Η Γενεαλογία της Εξουσίας και ο Χριστιανισμός
Οι ιεροί δεσμοί αίματος και εξουσίας των ηγεμόνων της Δύσης, από τον Φίλιππο Β΄ της Μακεδονίας και τους Πτολεμαίους ως τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, και τους Μεροβίγγειους βασιλείς της Γαλλίας ως τον Καρλομάγνο και τους σημερινούς βασιλείς της Ευρώπης και τους Προέδρους των ΗΠΑ
Ο εκλεγείς 43ος πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζωρτζ Μπους ο νεότερος, έλκει την καταγωγή του από τονΚαρλομάγνο, που στέφθηκε από τον Πάπα της Ρώμης πρώτος αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πριν από ακριβώς 1.200 χρόνια, τα Χριστούγεννα του 800 μ.Χ. Τουλάχιστον άλλοι 17 πρόεδροι των ΗΠΑ κατάγονται από τον Καρλομάγνο. Και εκτός αυτών, υπήρξαν και άλλοι έξι πρόεδροι των οποίων οι σύζυγοι κατάγονταν από τον Καρλομάγνο. Επιπλέον, είναι αδύνατον να εντοπιστεί σήμερα έστω και ένας βασιλιάς στην Ευρώπη, τους τελευταίους δώδεκα αιώνες, που να μην έλκει την καταγωγή του από τον Καρλομάγνο.
Αν δε, λάβουμε υπόψη μας τους δεσμούς αίματος ανάμεσα στην οικογένεια του Καρλομάγνου και στους Μεροβίγγειους βασιλείς –την πρώτη δυναστεία των Φράγκων βασιλέων της Γαλλίας– τότε αυτή η γενεαλογία της εξουσίας είναι αρχαιότερη κατά τριακόσια πενήντα χρόνια.
Και σ’ αυτό το σημείο αρχίζουν τα παράξενα. Τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν κάποιοι ερευνητές (κυρίως οι Laurence Gardner, και –από κοινού– οι Henry Lincoln, Richard Leigh και Michael Baigent), που, σε μια σειρά βιβλίων τους, διατυπώνουν την θεωρία ότι οι Μεροβίγγειοι βασιλείς της Γαλλίας έλκουν την καταγωγή τους από τον Ιησού Χριστό και την Μαγδαληνή! Οι πηγές τους: ο μεν πρώτος επικαλείται τα αρχεία του βασιλικού οίκου των Στιούαρτ (της Σκωτίας) οι δε δεύτεροι τα αρχεία του Τάγματος της Σιών (που ιδρύθηκε περί το 1100 για την προστασία της κληρονομιάς των απογόνων του Χριστού). Κοινές πηγές και των δύο; Διάφορα αμφίβολης –τουλάχιστον– αξιοπιστίας χρονικά του μεσαίωνα, γραμμένα από μοναχούς.
Κοινό σημείο όλων τους; Αποφεύγουν όπως «ο διάβολος το λιβάνι» –ας μου επιτραπεί η έκφραση– να αναφερθούν έστω και «εν παρόδω» στην Ρώμη ή στους Ρωμαίους. Διότι τι σημασία έχει (όπως κάνουν οι δεύτεροι στο βιβλίο Το Άγιο Αίμα και το Άγιο Γκράαλ) να αναφέρεις δεκάδες φορές την «Αρκαδία», και τη φράση «et in Arcadia ego…» και τον πίνακα του Πουσσέν «Οι βοσκοί της Αρκαδίας» και να μην αναφέρεσαι στον Βιργίλιο;
Βασική θέση αυτού του άρθρου αποτελεί το γεγονός –και ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου, όταν διαβάσετε τα στοιχεία– ότι ο χριστιανισμός αποτελεί δημιούργημα της ηγετικής τάξης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Βασική θέση, επίσης, αυτού του άρθρου αποτελεί το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι διέθεταν και τις φιλοσοφικές, και τις θεολογικές, και τις φιλολογικές βάσεις –αλλά κυρίως την πολιτική βούληση, δηλαδή την βούληση για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων– για να δημιουργήσουν τη νέα θρησκεία.
Για να συγκαλύψουν αυτό το έγκλημα, αναγκάστηκαν να προχωρήσουν και στο δεύτερο. Και στο τρίτο. Πόσα εγκλήματα, άραγε, είναι ικανοί να διαπράξουν κάποιοι για να συγκαλύψουν όλα τα προηγούμενα; Μια ματιά στον κόσμο γύρω μας, νομίζω ότι αρκεί. Γιατί επρόκειτο περί εγκλήματος; Ποιος θα δεχόταν να ακολουθήσει την νέα θρησκεία αν γνώριζε ότι είχε δημιουργηθεί από εκείνους που ήθελαν να «απαλύνουν» την αθλιότητά του για την οποία οι ίδιοι ήταν υπεύθυνοι;
Τα τηλεγραφήματα των διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων, λίγες ημέρες πριν από τις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές, πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα. Η είδηση θεωρήθηκε ως ένα ακόμα «χαριτωμένο» παραλειπόμενο αυτών των άχαρων εκλογών με τους μη χαρισματικούς υποψήφιους και πέρασε στα ψιλά, και αντιμετωπίστηκε σκωπτικά. «Θα κερδίσει ο Μπους, ως πιο γαλαζοαίματος», ήταν ο τίτλος της είδησης στην έγκυρη Ελευθεροτυπία (1–11–2000). Περί τίνος επρόκειτο; Ο Χάρολντ Μπρουκς–Μπέικερ, βρετανός ειδήμονας σε θέματα μοναρχίας και γενεαλογίας, είχε διατυπώσει τη βεβαιότητα ότι νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα αναδεικνυόταν ο Τζωρτζ Μπους ο νεότερος, επειδή είναι περισσότερο γαλαζοαίματος από τον αντίπαλό του Αλ Γκορ. Σύμφωνα με τον Μπρουκς «από την εποχή του Τζωρτζ Ουάσινγκτων, εκείνος που κερδίζει πάντοτε την αναμέτρηση για τον Λευκό Οίκο είναι ο υποψήφιος που έχει στενότερους δεσμούς με την βασιλεία»!
Ο Μπρουκς είναι εκδότης του Burke’s Peerage, «της ιστορικής και εγκυρότατης “Χρυσής Βίβλου του Burke”, που από το 1826 εξετάζει τα γενεαλογικά δέντρα της αγγλικής και ευρωπαϊκής αριστοκρατίας», αναφέρει χαρακτηριστικά η Καθημερινή (1–11–2000).
Για τον Μπους αναφέρεται ότι είναι απόγονος του Ερρίκου Γ΄, της αδελφής του Ερρίκου Η΄ και συζύγου του Λουδοβίκου ΙΑ΄ Μαίρης Τυδώρ, αλλά και του Καρόλου Β΄ της Αγγλίας. Κατ’ επέκτασιν, είναι 13ος εξάδελφος της Βασιλομήτορος της Αγγλίας και συγγενεύει με όλα τα μέλη του Οίκου του Ουίνδσορ αλλά με όλους τους Ευρωπαίους βασιλείς, με ή άνευ θρόνου. Από την άλλη πλευρά, το γενεαλογικό δέντρο του Γκορ χαρακτηρίζεται από το Burke's Peerage ως λιγότερο εντυπωσιακό, αν και βαθιά στις ρίζες του συναντά κανείς αυτοκράτορες της πάλαι ποτέ Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όπως τον Λουδοβίκο Β΄, τον Κάρολο Β΄ τον Φαλακρό αλλά και τον Όθωνα τον Μεγάλο. Αυτό όμως σημαίνει ότι ο Δημοκρατικός υποψήφιος κατάγεται και από τον Καρλομάγνο, και επειδή το ίδιο συμβαίνει και με τον Μπους, οι δυο τους συνδέονται με μακρινή αλλά γενεαλογικώς διακριτή συγγένεια – είναι ξαδέρφια.
Το Burke's Peerage έχει μια μακρά παράδοση ανάλογων «παρεμβάσεων» στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Μία παράδοση που περιλαμβάνει «μόνον επιτυχείς προβλέψεις» σύμφωνα με τον Μπρουκς. Ο ίδιος θέλει να πιστεύει ότι το αποτέλεσμα των εκλογών στην ισχυρότερη Δημοκρατία του κόσμου ανέκαθεν κρινόταν και από τον λεγόμενο «παράγοντα ευγενείας», με όλους σχεδόν τους προέδρους, από τον Ουάσιγκτων και τον Τζέφερσον ώς τον Ρούζβελτ, τον Νίξον, τον Φορντ και τον Ρέιγκαν να έχουν και… γαλάζια αιμοσφαίρια στο αίμα τους.
