κάθε συνένωσις θραύεται, ὁ σπόρος σήπτεται καὶ "τὸ Πᾶν τετέλεσται".

Ἀμέσως μετὰ τὴν ἀποσύνθεσιν καὶ τὸν θάνατον, τὸ σπέρμα, τοῦ ὁποίου τὸ λεπτὸ περίβλημα ἐφαίνετο ὅτι τὸ καταδικάζε σὲ αἰώνια φυλακή, ἀπελευθερώνεται, ἐκτοξεύεται, διαπερνὰ τοὺς κόλπους τῆς Γῆς, ἐμφανίζεται καὶ ἀρχίζει τὴν ὕπαρξιν του.

Ὁ βαθμὸς τοῦ Διδασκάλου, ἀφιερωθεῖς εἰς τὴν διδασκαλίαν τοῦ ὑπερτάτου τοῦτου Μυστηρίου τῆς Φύσεως, εἰς τὴν ἀνίχνευσιν τῆς αἰωνίας μάχης τῶν δύο θεμελιωδῶν παραγόντων τῆς Φύσεως καὶ τῶν ἐναλλὰξ νικῶν τῶν, εἰς τὴν διακήρυξην ὅτι ζωὴ καὶ θάνατος εἰσὶ ἀμφότερα ἡ Ἀρχή, καὶ ὅτι ἀμφότερα εἰσὶ τὸ Τέρμα παντὸς ὑπαρκτού, ὅτι τὸ ἕνα ἀδύνατον νὰ ὑπάρξει δίχως τὸ ἄλλο, καὶ πὼς ἀμφότερα ἀπορρέουσιν ἀπὸ τὴν ἴδια πηγή, ἡ ὁποία ἀναπαρίσταται μὲ τὸν καλύτερον τρόπον εἰς τὸν δίφυλον, ἀνδρόγυνον τύπον, ὁ βαθμὸς τοῦ Διδασκάλου σαφῶς καὶ ἀξίζει τὴν σημασίαν ποὺ τοῦ ἀπέδωσαν ὁ Anderson καὶ ὁ Desaguliers.

Ἰδοῦ αἱ κεντρικαὶ ἰδέαι, ποὺ οἱ Ῥοδόσταυροι Anderson καὶ Desaguliers ἀνέπτυξαν εἰς τὴν σκηνοθεσίαν τῶν "Ἐλευθεροτεκτόνων", καὶ κατὰ συνέπειαν, αἱ ἀρχικαὶ ἰδέαι, αἱ μητρικαὶ τῶν βαθμῶν τοῦ Μαθητευόμενου, τοῦ Ἑταίρου καὶ τοῦ Διδασκάλου Τέκτονος .

Ἡ φιλοσοφικὴ ἀνάπτυξις τοῦ 18ου αἱ. τροποποίησε σημαντικὰ τὰ ἀρχικὰ δόγματα καὶ ἀρχαίς τοῦ 19ου αἱ., συνέβη μία ἀκόμη βαθύτερη τροποποίησις.

Ἃς μελετήσουμε τοὺς βαθμοὺς ὀπως ἐγίνοντο μυστηριακῶς κατανοητοί κατὰ τὸ πρῶτον ἥμισυ τοῦ 19ου αἱ.

Ὁ βαθμὸς τοῦ Μαθητευόμενου ἐστὶ ἡ βάσις τῆς Τεκτονικὴς Ἐπιστήμης. Ἀντιπροσωπεύει τὴν σύλληψην καὶ γέννησην τοῦ Ἡλίου, τὴν τάξιν καὶ ἁρμονία ἔντος τῶν κόλπων τοῦ ἀρχέγονου χάους.

Ὁ βαθμὸς τοῦ Ἑταίρου ἐστὶ τὸ ἔμβλημα τῆς ἑνότητος καὶ ῥώμης, ὅπου ὁ ἄνθρωπος, ὑποτάσσοντας τὰ πάθη τοῦ εἰς τὴν βούλησήν του, ἐνδυναμώνεται διὰ τῆς μελέτης τῶν ἐπιστημών, τῶν γραμμάτων καὶ τῆς φιλοσοφίας .

Ὠς τὸ θέρος, ὅταν ὁ ἥλιος εὑρισκόμενος ἐν τῷ μεγίστῳ τῆς ἰσχῦος του, διαποτίζει τὸ σύμπαν μὲ τὴν ἀγαθοεργὸν θερμότητά του, ἔτσι καὶ ὁ Ἑταῖρος θρέφει καὶ γονιμοποιεῖ τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὸ πῦρ τῶν ἔξοχων ἰδεῶν του, τῶν ἔργων τοῦ Ἔρωτός του, ποὺ κατευθύνονται ὅλα πρὸς τὴν πραγμάτωσιν τῆς εὐτυχίας τῆς ἀνθρωπότητας.

Ὁ βαθμὸς οὗτος ἀφιερωθεῖς ἐστὶ εἰς Πῦρ καὶ ὁ Ἀκτινοβόλος Ἀστὴρ τὸ ἔμβλημά του, διότι ἡ γένεσις τὴν ὁποίαν ἀναπαριστᾷ, εὑρίσκει ἐντὸς του τὸ αἴτιον τοῦ ἀποτελέσματός της. Δίχως τὸ Αἴτιον, δὲν ὑπάρχει κίνησις μήτε ὕπαρξις. Ἀπὸ τὸ Αἴτιον ἡ ὕλη, ἀποτέλεσμα τῆς κινήσεως, λαμβάνει τὴν μορφὴ ποὺ τῆς δίδει τὴν δικὴν της ὕπαρξιν.

Ἐπειδὴ τὸ Πῦρ ἐστὶν ἄπειρον, αἰώνιον, ὕψιστον, ἄφθαρτον, καὶ πανταχοὺ παρὸν καὶ ἐπειδὴ ὁ Ἀκτινοβόλος Ἀστὴρ τὸ παρουσιάζει ἐμβληματικῶς, ἐπιχειρῆσαν, προσφάτως, νὰ θέσουν ἒς κέντρον τοῦ Ἀστέρος τὸ γράμμα G, ἀρχικὸν τῆς λέξεως Θεὸς εἰς τὰς γλώσσας τοῦ Βορρᾶ, ὑπενθυμίζοντας πὼς ὁ Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος ἔχει ἐπίσης τὰς προαναφερθείσας ποιότητας.

Ὁ βαθμὸς τοῦ Διδασκάλου ἀναπαριστὰ ἀλληγορικῶς τὸν θάνατον τοῦ Θεοῦ-Φωτός, τοῦ Θεοῦ-Ἡλίου, εἴτε τὸν ἐξετάσουμε ἀπὸ φυσικῆς ἀπόψεως, ὠς ὁ φυσικὸς ἥλιος πεθαίνει τὸν χειμῶνα ἵνα ἀναστηθεῖ τὸ ἔαρ, κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Easter (ἑορτὴ τῆς Θεᾶς Ostara, εἰς Βόρειον Πάνθεον), κατὰ τὴν στιγμὴ τοῦ περάσματός του ἀπὸ τὸ ζῳδιακὸν σημεῖο τοῦ Κριοῦ ἢ τοῦ ἐπανορθωτικοὺ Ἀμνοῦ, εἴτε τὸν ἐξετάσουμε φιλοσοφικῶς, ὠς ἀναπαράστασις τοῦ χάους ἀπ' ὅπου ἐξῆλθε τὸ αἰώνιον Φῶς, τῆς σήψεως, φαινομενικοὺ θανάτου τῶν Ὄντων, ἀλλὰ ἄφθαρτος πηγὴ ζωῆς.

Καὶ ὠς ἡ Φύσις, ποὺ κατέστῃ χήρα χάνοντας τὸν ἄνδρα της, χάνει τὴν γονιμότητα καὶ τὰς χαρὰς της, οἱ Διδάσκαλοι Τέκτονες, τέκνα τῆς Φύσεως, καθίστανται Τέκνα τῆς Χήρας.

