Γιατί οι Τούρκοι στρατιωτικοί μισούν το Ισλάμ;

I

Μπορεί να θεωρηθεί πως ο τουρκικός στρατός είναι ο πιο άθεος στρατός στον κόσμο; Μην προσπεράσετε εύκολα αυτή τη σκέψη, ζυγίστε την για να δείτε ότι αυτή η χώρα συγκεντρώνει μερικά από τα πιο παράδοξα χαρακτηριστικά που επηρεάζουν σε μεγαλύτερο βαθμό απ΄ όσο θα υποπτευόμασταν την ευρύτερη περιοχή, όχι μόνο με γεωπολιτικά κριτήρια, αλλά εξίσου και με πολιτισμικά. Πάντα είχα την απορία γιατί ένας στρατός, σαν τον τουρκικό, απαρνείται τη θεία ευλογία και συμπόρευση. Απέναντι από τοΕλλάς Ελλήνων Χριστιανών και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, ο “κεμαλισμός” προσπαθεί να αποτινάξει την ενόρμηση θανάτου και τον καταψευδή μεσσιανισμό του θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Γράφω σε εισαγωγικά “κεμαλισμός” γιατί μάλλον δεν είναι αλήθεια ότι ο στρατός είναι κεμαλικός, ο Κεμάλ Ατατούρκ ήθελε να στήσει ένα καθαρά κοσμικό κράτος αλλά με το θάνατό του οι στρατιωτικοί αποφάσισαν να ελέγχουν αυτοί τη νεοσύστατη πολιτική όψη της χώρας τους, μιας που οι δομές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχαν καταρρεύσει εκ βάθρων. Έτσι, ο επιτυχημένος χαρακτηρισμός “βαθύ κράτος” είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα από τον κεμαλικό όρο. Ο Θεός των Τούρκων έχει αποταχτεί από το στρατιωτικό κατεστημένο κι αντικαταστάθηκε από το εθνικό συμφέρον και την επεκτατική πολιτική. Στις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, ισλαμισμός, ο κοινός τους Θεός έπαιζε -και παίζει ακόμη- τον εντολέα και τον καθοδηγητή, τον εμψυχωτή και τον συμπορευτή, το δικαστή και τον κριτή, τον εκδικητή και τον θεμελιωτή. Όλους αυτούς τους ρόλους τούς οικιοποιείται το στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας δείχνοντας σθεναρή αντίσταση απέναντι στη μεγγένη του Ισλάμ και το αντίπαλος δέος του, τον χριστιανισμό.

Θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει πως οι φωτογραφίες του Κεμάλ κατέχουν τη θέση του οδηγητή, αλλά αυτό είναι καθαρό πρόσχημα καθώς προείπαμε ότι ο ιδρυτής του Νεοτουρκισμού είχε άλλη αντίληψη για τη σύσταση του τουρκικού κράτους. Και ο προσωποπαγής χαρακτήρας των κομμουνιστικών καθεστώτων δεν απέχει ιδιαίτερα από το μονοθεϊσμό (λχ Β. Κορέα, ΕΣΣΔ, Κούβα κ.α). Διάβασα κάπου μια άποψη ότι η σημερινή διένεξη μεταξύ του Εντοργάν και των στρατηγών οφείλεται στην προστασία των κεκτημένων που μπορεί να απολέσουν οι στρατηγοί. Την θεωρώ επιπόλαια, δεν χτίζεις ένα κράτος μόνο και μόνο για το προνόμιο να έχεις σούπερ μάρκετ και νοσοκομεία αποκλειστικά για στρατιωτικούς! Χρειάζεται μια πιο βαθιά και συγκεκριμένη θεώρηση για να ερμηνευτεί η παράδοξη κατάσταση της Τουρκίας. Η ιστορική πορεία των Οθωμανών είχε πάντα επέκταση προς τη Δύση, με κομβικό σημείο την ήττα στη Βιέννη όπου ανακόπηκε οριστικά η προέλασή τους στην Ευρώπη. Η σημερινή επιδίωξη της Τουρκίας είναι πρώτα απ’ όλα η παγίωση στο σημερινό χώρο και μικρά σταδιακά βήματα στην περιφέρεια της (Αρμενία, Κουρδιστάν, Βόρειο Ιράκ, Κύπρος και Αιγαίο).

Αρχίζουμε να διαπιστώνουμε ότι αυτή η ιστορική μεταστροφή της τουρκικής πολιτικής και της διπλωματίας θέλει να επιτύχει τους σκοπούς της προσεταιριζόμενη το δυτικό μοντέλο πολιτικοστρατιωτικής συμπεριφοράς απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας την καταστροφική αστάθεια και αδιαλλαξία του Ισλάμ, αν το καλοεξετάσει κανείς θα δει πως από τις αρχές του 20ου αιώνα η Τουρκία είναι το πιο ηττημένο εδαφικά κράτος. Οι Τούρκοι στρατιωτικοί δεν είναι καιροσκόποι, απεναντίας σχεδιάζουν σε βάθος χρόνου σε αντίθεση με τις σπασμωδικές εναλλαγές των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής. Γνωρίζουν ότι μια επιστροφή στο Ισλάμ μπορεί να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα από τις επιδιωκώμενες βλέψεις. Σκεφτείτε μόνο το αδιέξοδο της σκέψης των Ελλήνων πολιτικών για τη Μεγάλη Ιδέα: αυτή εμφορεύεται σχεδόν αποκλειστικά από την εξ αποκαλύψεως χριστιανική θεώρηση. Ο Θεός είναι δικός μας και γι αυτό είναι δίκαιο το αίτημά μας. Οι Τούρκοι έχουν καταλάβει πια πως τέτοιου είδους προσέγγιση είναι μια καταστροφική βλακεία ολκής σε μακροπρόθεσμο χρόνο βλέψεων και γι αυτό είναι τόσο επιτυχημένα ανασυνταγμένοι και ισχυροί. Μαθαίνουν τόσο από τις δικές τους ήττες όσο και από τις δικές μας.

Ο πόλεμος της μαντήλας έχει ισχυρά ερείσματα. Το βαθύ κράτος της Τουρκίας εφευρίσκει τρόπους να εκδυτικοποιηθεί για να έχει καλύτερα αποτελέσματα στα σχέδια του. Διότι τώρα, αν θες να κατακτήσεις κάποιον, χρησιμοποιείς τα δικά του όπλα. Και το δικό τους όπλο είναι ο εκδυτικισμός της τουρκικής κοινωνίας, με όσα θετικά και αρνητικά συνεπάγονται στον τρόπο της εφαρμογής του.