Συνολικά, σύμφωνα με κάποιες «μετριοπαθείς εκτιμήσεις» δεκαοκτώ πρόεδροι των ΗΠΑ κατάγονται από τον Καρλομάγνο. Οι σύζυγοι επτά εξ αυτών κατάγονταν επίσης από τον Καρλομάγνο, ενώ αναφέρονται και άλλοι έξι πρόεδροι που ενώ οι ίδιοι δεν ήταν γαλαζοαίματοι, ήταν οι σύζυγοί τους. Υπάρχουν, ωστόσο, και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι οι γαλαζοαίματοι πρόεδροι των ΗΠΑ είναι συνολικά 34. Μικρή σημασία έχει ο αριθμός. Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι για να εκλεγείς πρόεδρος της «μεγαλύτερης δημοκρατίας» του κόσμου καλό θα ήταν να έχεις και βασιλικό αίμα στις φλέβες σου. Κι αν αυτό συμβαίνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου οι πρόεδροι –στη συντριπτική τους πλειοψηφία– προέρχονται από τις πρώτες οικογένειες που εγκαταστάθηκαν στην Αμερική, φανταστείτε τι συμβαίνει στην Ευρώπη. Πόσοι άραγε πρωθυπουργοί και πρόεδροι δημοκρατικών χωρών της Ευρώπης είναι πρώτα, δεύτερα ή τρίτα ξαδέλφια βασιλιάδων;
Στην αρχαία πόλη το κράτος και η θρησκεία αποτελούσαν ένα αδιαίρετο σύνολο, κaι ήταν αδύνατο όχι μόνο να φανταστεί κανείς κάποια σύγκρουση ανάμεσά τους, αλλά ούτε ακόμα να διανοηθεί να ξεχωρίσει την μια από το άλλο. Φυσικά, θα ήταν τελείως αφελές να πιστέψουμε ότι η άρχουσα τάξη αποδεχόταν αφελώς τη μυθολογία σχετικά με την θρησκεία της πόλης. Ο νομοθέτης είχε χρέος να δώσει στην πόλη τόσο έναν κώδικα νόμων όσο και ένα σύστημα θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ο Στράβων (Γεωγραφικά) αναφέρει ότι πολύ πιο μπροστά από τους ποιητές, οι πολιτείες και οι νομοθέτες είχαν βρει χρήσιμους τους μύθους για την δουλειά τους. Γιατί ήθελαν να ελέγχουν τους ανθρώπους με τον φόβο και τη δεισιδαιμονία, κι αυτό δεν ήταν δυνατόν δίχως παραμύθια και τερατολογίες («Ου γαρ όχλον γε επαγαγείν λόγω… αλλά δια δεισιδαιμονίας. Τούτο δ’ ουκ άνευ μυθοποιίας και τερατείας»).
Ο ολιγαρχικός –να μην το ξεχνάμε– Πλάτων όταν επέλεξε για τον εαυτό του το ρόλο του νομοθέτη θέλησε να δώσει όχι μόνον νέους νόμους αλλά και μια νέα θρησκεία. Δεν διστάζει να μιλήσει για «γενναία ψεύδη» (Πολιτεία, Γ΄ 414 b–c). Το ζητούμενο, μέσω του «ιαματικού ψεύδους», ήταν το «παραμύθιασμα» του λαού και ο έλεγχος και η χειραγώγησή του από τους «φύλακες», «που θα φυλάγουν την πόλη και από τους εξωτερικούς εχθρούς της και από τους ίδιους τους πολίτες της, ώστε ούτε εκείνοι να μπορέσουν, ούτε αυτοί να θελήσουν ποτέ να της κάμουν κακό». Γι’ αυτό εισάγει στο σύστημά του τους αστρικούς χαλδαϊκούς θεούς και την ιδέα της μετεμψύχωσης. Η αστρολογία θα βαδίσει από τότε χέρι–χέρι με την αθανασία της ψυχής. Ο λαός είναι ευκολοκυβέρνητος μόνον όταν φοβάται τους θεούς. Οι Ίωνες φυσικοί φιλόσοφοι που προσπαθούν να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν τον κόσμο παραδίδονται στο πυρ το εξώτερο.
Στα χρόνια των διαδόχων και των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου εκείνος που θα αντισταθεί με την φιλοσοφία του τόσο στο «ιαματικό ψεύδος» του Πλάτωνα όσο και στον κάθε τυχάρπαστο ηγεμόνα είναι οΕπίκουρος. Οι θρησκευτικές του απόψεις γεννήθηκαν από αντίθεση στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, ιδιαίτερα στην αστρολατρεία. Ο Επίκουρος δέχεται ότι υπάρχουν θεοί που όμως δεν φροντίζουν (δεν προνοούν) για τον κόσμο ούτε ανακατεύονται στις υποθέσεις των ανθρώπων. Η αδιαφορία των θεών λυτρώνει τον άνθρωπο από φόβους και αγωνίες. Η φιλοσοφία του Επίκουρου θα κυριαρχήσει στον αρχαίο κόσμο για επτά αιώνες, μέχρι την εμφάνιση του χριστιανισμού.
Η άρχουσα τάξη της αρχαίας Ρώμης «λάτρευε να μισεί» τον Επίκουρο. Καλή η φιλοσοφία του όσον αφορά τους ίδιους, η διάδοση όμως παρόμοιων απόψεων στον λαό –και μάλιστα στα λατινικά– ήταν ανεπίτρεπτη. Ο Κικέρωνας, που είχε επικούρειους δασκάλους στα νιάτα του, μισούσε και απεχθανόταν τον επικουρισμό βαθύτατα και ένας από τους στόχους της φιλοσοφικής εργασίας του ήταν να αναχαιτίσει την πλημμυρίδα της δημοτικότητάς του στην Ιταλία. Ο Πολύβιος αναφέρει στα μέσα του 2ου π.Χ. αιώνα:
«Και μου φαίνεται ότι το θεμέλιο του ρωμαϊκού πολιτεύματος είναι εκείνο που οι άλλοι κατακρίνουν – μιλάω για τη δεισιδαιμονία… Σε μένα πάντως φαίνεται ότι το έκαναν για να χειραγωγούν το πλήθος… Για να χειραγωγείς το πλήθος δεν μένει άλλος τρόπος παρά ο φόβος για το άγνωστο και οι σχετικές τελετουργίες. Γι’ αυτό άλλωστε μου φαίνεται πως οι παλιότεροι μελετημένα μετέδωσαν στα πλήθη τις ιδέες για τους θεούς και τις αντιλήψεις για την μετά θάνατο ζωή, και πως δεν ήσαν απερίσκεπτοι και παράλογοι σαν τους σημερινούς που πασχίζουν να τις καταργήσουν».
Αναφέραμε ήδη ποιοι ήταν οι παλιότεροι.
Ο Σκαιβόλας, δάσκαλος του Κικέρωνα, είχε πει ότι «το ξεγέλασμα του λαού στα θέματα της θρησκείας είναι πολύ εξυπηρετικό». Ο ίδιος, όπως και ο γιος του, υπήρξαν Μεγάλοι Αρχιερείς της Ρώμης. Θα ήταν λάθος μας να πιστέψουμε ότι η άρχουσα τάξη της Ρώμης πίστευε στα παραμύθια που «σερβίριζε» στον λαό. Ο Κικέρωνας στο έργο του Περί Μαντείας παραδέχεται ότι δεν πιστεύει στην άσκησή της, αλλά στουςΝόμους του ομολογεί κυνικά:
«Ο θεσμός και η εξουσία των μάντεων έχουν ζωτική σημασία για το κράτος. Δεν το λέω αυτό γιατί είμαι και εγώ ένας από αυτούς. Έχει μεγάλη σημασία να διατηρηθεί αυτή η κατάσταση. Υπάρχει μεγαλύτερο προνόμιο από αυτό που έχει ο μάντης, δηλαδή ότι μπορεί να σταματήσει κάθε δημόσια εκδήλωση, λέγοντας μόνο: “αύριο”;»
Το πόσο είχε επηρεαστεί από τον Πλάτωνα, φαίνεται και από τους τίτλους των έργων του. Τόσο στηνΠολιτεία όσο και στους Νόμους εκθέτει τις απόψεις του για την τεχνική του ελέγχου που ασκεί η πολιτεία πάνω στις μάζες μέσω της θρησκείας. Η ζωή, δημόσια και ιδιωτική, πρέπει να ενταχθεί στα πλαίσια των θρησκευτικών ιεροτελεστιών. Το ιερατείο πρέπει να μείνει στα χέρια της αριστοκρατίας.
Ο Άγιος Αυγουστίνος σχολιάζοντας το –χαμένο– έργο του νεοστωικού Σενέκα Κατά της Δεισιδαιμονίαςγράφει ότι για τον Σενέκα οι επίσημες λειτουργίες στους ναούς ήσαν πιο εξευτελιστικές και από τις μυθολογικές παραστάσεις του θεάτρου. «Εκείνο που ο Σενέκας ήταν ελεύθερος να το γράψει, δεν ήταν ελεύθερος να το ζήσει». Στις δημόσιες παραστάσεις, δίδασκε ο Σενέκας, ο φιλόσοφος πρέπει να παίζει κι αυτός το ρόλο του στο θέατρο του κράτους, χωρίς όμως να αφήνει να μολύνεται η θρησκεία της καρδιάς του. «Αυτούς τους κανόνες ο φιλόσοφος πρέπει να τους υπακούει, γιατί επιβάλλονται από τον νόμο και όχι γιατί ευχαριστούν τους θεούς». Και καταλήγει ο Αυγουστίνος:
«Η φιλοσοφία του τον είχε απελευθερώσει, επειδή όμως ήταν επιφανής συγκλητικός του ρωμαϊκού λαού, λάτρευε ό,τι απέρριπτε, έκανε ό,τι καταδίκαζε, θαύμαζε ό,τι απεχθανόταν».