Ἡ σύγχρονη πρακτικὴ τῶν τριῶν βαθμῶν τοῦ Μαθητευομένου, τοῦ Ἑταίρου καὶ τοῦ Διδασκάλου διαφέρει πολὺ ἀπὸ τὰ Ἐλευθεροτεκτονικὰ δόγματα τῶν ἀρχῶν τοῦ 18ου αἱ. καὶ ἀπὸ τὰς Ἐλευθεροτεκτονικὰς διδασκαλίας τῶν ἀρχῶν τοῦ 19ου αἰῶνα.

Ἀναλαμβάνει κατὰ μέτωπον, σῶμα μὲ σῶμα, τὴν μάχη ἐνάντια στον Καθολικισμὸ καὶ τὴν Μοναρχία.

Θέτοντας κατὰ μέρος τὴν μελέτην τοῦ Ἀνδρογύνου Θεοῦ, τοῦ Adonai καὶ τοῦ Jehovah τῶν Γνωστικῶν Ἰουδαίων, φθάνοντας πέρα ἀπὸ τὰς φιλοσοφικὰς τροποποιήσεις ποὺ ἐπήλθαν ταῖς ἀρχαῖς τοῦ 19ου αἱ, ἒς δοξασίαν τοῦ Δίφυλου Θεοῦ, ὁ σημερινὸς Ἐλευθεροτεκτονισμὸς περιφρονεῖ τὴν μελέτην τῶν μέσων καὶ στοχεύει μόνον εἰς ἀποτέλεσμα, κάτι ποὺ διατυπώνεται ἀπὸ τὴν ἔνθερμην πολεμικὴν ἰαχὴν του:

Θάνατος τῇ λατρείᾳ τοῦ ὑπερφυσικοῦ! Ἃς εἶναι διὰ παντὸς ἀναθεματισμένο καὶ ἃς παύσει διὰ παντὸς νὰ ὑπάρχει !

Ὄντως, ἐπειδὴ Δικαιοσύνη καὶ Ἀλήθεια εἰσὶ τὰ μόνα ἀναμφισβήτητα θεμέλια κάθε κοινωνίας, ἡ θρησκεία ἡ στηριχθεῖσα ἐπὶ τῆς ἀποκαλύψεως, τείνει νὰ καταστρέψει τοῦτα τὰ θεμέλια, καὶ καθίσταται ἀνήθικη, διότι ἐκμηδενίζει τὸν ἄνθρωπο πρὸς ὄφελος τοῦ ἀποκεκαλυμμένου Θεοῦ της, φθάνει δὲ μέχρι σημείου ἀρνήσεως τῆς ἀνθρωπότητος .

Ἐπειδὴ, ὅταν ἐμπίπτει σὲ τέτοιους τρόπους, ἡ θρησκεία αδυνατεῖ νὰ ἰκανοποιήσει τὰ συμφέροντα τῆς Ἀνθρωπότητας, ἔντος τῶν κόλπων τῆς ἐπιστήμης θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὸ ἔδαφος ποὺ νὰ ἐπιτρέπει τὴν κοινὴ συμφωνίαν ὅλων τῶν ἀνδρῶν.

Τὴν μάχη του ἐνάντιον τῆς Μοναρχίας, ἐνάντιον τῆς τυρρανικῆς ἐξουσίας, ὁ σύγχρονος Ἐλευθεροτεκτονισμὸς τὴν ἀναλαμβάνει μέσῳ τῶν τριῶν βαθμῶν, τοῦ Μαθητευόμενου, τοῦ Ἑταίρου καὶ τοῦ Διδασκάλου, λαμβάνοντας ὠς βάσιν τῆς διδασκαλίας του τὰς ἀκόλουθας ἀντιλήψεις:

Εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Μαθητευόμενου:

Ὁ Ὑποψήφιος, οὔτε γυμνὸς οὔτε ἐνδεδυμένος, οὔτε δίχως οὔτε μὲ ὑποδήματα, ἔχων τοὺς ὀφθαλμοὺς κεκαλυμμένους μετὰ ὑφασμάτινου ἐπίδεσμου καὶ θηλιὰ γύρω ἀπὸ τὸν λαιμόν, δίχως μέταλλα οὔτε στήριγμα, τοῦ ὁποίου ἡ μόνη καταφυγή, ἐξ αἰτίας τῆς φυσικῆς καταστάσεως εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται, ἐστὶν ἡ σωματικὴ δύναμις, ἀντιπροσωπεύει τὸ ἀπελπισμένον καὶ ἄφωνον συνοθύλευμα τοῦ Λαοῦ. Τετυφωμένος ἀπὸ τὴν δεισιδαιμονίαν, ἔχοντας καταστεῖ ἀνίκανος ἀπὸ τὴν ἄγνοιαν, μὲ τὸ σῶμα τοῦ δεμένο μὲ βαρείας ἁλυσίδας εἰς τὸν τῶν Τυράννων δεσποτισμόν, μὲ τὴν ψυχὴν σφιχτοδεμένην ἀπὸ τὸν δεσποτισμὸν τῶν Κληρικών, ποὺ χρησιμοποιώντας τὸ ὄνομα ἑνὸς Θεοῦ τοῦ ὁποίου καλοῦν τὸ ἔλεος, ἑνὸς Λυτρωτοῦ, ἰσχυριζόμενοι πὼς εἶναι ὅλο ἀγάπη, ἐπιθυμοῦσιν τὴν ἐξολόθρευσιν ὅλων ὅσων θέλουσιν νὰ διαφύγουν τὴς τυραννίας, μὴ ἐπαγγελόμενοι τὰ δικὰ τῶν πιστεύω.

Φτωχὸς καὶ ταπεινωμένος, τυφλὸς καὶ ἄφωνος, ἀλλὰ φέρων ἐντὸς του ἔναν ἀδάμαστον πόθον για τὸ Μέγα Φῶς, ὁ Μαθητευόμενος κρούει τὴν θύραν τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ ποὺ τὸν ὑποδέχεται καί, ἀφοῦ τοῦ ἀποδώσει τὴν συνειδητοποίησην ὁλοκλήρης τῆς ἀξίας του ὠς ΑΝΘΡΩΠΟΥ, τοῦ δίδει μία ἀνθρωπίνην θέσιν μεταξὺ ἄλλων ἀνθρώπων ἴσων μὲ ἐκεῖνον, ἀδελφοὶ του.

Εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Ἑταίρου:

Ἡ μόρφωσις, ἡ ἀπόκτησις νοητικῶν γνώσεων, ἡ καλλιέργεια τῆς φυσικὴς νοήσεως, ἀρκοῦν διὰ νὰ καταστήσουν τὸν ἄνθρωπον ἐτοῦτο ποὺ πρέπει νὰ εἶναι, κύριον τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ Κύριον καὶ Βασιλέα τῆς δημιουργίας, ἐφοσον ἐστὶ κύριος καὶ βασιλεὺς τῆς γεννήσεως τῆς ὁποίας ἐπαγωγὴ εἶναι ἡ δημιουργία. Ὁ Λαός, ποὺ ὁ βαθμὸς τοῦ Μαθητευόμενου τὸν δίδαξε νὰ ἵσταται ὄρθιος, μὲ ὀρθὴν τὴν κεφαλήν, διότι ἀπαρτίζεται ἀπὸ ἀνθρώπους ἴσους μεταξὺ των, μαθαίνει ὅτι διὰ τῆς Συνέσεως, τοῦ Χαρακτῆρος, τῆς Μετριοπάθειας, τῆς Δικαιοσύνης, καὶ ὄχι διὰ τῆς Ἀπελπισίας, τῶν Ὑπερβολῶν, ἢ τῆς Ἐκδικήσεως, θὰ κατακτήσει καὶ θὰ καταλάβει τὴν πολιτικὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν θρησκευτικὴν ἐλευθερίαν, ἐλευθερία πολιτικὴ τῆς ὁποίας τύπος ἐστὶ ἡ Στοά, ἐλευθερία θρησκευτικὴ ποὺ μόνο τὸ Τεκτονικὸν Δόγμα ἐξασφαλίζει εἰς ὅλην τὴν ἀκτινοβόλα πληρότητά της.

Εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Διδασκάλου:

Ὁ Διδάσκαλος Χιρὰμ ἐστὶ σύμβολον τῆς ὀρθολογιστικής, φυσικής, νοητικῆς καὶ πνευματικῆς ἐλευθερίας.

Οἱ ἄτιμοι δολοφόνοι εἶσιν ἡ Ἄγνοια τῆς Ὀλιγαρχίας ἢ τῶν πολιτικῶν Ὀργανώσεων, καὶ ἡ Ἀδιαλλαξία τοῦ φανατισμοῦ, τῆς ὑποκρισίας καὶ τῆς πολιτικῆς δεισιδαιμονίας ποὺ δύνανται ἐπίσης νὰ ἐξετασθοὺν καὶ ἀπὸ ἀπόψεως θρησκευτικῆς.

Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Χιρὰμ ἐς ζωὴν συμβολίζει τὴν ἀδάμαστον ἐνέργεια καὶ τὴν ὑψηλὴν ἰσχὺ τοῦ πνεύματος τῆς ἐλευθερίας πού, πάντοτε συνεθλιμμένη, ἀνεγείρεται καὶ θὰ ἀνεγείρεται πάντοτε, ὁποία κὶ ἂν εἶναι ἡ ἰσχὺς τῶν ἐχθρῶν της .

Ὁ Διδάσκαλος Τέκτων συνδέεται ἀρρήκτως μετὰ τοῦ σκοποῦ τῆς ἐλευθερίας τοῦ Λαοῦ, καθίσταται δὲ ὁ Ἀπόστολος τῆς καθοδηγήσεως για ὅλους καὶ ὁ θανάσιμος ἐχθρὸς κάθε τυρρανίας, κάθε ἀδιαλλαξίας .

Τὸ μάθημα ποὺ ἐνυπαρχει εἰς τοῦτην τὴν τριπλὴν διδασκαλίαν, ἐστὶ πὼς ὁ Τέκτων πρέπει νὰ πράξει τὰ πάντα, δίχως καμιαν ἐξαίρεσιν, ἵνα κατορθώσει νὰ πραγματοποιήσει εἰς τὸ ἀπτὸν ἐπίπεδον καὶ ἐν τῇ ὁλοτήτι των τὰς αὐτὰς διδασκαλίας.

Ἵνα φέρουμε εἰς φῶς τὴν σημασίαν τοῦτης τῆς πρακτικὴς διδασκαλίας, θὰ μεταγράψουμε τὰς μυστικὰς διδασκαλίας πρὸς τοὺς Σεβασμίους Διδασκάλους καὶ Ῥήτορας τῶν Συμβολικῶν Στοῶν, ἔτσι ὠς ἐθεσπίστησαν ἀπό: τὸ Ὕπατον Συμβούλιο τῆς Ἀγγλίας, τὰ Ὕπατα Συμβούλια τῆς Βορείου Ἀμερικής, τὴν Μεγάλην Ἀνατολὴν τῆς Ἰταλίας, καὶ τὸ Ὕπατον Συμβούλιο τῆς Γαλλίας.

ΜΥΣΤΙΚΑΙ ΟΔΗΓΙΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΕΒΑΣΜΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΡΗΤΟΡΑΣ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΙΚΩΝ ΠΕΡΙΣΤΥΛΙΩΝ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΙ ΒΑΘΜΟΙ, ΣΥΜΦΩΝΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΥΠΑΤΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ

Ὁ Μαθητευόμενος μαθαίνει πὼς διὰ νὰ καταστήσῃ ἀληθῆ τὰ δικαιώματα καὶ καθήκοντα τοῦ ἀνδρός, ὀφείλει νὰ ἑνώσει τὴν ἠθικὴν πρόοδον μετὰ τῆς νοητικῆς προόδου, νὰ καθαρίσει τὸ μυαλὸν του ἀπὸ κάθε προκατάληψιν σκιάζουσα τὴν δρᾶσιν του, καὶ νὰ τροποποιήσει τὰς ἀρχὰς συμφώνως πρὸς τὰς ἀνάγκας τῆς ἀποκτηθεῖσας ἐκπαιδεύσεως καὶ τὰς ἐγνωσμένας ἀνάγκας, διότι τὸ status quo, ἡ ἀκινησία τοῦ πνεύματος, ἀντιστοιχεῖ εἰς τὴν μοιραίαν ἐξασθένησιν τῆς νοημοσύνης τοῦ ἀνδρός, ὁ ὁποῖος πάντοτε ὀφείλει νὰ ἀνελίσσεται.

Ὁ Ἑταῖρος καθίσταται ἀπόστολος τῆς Ἰσότητος καὶ τῶν ἀμετάβλητων νόμων τῆς Προόδου, τὰ μόνα μέσα ποὺ ἐπιτρέπουσιν τὴν ἐδραίωσιν τῆς βασιλείας τῆς Δικαιοσύνης ἐπὶ ἀδιαμφισβήτητων βάσεων.

Ὁ Διδάσκαλος συνειδητοποιεῖ τὴν φροντίδα καὶ τὴν ἀφοσίωσιν μὲ τὰς ὁποίας αὐτὴ ἡ Δικαιοσύνη θὰ φροντίσει τὴν προετοιμασία τοῦ ἐρχομοῦ της, καὶ τὴν ἐξαιρετικὴν σημασίαν τῶν μέσων ποὺ θὰ χρησιμοποιηθοὺν διὰ ταύτην τὴν προετοιμασία, δίχως τὴν ὁποίαν ἡ Ἐλευθερία παραμορφώνεται σὲ Ἐλευθεριότηταν καὶ ἡ Τάξις σὲ Ἀναρχίαν.

ΙΙ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΙ ΒΑΘΜΟΙ, ΣΥΜΦΩΝΩΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΥΠΑΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Ὁ Μαθητευόμενος προσωποποιεῖ τὴν τύφλωσιν, τὴν ἀθλιότηταν καὶ τὴν δουλείαν τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ ἔχει ἀφεθεῖ τοῖς ἀλόγοις ὁρμαῖς της, λαμβάνει δὲ ἐκ τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμου, τῇ συνεργασίᾳ τῶν Τεκτόνων, τὸ Φῶς τῆς Ἐλπίδος πρὸς τελειοποίησιν καὶ εὐτυχίαν τῆς ἀνθρωπότητος.

Ὁ Ἑταῖρος ἀποδέχεται τὰ καθήκοντα τῆς φιλότητος, τῆς εὐγνωμοσύνης καὶ τῆς ἀφοσιώσεως πρὸς τὴν Ἐλευθεροτεκτονικὴν ἀδελφότητα, καὶ τῆς στοργῆς, τῆς συμπαθείας καὶ τῆς δικαιοσύνης πρὸς τὸν πλησίον του, παύοντας νὰ εἶναι μία μηχανὴ ὥστε νὰ καταστεῖ εἷς ἐκ τῶν παραγόντων εὐτυχίας τῆς ἀνθρωπότητος.

Ὁ Διδάσκαλος διαλογίζεται ἐπὶ τῆς ἀναγκαιότητος νὰ γεννηθεῖ μιᾷ δεύτερην φορά, πεθαίνοντας συμβολικὰ καὶ ἐπανερχόμενος πλήρως ἀναγεννηθεῖς, ἁπηλλαγμένος ἀπὸ πᾶσαν προκατάληψιν τοῦ σκότους.

