Η γενναία αντιμετώπισις του Πονηρού από τους ημετέρους αρχιερείς φέρει εις την μνήμην τους θαρραλέους ρωμαντικούς ερευνητάς του 19ου αιώνος, οίτινες πειρώμενοι την ανακάλυψιν καινού σωτηρίου εμβολίου κατά επαράτων θανατηφόρων νόσων, ενεβολίαζον ευατούς με μολυσματικά διαλύματα. Οι δε ημέτεροι ιερείς, βδελυττόμενοι τας σύριγγας και τας βελόνας, φρικιώντες δε και μόνον με την ιδέαν του αίματος, προτιμούσιν την έκχυσιν των διαβολικών μολυσμάτων δια πηχυαίων προεξοχών εκ σαρκός, όντες από καιρού εξοικειωμένοι με την όψιν και τας λοιπάς ιδιότητας του σπέρματος.
Μην σπεύδεις, αγαπητέ μοι αναγνώστα, να χαρακτηρίσης τους δυστήνους ιερείς κρίνων εκ των προσφάτων σκανδάλων. Οι επί γης εντεταλμένοι του θεού τελούσι εν διατεταγμένη θεία υπηρεσία. Η μελέτη των αμαρτιών είνε οδυνηροτάτη και κοπιωδεστάτη, οι δε πτωχοί ιερείς με πόνον καρδίας και απαράμιλλον αυταπάρνησιν απεδέχθησαν το θλιβερόν τους καθήκον.
Ενθυμούμαι ότε προ τινών ετών, εις πολυπληθήν εορταστικήν συνεστίασιν εν χωρίω τινί της Αττικής, εκωδώνισεν το κινητόν τηλέφωνον του ιερέως. Αναγνωρίσας δε τον αριθμόν του καλούντος, οι οφθαλμοί του ήστραψαν και απεκρίθη ακιζόμενος και μετά θηλυπρεπούς ηδυπαθείας:
-Πάτερ Θεοδόσιε! Πόσο χαίρομαι! Πως περνάτε; Τι νεώτερα από την ιεράν νήσον της Μυκόνου;
Ημιθανής εκ των γελώτων και κρατών την άκραν των περισκελίδων μου δια να μην αυτουρηθώ, εστράφην προς τον δάκνοντα τα χείλη ομοιοπαθή αδελφόν μου, και ανταλλάξαντες πλήρες νοήματος βλέμμα, ετονθορύσαμεν αλλήλοις αυτοστιγμεί:
-Καλέ, ο ‘πάτερ’ (το γνωστόν άκλιτον, δηλωτικόν της ιερωσύνης) είνε τρελλό αγόρι!
Πόσο μακράν της αληθείας ήτο η υποβληθείσα υπό του Σατάν σκέψις! Παρελθόντων πολλών ετών, και τη επεμβάσει του αγίου πνεύματος δύναμαι πλέον να αντιληφθώ το μέγεθος της παρεξηγήσεως. Διότι εις τους μυημένους εις τα του εκκλησιαστικού αγώνος ήτο προφανές ότι ο άγιος πατήρ μετέβη εις την νήσον της κολάσεως, τελών εν μυστική αποστολή, ίνα εκτιμήση ιδίοις όμμασι -και ιδία πυγή- την κατάστασιν.
Άλλωστε, πας ιερεύς θα απεδεικνύετο κατάπτυστος υποκριτής εί επεχείρει να δώση συμβουλάς κατά την εξομολόγησιν δίχως ιδίαν προτέραν γνώσιν των αμαρτημάτων.
Η δε εξομολήγησις καθίσταται απαραίτητος εις τας ζοφεράς εποχάς άς διανύομεν, ουχί μόνον δια τα κρονόληρα γέροντια και τα παλιμπαιδίζοντα γραιίδια, αλλά πρωτίστως δια αυτά τα μικρά παιδία.