Ο καλύτερος ορισμός της υποκρισίας που έχω ποτέ διαβάσει! Μήπως γι’ αυτό εξάλλου δεν κατέχει ο Σενέκας επιφανή θέση στο άτυπο «αγιολόγιο» των μη χριστιανών αγίων της εκκλησίας; Για να μην αναφερθούμε στην ψευδεπίγραφη αλληλογραφία του με τον απόστολο «Παύλο». [Και ο αδελφός του Σενέκα, Γαλλίων, διοικητής της Αχαΐας (Ελλάδας) το 53/54 μ.Χ. υποτίθεται ότι έσωσε από τα χέρια των εξαγριωμένων εβραίων της Κορίνθου τον «Παύλο».] Ο Σενέκας… Που δεν δίσταζε στα έργα του να εκφράσει την εκτίμησή του προς την επικούρεια φιλοσοφία. Που ως στωικός, ωστόσο, ενδιαφερόταν κυρίως για την ηθική και ελάχιστα για τους τομείς της λογικής και της φυσικής. Που υπήρξε δάσκαλος του Νέρωνα, ουσιαστικός κυβερνήτης της Ρώμης για μια δεκαετία, και που υποχρεώθηκε το 65 μ.Χ. να αυτοκτονήσει, κατόπιν αυτοκρατορικής διαταγής, επειδή είχε συμμετάσχει στην συνωμοσία του Πείσωνα. Αλλά περί αυτών στην συνέχεια…
Η άρχουσα τάξη της Ρώμης αφομοίωσε με θαυμαστό τρόπο τις ιδέες του Πλάτωνα περί θρησκείας. Συνεχής η εισαγωγή νέων θεοτήτων στην Ρώμη από την Ανατολή (Μίθρας, Ίσις, Όσιρις, Σέραπις, το ελληνικό δωδεκάθεο) και όχι σπάνια η απαγόρευση κάποιας λατρείας όταν αυτή ξέφευγε από τον πολιτικό έλεγχο (όπως συνέβη το 186 π.Χ. με τα Διονυσιακά). Πολιτική η θρησκεία, λοιπόν, στην Ρώμη ή, μάλλον, κρατική. Ο εκάστοτε αυτοκράτορας της Ρώμης είναι ταυτόχρονα και Μέγας Ποντίφηξ (αρχιερέας). Μόνον ο Γρατιανός, περί τα τέλη του τετάρτου μ.Χ. αιώνα θα αποποιηθεί αυτόν τον τίτλο. Ακόμα και ο Μέγας Κωνσταντίνος τον διατήρησε σε όλη του τη ζωή. Ουκ ολίγοι οι αυτοκράτορες που θεοποιήθηκαν μετά θάνατον (μερικοί αυτοθεοποίησαν τον εαυτό τους όσο ακόμα βρίσκονταν εν ζωή). Ολόκληρα ιερατεία δημιουργούνταν μετά τον θάνατο κάποιου αυτοκράτορα, τα οποία και αναλάμβαναν τα σχετικά με την λατρεία του θεοποιημένου Καίσαρα. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι Ρωμαίοι γνώριζαν άριστα το managementτων θρησκειών.
Μόνον μια θεότητα «φαίνεται» πως οι Ρωμαίοι άργησαν να ενσωματώσουν στο Πάνθεόν τους: τον Γιαχβέ των Ιουδαίων. Τελικά, το έκαναν. Μόνον που αυτό συνέβη μερικούς αιώνες νωρίτερα, από ό,τι είναι επίσημα αποδεκτό. Σ’ αυτό το έργο, δεν ήταν μόνοι τους.
Αρωγός τους υπήρξε κάποιος που γνώριζε από πρώτο χέρι την ιουδαϊκή θρησκεία και είχε αφομοιώσει με εξίσου θαυμαστό τρόπο τόσο τον Πλάτωνα όσο και τον Πυθαγόρα. Πρόκειται για τον Φίλωνα τον Ιουδαίο, από την Αλεξάνδρεια, που έζησε την ίδια περίοδο με τον Σενέκα (π. 15 π.Χ. –50 μ.Χ.). Κύριος εκπρόσωπος της λεγόμενης ελληνο–ιουδαϊκής φιλοσοφίας, είχε ως μητρική γλώσσα την ελληνική και «ανήκε σε σημαίνουσα οικογένεια της ιουδαϊκής κοινότητας της Αλεξάνδρειας, συνδεόμενη με την ιουδαϊκή βασιλική οικογένεια και με φορείς της ρωμαϊκής εξουσίας».
Ο Φίλων, γνωστός και ως «ο εβραίος Πλάτων», ήταν άριστος γνώστης της Πεντατεύχου, των έργων τουΟμήρου (και αυτό ίσως έχει κάποια σημασία, όπως θα δούμε) και των ελλήνων τραγωδών, αλλά οι σημαντικότερες μελέτες του αφορούσαν τις διδασκαλίες του Πλάτωνα, του Πυθαγόρα και των Στωικών. Θεωρούσε ότι τα πρότυπα του Πλάτωνα και του Πυθαγόρα θα πρέπει να αναζητηθούν στην Πεντάτευχο (την Τορά, τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, συγγραφέας των οποίων φέρεται πως ήταν ο Μωυσής).
Κυριότερη έννοια της θεολογούσας φιλοσοφίας του Φίλωνα υπήρξε ο Λόγος (επηρεασμένος εδώ προφανώς από τις «διήκουσες απορροές» της θεότητας των στωικών και τις Ιδέες του Πλάτωνα). Ο Λόγος είναι το σύνολο των ενδιάμεσων μεταξύ θεότητας και όντων δυνάμεων, που «τις παριστάνει όμως και σαν υπηρέτες, δορυφόρους και απεσταλμένους της θεότητας ή σαν εκτελεστές της θέλησής της». Ο Λόγος, ωστόσο, είναι και «πάνω από τους απεσταλμένους και τους μεσίτες του θεού –αγγέλους και άλλες θεότητες– και χαρακτηρίζεται σα δεύτερος θεός ή σαν πρωτογιός του θεού» (Κορδάτος, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας).
Γράφει ο ίδιος ο Φίλων για τον «Λόγο του Θεού»:
«Κι αν ακόμα δεν θα τον ονομάζαμε Υιό του Θεού, αυτό καταλαμβάνει από τον Θεό την θέση του Πρωτότοκου, του Λόγου, που κατέχει την ηγεσία μεταξύ των αγγέλων, ως να ήταν ο ηγέτης των. Και πολλά μεγάλα ονόματα είναι δικά του, γιατί ονομάζεται η “αρχή” και το “όνομα του Θεού”, ο Λόγος του και ο Άνθρωπος κατά την εικόνα του, και ως “ο ορών”, δηλαδή Ισραήλ προσαγορεύεται».
Φαίνεται, λοιπόν, πως κάποιος «Ιωάννης» αποτίει φόρο τιμής στον Φίλωνα όταν ξεκινά το Ευαγγέλιό του με την φράση, «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ήν ο Λόγος…»
Ο Φίλων επηρέασε σημαντικά τους πατέρες της εκκλησίας Κλήμη Αλεξανδρέα, Ωριγένη, Αμβρόσιο, Αυγουστίνο…
| Μπρούνο Μπάουερ (1809–1882) Γερμανός θεολόγος και ιστορικός, έχασε την έδρα του στο πανεπιστήμιο το 1842 επειδή αμφισβητούσε την ιστορικότητα του Ιησού. Έκτοτε έζησε "εν κατατρεγμώ και πενία". Επηρέασε τους πάντες στο χριστολογικό ζήτημα και αγνοήθηκε σχεδόν από όλους.
|
Δεν είναι, συνεπώς, καθόλου περίεργο που ο Μπρούνο Μπάουερ θεωρεί ως «πατέρα» του χριστιανισμού τον Φίλωνα και ως «θείο» του τον Σενέκα. Ο Μπάουερ, ο εξοχότερος των μαθητών του Χέγκελ, θεολόγος και ιστορικός, έχασε το 1842 την έδρα του στο πανεπιστήμιο επειδή είχε αμφισβητήσει την ιστορικότητα του Ιησού. Έκτοτε έζησε «εν κατατρεγμώ και πενία». Ήταν ο πρώτος που τόνισε ότι η αναζήτηση του χριστιανικού λίκνου στον χώρο της Παλαιστίνης ήταν σκέτη ματαιοπονία και εκείνος που αρνήθηκε οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με την ιστορικότητα του «Ιησού».
Το έργο του αγνοήθηκε σχεδόν από όλους, και όσοι δεν το αγνόησαν, αγνοήθηκαν και αυτοί με την σειρά τους. Το σημαντικότατο έργο του Ο Χριστός και οι Καίσαρες, Η Καταγωγή του Χριστιανισμού από τον Εκρωμαϊσμένο Ελληνικό Πολιτισμό, που εκδόθηκε το 1877, επηρέασε όσο ελάχιστα έργα την έρευνα για το χριστολογικό, την έρευνα δηλαδή για την ιστορικότητα του Ιησού. Ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα πολλοί φιλελεύθεροι θεολόγοι, επηρεασμένοι προφανώς από το έργο του Μπάουερ, θεωρούσαν ότι η έρευνα για την ιστορικότητα του Ιησού δεν είχε κανένα νόημα, και ότι η εκκλησία θα έπρεπε να στραφεί στο ηθικό περιεχόμενο της διδασκαλίας του.
Στην Ελλάδα ο Μπάουερ είναι παντελώς άγνωστος. Μόλις τελευταία ασχολήθηκε με το έργο του ο καθηγητής της θεολογίας Σάββας Αγουρίδης σε άρθρο του στην Ελευθεροτυπία (23 Δεκεμβρίου 2000). Ο κ. Αγουρίδης ασχολείται στο άρθρο του κατά τα δύο τρία με τον Μπάουερ και κατά το ένα τρίτο με το έργο του «αποστάτη» Καρλ Κάουτσκυ, Η Καταγωγή του Χριστιανισμού (εκδ. Αναγνωστίδη). Και ενώ κατακρίνει –και σωστά– το έργο του Κάουτσκυ, αποφεύγει να κάνει κάτι τέτοιο με το έργο του Μπάουερ. «Μέσα σε έναν κόσμο», γράφει, «όπου Ιουδαϊσμός και Πλατωνισμός αναμίχτηκαν κατά τέτοιον τρόπο, τι θα προσέθετε –συλλογίστηκε ο Μπάουερ– η ιστορικότητα του Ιησού; Τίποτε, είναι η απάντησή του». Τελεία. Δεν είναι καθόλου δύσκολο, διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές του άρθρου του, να κατατάξουμε τον Σ. Αγουρίδη στους φιλελεύθερους θεολόγους, στους οποίους μόλις αναφερθήκαμε.
Τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας και ο Μεσσίας
Αναλύοντας την κατάσταση που επικρατεί στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία στα τέλη του 1ου π.Χ. και στον 1ομ.Χ. αιώνα, δεν μπορούμε, φυσικά, να αγνοήσουμε τους Εσσαίους, τους συντάκτες των Χειρογράφων της Νεκρής Θάλασσας. Οι μοναδικές πληροφορίες που είχαμε για τους Εσσαίους από αρχαίες πηγές μέχρι το 1947, χρονιά της ανακάλυψης των Χειρογράφων, ήταν τα έργα του Φίλωνα (φυσικά!), του «Ιώσηπου» (φυσικά!) και του Πλίνιου του Πρεσβύτερου (θείου του Πλίνιου του Νεότερου). Και οι τρεις τους εκφράζονται με θαυμασμό γι’ αυτήν την εβραϊκή «αίρεση», εξίσου σημαντική με εκείνες των Σαδδουκαίων και των Φαρισαίων.