ΙΙΙ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΩΤΟΙ ΒΑΘΜΟΙ ΣΥΜΦΩΝΩΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΥΠΑΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΝΟΤΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Ὁ Μαθητευόμενος βλέπει νὰ ἀναβλύζει ἐντός τοῦ πνεύματός του ἡ φιλοσοφικὴ ἀμφιβολία καὶ βάσις τῆς κάθε σοφίας, σχετικὰ μὲ ὅσα ἔμαθε δίχως νὰ τὰ ὑποβάλλει προηγουμένως τῇ ἐξετάσει τῆς Λογικῆς, καὶ συνειδητοποιεῖ τὴν ἠθικὴν καὶ νοητικὴν δουλείαν του.

Ὁ Ἑταῖρος μαθαίνει νὰ ἀναγνωρίζει πάντας τὰς ἐκπαιδευτικὰς, ἠθικὰς καὶ νοητικὰς ἱκανότητας μὲ τὰς ὁποίας ἔχει προικισθεῖ, καὶ μελετᾷ τὰ πλέον ἀποτελεσματικὰ μέσα διὰ νὰ τὰς ἀναπτύξει τῇ πλήρη τῶν ἀνθισει, ταυτοχρονως τελειοποιωντας ταύτας κατὰ τὸ μέγιστον δυνατὸν .

Ὁ Διδάσκαλος, ἀντικρύζων τὰ μυστήρια τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, συνειδητοποιεῖ πὼς ἡ σκέψις καὶ ἡ νόησις εἰσὶν οἱ παράγοντες τῆς νοητικῆς γενέσεως, ὠς ὁ Φαλλὸς καὶ τὸ Αἰδοῖον εἰσὶν οἱ παράγοντες τῆς μητρικῆς γενέσεως, ἐντρυφεῖ δὲ εἰς τὰ μέσα ποὺ θὰ τοῦ ἐπιτρέψουν νὰ ἀποδώσει τῇ νοήσει του τὴν μεγίστην σημασίαν.

IV ΜΥΣΤΙΚΑΙ ΟΔΗΓΙΑΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΒΑΘΜΩΝ

Ὁ Ῥήτωρ ὀφείλει εἰς ἅπαντας τοὺς λόγους του νὰ ἀναπτύσσει καὶ νὰ περιβάλλει τοὺς πίνακάς των μὲ τὰς 33 ἀκόλουθας διαβεβαιώσεις, τῶν ὁποίων τὸ περιεχόμενον δὲν πρέπει ποτὲ νὰ τροποποιηθεῖ .

1.. Ὁ Τεκτονισμὸς προέρχεται ἀπὸ πλέον μακρινὰς ἐποχὰς τῆς ἰστορίας. Ὑπέστη ποικίλας τροποποιήσεις πρὸς προσαρμογὴν αὐτοῦ εἰς τὸ πνεῦμα ἕκαστου αἰῶνος, συνεχῶς βελτιούμενος καὶ ἀφομοιώνοντας τὸ καλὸ καὶ τὸ ἀγαθὸν ὅλων τῶν ἐποχῶν τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ.

2. Ὁ Πυθαγόρας ἐπαγγελλόταν μίαν δοξασίαν, μία μυστηριακὴν διδασκαλίαν: Ἀκροαματικὴ καὶ ἐσωτερική, ἡ ὁποία ἐσυμπλήρωνε, τὴν ἀποκαλυφθεῖσα δημόσια καὶ λαϊκὴν διδασκαλίαν τῆς ἐποχῆς του.

3. Ὁ Τεκτονισμὸς ἔχει σύμβολα ἀνάλογα πρὸς τὰ σύμβολα τῆς Πυθαγόρειας δοξασίας. Εἰς τὰ μυστήρια του, ὄπως καὶ εἰς τὰ ἀρχαῖα μυστήρια, αἱ δυνάμεις τῆς φύσεως ἀναπαρίστανται μὲ σύμβολα τῶν ὁποίων ἡ ἐσώτερη σημασία ἀποκαλύπτεται μόνον εἰς μυημένους.

4. Οἱ ἀξιωματούχοι τῆς Στοᾶς ἀναπαριστούσιν τοὺς Παράγοντας τῆς Δημιουργίας καί, εἰς ἅπαντα τὰ Μυστήρια, ἡ διδασκαλία των περιλαμβάνεται σὲ τρεῖς βαθμοὺς.

5. Μόνον ἀργότερα, καὶ μὲ στόχον τὴν ἐκμετάλλευσην τῆς ἀνθρώπινης ματαιοδοξίας καὶ βλακείας, οἱ ἀναίσχυντοι ἐκμεταλλευτὲς εἰσήγαγαν τινὲς προσθέτους καὶ περιττοὺς βαθμοὺς.

6. Οἱ ἀρχαῖοι περιέβαλλαν τὴν εἰσδοχὴν εἰς τὰ Μυστήρια μὲ τὰς πλέον σκληρὰς δοκιμασίας, ἀπαιτοῦσαν δὲ τοὺς πλέον ἐπισήμους ὅρκους, οἱ ὁποῖοι ἀπειλοῦσαν μὲ τὰς πλέον φρικτὰς ποινάς, προκειμένου νὰ μὴν ἀποκαλυφθούσιν ποτὲ τὰ μυστικὰ τοῖς βεβήλοις.

7. Ὁ μῦθος τοῦ Ἀδῶν-Χιρὰμ ἀντιπροσωπεύει τὴν διαδρομήν, τὴν ἐτήσια πορείαν τοῦ ἡλίου .

8. Οἱ τρεῖς πρῶτοι βαθμοὶ ἀναπαριστούσιν τρεῖς περιόδους ταύτης τῆς ἐτησίας πορείας τοῦ ἡλίου.

9. Ὁ πρῶτος βαθμὸς ἀντιπροσωπεύει τὴν περίοδον ἀπὸ τὴν 21ην Δεκεμβρίου ἕως τὴν 21ην Μαρτίου, ἀπὸ τὸ χειμερινὸ ἠλιοστάσιον ἕως τὴν ἐαρινὴν ἰσημερίαν.

10. Ὁ δεύτερος βαθμὸς ἀντιπροσωπεύει τὴν περίοδον ἀπὸ τὴν 22αν Μαρτίου ἕως τὴν 21ην Σεπτεμβρίου, ἀπὸ τὴν ἐαρινὴν ἰσημερίαν ἕως τὴν φθινοπωρινὴν ἰσημερίαν.

11. Ὁ τρίτος βαθμὸς ἀντιπροσωπεύει τὴν περίοδον ἀπὸ τὴν 22αν Σεπτεμβρίου ἕως τὴν 21ην Δεκεμβρίου, ἀπὸ τὴν φθινοπωρινὴν ἰσημερίαν ἕως τὸ χειμερινὸν ἠλιοστάσιον.

12.. Τοῦτο ἐξηγεῖ γιατὶ κατὰ τὸν τρίτον βαθμὸν ὁ βέβηλος, ποὺ ἀρχικῶς ἐστὶ βυθισμένος ἐν τῷ σκότει, περνὰ ἀπὸ τὰς τρεῖς δοκιμασίας τοῦ ἐξαγνισμοῦ μεθ' ἀέρος, μεθ' ὕδατος καὶ μετὰ πυρός, συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν Ἀδελφὸν Τρομερόν, συμβολισμὸν τοῦ Κακοῦ.

13. Εἰς τὸν δεύτερον βαθμόν, ὁ Ἑταῖρος ἀναπαριστὰ τὸν ἥλιον, ὃς δίδει μορφὴ καὶ κάλλος εἰς ὅλην τὴν φύσιν.

14. Εἰς τὸν τρίτον βαθμόν, ἡ σκηνὴ σκοτεινιάζει, διότι ὁ ἥλιος κατέρχεται καὶ πάλι πρὸς τὴν περιοχὴν τοῦ σκότους.

15. Εἰς τὸν μῦθον τοῦ Ἀδῶν - Χιράμ, ὁ σχεδὸν ὁλοκληρωμένος ναὸς παρουσιάζει τὸ ἔτος ποὺ προχωρεῖ πρὸς τὸ τέλος του.

