Ζαατούστρα - Οι Εφτά Σφραγίδες
(Ή το τραγούδι του Ναι και του Αμήν.)
Αν είμαι προφήτης και γιομάτος από κείνο το προφητικό πνεύμα, που περπατεί σε μια ψηλή βουνοσειρά, ανάμεσα σε δύο θάλασσες -
ανάμεσα στο περασμένο και στο μελλούμενο, όπως περπατάει το βαρύ σύννεφο, - των πνιγερών κάμπων εχθρός και του κάθε τι που είναι κουρασμένο και δεν μπορεί μήτε να πεθάνει ούτε να ζει:
έτοιμος να αστράψω στον σκοτεινό κόλπο και λυτρωτικά να αχτιδοφωτίσω, φορτωμένος από αστραπές, που «Ναι!» λένε, «Ναι!» γελούν, έτοιμος προφητικά να αστραποβολήσω: -
αλλά μακάριος, που είμαι έτσι φορτωμένος! Και αληθινά, πολύν καιρό πρέπει να κρέμεται στο βουνό σαν βαριά καταιγίδα, όποιος κάποτε το Φως του μέλλοντος μέλλει να ανάψει!
Ω, πως μπορούσα να μην είμαι σε οργασμό, για την αιωνιότητα και για το γαμήλιο δαχτυλίδι των δαχτυλιδιών - το δαχτυλίδι της Αιώνιας Επιστροφής;
Ακόμη δε βρήκα τη γυναίκα που θα θελα να μου γεννήσει τα παιδιά μου, εκτός από τη γυναίκα τούτη που αγαπώ: γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
2
Αν η οργή μου σύντριψε κάποτε τάφους, αναποδογύρισε τις πέτρες που ορίζουνε τα σύνορα και κύλησε σ' απόκρημνες αβύσσους, με συντριμμένες τις παλιές πλάκες:
αν η χλεύη μου σκόρπισε, κάποτε, λόγια σήψη γιομάτα, κι αν ήρθε σαν σκούπα για τις αράχνες του σταυρού και σαν σαρωτής άνεμος για παλιές πνιγηρές ταφοκάμαρες:
αν κάθισα κάποτε, χαρούμενος, εκεί που οι παλιοί Θεοί κείτονταν θαμμένοι, ευλογώντας τον κόσμο, αγαπώντας τον κόσμο, πλάι σε μνημεία παλιών συκοφαντών του κόσμου:
- γιατί ακόμα και τις εκκλησίες και τους τάφους των Θεών αγαπώ, αρκεί μόνο το καθαρό μάτι του ουρανού να κοιτάζει μέσα από τη συντριμμένη στέγη τους, πρόθυμα κάθομαι, χλόης όμοιος και κόκκινης παπαρούνας όμοιος, πάνω στα ερείπια των εκκλησιών -
Ω, πως μπορούσα να μην είμαι σε οργασμό, για την αιωνιότητα και για το γαμήλιο δαχτυλίδι των δαχτυλιδιών - το δαχτυλίδι της Αιώνιας Επιστροφής;
Ακόμη δε βρήκα τη γυναίκα που θα' θελα να μου γεννήσει τα παιδιά μου, εκτός από τη γυναίκα τούτη που αγαπώ: γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
3
Αν μου ήρθε κάποτε, μια πνοή, από τη δημιουργική πνοή κι από εκείνη την ουράνια ανάγκη, που ακόμα και τις τύχες εξαναγκάζει τον χορό των αστεριών να χορέψουν:
αν γέλασα κάποτε, με το γέλιο της δημιουργικής αστραπής, που ακολουθεί μουγκρίζοντας, αλλά υπάκουα, τη μακρά βροντή της ενέργειας:
αν έπαιξα, κάποτε, στο τραπέζι των Θεών της γης ζάρια με τους Θεούς, έτσι που η γη έτρεμε και σκιζόταν και ρέματα φωτιάς ξεφυσούσε: -
- γιατί ένα θεϊκό τραπέζι είναι η γη, που τρέμει από τα καινούρια δημιουργικά λόγια και από τα ζάρια των Θεών -
Ω, πως μπορούσα να μην είμαι σε οργασμό, για την αιωνιότητα και για το γαμήλιο δαχτυλίδι των δαχτυλιδιών - το δαχτυλίδι της Αιώνιας Επιστροφής;
Ακόμη δε βρήκα τη γυναίκα που θα' θελα να μου γεννήσει τα παιδιά μου, εκτός από τη γυναίκα τούτη που αγαπώ: γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
4