Αυτό, ωστόσο, που προσέθεσαν τα χειρόγραφα στις παλιότερες πληροφορίες ήταν το σύνολο των διδασκαλιών των Εσσαίων που αφορούσε τον αναμενόμενο Μεσσία (Μασίαχ, στα εβραϊκά, δηλαδή, «χρισμένος», «χριστός»). Η προφητεία για την έλευση του Μεσσία αναφέρεται από τον Ησαΐα, αν και δεν λείπουν οι αναφορές σ’ αυτόν σε αρκετά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Οι ταραγμένοι αιώνες που ακολούθησαν την κατάκτηση της Παλαιστίνης από τον Μ. Αλέξανδρο και οι διαρκείς εξεγέρσεις των εβραίων τόσο κατά των Σελευκιδών όσο και κατά των Ρωμαίων κατέστησαν τον Μεσσία κεντρικό πρόσωπο στην «θεολογία» των Εσσαίων. Ο Μεσσίας, απόγονος του βασιλιά Δαυίδ, ως πολιτικοστρατιωτικός ηγέτης θα οδηγούσε τις δυνάμεις του Φωτός στην αποκαλυπτική σύγκρουση ενάντια στις δυνάμεις του Σκότους. Ο πολιτικοστρατιωτικός ηγέτης τον οποίο οι Εσσαίοι θαύμαζαν απεριόριστα ήταν ο Ιησούς του Ναυή, που οδήγησε τους εβραίους στην κατάκτηση της Γης της Επαγγελίας μετά τον θάνατο του Μωυσή. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που και ο αναμενόμενος Μεσσίας εμφανίζεται, με το πέρασμα των χρόνων, να έχει και αυτός το όνομα Ιησούς (Σωτήρ, στα ελληνικά).
Πανικός κατέλαβε την εκκλησία όταν ανακαλύφτηκαν τα Χειρόγραφα. Η πιθανότητα να πληγεί το «επίσημο δόγμα» του χριστιανισμού δεν ήταν αμελητέα. Ο πανικός έδωσε με την σειρά του την θέση του στην αμηχανία. Η σιωπή των Χειρογράφων, όσον αφορά τον Ιησού Χριστό, είναι εκκωφαντική. Η χρονολόγηση των κειμένων είχε δείξει ότι αυτά είχαν γραφεί τον πρώτο προχριστιανικό και τον πρώτο μεταχριστιανικό αιώνα. Η κοινότητα του Κουμράν, όπου ανακαλύφτηκαν τα Χειρόγραφα, καταστράφηκε το 68 μ.Χ. από τα στρατεύματα του Βεσπασιανού. Ο Μεσσίας–Χριστός κατέχει κεντρική θέση στην φιλολογία των Εσσαίων. Την ίδια περίοδο που αναπτύσσεται ο εσσαιανικός μεσσιανισμός υποτίθεται ότι δρα στην Παλαιστίνη ο Ιησούς–Μεσσίας–Χριστός των χριστιανών. Γιατί δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά σ’ αυτόν στα Χειρόγραφα; Η απάντηση είναι απλή όσο και συντριπτική: ο Ιησούς–Μεσσίας–Χριστός δεν υπήρξε!
Σήμερα, είναι κοινώς αποδεκτό ότι το αρχαιότερο Ευαγγέλιο είναι εκείνο του Μάρκου. Πάνω του στηρίχτηκαν και τα άλλα δύο «συνοπτικά» ευαγγέλια, του Ματθαίου και του Λουκά. Το ευαγγέλιο και η Αποκάλυψη του Ιωάννη θεωρούνται αρκετά μεταγενέστερα κείμενα, όπως εξάλλου και οι Επιστολές του Παύλου. Οι τελευταίες, όπως έχουν αποδείξει οι εκπρόσωποι της Ολλανδικής Ριζοσπαστικής Σχολής, ενσωματώθηκαν στον «ιερό κανόνα» περί το 150 μ.Χ. Η ενσωμάτωσή τους υπήρξε προϊόν συμβιβασμού ανάμεσα σε δύο κλάδους της ιουδαιο–γνωστικιστικής φιλοσοφίας: εκείνον της «επίσημης» εκκλησίας της Ρώμης και εκείνον των Μαρκιωνιτών, των οπαδών του «αιρετικού» Μαρκίωνα, από τον κύκλο των οποίων προήλθαν και οι Επιστολές.
Παρεπιμπτόντως, να αναφέρουμε ότι τα μόνα «ιστορικά» στοιχεία που αναφέρει ο Παύλος για τον Ιησού στις Επιστολές του είναι τα «γεγονότα» της σταύρωσης και της ανάστασης. Και υποτίθεται ότι ο Παύλος ζούσε την εποχή του Ιησού και γνώρισε πάμπολλους από εκείνους που τον είχαν γνωρίσει και ζήσει κοντά του. Όσον αφορά το ζήτημα των «αιρέσεων»: όπως απέδειξε ο C. Baur την δεκαετία του 1930, οι «αιρέσεις» δεν αποτελούσαν παρακλάδια της «επίσημης» εκκλησίας. Απλά, από τις πάμπολλες (γνωστικιστικές) «αιρέσεις» που υπήρχαν κάποια κατόρθωσε να επικρατήσει και να αναδειχθεί σε «επίσημη» εκκλησία – εκείνη της Ρώμης. Πολλές από αυτές τις «αιρέσεις» επιβίωσαν για αιώνες, παράλληλα με την «επίσημη» εκκλησία. Και ούτε είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλες οι «αιρέσεις» αναπτύχθηκαν στην περιφέρεια της αυτοκρατορίας, δηλαδή μακριά από την Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη, όπου η επίσημη εκκλησία είχε την έδρα της και, φυσικά, επέβαλε πάντα το ορθό δόγμα, μόνον και μόνον λόγω των στενότατων σχέσεών της με την πολιτική εξουσία. Και αυτό συνέβαινε και πολύ πριν αναδειχθεί σε επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στο Ευαγγέλιο του Μάρκου. Οι ειδικοί θεωρούν ότι το κείμενο που γνωρίζουμε σήμερα ως Ευαγγέλιο του Μάρκου βασίστηκε σε ένα προηγούμενο κείμενο το οποίο αναφέρεται ως Ur Marcus. Συχνά αναφέρεται και ως Ευαγγέλιο Q. Το Ur Μάρκος γράφτηκε την δεκαετία του 60 μ.Χ. –πού αλλού;– στην Ρώμη, όπως αναφέρει ο πατέρας της εκκλησίας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, και είναι σήμερα γενικότερα αποδεκτό.
Έχοντας εξετάσει την πολιτικοφιλοσοφική κατάσταση καθώς και τις θεολογικές απόψεις που επικρατούν στους ηγετικούς κύκλους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, γύρω στις αρχές της χρονολογίας μας, θα αποτελούσε μέγιστη –και άδικη– παράλειψη να μην αναφερθούμε στην εξίσου σημαντική φιλολογική πλευρά των χριστιανικών μύθων.
Όχι, δεν θα ασχοληθούμε με τις γνωστές και μονότονα επαναλαμβανόμενες αντιφάσεις ανάμεσα στα «θεόπνευστα» κείμενα, ούτε θα μελετήσουμε τα απόκρυφα βιβλία.
Μοναδικός αρωγός μας σ’ αυτή την προσπάθεια ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες στην Αμερική και ήδη αποσπά διθυραμβικές κριτικές, ακόμα και από τους πλέον σκεπτικιστές σχολιαστές του. Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο; Απαντήσεις, κατ’ αρχάς, σε διάφορα «σκοτεινά» σημεία του Ευαγγελίου του «Μάρκου» –του πρώτου και σημαντικότερου όπως έχουμε ήδη αναφέρει– που έχουν απασχολήσει για αιώνες του θεολόγους. Ας αναφερθούμε σε μερικά παραδείγματα:
Γιατί ο Ιησούς κοιμάται στην βάρκα κατά την διάρκεια της σφοδρής ανεμοθύελλας; Γιατί ο Ιησούς έπνιξε δύο χιλιάδες χοίρους; Γιατί ο Μάρκος εφευρίσκει την ιστορία με την εκτέλεση του Ιωάννη του Βαπτιστή, στην οποία μάλιστα εμπλέκονται και γυναίκες; Γιατί ο Ιησούς καταριέται την συκιά επειδή δεν είχε φρούτα εκτός εποχής; Γιατί οι μαθητές του εκπλήσσονται όταν βλέπουν τον Ιησού να «πολλαπλασιάζει» τους άρτους, αφού ήδη τον έχουν δει και παλιότερα να το κάνει; Πώς γνωρίζει ο Μάρκος τι είπε ο Ιησούς όταν βρισκόταν μόνος του στον κήπο της Γεσθημανή; Γιατί ο Μάρκος δεν αναφέρει την Μαρία τη Μαγδαληνή ή τις άλλες δύο γυναίκες που παρίστανται στην σταύρωση και πάνε στον τάφο του το πρωί της «ανάστασης» ή ακόμα και τον Ιωσήφ της Αριμαθαίας παρά μόνον μετά το θάνατο του Ιησού; Γιατί ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία δεν αναφέρεται ξανά; Πώς κατάφερε να πάρει το νεκρό σώμα τόσο γρήγορα από τον Πιλάτο; Γιατί οι γυναίκες πάνε να αλείψουν με μύρο τον Ιησούμετά την ταφή του; Γιατί πηγαίνουν την αυγή και όχι το προηγούμενο βράδυ όταν το Σάββατο είχε ήδη τελειώσει;
Όλα αυτά, και πολύ περισσότερα, «μυστήρια» εξηγούνται από τον Dennis R. MacDonald στο βιβλίο τουΤα Ομηρικά Έπη και το Ευαγγέλιο του Μάρκου. Πού βρίσκονται οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα; Όπως ήδη θα καταλάβατε, στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια του Ομήρου, του μεγαλύτερου ποιητή όλων των αιώνων.