16. Οἱ τρεῖς Ἑταῖροι ποὺ φονεύουσιν τὸν Χιραμ, ἀναλογοῦσιν πρὸς τοὺς τρεῖς μῆνας τοῦ Σεπτεμβρίου, τοῦ Ὀκτωβρίου καὶ τοῦ Νοεμβρίου ποὺ συμβολικῶς συνωμοτοῦσιν ἐνάντιον τοῦ ἡλίου .

17. Αἱ τρεῖς θύραι τοῦ Ναοῦ ἀναλογουσιν πρὸς τὰ τρία σημεῖα τοῦ οὐρανοῦ ὅπου ὁρατὸς ὁ ἥλιος ἐστί: Ἀνατολή, Μεσημβρία καὶ Δύσις.

18. Ὁ Ἀδῶν-Χιράμ, ὁ ἥλιος, ἀδυνατεῖ νὰ δώσει τὸν Λόγον, ποὺ συμβολίζει τὴν ζωήν, διότι τὸ φθινόπωρο πλησιάζει καὶ αἱ ζωοποιαὶ δυνάμεις του ἔχουσιν μειωθεῖ.

19. Ὁ κανὼν τῶν 24 δακτύλων ποὺ δίδει τῷ μύστῃ τὸν κτύπον εἰς λαιμόν, ἀναπαριστὰ τὴν ἡμέραν τῶν 24 ὡρῶν ποὺ ἡ χρονικὴ τῆς μείωσις, ἡ μείωσις τοῦ φωτὸς της, φέρει τὸ πρῶτο κτύπημα εἰς ἥλιον.

20. Ὁ γνώμων ποὺ δίδει τὸν δεύτερον κτύπον, ἀναλογεῖ πρὸς τὴν ἐποχὴν ποὺ ἀντιστοιχεὶ εἰς ἓν ζῳδιακὸν τέταρτον.

21. Ἡ σφῦρα ποὺ δίδει τῷ μύστῃ τὸν τρίτον καὶ θανάσιμον κτύπον, ἐστὶ κυλινδρικὴν καὶ στρογγυλήν, ἀναπαριστὰ δὲ τὸ ἔτος ποὺ περατώνει τὴν ἐτήσιαν ζωὴν τοῦ ἡλίου.

22. Οἱ ἐννέα διδάσκαλοι ποὺ ἀναχωροῦσιν πρὸς ἀναζήτησιν τοῦ Ἀδῶν-Χιράμ, ἀναλογοῦσιν πρὸς τοὺς μῆνας τοῦ Δεκεμβρίου, τοῦ Ἰανουαρίου, τοῦ Φεβρουαρίου, τοῦ Μαρτίου, τοῦ Ἀπριλίου, τοῦ Μάιου, τοῦ Ἰουνίου, τοῦ Ἰουλίου καὶ τοῦ Αὐγούστου, ποὺ ἀποδίδουν τὴν ζωὴ εἰς ἤλιον .

23. Ὁ κλάδος τῆς ἀκακίας ἐστὶ ἀφιερωθεῖς εἰς ἥλιον ἀπὸ τοὺς Ἀραβας, ὠς τὸ γκι ἀπὸ τοὺς Γαλάτας, ἡ μυρσίνη ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας, κ.λπ..

24. Ὁ τάφος καὶ ὁ ζωντανὸς κλάδος τῆς ἀκακίας ἀναπαριστούσιν τὴν σύμπλεξιν τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς καὶ τοῦ μυστηρίου τοῦ θανάτου ποὺ κυβερνᾷ τὸν κόσμον.

25. Ἡ πορεία τοῦ ὑποψηφίου ἀναπαριστὰ τὴν περιστροφὴν τοῦ ζωδιακοῦ.

26. Τὰ τεκτονικὰ ἐμβλήματα ἔχουσιν τὴν μυστηριακὴν των σημασίαν, τὸ δὲ ἠμικυκλικὸ περίζωμα ἀναπαριστὰ τὸ κατώτερον ἠμισφαίριον.

27. Τὸ σκοινὶ ἀναπαριστὰ τὴν ζώνην τοῦ ζῳδιακοῦ, καὶ ὁ γνώμων συμβολίζει τὸν ἥλιον μὲ τὴν κεφαλὴν του καὶ τὰς ἀκτῖνας τοῦ ἡλίου μὲ τοὺς βραχίονας τοῦ.

28. Ὁ γνώμων συμβολίζει τὸ μέρος τῆς γήινης περιφερείας ποὺ φωτίζεται ἀπὸ τὸν ἥλιον, ὅταν ὁ ἀστὴρ φθάνει τὸ ζενὶθ του.

29. Ὁ Μαθητὴς ἔχει ἡλικία τριῶν ἐτῶν, ἐμβλημάτων τριῶν στοιχείων τῆς γεννήσεως, τοῦ Δρῶντος, τοῦ Δεχόμενου καὶ τοῦ Παραχθέντος.

30. Ὁ Ἑταῖρος ἔχει ἡλικία πέντε ἐτῶν, ἔμβλημα τῆς ζωῆς, ἐνεργῆς ἐντὸς τῶν πέντε ζωτικῶν αἰσθήσεων τοῦ ἀνθρώπου.

31. Ὁ Διδάσκαλος ἔχει ἡλικία ἑπτὰ ἐτῶν, ἔμβλημα τῆς τελείας ζωῆς ποὺ συμβολίζεται μὲ τοὺς ἑπτὰ πλανήτας.

32. Ὁ ἀληθὴς Τεκτονισμὸς περατούται ἐδῶ.

33. Κάθε ἄλλος Τεκτονικὸς βαθμὸς ἀποτελεῖ εἴτε ἐπινόησιν τῶν ἐχθρῶν τοῦ Τεκτονισμοῦ για νὰ τὸν δυσφημίσουν, εἴτε ἐνόχη κίνησιν ἀναξίων τσαρλατάνων. Ὁ βαθμὸς τοῦ Rose+Croix συνετάχθη ἀπὸ τοὺς Ἰησουίτας καὶ ὁ βαθμὸς τοῦ Ναΐτου Καδὼς ὀφείλει τὴν ὕπαρξιν του σὲ πολιτικὰ συμφέροντα ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα πρὸς τὰ συμφέροντα τοῦ Τεκτονισμοῦ.

V

ΜΥΣΤΙΚΑΙ ΟΔΗΓΙΑΙ ΤΟΥ ΥΠΑΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΒΑΘΜΩΝ

Βαθμὸς τοῦ Μαθητευόμενου

Ὁ Μαθητευόμενος γίνεται δεκτὸς εἰς Τεκτονισμὸν μόνον ὠς ἄνδρας καλῆς βουλήσεως. Εἰς τὸν πρακτικὸν Τεκτονισμὸν τοῦ Μεσαίωνος, ἦτο ὁ ὑπηρέτης τῶν Διδασκάλων. Ἔβλεπε καὶ μάθαινε. Σιωπηρὸς εἰς ἐργοτάξιον, ἀκολουθοῦσε τὸ ἔργο τοῦ Διδασκάλου, μετέφερε τὰ ὑλικά, ὑποτασσόταν καὶ ὑπάκουε. Εὐπειθὴς τῷ λόγῳ τῶν ἀνωτέρων του, ὑπηρέτης ἑνὸς ὅρκου, ἁγνοώντας τὰ μυστικὰ τῆς τέχνης καὶ τῆς σοφίας, ἀνέμενε τὴν ἀνταμοιβὴν τοῦ ζήλου, ὃν ἐπιδείκνυε.