Τις εξ ημών τυπτούσης της συνειδήσεως και δάκνοντος του φιλοτίμου δεν ησθάνθη την επιτακτικήν ανάγκην όπως εκμυστηρευθή εις τινά μικράς ή μεγάλας ανομίας, ανομολογήτους πονηράς επιθυμίας και μυχίας διαβολικάς σκέψεις;
Ούτως και έκαστος παις, θλιβόμενος εξ αρρήτου φορτίου προκληθέντος εκ κακής τινός εκστομισθείσης λέξεως, εξ εντέχνου αποφυγής να νίψη την προηγηθείσαν πρωίαν το πρόσωπόν του, ίσως εκ πονηρού τινός σκώμματος προς τας συμμαθητρίας του, ή εκ των ισεδαφών εν σχολείω βαθμών αποκρυφθέντων της μητρός, εκ των διαβολικών προτροπών να παίξη με το πτηνάριον του και εκ παρεμφερών λοιπών σοβαροτάτων αμαρτημάτων, εύλογον είνε όπως επιθυμή την πνευματικήν τε και ψυχικήν ελάφρυνσιν, αποζητών να κλίνη την κεφαλήν κύπτων εναγωνίως και αιδημόνως υπό του επιτραχηλίου του θεοστάλτου πνευματικού.
Ενθυμούμενοι δε τον πάνσεπτον παπα-Ρούπαν καθώς και τα πρόσφατα –καταφανώς μεθοδευθέντα, ανυπόστατα και ψευδή– υποτιθέμενα εκκλησιαστικά σκάνδαλα, ας μη λησμονώμεν ότι και ο ιερεύς, καίτοι εντεταλμένος του θεού, δεν έχει απεκδυθεί της θνητής σαρκός ουδέ της ανθρωπίνης υποστάσεως. Όπως εν ταις αναγεννησιακαίς νωπογραφίαις ο Θεός κυκλούται υπό πτερυγιζόντων παιδομόρφων γυμνών αγγέλων, ούτως και τινές των ημέτερων ιερέων λατρεύουσι να περικυκλούνται υπό νεαράς και σφριγώσης σαρκός.
Το δε επιτίμιον των αμαρτημάτων συχνάκις αντλούσι εμπνεόμενοι εκ του Άσματος των Ασμάτων.
Labels: Εμμοροϊδικά
MONDAY, FEBRUARY 12, 2007
Με τους πυρίνους εκ του άμβωνος λόγους του παναγίου και ενίοτε κλαυθμηρίζοντος αρχιεπισκόπου, πας αληθής χριστιανός επείσθη ότι το πλήγμα κατά του Σατάν θα απεφαίνετο ολοκληρωτικόν. Και ήτο τω όντι εκπληκτικόν πως ο Διάβολος ενώπιον του ομοιάζοντος προς τον Άγιον Γεώργιον και κραδαίνοντος τον χρυσούν βαρύτιμον επιστήθιον σταυρόν και ανεμίζοντος χαριέντως το πεποικιλμένον επιτραχήλιον αρχιεπισκόπου, συνεσπειρώθη ως αιμάσσον και πληγωθέν θηρίον. Πλην, παρά τους σθεναρούς χειρισμούς του αγίου ποιμάντορος, και των παρά αυτώ αιπόλων -των αμώμων μητροπολιτών, η επανάκαμψις του μεταμορφωθέντος εις παραληρούντας αθέους Σατάν, υπήρξε φλογώδης ως το πυρ της κολάσεως, δηλητηριώδης ως το δήγμα του πονηρού όφεως και ιξώδης ως νοσογενής ρογχάλα.
Οι άθεοι πολέμιοι της Πανσέπτου ημών Ορθοδόξου Εκκλησίας, ορμώμενοι εκ χθονίων και ερεβωδών δυνάμεων, ομιλούσι περί της ηθικής καταπτώσεως του Χριστιανισμού. Τινές δε εκ των κακοβούλων τοιούτων βλασφήμων υπανθρώπων, θεωρούσι ότι σημαντική μερίς των ημετέρων ιερέων ουδόλως ασχολείται πλέον με την έλευσιν του Θηρίου και την ημέραν της Κρίσεως, ειμή, φευ, με την εισέλευσιν του Θηριώδους και την στιγμήν της Εκκρίσεως...