Η συγκλονιστική άποψη του Μακ Ντόναλντ είναι ότι το Ευαγγέλιο του Μάρκου αποτελεί μια προσεκτικά μελετημένη και συνειδητή κατασκευή ενός αντι–έπους, βασισμένου σχεδόν αποκλειστικά στα έπη του Ομήρου. Ο λογοκλόπος Μάρκος απλά «εκσυγχρονίζει» και εξιουδαΐζει τον Οδυσσέα, παρουσιάζοντας έναν νέο ήρωα, τον Ιησού. Η άλλη παράμετρος για την συγγραφή του Ευαγγελίου, όπως είναι φυσικό, είναι η Παλαιά Διαθήκη, από την οποία όμως ο Μάρκος αντλεί συντριπτικά λιγότερα στοιχεία.
Ο Ντέννις Ρ. Μακ Ντόναλντ είναι καθηγητής της θεολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας |
Το εξώφυλλο του βιβλίου του Ντέννις Ρ. Μακ Ντόναλντ, Τα Ομηρικά Έπη και το Ευαγγέλιο του Μάρκου |
Θα αναφέρω λίγα μόνον στοιχεία από το συγκλονιστικό βιβλίο του Μακ Ντόναλντ, ελπίζοντας να το δούμε και σύντομα μεταφρασμένο στην γλώσσα μας.
Οι μαθητές του Ιησού είναι ψαράδες –σε μια κατάξερη Παλαιστίνη– επειδή και ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του είναι ναυτικοί. Ο Ιησούς είναι ξυλουργός επειδή και ο Οδυσσέας, όπως αναφέρει ο Όμηρος, είναι και ξυλουργός. Οι ομοιότητες είναι ατέλειωτες. Ο Πέτρος μοιάζει στον Ευρύλοχο όχι μόνον επειδή και οι δύο ομιλούν εξ ονόματος όλων των υπόλοιπων μαθητών–συντρόφων, αλλά επειδή και οι δύο κατηγορήθηκαν από τους ηγέτες τους ότι είχαν καταληφθεί από κακούς δαίμονες, αλλά και διότι και οι δύο προτίμησαν, αντί να υποφέρουν, να σπάσουν τους όρκους τους προς τον ήρωά τους.
Γιατί οι αρχιερείς χρειάζονταν τον Ιούδα για να αναγνωρίσει και να τους υποδείξει τον Ιησού, ώστε να τον συλλάβουν; Τον γνώριζαν ήδη. Ο Ιησούς δίδασκε δημόσια στην Παλαιστίνη επί τρία χρόνια και, σε μια τουλάχιστον περίπτωση, μιλώντας στο ναό συνδιαλέγεται με τους αρχιερείς κατηγορώντας τους ότι κατέστησαν «τον οίκο» του «σπήλαιο ληστών». Η απάντηση είναι απλή. Ο προδότης Ιούδας «παίζει το ρόλο» του Μελάνθιου, γιου του Δολίου, στηνΟδύσσεια. Μετά την επιστροφή του στην Ιθάκη, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που αναγνώρισαν τον Οδυσσέα, που εμφανίζεται σαν ζητιάνος. Ο Μελάνθιος είναι εκείνος που προδίδει τον Οδυσσέα και επιχειρεί να εφοδιάσει με όπλα τους μνηστήρες.
Η Ευρύκλεια, η τροφός του Τηλέμαχου, είναι από τους λίγους ανθρώπους που αναγνωρίζει τον Οδυσσέα. Η Ευρυνόμη, υπηρέτρια στο παλάτι, λούζει τον Οδυσσέα, τον μυρώνει και του φορά καθαρά ρούχα. Ο Μάρκος παίζει με τα ονόματα των δύο γυναικών, όταν αναφέρει το περιστατικό όπου μια, μη επονομαζόμενη, γυναίκα σπάει ένα ένα πανάκριβο δοχείο με μύρο και χρίει τον Ιησού. Και ενώ οι μαθητές του αγανακτούν, ο Ιησούς λέει να την αφήσουν ήσυχη διότι «όπου και αν κηρυχθεί αυτό το ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο» [να κηρυχθεί, δηλαδή, ο νόμος –ευρύτατα– σε όλο τον κόσμο (Ευρυνόμη)], «εκείνο που αυτή έκανε, θα αναφερθεί σε ανάμνησή της», θα δοξαστεί δηλαδή παντού (Ευρύκλεια).
Ο Μακ Ντόναλντ βρίσκει έντεκα ομοιότητες ανάμεσα στην σταύρωση του Ιησού και στον θάνατο του Έκτωρα, όλες με την ίδια σειρά, και έντεκα ακόμα ομοιότητες ανάμεσα στην διήγηση του Μάρκου για την ταφή του Ιησού και στην διήγηση του Ομήρου για την ταφή του Έκτωρα, όλες με την ίδια σειρά. Όσο για την ανάσταση, τίποτα το εξαιρετικό. Οι ήρωες του Ομήρου πηγαινοέρχονται διαρκώς στον Άδη. Το μόνο που προσθέτει ο Μάρκος είναι η εκ νεκρών ανάσταση…
Στην Οδύσσεια ένας σύντροφος του Οδυσσέα αποκοιμιέται και πέφτοντας από την σκεπή σκοτώνεται. Το φάντασμά του μάς λέει πόσο «κακότυχος» ήταν. Στις Πράξεις των Αποστόλων, ένας νεαρός πέφτει επίσης από ένα παράθυρο, καθώς αποκοιμήθηκε, και σκοτώνεται. Αυτός ο νέος είναι περισσότερο τυχερός. Τυχαίνει να περάσει ο Παύλος από εκεί και τον ανασταίνει. Το όνομά του; Εύτυχος!
Όλοι οι σχολιαστές του Μακ Ντόναλντ συμφωνούν σε ένα σημείο: το έργο του κλείνει μια για πάντα το ζήτημα του χριστολογικού. Μερικά παραδείγματα, όσον αφορά τα δάνεια του ευαγγελιστή Μάρκου από τον Όμηρο, θα ήταν ενδιαφέροντα. Πρόκειται όμως για αμέτρητες περιπτώσεις.
Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι ο Μάρκος δεν είναι απλώς κάποιος εγγράμματος φίλος, σύντροφος, μαθητής κάποιων αγράμματων ψαράδων από την Ιουδαία. Γνωρίζει άριστα τα έπη του Ομήρου. Η κοινή ελληνική, που ήταν η διεθνής γλώσσα της εποχής του, είχε τεράστιες διαφορές από την γλώσσα του Ομήρου (μια απλή ματιά στα Ευαγγέλια και στον Όμηρο αρκεί). Η μελέτη του Ομήρου την εποχή εκείνη προϋπόθετε την παράλληλη μελέτη λεξικών αλλά και σχολιογραφικών έργων πάνω στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Ποιοι είχαν τη δυνατότητα να το κάνουν αυτό; Μα, φυσικά, οι Ρωμαίοι
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη
Είναι πασίγνωστο ότι οι Ρωμαίοι λεηλάτησαν κυριολεκτικά τους καλλιτεχνικούς θησαυρούς της αρχαίας Ελλάδας. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι το ότι λεηλάτησαν και τους λογοτεχνικούς θησαυρούς της. Οι μεγαλύτεροι ποιητές της Ρώμης, Βιργίλιος (70–19 π.Χ.), Οράτιος (65–8 π.Χ.), Οβίδιος (43 π.Χ.– π. 17 μ.Χ.), Γάιος Κορνήλιος Γάλλος (69/70–26 π.Χ.) αντιγράφουν ασύστολα τους αρχαίους έλληνες κλασικούς. Όλοι τους ζουν και «δημιουργούν» την ίδια περίοδο, έχουν πολύ στενές σχέσεις μεταξύ τους, αλλά έχουν και ένα ακόμα κοινό χαρακτηριστικό, περισσότερο σημαντικό από τα προηγούμενα: ανήκουν στον στενό κύκλο του πρώτου αυτοκράτορα της Ρώμης Αυγούστου–Οκταβιανού, που είχε δημιουργήσει ο Γάιος Μαικήνας (69–26 π.Χ.), που το όνομά του ταυτίστηκε έκτοτε με εκείνο του «πολιτιστικού προστάτη». Ποιος ήταν ο στόχος του Αυγούστου; Η δημιουργία «εθνικής συνείδησης» –όπως θα λέγαμε σήμερα– στους Ρωμαίους. Η δημιουργία της «ρωμαϊκότητας των Ρωμαίων». Και στο όνομα αυτής της «ρωμαϊκότητας» η λογοκλοπή ήταν το μικρότερο έγκλημα που διαπράχτηκε.
Ο Βιργίλιος, ο μεγαλύτερος Λατίνος επικός ποιητής, με τον οποίο θα ασχοληθούμε εκτενέστερα, επικαλείται ως πηγή έμπνευσης των Γεωργικών του τον Ησίοδο, ωστόσο πολύ μεγαλύτερη είναι η επιρροή του Θεόκριτου του Αλεξανδρέα και του Ομήρου στα έργα του Βιργίλιου Εκλογές και Αινειάδα. Τα έξι πρώτα βιβλία της Αινειάδας έχουν σχεδιαστεί πάνω στο πρότυπο της Οδύσσειας, ενώ τα έξι τελευταία πάνω στο πρότυπο της Ιλιάδας. Ο Βιργίλιος, ωστόσο, δεν σταματά στον Όμηρο. «Επηρεάζεται» επίσης από και από άλλους Έλληνες ποιητές, από τους ομηρικούς ύμνους, από τα Αργοναυτικά του Απολλώνιου του Ρόδιου, από πάμπολλες ελληνικές τραγωδίες, χαμένες και μη… Δεν είναι τυχαίο ότι κατηγορήθηκε για λογοκλοπή ακόμα και από πολλούς συγχρόνους του. Η αποθέωση του έργου του αρχίζει ουσιαστικά τον 1ο μ.Χ. αιώνα, από τους Καλπούρνιο, Στάτιο και Σενέκα (φυσικά…).