Εἶχε ὠς δικαίωμα τὴν ἐπιλογὴν τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ Ἐργαστηρίου του, ἀπὸ τὸν κατάλογον τῶν ἀξιοτέρων Διδασκάλων, ὃν συνέτασαν οἱ Διδάσκαλοι αὐτοί. Ἡ μαθητεία ἦτο, ἄρα, μίαν δοκιμασίαν εὐπειθείας καὶ ὑποταγῆς. Ὅταν τὸ Τεκτονικὸ Ἵδρυμα κατέστη κανονικὸν σωματεῖον, ὁ Μαθητευόμενος ὄφειλε νὰ ὑποστῇ τὸν κίνδυνον τῶν σωματικῶν δοκιμασιῶν. Ὁ σύγχρονος Τεκτονισμὸς διατήρησε καποίας ἀπὸ τὰς δοκιμασίας ταύτας, ὠς ἓν παραδοσιακὸν μέσον ἵνα ἐγείρει τὴν φαντασίαν τῶν Μυστῶν, ἀφήνοντας τούτους νὰ διαβλέψουν ὅτι ἡ τῆς σοφίας ἀτραπὸς ἐστὶ τραχεῖα καὶ ὅτι ἡ ἐπιστήμη ἐστὶ δένδρον τῇ κορυφῇ τοῦ ὁποίου φθάνουμε μόνον ἐὰν κατανικήσουμε τὰ πάθη μας.

Βαθμὸς τοῦ Ἑταίρου

Οἱ Ἑταῖροι δίδουσιν τοῖς Διδασκάλοις τὴν καλὴν μαρτυρίαν περὶ τοῦ ζήλου τῶν Μαθητευομένων. Οἱ Διδάσκαλοι καλοῦσιν τότε τοὺς Μαθητευομένους, τοὺς ἐπιδείξαντες ἐπαρκὴν ζῆλον εἰς Συντεχνίαν, ἵνα μελετήσουν τὰς ἐλευθέρας τέχνας. Μυοῦσιν δὲ τούτους εἰς ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς Ἐπιστήμης καὶ τῆς χρήσεως πάντων τῶν ἐργαλείων, ἐξίσου ἀπὸ ὑλικῆς καὶ διανοητικῆς ὄσο καὶ ἀπὸ ἀλληγορικῆς ἀπόψεως.

Ὅμως, ὅποιαι κὶ ἂν εἶναι αἱ γνώσεις ποὺ ἀποκτᾷ, ὁ Ἑταῖρος ἀπέχει ἀκόμη πολὺ ἀπὸ τὴν ὁλοκλήρωσην τῆς ἐργασίας του. Τὰ ὑλικὰ ποὺ προορίζονται για τὴν οἰκοδόμησην τοῦ Ναοῦ, τοῦ ὁποίου ἐστὶ ταυτόοχρόνως ὁ λίθος καὶ ὁ ἐργάτης, δὲν ἔχουσιν λειανθεῖ ἐπαρκῶς. Εὑρίσκεται ἐπὶ τοῦ σωστοῦ δρόμου, ἀλλὰ δὲν διακρίνει ἀκόμη τὸν στόχο, οὔτε καὶ θὰ φθάσει ἕως ἐκεῖ παρὰ μόνον ἔπειτα ἀπὸ πλέον ἐπίμονας προσπάθειας.

Βαθμὸς τοῦ Διδασκάλου

Ἡ ἀλληγορία ποὺ ἐμπερικλείεται εις Ἀρχιτεχνίαν, ἔξοχος ἐστί. Ἕν ἄκομη βῆμα καὶ ὁ ἐργάτης θὰ ἀπεκόπτετο ἀπὸ τὴν ὕλη ἵνα ἀνυψωθεῖ εἰς τὸν κόσμον τῆς νοήσεως. Ἡ ἐπιτύμβια μορφὴ τοῦ Ναοῦ, ἡ ὄψις του, αἱ εἰκόναι τοῦ πένθους ποὺ ἐμπεριέχει, ὅλα δίδουσιν τῷ βαθμῷ τὸν χαρακτήραν μιᾶς ἐπικήδειας τελετουργίας. Οἱ πατέρες μας ἐθέλησαν νὰ διδάξουν μὲ τοῦτο πὼς ἡ ἐπιστήμη ἐστὶ ἐπίπονος καὶ ὅτι μας ὑπενθυμίζει τὸν τρομερὸν οὐτον ἀφορισμόν:

Summum sapientiae, doloris summum!

Ἐν μέσῳ βαθείας σιγῆς, ὑψώνεται ἡ φωνὴ τοῦ Διδασκάλου ἵνα διηγηθεῖ τὸν ποιητικὸν μῦθον τοῦ θανάτου τοῦ Χιράμ. Ἁπλὴ καὶ συγκινητικὴ ἀλληγορία ἔντος τῆς ὁποίας ἡ ἀρχὴ τοῦ ἀγαθού, ποὺ ἀρχικῶς κατανικάται καὶ ἰσοπεδώνεται ἀπὸ τὴν ἀλαζονείαν, ἐπιβιώνει καὶ ἐκτοξεύεται ἀπὸ τὸν τάφον διὰ νὰ διαιωνισθῇ τοῖς αἰῶσιν. Ὅλα τὰ θρησκευτικὰ δόγματα ἔχουσιν ἀφιερώσει ἰδιαίτερην λατρείαν τοῖς τάφοις. Οἱ Τέκτονες προχωροῦσιν πολὺ περισσότερο, θὰ σᾶς ὠθήσουν νὰ κατέλθετε εἰς τὸν τάφον. Κὶ ἐκεῖ, καθως ἀπεκδύεστε τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον, θὰ σᾶς διδάξουν τὴν ζωὴν τοῦ Διδασκάλου, μέσῳ τῆς συμβολικῆς διηγήσεως, Ὁ Ἑταῖρος ἔπεσε μαζὶ μὲ τὰ πάθη τῆς ἀνθρωπότητας. Ὀφείλει νὰ ἐγερθῇ ἐξαγνισμένος καὶ πεφωτισμένος. Προκειμένου νὰ κατανοήσει ὅτι τὸ δόγμα δίχως τὰ ἔργα δὲν ἀρκεῖ, βλέπει τοὺς Διδασκάλους νὰ βαδίζουν γύρω του ἀναζητώντας τὸ φῶς!

* * *

Εἴδαμε λοιπόν, πὼς οἱ Ἀγγλοι Τέκτονες, οἱ Τέκτονες τῆς Βορείας Ἀμερικής, οἱ Τέκτονες τῆς Νοτίας Ἀμερικής, οἱ Ἰταλοὶ Τέκτονες καὶ οἱ Γάλλοι Τέκτονες δὲν κατανοοὺν κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, δὲν ἀντιλαμβάνονται κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο τοὺς τρεῖς πρώτους βαθμοὺς τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοὺ πού, ὡστόσο, εἰσὶν οἱ ἀρχέγονοι, οἱ συμπαντικοὶ βαθμοὶ .

Ἐξ'οὐ καὶ ἡ κεφαλαιώδης σημασία ποὺ ἔχει διὰ τὸ μέλλον τοῦ συμπαντικοῦ Τεκτονισμοῦ, καὶ κατὰ συνέπεια διὰ τὴν εὐημερίαν τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ μελέτη τῆς ἀληθοῦς Ἐλευθεροτεκτονικῆς Πρακτικῆς τὴν ὁποία ἀναλάβαμε. Ἀπομένει νὰ διεισδύσουμε εἰς τὴν ἀληθὴ σημασίαν τῶν συμβόλων, τῶν ἀποδόσεων καὶ τῶν τελετουργικὼν συμβάσεων τῶν τριῶν οὐτων βαθμῶν, ποὺ θὰ πράξουμε μελετώντας καθολικῶς καὶ λεπτομερῶς τὴν Στοὰ τῶν Διδασκάλων, τὸ Δῶμα τοῦ Μέσου.

ΜΥΣΤΊΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΤΥΠΙΚΟΥ

ΤΟ ΜΕΣΟ ΔΩΜΑ

[Πρέπει να πιστέψουμε, πρὸς τιμὴν των, ὅτι μῆτε εἶς Διδάσκαλος εἰς τοὺς χιλίους δὲν γνωρίζει τὶ κάνει ὅταν ἐργάζεται εἰς Στοάν. Εἶναι, ἄρα, σημαντικὸ να εἶναι φωτισμένοι οἱ Τέκτονες, καὶ ὅλοι οἱ ἔντιμοι ἄνθρωποι να γνωρίζουν τὸ τὶ κάνουν.]