Αν ήπια ποτέ μια γερή γουλιά από κείνη την αφρίζουσα στάμνα των αρτυμάτων και των μιγμάτων, όπου όλα τα πράγματα είναι καλά σμιγμένα:
Αν το χέρι μου χώνεψε ποτέ το πιο μακρυνό στο πιο κοντινό, και τη φωτιά στο πνεύμα, και τη χαρά στον πόνο και το πιο κακό στο πιο καλό:
Αν ο ίδιος εγώ είμαι κόκκος από εκείνο το λυτρωτικό αλάτι, που κάνει όλα τα πράγματα να σμίγουνε καλά μέσα στη στάμνα των μιγμάτων:
- γιατί υπάρχει ένα αλάτι, που το Καλό με το Κακό δένει και ακόμη και το πιο κακό μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν άρτυμα και σαν τελευταίο ξάφρισμα -
Ω, πως μπορούσα να μην είμαι σε οργασμό, για την αιωνιότητα και για το γαμήλιο δαχτυλίδι των δαχτυλιδιών - το δαχτυλίδι της Αιώνιας Επιστροφής;
Ακόμη δε βρήκα τη γυναίκα που θα' θελα να μου γεννήσει τα παιδιά μου, εκτός από τη γυναίκα τούτη που αγαπώ: γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
5
Αν σεβάστηκα τη θάλασσα και κάθε τι που έχει τον χαρακτήρα της θάλασσας και πιο πολύ ακόμα όταν οργισμένα μου αντιστέκεται:
αν είναι μέσα μου εκείνη η ερευνητική χαρά που βάνει πλώρη κατά το ανακάλυπτο, αν μέσα στη χαρά μου υπάρχει η χαρά του θαλασσοπόρου:
αν αυτή η χαρά, μου φώναξε ποτέ: «η ακτή εξαφανίστηκε - τώρα πια μου έπεσε και η τελευταία αλυσίδα -
- το άνοχθο βουίζει γύρω μου, πολύ μακριά μου λάμπει ο χώρος και ο χρόνος, εμπρός, με το καλό λοιπόν, γέρικη καρδιά μου!»
Ω, πως μπορούσα να μην είμαι σε οργασμό, για την αιωνιότητα και για το γαμήλιο δαχτυλίδι των δαχτυλιδιών - το δαχτυλίδι της Αιώνιας Επιστροφής;
Ακόμη δε βρήκα τη γυναίκα που θα’ θελα να μου γεννήσει τα παιδιά μου, εκτός από τη γυναίκα τούτη που αγαπώ: γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
6
Αν η αρετή μου είναι αρετή χορευτού, κι αν πήδησα πολλές φορές και με τα δύο πόδια στις χρυσοσμαράγδινες εκστάσεις:
αν η κακία μου είναι μια γελαστή κακία που βρίσκεται στο σπίτι της κάτω από τα κλαδιά των ρόδων και από τους φράχτες των κρίνων:
- γιατί στο γέλιο βρίσκονται μαζεμένα όλα τα Κακά, πλην εξαγιασμένα και αθωωμένα από την ίδια την ευδαιμονία του:
Κι αν το Α και το Ω μου είναι, πως κάθε βάρος θα γίνει ελαφρό, κάθε σώμα θα γίνει χορευτής, κάθε πνεύμα θα γίνει πουλί: κι αληθινά, αυτό είναι το Α και το Ω μου!
Ω, πως μπορούσα να μην είμαι σε οργασμό, για την αιωνιότητα και για το γαμήλιο δαχτυλίδι των δαχτυλιδιών - το δαχτυλίδι της Αιώνιας Επιστροφής;
Ακόμη δε βρήκα τη γυναίκα που θα' θελα να μου γεννήσει τα παιδιά μου, εκτός από τη γυναίκα τούτη που αγαπώ: γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
7
Αν τέντωσα ποτέ από πάνω μου γαλήνιο ουρανό και αν με τα δικά μου φτερά στον δικό μου ουρανό πέταξα:
Αν παίζοντας σε βαθιά μάκρη του φωτός κολύμπησα και στην ελευθερία μου ήρθε το πουλί της σοφίας:
- αλλά έτσι μιλά το πουλί της σοφίας: «Για δες, δεν υπάρχει κανένα Πάνω, δεν υπάρχει κανένα Κάτω! Ρίξου γύρω σου, έξω, πίσω, ω Ελαφρέ! Τραγούδα, μη μιλείς πια!
- μη και όλα τα λόγια δεν έγιναν για τους Βαρείς: Δε λένε, όλα τα λόγια, ψέματα στον Ελαφρό: Τραγούδα! Μη μιλείς πια!»