Θεωρώ ακόμα σημαντικότερο ένα άλλο έργο του Βιργίλιου, τις Εκλογές. Στα δέκα βιβλία των Εκλογών, εκτός από το τέταρτο και το έκτο, ο Βιργίλιος μιμείται τόσο φανερά τα Ειδύλλια του Θεόκριτου, που οι σχολιαστές του έργου του δεν διστάζουν να πουν ότι το ένατο βιβλίο είναι απλή μεταφορά του έβδομου Ειδυλλίου του Θεόκριτου. Στην Ένατη Εκλογή εξυμνείται η ζωή των βοσκών στην Αρκαδία, έναν παραδεισένιο κόσμο του νότου, όπου λάμπει ο ήλιος, όπου οι φλογέρες των βοσκών κατακλύζουν με τους θεσπέσιους ήχους τους τα βουνά και τους κάμπους και όπου οι βοσκοπούλες είναι ονειρεμένες. Δεν είναι τυχαίο που η Αρκαδία είναι σήμερα συνώνυμη με τον παράδεισο, τον ουρανό, την ουτοπία… Η φράση Et in Arcadia ego (Και εγώ [έζησα] στην Αρκαδία…) είναι παροιμιώδης. Και κάποιοι όταν αναφέρονται σ’ αυτή την φράση, στον ομώνυμο πίνακα του Πουσσέν, στο Τάγμα της Σιών και δεν αναφέρονται στον Βιργίλιο απλώς παραπληροφορούν και θολώνουν συνειδητά τα νερά… Γιατί ο Βιργίλιος δεν αναφέρθηκε μόνον στην «Αρκαδία».
| "Et in Arcadia ego" Ο γνωστός πίνακας του Πουσσέν που αποτελεί "έργο αναφοράς" για όλη την φιλολογία περί καταγωγής των Μεροβίγγειων βασιλέων από τον Ιησού. Σε αυτήν πάντως δεν αναφέρεται ποτέ το όνομα του Βιργίλιου |
Ακόμα σημαντικότερη είναι η Τέταρτη Εκλογή, μία από τις δύο που δεν βασίζεται στον Θεόκριτο. Σ’ αυτήν ο Βιργίλιος βλέπει πως θα ανατείλει μια νέα εποχή και πως η γέννηση ενός θείου βρέφους θα σημάνει την έλευση ενός νέου χρυσού αιώνα ειρήνης και ευημερίας. Ο προφητικός τόνος της Εκλογής και το «μεσσιανικό» της ύφος καθώς και η μεγάλη ομοιότητα με την γλώσσα του προφήτη Ησαΐα, έδωσε την εντύπωση στους εκκλησιαστικούς χώρους ότι το «μεγάλο τέκνο του Δία» δεν ήταν παρά μια προφητεία της άφιξης του Ιησού. Δεν είναι τουλάχιστον περίεργο να επηρεάζεται ο Βιργίλιος από την γλώσσα του προφήτη Ησαΐα, του οποίου η προφητεία για την έλευση του Μεσσία κατέχει κεντρική θέση τόσο στην Καινή Διαθήκη όσο και στα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας; Μα, οι ιουδαΐκές ιδέες είχαν μεγάλη εξάπλωση στην Ιταλία κατά το τέλος του πρώτου προχριστιανικού αιώνα… Γνώριζε ο Βιργίλιος εβραϊκά; Δεν χρειαζόταν. Η μετάφραση των Εβδομήκοντα, που είχαν επιχορηγήσει οι Πτολεμαίοι, βρισκόταν στην διάθεση όλων.
Συνήθως επικρατεί η άποψη ότι οι Ρωμαίοι δεν είχαν και πολλές σχέσεις με τους κατακτημένους λαούς. Αυτό, ωστόσο, δεν αληθεύει. Υπήρχε ένα διαρκές dare e avere (νταραβέρι, δούναι και λαβείν) με όλους τους ντόπιους ηγεμόνες και παράγοντες, με τους οποίους διατηρούσαν πελατειακές σχέσεις.
Ο αδελφός του Φίλωνα, Αλέξανδρος Λυσίμαχος, για παράδειγμα, αρχιτελώνης στην Αλεξάνδρεια, που ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος της πόλης και ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον ελληνιστικό κόσμο, είχε φιλικές σχέσεις με τον αυτοκράτορα Κλαύδιο, αλλά και την μητέρα του τελευταίου Αντωνία. Ο γιος του, και ανηψιός του Φίλωνα, Τιβέριος Ιούλιος Αλέξανδρος, που είχε αποστατήσει από την ιουδαϊκή θρησκεία, διετέλεσε επίτροπος διοικητής της Ιουδαίας, περί το 46–48 μ.Χ., οπότε και διέταξε να εκτελεστούν οι γιοί του επαναστάτη Ιούδα του Γαλιλαίου. Είκοσι χρόνια αργότερα, το 69, ως διοικητής της Αιγύπτου, θα είναι ο πρώτος που θα αναγορεύσει αυτοκράτορα τον Βεσπασιανό.
Χαρακτηριστικό, επίσης, είναι το παράδειγμα της οικογένειας του Ηρώδη. Οι γιοι του, οι κόρες του, τα εγγόνια του, τα δισέγγονά του έζησαν σχεδόν όλοι στην Ρώμη για χρόνια, όπου, μέσω της εκπαίδευσής τους εκρωμαΐστηκαν πλήρως. Και δεν αναφερόμαστε σε ταξιδάκια αναψυχής ή σε ταξίδια για να υποβάλουν διάφορα αιτήματα στον εκάστοτε αυτοκράτορα. Μιλάμε για μακρά διαστήματα διαμονής στην Ρώμη, ακόμα και όταν κάποιος από αυτούς ήταν ήδη βασιλιάς κάποιας περιοχής της Παλαιστίνης. Και το κυριότερο είναι ότι είχαν άμεσες σχέσεις με τα μέλη της ηγετικής τάξης της Ρώμης. Διέμεναν στα σπίτια τους. Σπούδαζαν μαζί με τα παιδιά τους. Έκαναν φιλίες μαζί τους. Ο Ιώσηπος αναφέρει πάμπολλες περιπτώσεις.
Θα αναφερθούμε μόνον σε μία τέτοια περίπτωση. Ο Αλέξανδρος και ο Αριστόβουλος, γιοι του Ηρώδη από την Μαριάμνη την Ασμοναία, εστάλησαν από τον πατέρα τους στην Ρώμη για να μορφωθούν κοντά στον Καίσαρα. Κατά την διάρκεια της μακρόχρονης παραμονής τους στην Ρώμη φιλοξενούνταν στο σπίτι τουΓάιου Ασίνιου Πολλίωνα. Τι σύμπτωση! Στον Ασίνιο Πολλίωνα είχε αφιερώσει ο Βιργίλιος την Τέταρτη –τη μεσσιανική– Εκλογή του. Ο Γ. Ασίνιος Πολλίων (76/75 π.Χ. – 4/5 μ.Χ.) δεν ήταν Ρωμαίος της σειράς. Πολιτικός, στρατιωτικός, συγγραφέας, υπήρξε προσωπικός φίλος του Καίσαρα με τον οποίο «διέβη τον Ρουβίκωνα», και στενός φίλος τόσο του Βιργίλιου όσο και του Οράτιου. Συνέγραψε μάλιστα ιστορία, που χάθηκε, και που χρησιμοποιήθηκε από τους μεταγενέστερους ιστορικούς Τάκιτο, Σουητώνιο, Πλούταρχο και Αππιανό.
Και επειδή μια σύμπτωση δεν είναι σύμπτωση, ας περάσουμε και στην δεύτερη.
Ο Γάιος Ασίνιος Γάλλος, γιος του προηγούμενου, έπεσε στην δυσμένεια του Αυγούστου επειδή είχε ισχυριστεί ότι ο ίδιος ήταν το «παιδί–μεσσίας» που αναφέρει ο Βιργίλιος! Ο Αύγουστος είχε πιστέψει πως ήθελε να τον διαδεχθεί στον θρόνο! Κι αυτό σύμπτωση; Ο Γάιος Ασίνιος Γάλλος (41 π.Χ – 33 μ.Χ.) δεν ήταν, κι αυτός με την σειρά του, κάποιος τυχαίος Ρωμαίος. Είχε παντρευτεί την Βιψανία Αγριππίνα, πρώην σύζυγο του μετέπειτα αυτοκράτορα Τιβέριου (είχαν χωρίσει κατόπιν εντολής του Αυγούστου), και είχε διατελέσει ύπατος το 8 π.Χ και ανθύπατος της Ασίας (Συρία) το 6/5 π.Χ. Λεπτομέρεια: αυτή η αλλαγή του «cognomen» (επιθέτου) από Πολλίων σε Γάλλος, βγάζει κυριολεκτικά μάτια, όπως θα δούμε. Η απόπειρα του Γάλλου να αναδειχθεί σε «μεσσία» αποτελεί την πρώτη επιχείρηση ενσωμάτωσης του Γιαχβέ στο ρωμαϊκό πάνθεον. Η προσπάθεια, φυσικά, συνεχίστηκε από τους Ρωμαίους με πολύ καλύτερα αποτελέσματα, όπως όλοι γνωρίζουμε…
Έχουμε ήδη δει ότι η ηγετική τάξη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας διέθετε τα πολιτικά εφόδια –από τους Έλληνες φιλοσόφους– τα θεολογικά –από τους Εβραίους– καθώς και την πολιτική βούληση και το συμφέρον για να δημιουργήσει μια νέα πολιτική θρησκεία: τον χριστιανισμό.