Η χαρακτηριστικοτέρα ιδιότης του ακαθάρτου πνεύματος είνε αυτή του μεταμορφούσθαι παντοιοτρόπως και κρύπτεσθαι πανταχού. Λαμβάνον άλλοτε την μορφήν γλυκυτάτης παρθένου και άλλοτε μέλανος άραβος, άλλοτε λουκουλλείου γεύματος και άλλοτε φιάλης τεκίλης, εμφωλεύον εις τα χείλη και τας παρειάς ηδειεταίρας τινός, και μεταξύ των σκελών καλλιπύγου νεανίδος, ελλοχεύον εντός ανηλίων και γλίσχρων οπών και παραμονεύον όπισθεν σαρκωδών προεξοχών, πειράται να σύρη πάντας τους ανυποψιάστους ανθρώπους εις τας διαβολικάς του διαστροφάς, απομυζόν παν το πνευματικόν και ρίπτον τα ανυπεράσπιστα θύματά του εν τέλει εις τας κοχλαζούσας και πομφολυζούσας χύτρας της κολάσεως.
Κατά τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους η αντιμετώπισις του Δαίμονος όστις ήτο εισέτι άπειρος και εξασθενημένος εκ της άρτι εμφανίσεως του ασπόρως κυηθέντος Υιού του Θεού, απεδεικνύετο κατά πολύ ευκολοτέρα. Κατά τας ευλογημένας εκείνας εποχάς, το πεπορδώς μίνθας (ήγουν μέντας) Θηρίον, και μόνον εις το άκουσμα του Όνόματος του Κυρίου συνερικνούτο και κόπτον ιλύν εξηφανίζετο. Οι δε δύστηνοι χριστιανοί, λαμβάνοντες βαθμηδόν θάρρος εκ της θρασυδείλου συμπεριφοράς του Μορμολυκείου και αυξηθέντες και πληθυνθέντες κατά τας ευαγγελικάς προτροπάς, εμηχανεύοντο πληθύν ευρηματικοτάτων τρόπων πατάξεώς του. Λίαν αποτελεσματική ήτο μεταξύ άλλων η αντιμετώπισίς του από την πρωτοχριστιανικήν φατρίαν των Νικολαϊτών. Ούτοι υπετίμων την υλικήν ανθρωπίνην υπόστασιν, επιδιώκοντες τον εντελή ευτελισμόν του σώματος, θεωρούντες ότι εξύψουν τοιουτοτρόπως το πνεύμα. Οι Νικολαΐται εταπείνουν το αμαρτωλόν θνητόν σώμα των ουχί δια αυτομαστιγώσεως μετά πολυούρου μάστιγος ή βαρείας αλύσεως, δια εξαντλητικών νηστειών και μυρίων προσευχών ως οι καλόγηροι και οι προσκυνηταί του μεσαίωνος, ειμή δια εκουσίου πριαπισμού εκ πολυώρου συνουσίας, δια θανατηφόρων κολάφων τω προσώπω εξ ευμεγέθων μαστών, δια συμμετοχών εις πολυπληθείς και πολυώρους παρτούζας, δια της υπερμέτρου καταβροχθίσεως θηριωδών ποσοτήτων εδεσμάτων και οίνου. Επεδίδοντο, δηλαδή, εις παν όργιον, εξευτελίζοντες, ως επίστευον, την θνητήν υλικήν υπόστασιν δια της αμαχητί παραδόσεως της σαρκός εις τους όνυχας του διαβόλου και τας διαστροφάς παντός δαίμονος.
Την σοφήν στάσιν των πρώτων Χριστιανών διεδέχθησαν αι του μεσαίωνος πυγμιαίαι δράσεις. Αι μέθοδοι της Ιεράς Εξετάσεως απεδείχθησαν αποτελεσματικοτάται, πλην μόνον προσκαίρως. Ο λαμβάνων ανθρωπίνας μορφάς ή κρυπτόμενος εντός των σαρκίων των αμαρτωλών Δαίμων, δια των απειραρίθμων εξορύξεων, τομών, συνθλίψεων, εκθλίψεων, απομυζήσεων, εξολκύσεων, περιτμήσεων, διατρήσεων, καύσεων, εξατμίσεων, στρεβλώσεων, διατμήσεων, διυλίσεων, πυρολύσεων και λοιπών εφαρμογών της μηχανικής και της χημείας εν αίς υπεβάλλετο υπό των ιεροεξεταστών, ανεδιπλούτο μόνον προσωρινώς, βραδύτερον δε επανέκαμπτε δριμύτερος και αναιδέστερος. Το εκ σαρκός και οστών ανθρώπινον περίβλημα, το περιέχον τον Δαίμονα, πάντοτε εν τέλει καθίστατο μερικώς ή ολικώς άχρηστον, γεγονός θεωρούμενον ευλόγως ως παράπλευρος απώλεια, καθότι πολλώ σημαντικωτέρα ήτο η εκδίωξις του μιαρού δαιμονικού βδελύγματος.