Ἐπειδὴ ὁ Ναὸς εἶναι τὸ ἔμβλημα τοῦ ἀνθρωπίνου Σώματος, τὸ Μέσο Δῶμα, ὄνομα τῆς Στοᾶς τῶν Διδασκάλων, διότι ἐδῶ εἶναι ὅπου τελοῦνται τὰ πιὸ μύχια μυστήρια τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ, ἀντιπροσωπεύει τὴν Μήτραν εἰς τὸ ἐσωτερικὸν τῆς ὁποίας συντελοῦνται τὰ μυστήρια τῆς ἀναπαραγωγῆς τῶν ὄντων .

Τὰ δύο μέρη, τὰ ὁποῖα διακρίνονται μεταξὺ των ἀπὸ τὸ σκοτεινὸν παραπέτασμα ποὺ χωρίζει κατὰ μῆκος τὴν Στοὰν εἰς δύο μέρη, ἀντιπροσωπεύουν, τὸ μὲν Δυτικό, σκιερὸ καὶ φωτιζόμενο ἐξ ἑνὸς μόνον φωτός, τὴν κατοικίαν τοῦ θανάτου, τοῦ σπέρματος, τοῦ μή-γονιμοποιημένου σπόρου, τοῦ ᾠαρίου, τὸ δὲ Ἀνατολικό, ποὺ λάμπει ἀπὸ φῶς, τὸν σπόρον ποὺ ἐγονιμοποιήθη ἀπὸ τὴν ἐπιτέλεσιν τῆς πράξεως τῆς γονιμοποιήσεως καὶ ἀπορροφήθη ἀπὸ τὴν Μήτραν.

Μόνον ὁ Σεπτὸς Διδάσκαλος φέρει μίαν σφῦραν, οἱ δὲ δύο Ἐπόπται κρατοῦν ἕκαστος ἔναν χάρτινον κύλινδρον μήκους 18 δακτύλων καὶ περιφερείας 9 δακτύλων. Οἱ κύλινδροι αὐτοὶ ἀντιπροσωπεύουν τὸ membrum virile.

Εἰς τὸ μέσον τῆς Στοᾶς εὑρίσκεται στρῶμα ἢ φέρετρον, ἢ μία κοιλότης, ποὺ συμβολίζουν πάντοτε τὸ κρεββάτι, τὸν Παστὸν τῶν ἀρχαίων, ὅπου ὁλοκληρώνονται τὰ μυστήρια τῆς ἀνθρωπίνης γεννήσεως.

Τὸ στρῶμα, τὸ φέρετρον καὶ ἡ κοιλότης ἀντιπροσωπεύουν ἐπίσης τὴν Κιβωτὸν τοῦ Νῶε, καθῶς καὶ τὴν Ὁσίαν Κιβωτὸν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Διότι αἱ δύο Κιβωτοὶ αὐταὶ δὲν εἶναι ἄλλον παρὰ τὰ σύμβολα τοῦ τόπου ὅπου συντελεῖται ἡ γέννησις τῶν ὄντων.

Μεταξὺ τοῦ βωμοῦ καὶ τοῦ φερέτρου εὑρίσκεται ὁ Πίναξ Χαράξεως τῆς Στοᾶς τοῦ Διδασκάλου, τοῦ ὁποίου ἰδοῦ ἡ περιγραφή:

Τὸ φόντο τοῦ Πίνακος πληρεῖται μεθ΄ ἀναπαραστάσεων τοῦ Ὀσίριδος, τοῦ Μπάλντερ καὶ τοῦ Χιράμ, μῦθοι ποὺ σχηματίζουν τὴν βάσιν τῶν Αἰγυπτιακῶν μυστηρίων, τῶν Σκανδιναβικῶν μυστηρίων καὶ τῶν συγχρόνων Ἐλευθεροτεκτονικῶν μυστηρίων.

Ἡ ἡμικυκλικὴ προμετωπὶς ἀναπαριστᾶ τὸν ἔναστρον οὐρανὸν μὲ τὸν Χριστόν-Ἥλιον περιβαλλόμενον ἀπὸ τὰ σημεῖα τοῦ Ζῳδιακοῦ καὶ ἵσταται εἰς τὴν Τάξιν τοῦ Μαθητοῦ, ὅπως ἀναπαρίσταται ἐπὶ τῆς δεξιᾶς θυρός τῆς Παρισινῆς ἐκκλησίας τοῦ Ὁσίου Διονυσίου.

Η προμετωπίς αύτη στηρίζεται επί δύο Στηλών, την Στήλην Β, σύμβολον του membrum virile, και την Στήλην J, σύμβολον των genitalia mulieris .

Ἑκατέρωθεν τῶν πλευρῶν τοῦ Χριστοῦ-Ἡλίου εὑρίσκεται κλῆμα ἀμπέλου καὶ δέσμη σίτου, ἀμφότερα ὑπαινισσόμενα τοὺς ἀκολούθους λόγους: "Λάβετε φάγετε, τοῦτόν ἐστι τὸ Σῶμα μου, πίετε ἐξ'αὐτοῦ πάντες, τοῦτόν ἐστι τὸ Αἷμα μου".

Ἐπὶ τῶν προσαναβάσεων ('σκαλοπάτια') τῆς κλίμακος πρὸ τῆς εἰσόδου τῆς Στοᾶς ἀναπαρίσταται ἡ Ἀφροδίτη, ἡ χήρα τοῦ Ἀδώνιδος, ἔμβλημα τοῦ Ἡλίου, πρὸς τὰ δεξιά, καὶ ἡ Ἴσις,ἡ χήρα τοῦ Ὀσίριδος, ἕτερον ἔμβλημα τοῦ Ἡλίου, πρὸς τὰ ἀριστε-ρά. Ἀντιπροσωπεύουν τὴν Φύσιν καὶ τὸν Λόγον, Χῆρες τοῦ Ἡλίου καὶ τοῦ Χιράμ. Ἡ Ἀφροδίτη ἀπεικονίζεται εἰς Τάξιν Μαθητευομένου, διότι, κατὰ Μακρόβιον, αὐτὴν τὴν στάσιν ἔλαβεν ὅταν ἐπληροφορήθη τὸν θάνατον τοῦ Ἀδώνιδος.

Χαμηλὰ εἰς τὸν τάπητα, ἐμφανίζονται φυόμενοι ἐκ τοῦ ἰδίου κορμοῦ τρεῖς κλάδοι, εἶς κλάδος ἀκακίας, μυητικὸ ἔμβλημα τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμού, εἶς δεύτερος κλάδος δρυός, μυητικὸ ἔμβλημα τῶν Γαλάτων καὶ τῶν Σκανδιναβῶν, καὶ εἶς τρίτος κλάδος συκῆς, μυητικὸ ἔμβλημα τῶν Σύρων καὶ τῶν Ἀνατολικῶν.

Τοῦτο σημαίνει ὅτι πάντα τὰ μυστήρια ἔχουν προέλθει ἐξ ἑνὸς καὶ αὐτοῦ κορμοῦ, στηρίζονται ἐπὶ τῆς ἰδίας ἑνιαίας βάσεως, αὐτὴν τῶν μυστηρίων τῆς Ἰνδίας (;;; - πιθ. τυπογραφικο σφάλμα, διότι περαιτέρω ἀναφέρονται τὰ Αἰγυτπιακὰ μυστήρια), τῶν ὁποίων ἰδοῦ ἡ περιληπτικὴ ἔκθεσις:

Ὁ Τυφῶν φονεύει τὸν Ὀσιριν ἐγκλείοντας τὸ σῶμα του εἰς φέρετρον. Ἀκολούθως τεμαχίζει αὐτὸν εἰς διάφορα μέρη, τὰ ὁποῖα ῥίπτει εἰς Νεῖλον. Ἡ χήρα τοῦ Ὀσίριδος, ἡ Ἴσις, ἀρχίζει τὴν ἀναζήτησιν τῶν μερῶν αὐτῶν, καὶ τὰ ἐπανευρίσκει ὅλα πλὴν ἑνός, τοῦ membrum virile. Εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἀπωλείας αὐτῆς, δημιουργεῖται ἡ λατρεία τοῦ Φαλλοῦ, διότι μόνον αὐτὸς καθιστᾷ δυνατὴν τὴν ἀναπαραγωγήν, τὴν συντήρησιν τῶν ὄντων.