[Απαραίτητη διευκρίνιση: Το ότι οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν ασύστολα τα έργα και τις πεποιθήσεις των Ελλήνων και των Εβραίων δεν σημαίνει ότι φταίνε ούτε οι μεν ούτε οι δε. Θεωρώ μέγιστους φιλοσόφους τόσο τον Πλάτωνα όσο και τον Αριστοτέλη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να διαφωνώ και μαζί τους μέχρι θανάτου. Και η μετάλλαξη που υπέστη ο χριστιανισμός από τον ελληνισμό στον πατρώο χώρο κραυγάζει από μόνη της για το ότι ο ελληνικός λαός δεν είχε την παραμικρη ανάμειξη σ’ αυτό το διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Η θεολογική κοσμοαντίληψη των Εβραίων, από την άλλη, με αφήνει παγερά αδιάφορο. Αλλά πιστεύω, επίσης, ότι δεν ευθύνεται ο εβραϊκός λαός επειδή κάποιοι ηγετικοί κύκλοι του (τότε) –που δεν ήταν και ακριβώς Εβραίοι, όπως οι Ηρωδιανοί– χρησιμοποίησαν τις θρησκευτικές τους απόψεις για τα δικά τους συντεχνιακά συμφέροντα, όπως και σήμερα κάνουν κάποιοι άλλοι…]
Προτού απαντήσουμε –ή επιχειρήσουμε να απαντήσουμε– στο ερώτημα «ποιοι έγραψαν τα βιβλία της Καινής Διαθήκης», θα πρέπει να επισημάνουμε μερικές σημαντικές παραμέτρους της ρωμαϊκής ιστορίας. Είδαμε στην αρχή του άρθρου ότι είναι σχεδόν αδύνατον να εντοπιστεί έστω και ένας βασιλιάς στην Ευρώπη, τα τελευταία 1200 χρόνια που να μην κατάγεται από τον Καρλομάγνο. Είναι πανεύκολο να διαπιστώσετε και εσείς του λόγου το αληθές, αρκεί να διαθέτετε ένα καλό εγκυκλοπαιδικό λεξικό και ελάχιστο χρόνο. [Και σας καλώ να το κάνετε. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον παιχνίδι.]
Είναι, επίσης, πανεύκολο να βρούμε τα γενεαλογικά δέντρα των αυτοκρατόρων της Κίνας ή της Ιαπωνίας, των βασιλιάδων της Αρμενίας ή της Περσίας, των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου (ως ένα βαθμό), των Πτολεμαίων και των Σελευκιδών, ακόμα και των ηγεμόνων ενός ασήμαντου κρατιδίου της Ευρώπης στον Μεσαίωνα.
Αυτό, όμως, που είναι εξαιρετικά δύσκολο είναι η ανεύρεση του γενεαλογικού δέντρου των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων. Και το ζητούμενο, βέβαια, δεν είναι η αναφορά ολόκληρου του γενεαλογικού δέντρου ενός αυτοκράτορα (που όλοι τους βέβαια, σύμφωνα με τα παραμύθια του Βιργίλιου, κατάγονταν από τον Αινεία της Τροίας), αλλά η αναφορά –έστω– των ονομάτων του πατέρα, της μητέρας, των παπούδων και των γιαγιάδων του. Αυτό που είναι κοινός τόπος για όλους τους υπόλοιπους βασιλιάδες της οικουμένης είναι κάτι το σπάνιο για τους αυτοκράτορες της Ρώμης. Και γι’ αυτό δεν ευθύνονται τόσο οι σύγχρονοι ιστορικοί όσο οι αρχαίοι.
Επίσης περίεργο, όσον αφορά την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, είναι το γεγονός ότι, τότε, οι δυναστείες περιλάμβαναν μόνον δύο, τρεις, τέσσερις το πολύ, αυτοκράτορες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα τετρακόσια, περίπου, χρόνια που μεσολάβησαν από τον Αύγουστο ως τον Θεοδόσιο Α΄ αναφέρονται, ούτε λίγο ούτε πολύ επτά δυναστείες. Κάθε εξήντα χρόνια, κατά μέσο όρο, είχαμε και μια νέα δυναστεία. Η δυναστεία του Καρλομάγνου διαρκεί, με το ένα ή το άλλο παρακλάδι της, εδώ και δώδεκα αιώνες, ενώ στην Ρώμη είχαμε δυναστείες που κυβερνούσαν εξήντα χρόνια! Πόσο συγκινητικό, πράγματι! Εκεί που μια δυναστεία «έπνεε τα λοίσθια» εμφανιζόταν αίφνης, ως από μηχανής θεός, ένας στρατηγός «ταπεινής καταγωγής» –πάντα ταπεινής καταγωγής– από την επαρχία και στεφόταν αυτοκράτορας! Ή αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται οι ιστορικοί της εποχής.
Ο ιστορικός Ιησούς, οι ρωμαίοι αυτοκράτορες και οι ιστορικοί
Οι μοναδικές πληροφορίες που έχουμε για τον Ιησού από μη χριστιανικές πηγές διασώζονται από τέσσερις Ρωμαίους συγγραφείς: τους ιστορικούς Σουητώνιο, Τάκιτο και Ιώσηπο (Φλάβιο Ιωσήφ) καθώς και τονΠλίνιο τον νεότερο. Ο Σουητώνιος αναφέρει ότι επί Νέρωνα «επιβλήθηκαν ποινές κατά των χριστιανών, ανθρώπων που πίστευαν σε μια νέα και βλαβερή δεισιδαιμονία» (Νέρων, XVI). Ο Τάκιτος ονομάζει τον χριστιανισμό «ολέθρια δεισιδαιμονία» (Χρονικά, XV.44.4). Ο Πλίνιος ο Νεότερος αποκαλεί τον χριστιανισμό «φαύλη και χωρίς μέτρο δεισιδαιμονία» (Επιστολές, X.96.8). Το ότι οι ιστορικοί χαρακτηρίζουν το χριστιανισμό δεισιδαιμονία δεν είναι κάτι περίεργο. Κάθε ξένη θρησκευτική δοξασία θεωρούνταν «δεισιδαιμονία» από τους Ρωμαίους, ειδικά όταν δεν κατάφερναν να την ελέγξουν πλήρως και η λατρεία της προκαλούσε κοινωνική αναστάτωση. Ο Σουητώνιος, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί τον ίδιο όρο και για την λατρεία της Ίσιδας αλλά και για άλλες δοξασίες. Τέλος, ο Ιώσηπος αναφέρεται σε κάποιον «Ιησού, σοφό άνθρωπο, αν μπορούμε να τον πούμε άνθρωπο». Στη συνέχεια του κειμένου προστέθηκαν μεταγενέστερα πληροφορίες για την σταύρωσή του επί Πιλάτου, προφανώς από χριστιανούς στα τέλη του τρίτου ή στις αρχές του τέταρτου αιώνα, αφού ο Ωριγένης (185–254) δεν αναφέρει αυτές τις πληροφορίες όταν σχολιάζει το έργο του Ιώσηπου.
Θα μπορούσαμε, φυσικά, να θεωρήσουμε –όπως έχουν ήδη κάνει κάποιοι μελετητές– όλες τις αναφορές στον Ιησού από τους τέσσερις συγγραφείς ως μεταγενέστερες προσθήκες. Όπως, όμως, θα δούμε στην συνέχεια στόχος τους ήταν απλώς η «ιστορικοποίηση» του Ιησού. Πρώτα, όμως, θα πρέπει να «ιστορικοποιήσουμε» τους ίδιους τους ιστορικούς. Τι γνωρίζουμε γι’ αυτούς; Πολύ λίγα…
 Άγαλμα του Οκταβιανού–Αυγούστου, απομίμηση του αγάλματος του Δία, που είχε φιλοτεχνήσει ο Φειδίας. [Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη] | Οκταβιανός–Αύγουστος (63 π.Χ–14 μ.Χ.) Πρώτος αυτοκράτορας της Ρώμης (27 π.Χ. – 14 μ.Χ.), υπήρξε και ο πρώτος μιας μακράς σειράς θεοποιηθέντων αυτοκρατόρων. Σύμφωνα με τον Σουητώνιο, μετά τον θάνατό του "υπήρξε κάποιος που είχε διατελέσει πραίτορας και που ορκιζόταν ότι μετά την αποτέφρωσή του [του Αυγούστου] είδε την μορφή του να ανεβαίνει προς τους ουρανούς". Η ανάληψη ολόκληρου του σώματος προφανώς αποτελεί μεταγενέστερο κατασκεύασμα... Πάντως στην αγορά της Πριήνης, στην Μικρά Ασία, βρέθηκε πλάκα με το κείμενο: "Η ημέρα γέννησης του θεού [Αυγούστου] υπήρξε για τον κόσμο η αρχή του Ευαγγελίου". Το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο αρχίζει με την φράση: "Αρχή του ευαγγελίου Ιησού Χριστού, υιού του Θεού". Λεπτομέρεια: ο εκάστοτε θεοποιημένος αυτοκράτορας απεκαλείτο "Θεού Υιός" (Divi Filius). Μάλιστα από το 38 π.Χ. ο επίσημος τίτλος του Αυγούστου ήταν Imperator Caesar Divi Filius (Αυτοκράτωρ Καίσαρ Θεού Υιός), ενώ από το 27 π.Χ. ο επίσημος τίτλος του ήταν Αυτοκράτωρ Καίσαρ Θεού Υιός Αύγουστος... Σε μαρμάρινο βάθρο αγάλματος στην Πέργαμο βρέθηκε χαραγμένη η φράση "Αυτοκράτωρ Καίσαρ, θεού υιός, θεός Αύγουστος"... Φυσικά, ο Αύγουστος, όπως και όλοι οι αυτοκράτορες μέχρι τον Γρατιανό, έφερε και τον τίτλο του Μέγα Αρχιερέα (Pontifex Maximus). Το γιατί ο πάπας της Ρώμης φέρει και τον τίτλο του Ποντίφηκα δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ανάλυση... "Σωτήρ" ήταν επίσης ένας από τους τίτλους που έφεραν οι αυτοκράτορες. Στα εβραϊκά το "σωτήρ" είναι "Γιεχοσούα", δηλαδή "Ιησούς"... |
Ο Σουητώνιος γεννήθηκε περί το 70 και πέθανε μετά το 122 ίσως και το 140. Πιθανόν να γεννήθηκε στη Ρώμη ίσως κι όχι. Το σίγουρο είναι ότι ήταν φίλος και προστατευόμενος του Πλίνιου του νεότερου και ίσως τον συνόδευσε στην Βιθυνία όταν ο τελευταίος ήταν διοικητής της το 111. Μετά το 111, επί Τραϊανού, ήταν επικεφαλής της γραμματείας της αυλής και των αυτοκρατορικών αρχείων. Όταν ο Αδριανός έγινε αυτοκράτορας (117) ο Σουητώνιος έγινε ιδιαίτερος γραμματέας του. Τα ίχνη του χάνονται μετά το 122.