Ω, πως μπορούσα να μην είμαι σε οργασμό, για την αιωνιότητα και για το γαμήλιο δαχτυλίδι των δαχτυλιδιών - το δαχτυλίδι της Αιώνιας Επιστροφής;
Ακόμη δε βρήκα τη γυναίκα που θα' θελα να μου γεννήσει τα παιδιά μου, εκτός από τη γυναίκα τούτη που αγαπώ: γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Φ. Νίτσε
Αν είμαι προφήτης και γιομάτος από κείνο το προφητικό πνεύμα, που περπατεί σε μια ψηλή βουνοσειρά, ανάμεσα σε δύο θάλασσες -
ανάμεσα στο περασμένο και στο μελλούμενο, όπως περπατάει το βαρύ σύννεφο, - των πνιγερών κάμπων εχθρός και του κάθε τι που είναι κουρασμένο και δεν μπορεί μήτε να πεθάνει ούτε να ζει:
έτοιμος να αστράψω στον σκοτεινό κόλπο και λυτρωτικά να αχτιδοφωτίσω, φορτωμένος από αστραπές, που «Ναι!» λένε, «Ναι!» γελούν, έτοιμος προφητικά να αστραποβολήσω: -
αλλά μακάριος, που είμαι έτσι φορτωμένος! Και αληθινά, πολύν καιρό πρέπει να κρέμεται στο βουνό σαν βαριά καταιγίδα, όποιος κάποτε το Φως του μέλλοντος μέλλει να ανάψει!
Ω, πως μπορούσα να μην είμαι σε οργασμό, για την αιωνιότητα και για το γαμήλιο δαχτυλίδι των δαχτυλιδιών - το δαχτυλίδι της Αιώνιας Επιστροφής;
Ακόμη δε βρήκα τη γυναίκα που θα θελα να μου γεννήσει τα παιδιά μου, εκτός από τη γυναίκα τούτη που αγαπώ: γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
2
Αν η οργή μου σύντριψε κάποτε τάφους, αναποδογύρισε τις πέτρες που ορίζουνε τα σύνορα και κύλησε σ' απόκρημνες αβύσσους, με συντριμμένες τις παλιές πλάκες:
αν η χλεύη μου σκόρπισε, κάποτε, λόγια σήψη γιομάτα, κι αν ήρθε σαν σκούπα για τις αράχνες του σταυρού και σαν σαρωτής άνεμος για παλιές πνιγηρές ταφοκάμαρες:
αν κάθισα κάποτε, χαρούμενος, εκεί που οι παλιοί Θεοί κείτονταν θαμμένοι, ευλογώντας τον κόσμο, αγαπώντας τον κόσμο, πλάι σε μνημεία παλιών συκοφαντών του κόσμου:
- γιατί ακόμα και τις εκκλησίες και τους τάφους των Θεών αγαπώ, αρκεί μόνο το καθαρό μάτι του ουρανού να κοιτάζει μέσα από τη συντριμμένη στέγη τους, πρόθυμα κάθομαι, χλόης όμοιος και κόκκινης παπαρούνας όμοιος, πάνω στα ερείπια των εκκλησιών -
Ω, πως μπορούσα να μην είμαι σε οργασμό, για την αιωνιότητα και για το γαμήλιο δαχτυλίδι των δαχτυλιδιών - το δαχτυλίδι της Αιώνιας Επιστροφής;
Ακόμη δε βρήκα τη γυναίκα που θα' θελα να μου γεννήσει τα παιδιά μου, εκτός από τη γυναίκα τούτη που αγαπώ: γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
3
Αν μου ήρθε κάποτε, μια πνοή, από τη δημιουργική πνοή κι από εκείνη την ουράνια ανάγκη, που ακόμα και τις τύχες εξαναγκάζει τον χορό των αστεριών να χορέψουν:
αν γέλασα κάποτε, με το γέλιο της δημιουργικής αστραπής, που ακολουθεί μουγκρίζοντας, αλλά υπάκουα, τη μακρά βροντή της ενέργειας:
αν έπαιξα, κάποτε, στο τραπέζι των Θεών της γης ζάρια με τους Θεούς, έτσι που η γη έτρεμε και σκιζόταν και ρέματα φωτιάς ξεφυσούσε: -
- γιατί ένα θεϊκό τραπέζι είναι η γη, που τρέμει από τα καινούρια δημιουργικά λόγια και από τα ζάρια των Θεών -
Ω, πως μπορούσα να μην είμαι σε οργασμό, για την αιωνιότητα και για το γαμήλιο δαχτυλίδι των δαχτυλιδιών - το δαχτυλίδι της Αιώνιας Επιστροφής;
Ακόμη δε βρήκα τη γυναίκα που θα' θελα να μου γεννήσει τα παιδιά μου, εκτός από τη γυναίκα τούτη που αγαπώ: γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
4
Αν ήπια ποτέ μια γερή γουλιά από κείνη την αφρίζουσα στάμνα των αρτυμάτων και των μιγμάτων, όπου όλα τα πράγματα είναι καλά σμιγμένα:
Αν το χέρι μου χώνεψε ποτέ το πιο μακρυνό στο πιο κοντινό, και τη φωτιά στο πνεύμα, και τη χαρά στον πόνο και το πιο κακό στο πιο καλό:
Αν ο ίδιος εγώ είμαι κόκκος από εκείνο το λυτρωτικό αλάτι, που κάνει όλα τα πράγματα να σμίγουνε καλά μέσα στη στάμνα των μιγμάτων:
- γιατί υπάρχει ένα αλάτι, που το Καλό με το Κακό δένει και ακόμη και το πιο κακό μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν άρτυμα και σαν τελευταίο ξάφρισμα -
Ω, πως μπορούσα να μην είμαι σε οργασμό, για την αιωνιότητα και για το γαμήλιο δαχτυλίδι των δαχτυλιδιών - το δαχτυλίδι της Αιώνιας Επιστροφής;
Ακόμη δε βρήκα τη γυναίκα που θα' θελα να μου γεννήσει τα παιδιά μου, εκτός από τη γυναίκα τούτη που αγαπώ: γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
5
Αν σεβάστηκα τη θάλασσα και κάθε τι που έχει τον χαρακτήρα της θάλασσας και πιο πολύ ακόμα όταν οργισμένα μου αντιστέκεται:
αν είναι μέσα μου εκείνη η ερευνητική χαρά που βάνει πλώρη κατά το ανακάλυπτο, αν μέσα στη χαρά μου υπάρχει η χαρά του θαλασσοπόρου:
αν αυτή η χαρά, μου φώναξε ποτέ: «η ακτή εξαφανίστηκε - τώρα πια μου έπεσε και η τελευταία αλυσίδα -
- το άνοχθο βουίζει γύρω μου, πολύ μακριά μου λάμπει ο χώρος και ο χρόνος, εμπρός, με το καλό λοιπόν, γέρικη καρδιά μου!»
Ω, πως μπορούσα να μην είμαι σε οργασμό, για την αιωνιότητα και για το γαμήλιο δαχτυλίδι των δαχτυλιδιών - το δαχτυλίδι της Αιώνιας Επιστροφής;
Ακόμη δε βρήκα τη γυναίκα που θα’ θελα να μου γεννήσει τα παιδιά μου, εκτός από τη γυναίκα τούτη που αγαπώ: γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
6
Αν η αρετή μου είναι αρετή χορευτού, κι αν πήδησα πολλές φορές και με τα δύο πόδια στις χρυσοσμαράγδινες εκστάσεις:
αν η κακία μου είναι μια γελαστή κακία που βρίσκεται στο σπίτι της κάτω από τα κλαδιά των ρόδων και από τους φράχτες των κρίνων:
- γιατί στο γέλιο βρίσκονται μαζεμένα όλα τα Κακά, πλην εξαγιασμένα και αθωωμένα από την ίδια την ευδαιμονία του:
Κι αν το Α και το Ω μου είναι, πως κάθε βάρος θα γίνει ελαφρό, κάθε σώμα θα γίνει χορευτής, κάθε πνεύμα θα γίνει πουλί: κι αληθινά, αυτό είναι το Α και το Ω μου!
Ω, πως μπορούσα να μην είμαι σε οργασμό, για την αιωνιότητα και για το γαμήλιο δαχτυλίδι των δαχτυλιδιών - το δαχτυλίδι της Αιώνιας Επιστροφής;
Ακόμη δε βρήκα τη γυναίκα που θα' θελα να μου γεννήσει τα παιδιά μου, εκτός από τη γυναίκα τούτη που αγαπώ: γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
7
Αν τέντωσα ποτέ από πάνω μου γαλήνιο ουρανό και αν με τα δικά μου φτερά στον δικό μου ουρανό πέταξα:
Αν παίζοντας σε βαθιά μάκρη του φωτός κολύμπησα και στην ελευθερία μου ήρθε το πουλί της σοφίας:
- αλλά έτσι μιλά το πουλί της σοφίας: «Για δες, δεν υπάρχει κανένα Πάνω, δεν υπάρχει κανένα Κάτω! Ρίξου γύρω σου, έξω, πίσω, ω Ελαφρέ! Τραγούδα, μη μιλείς πια!
- μη και όλα τα λόγια δεν έγιναν για τους Βαρείς: Δε λένε, όλα τα λόγια, ψέματα στον Ελαφρό: Τραγούδα! Μη μιλείς πια!»
Ω, πως μπορούσα να μην είμαι σε οργασμό, για την αιωνιότητα και για το γαμήλιο δαχτυλίδι των δαχτυλιδιών - το δαχτυλίδι της Αιώνιας Επιστροφής;
Ακόμη δε βρήκα τη γυναίκα που θα' θελα να μου γεννήσει τα παιδιά μου, εκτός από τη γυναίκα τούτη που αγαπώ: γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Γιατί σ' αγαπώ, ω Αιωνιότητα!
Φ. Νίτσε
Αναρτήσεις