Οἱ Ἐλευθεροτέκτονες ἐπανευρίσκουν τὸν Φαλλὸν αὐτὸν εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Διδασκάλου ὑπὸ τὴν ἔννοιαν τοῦ Λόγου, ποὺ εἶναι Mahabone. Ἡ Ἴσις τὸν ἐπανευρίσκει εἰς τὰ genitalia της κατὰ τοὺς μέν, εἰς τὸν Ὥρον, ἐκ τοῦ ὁποίου καθίσταται ἔγκυος, κατὰ ἄλλους. Ἡ Στοά, ἡ Χήρα τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ, τὸν ἐπανευρίσκει εἰς τὸν νέον μυημένον, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ὑποτίθεται ὅτι καθίσταται ἔγκυος, ὅτι γονιμοποείται.

Ἰδοὺ πῶς λαμβάνει χώρα ἡ γονιμοποίησις αὐτή:

Κατὰ τὸ πρῶτον στάδιον τῆς μυήσεως, ἡ σπορὰ τοῦ μή-γονιμοποιημένου σπέρματος εἶναι ἀδρανὴς καὶ νεκρὴ. Ὁ Ὑποψήφιος, ποὺ φέρει ἐντὸς του αὐτὴν τὴν ἀδρανὴν σποράν, διότι εἶναι ἀρσενικός, ἔχοντας ἐπὶ τοῦ στήθους του τὸν Διαβήτην, ἔμβλημα τοῦ membrum virile, κείτεται εἰς τὸ στρῶμα, ἢ ἐντὸς τοῦ φερέτρου, ἢ ἐντὸς τῆς κοιλότητος, ἔμβλημα τοῦ κρεββατιοῦ, τοῦ Παστοῦ τῶν μυστηρίων τῆς γεννή-σεως.

Οὔτε ὁ πρῶτος οὔτε ὁ δεύτερος Ἐπόπτης δύνανται να τὸν ἐπαναφερουν ἐν δράσει, ἐν ζωῇ. Μόνον ὁ Σεβαστὸς Διδάσκαλος, ποὺ φέρει ἐπὶ τοῦ στήθους του τὸν Γνώμονα, σύμβολον τῶν genitalia mulieris, δίδει εἰς τὴν σπορὰν αὐτὴν τὴν δρᾶσιν καὶ ζωήν, σκύβοντας, αὐτός που συμβολίζει τὴν γυναῖκα, τὴν Στοάν, ἐπάνω εἰς τὸν Ὑποψήφιον, ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὸ ἀρσενικόν, καὶ περισφίγγοντάς τον μὲ τὰ πέντε σημεῖα τῆς Τελειότητος.

Ἡ σπορὰ γονιμοποιεῖται ἀπὸ τὴν ἕνωσιν τοῦ ἀρσενικοῦ καὶ τοῦ θηλυ¬κοῦ, διότι ἡ Στοὰ καθίσταται ἔγκυος ἐκ τοῦ Ὑποψηφίου, τὸν ὁποῖον φέρει εἰς τὸν κόσμον ἐννέα μῆνας ἀργότερα, ὡς Τέλειον Διδάσκαλον, τὸν τέταρτον βαθμὸν συμφώνως πρὸς τὸ Σκωτικὸν δόγμα, διὰ τὴν ἀπόκτησιν τοῦ ὁποίου ἔχει προβλεφθεῖ ὅτι πρέπει να κυλίσουν ἐννέα πλήρεις μῆνες ἀπὸ τὴν ἡμέρα ὅπου ὁ Ὑποψήφιος ἔλαβε τὸν βαθμὸν τοῦ Τέκτονος Διδασκάλου.

Ἐν συντομίᾳ, ἡ ἀληθινὴ πρακτικὴ τοῦ Τεκτονισμοῦ διὰ τοὺς τρεῖς πρώτους βαθμοὺς πρέπει νὰ βασισθῇ ἀποκλειστικῶς ἐπὶ τῶν ἑξῆς:

Ὁ Μαθητής, Βoaz, προσωποποίησις τοῦ Ὀσίριδος ἢ τοῦ Βάκχου, ποὺ ἔρχεται να ἀναζητήσῃ τὴν Ἀλήθειαν ἐντὸς τῆς Στοᾶς, ἀνακαλύπτει ὅτι εἴναι Θεὸς ἀρσενικὸς καὶ ἀτελὴς διὰ τὴν γέννησιν τῶν ὄντων.

Ὁ Ἑταῖρος Jakhin, προσωποποίησις τῆς Ἴσιδος ἢ τῆς Ἀφροδίτης, εἴναι ὁ θηλυκὸς Θεός που συμπληρώνει τὸν ἄρρενα Θεὸν καὶ καθιστᾲ δυνατὴν τὴν γέννησιν τῶν ὄντων.

Ὁ Διδάσκαλος Mahabone ἢ Mac-benac, εἶναι ὁ πλήρης ἐρμαφρόδιτος Θεὸς, υἱὸς τοῦ Λὼτ καὶ τῆς θυγατρὸς του, τέκνον τοῦ Ἡλίου καὶ τῆς Γῆς.

Καὶ τοῦτο διότι:

1. Τὸ πᾶν σχηματίζεται μέσῳ τῆς Γεννήσεως, καὶ ὄχι μέσῳ τῆς δημι¬ουργίας που δεν εἶναι παρὰ ἡ ἁπλὴ ἐπαγωγὴ τῆς Γεννήσεω.

2. Ἡ φθορὰ ἢ ἡ καταστροφὴ ἀκολουθεῖ τὴν Γέννησιν εἰς ἅπαντα τὰ ἔργα της.

3. Ἡ ἀναγέννησις ἀποκαθιστᾷ, μεθ' ἄλλων μορφῶν, τὰ ἀποτελέσματα τῆς καταστροφῆς.

Ὁ συστηματικὸς τύπος τῶν τριῶν πρώτων βαθμῶν τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ εἶναι, ἄρα, ὁ ἀκόλουθος:

Ὁ ἀτελὴς ἄνθρωπος, ὁ Βέβηλος, διὰ τῆς μυήσεως εἰς τὸν Ἐλευθεροτεκτονισμόν, καθίσταται Boaz.

Ὁλοκληρώνεται μὲ τὸ Jakhin εἰς τὴν Στοάν, καὶ ἀποκαθιστᾷ τὴν ἐφθαρμένην θειότητα ὡς Mahabone.

Ἡ μελέτη τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου πρέπει νὰ συνεχισθῇ μὲ τὴν ἀνάλυσιν τῶν δύο σημαντικότερων βαθμῶν του, ποὺ εἶναι ἡ ἀνάπτυξις τῆς θεωρίας καὶ τῆς πρακτικῆς τοῦ καθαροῦ Γνωστικισμοῦ, τοῦ ὁποίου αἱ βάσεις ἐτέθησαν ἐντὸς τῶν τριῶν πρώτων βαθμῶν (24). Αὐτοὶ οἱ βαθμοὶ εἶναι οἱ βαθμοὶ τοῦ Ἱππότου Rose+Croix, 18ος βαθμὸς τοῦ Τύπου, καὶ ὁ βαθμὸς τοῦ Ἱππότου Καδώς, ὁ 30ος βαθμὸς τοῦ Τύπου (25). Τοῦτο, ὅμως, θὰ γίνει εἰς μελλοντικὸν μας πόνημα.