Οι χρυσοί δια τον χριστιανισμόν εκείνοι αιώνες παρήλθον ανεπιστρεπτί. Το Πονηρόν, ομοιάζον πλέον προς ιόν εκφεύγοντα τας ιατρικάς συνταγάς δια διαρκών μεταλλάξεων, συχνάκις δε προς κανθαρίδαν ήτις έχει καταστεί άτρωτος δια της υποβολής εις πληθύν δηλητηρίων, εμφανίζεται ισχυρόν και άκαμπτον, η δε αντιμετώπισις του καθίσταται την σήμερον δυσχερεστέρα ή παλαιότερον, απαιτούσα μεγίστην προσοχήν, επιμονήν και υπομονήν.
Εν τοιαύταις συνθήκαις καλείται το ημέτερον ιερατείον να προασπίση τας αδόλους ψυχάς του ποιμνίου. Η Ιερά Σύνοδος, πεπεισμένη ότι αι νηστείαι, αι ρινοφωνίαι, αι γονυκλισίαι και αι παννυχίδαι είναι αποδεδειγμένως πρωτόγονοι ως τεχνικαί, προέβη εις την υιοθέτησιν μυστικού τολμηροτάτου σχεδίου, φανερωθέν τω αρχιεπισκόπω εν παραδόξω οράματι:
Νύκτα τινά, και ενώ ο παναγιώτατος έκειτο κλινήρης, ευρισκόμενος μεταξύ των αγκαλών του Μορφέως και του πατρός Αλεξίου, λυσικόμου και λυσιζώνου ιερέως, τω εφανερώθη ο ναζωραίος υπέρλαμπρος αστήρ, εν αδαμιαία περιβολή, κυκλούμενος υπό μαθητών ομοίως απεκδεδυμένων, οίτινες διετάσσοντο εν σειρά ως αμαξίδια σιδηροδρόμου. Έκαστος δε εξ αυτών έδραττε τον έμπροσθεν αυτού εκ της οσφύος, και εφάπτων τον κορμόν του επί των νώτων του εκινείτο παλινδρομικώς. Επί κεφαλής ίστατο ο Ιωάννης όστις μόνον ελάμβανεν, έσχατος ο Ιούδας ο Ισκαριώτης όστις μόνον έδιδε. Με κίνημα της χειρός του Ιησού, η διαδοχή ήλλαζε, δια να πληρωθή η ρήσις της αγίας γραφής: «και ιδοὺ εισὶν έσχατοι οί έσονται πρώτοι, καὶ εισὶ πρώτοι οι έσονται έσχατοι» Εις το βάθος, υπό την αχλύν των ιδρώτων και την αποφοράν των παλλομένων σωμάτων μετά βίας διεκρίνετο πληθύς αγίων συγκειμένων εις ακαθόριστον περιδινούμενον σάρκινον συσσωμάτωμα. Πλησίον του Ιησού ήτο κολοσσιαίος κλωβός, περιέχων πολυπληθή όμιλον κλαυθμυριζόντων μικρών παιδίων, άτινα παρηκολούθουν έντρομα την δεινήν σκηνήν. Ο Ιησούς ένευσε προς τον νωδόν γενειοφόρον γέροντα φέροντα αγλαές φωτοστέφανον και ορμαθόν κλειδίων, και είπεν αυτώ: “Άφετε τα παιδία ελθείν προς με”.
Και το θέλημα του Κυρίου εγένετο, και ο κλωβός ανεώχθη...
Ο μακαριώτατος, καίτοι εξοικειωμένος με τας βαρβαρότητας των Γραφών και τας βουλάς του Κυρίου, εθορυβήθη από το παράδοξον όνειρον, έχων την αμυδράν υποψίαν ότι ήτο αποκύημα του Δαίμονος ή νεκροτόκιον νοσηράς φαντασίας –ίσως σχετικόν προς τας γαστρικάς ενοχλήσεις άς ησθάνετο, προερχομένας καταφανώς εκ της ιεράς παννυχίδος ενώπιον της Αγίας και πλήρους οπτών κρεάτων, κοκορετσίων, σπληναντέρων και κοντοσουβλίων Τραπέζης - ότε ηκούσθη μακρόθεν φωνή βαθυφώνου ως εν Ορατορίω του Χαινδέλου, λέγοντος: «ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ΄ έξει το φως της ζωής». Ο μακαριώτατος, έτι υπνώττων, με βαρείς τους οφθαλμούς και βαρύτερα τα ώτα, παρερμήνευσεν τους λόγους του Κυρίου του Θεού του, πλην αμελητέον το κακόν: Απηχθάνετο την ομιχλώδην Σκοτίαν, συνεπάθει δε ιδιαιτέρως τον Αλέξην, τον πλησίον ρέγχοντα καταπύγονα και λακκοσχέαν ιερέα (παρερμηνεύσας το “αλλ’ έξει”, άλλως τε ο άγιος πατήρ πότε δεν εχώνευσεν την παλαιάν γλώσσαν, καίτοι υποχρεωμένος να την ομιλή συχνάκις και στομφωδώς· τω εφαίνετο τω όντι κατά πολύ οικειοτέρα η καλιαρδή), ως δε αληθής δούλος του Χριστού, εσταυροκοπήθη τρις και εψέλισε:
-Δόξα Σοι Κύριε! Γεννηθήτω το θέλημά Σου.
Η Θεία Εντολή τω ήτο σαφής: Αι διαβολαί του Σατάν δύνανται να πολεμηθώσι μόνον έσωθεν, όπερ σημαίνει ότι οι ημέτεροι ιερείς, μελετώντες εκ τω έσω, απαιτείται να υποβληθώσι εις τας οδυνηράς δοκιμασίας του πονηρού. Άλλωστε, τίνι τρόπω θα ηδύνατο έκαστος των πνευματικών πατέρων να γνωρίζη τας πονηράς μεθοδεύσεις και επιβουλάς του Διαβόλου, ειμή δια της εξ ιδίων δοκιμής; Το παλαιότερον θα ήρκει ο κροταλισμός του θυμιατηρίου, η περιρράντησις με υδαρές διάλυμα και ο μορμυρισμός προσευχών, την σήμερον απαιτείται ενδελεχής μελέτη και σχεδιασμός: Αφ’ού κατά πρώτον μελετηθώσι ενδελεχώς και εκ του σύνεγγυς αι αμαρτίαι, οι πολύπειροι πλέον ιερείς θα λάβουσι τας επομένας θείας εντολάς, τας σχετικάς προς την εκρίζωσιν του κακού, κατόπιν νεωτέρας εμφανίσεως του Αγίου Πνεύματος. Όθεν και οι ιερείς περιέπεσαν κατά τας θείας οδηγίας εκουσίως εις πάσαν αμαρτίαν, μελετώντες τον χρηματισμόν ιδίαις χερσίν, την φιλαργυρίαν ιδίοις θυλακίοις, την ασέβειαν ιδίαις ύβρεσιν, την αρσενοκοιτίαν ιδίαις πυγαίς, την παιδεραστίαν ιδίοις σώμασι, την βουλιμίαν και την απληστίαν ιδίαις κοιλίαις, τας αμαρτίας, την ανηθικότηταν και τας διαστροφάς ιδίαις υπάρξεσι. Παρά τας σχολαστικάς προφυλάξεις, ο υπερβάλλων ζήλος των ιερέων καταδηλούται από παρενεργείας εις το φθαρτόν των σώμα. Όθεν και οι ημέτεροι προγάστορες ιερείς, καίτοι επιμελώς κρυπτόμμενοι υπό τα μέλανα άμφια, θυμίζουσι κυοφορούσας ετοιμογέννους φορβάδας. Τα δε λοιπά υποκρύπτονται υπό το υγρόν αλλόκοτον βλέμμα των.
Το παράδοξον είνε πως οι ημέτεροι ιερείς έχουν καθηλωθεί από δεκαετιών εις το αρχικόν στάδιον της μελέτης, όντες ειδήμονες πλέον εις το στάδιον της αμαρτίας, νεώτεραι δε θείαι εντολαί περί αναλήψεως δράσεως κατά του Πονηρού ουδέποτε ήλθον, ουδέ διαφαίνεται προσεχής έλευσις...
Αναρτήσεις