Ο Τάκιτος γεννήθηκε περί το 55 και πέθανε περί το 120. Άγνωστος ο τόπος γέννησής του, άγνωστο το όνομα του πατέρα του. Παντρεύτηκε την κόρη του στρατηγού Αγρικόλα, διετέλεσε ταμίας επί Βεσπασιανού, ύπατος το 97 και διοικητής επίτροπος της Ασίας περί το 112/113. Στενός φίλος κι αυτός του Πλίνιου.
Ο Πλίνιος ο νεότερος γεννήθηκε το 61 και πέθανε μετά το 112.
Για τον Ιώσηπο (37/38– μετά το 100) διαθέτουμε πάμπολλες πληροφορίες, αφού φρόντισε ο ίδιος να γράψει την αυτοβιογραφία του. Γόνος ιερατικής οικογένειας, βασιλικής καταγωγής της Ιερουσαλήμ, με άριστη εκπαίδευση, επισκέφτηκε το 64 την Ρώμη και το 66 βρέθηκε, χωρίς να το θέλει, επικεφαλής (!) των εβραϊκών στρατευμάτων της Γαλιλαίας, κατά την εξέγερση κατά της Ρώμης. Αιχμαλωτίστηκε, απελευθερώθηκε και έγινε φίλος του αυτοκράτορα Βεσπασιανού, αλλά και του μετέπειτα αυτοκράτορα Τίτου! Αυτόπτης μάρτυρας της καταστροφής της Ιερουσαλήμ το 70, έζησε το υπόλοιπο της ζωής του στη Ρώμη όπου και έγραψε τα βιβλία του.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι προαναφερθέντες ιστορικοί δεν είναι κάποια τυχαία άτομα που συγγράφουν ιστορία. Είναι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και, επίσης, συνδέονται όλοι τους στενά με το αυτοκρατορικό περιβάλλον και διατηρούν φιλικές σχέσεις με τους αυτοκράτορες. Χρειάζεται, άραγε, να προσθέσουμε τίποτα για το κύρος τους ως ιστορικών; Τα έργα τους δεν αποτελούν απλώς την επίσημη ιστορία της Ρώμης αλλά την επίσημη ιστορία των εκάστοτε αυτοκρατόρων. Ας λάβουμε δε υπόψη μας ότι ο Σουητώνιος και ο Τάκιτος αποτελούν τις σημαντικότερες πηγές που διαθέτουμε για την ιστορία του 1ου μ.Χ. αιώνα.
Την ίδια περίοδο και λίγο αργότερα ακολουθεί ένα δεύτερο κύμα «ιστορικών» που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό με τους προηγούμενους, αλλά και μια διαφορά. Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι διατηρούν όλοι τους σχέσεις με το αυτοκρατορικό περιβάλλον, και η διαφορά ότι όλοι τους είναι Έλληνες ή εξελληνισμένοι ανατολίτες. Πρόκειται για τους Πλούταρχο (π. 50 – μετά το 120), ρωμαίου πολίτη με το όνομα Μέστριος Φλώρος (το οποίο ο ίδιος δεν αναφέρει πουθενά στα έργα του), προστατευόμενος του αυτοκράτορα και ύπατος επί Τραϊανού, Αππιανό και Φλάβιο Αρριανό (95–175), φίλους του Αδριανού. Θεωρούν πατρίδα τους την Ρώμη, υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους, συκοφαντούν τους σύγχρονούς τους Έλληνες. Γράφουν ως Ρωμαίοι ιστορικοί με ρωμαϊκή συνείδηση. «Δεν είναι δυσεξήγητο φαινόμενο», γράφει ο Κυριάκος Σιμόπουλος (Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια), «ο εκρωμαϊσμός των Ελλήνων συγγραφέων στους αυτοκρατορικούς χρόνους. Τα γράμματα και οι τέχνες ελέγχονταν από την εξουσία. Υπήρχε στην αυλή των αυτοκρατόρων ένας μηχανισμός που στρατολογούσε προικισμένους διανοούμενους, Λατίνους και Έλληνες, τους ενσωμάτωνε στο “σύστημα” και τους χρησιμοποιούσε στην προπαγάνδα. Για να διοχετεύουν δηλαδή στο έργο τους, άμεσα ή έμμεσα, ανοιχτά ή υπαινικτικά, την πολιτική και την ιδεολογία του ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού». Πρώτοι διδάξαντες ο Αύγουστος και ο Μαικήνας, που «έπαιξε τον ρόλο ενός πολυμήχανου υπουργού προπαγάνδας».
Αυτοί οι χυδαίοι προπαγανδιστές του ρωμαϊκού imperium και απολογητές κάθε εγκλήματος της ρωμαϊκής αριστοκρατορίας θα αναλάβουν και την συγκάλυψη του νέου εγκλήματος, της δημιουργίας της νέας θρησκείας.
Ποιοι –τελικά– έγραψαν τα βιβλία της Καινής Διαθήκης;
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, οι Ρωμαίοι διέθεταν και τις φιλοσοφικές, και τις θεολογικές, και τις φιλολογικές βάσεις –αλλά κυρίως την πολιτική βούληση, δηλαδή την βούληση για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων– για να δημιουργήσουν την νέα θρησκεία.
Σύμφωνα με τους Abelard Reuchlin και John Duran άμεσa υπεύθυνη για την δημιουργία της νέας θρησκείας ήταν η ρωμαϊκή οικογένεια των Πεισώνων (λατ. Piso). Ο Reuchlin είχε κυκλοφορήσει ένα φυλλάδιο 27 σελίδων με την θεωρία του το 1979, και ο Duran ένα βιβλιαράκι μια δεκαετία αργότερα. Το έργο τους έγινε γνωστό κυρίως μέσω του Διαδικτύου και μέσω της κυκλοφορίας διάφορων φωτοτυπημένων φυλλαδίων.
Χωρίς να αναφέρονται στο πολιτικό–θεολογικό–φιλολογικό πλαίσιο που περιγράψαμε ήδη, θεωρούν ότι η άρχουσα τάξη της Ρώμης δημιούργησε την νέα θρησκεία για να χτυπήσει τον εβραϊκό ουμανισμό και από την άλλη για να απαλλαγεί από τις συνεχείς επαναστάσεις που ξεσπούσαν στην Παλαιστίνη.
Θεωρούν ότι όλοι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, και αρκετοί από τους πρώτους αυτοκράτορες του Βυζαντίου, έλκουν την καταγωγή τους από τον Αύγουστο. Για να μην γίνει γνωστό αυτό το γεγονός, όπως επίσης και το γεγονός της νέας θρησκείας, οι ιστορικοί–προπαγανδιστές παραπληροφορούν σκόπιμα. Στην ουσία, τα βιβλία τους αποτελούν εξιστόρηση των πεπραγμένων της ευρύτερης αυτοκρατορικής οικογένειας, μέρος της οποίας αποτελούσε και η οικογένεια των Πεισώνων. Οι «ιστορικοί» χρησιμοποιούν διάφορα ψευδώνυμα για τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους και μέσα στα βιβλία αφήνουν τα ελάχιστα εκείνα στοιχεία που επιτρέψουν σε μας σήμερα να ανασυγκροτήσουμε ολόκληρη την ιστορία της αυτοκρατορικής οικογένειας και το γενεαλογικό της δέντρο.
Το γνωστότερο μέλος της οικογενείας των Πεισώνων είναι ο Γάιος Καλπούρνιος Πείσων, ηγέτης της συνωμοσίας κατά του «αντιχριστιανού» αυτοκράτορα Νέρωνα το 65 μΧ. Όταν αποκαλύφθηκε η συνωμοσία ο Πείσων αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει. Στη συνωμοσία συμμετείχε επίσης ο Σενέκας και ο ανηψιός του τελευταίου Λουκανός, που αναγκάστηκαν επίσης να αυτοκτονήσουν. Μερικοί αμφισβητούν την συμμετοχή του Σενέκα στην συνωμοσία, ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι αυτός θα στεφόταν αυτοκράτορας μετά την δολοφονία του Νέρωνα. Το ποιον του ανδρός δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ποιοι έχουν δίκιο. Αναφέρει ο Κυριάκος Σιμόπουλος για τον «ηθικολόγο» Σενέκα: «Το βδέλυγμα του ρωμαϊκού πνευματικού βίου είναι σίγουρα ο διάσημος φιλόσοφος Σενέκας, ο κηδεμόνας του Νέρωνα. Ποταπός, αυλόδουλος, τυφλό όργανο αυτοκρατόρων, ηθικά εξαχρειωμένος και ανενδοίαστος, τυραννικός και αρπακτικός, έγινε ζάπλουτος με τις αυτοκρατορικές εύνοιες και την δουλοχτητική του σκληρότητα».
Στην ίδια συνωμοσία συμμετείχαν, επίσης, και αρκετά ακόμα άτομα, που είτε εξαναγκάστηκαν σε αυτοκτονία –κατ’ αυτόν τον τρόπο η οικογένειά τους διατηρούσε την περιουσία, που αλλιώς περιερχόταν στο ρωμαϊκό κράτος– και άλλοι εξορίστηκαν. Ανάμεσα σε εκείνους που εξορίστηκαν ήταν και ο Άρριος, γιος του Πείσωνα, που εμφανίζεται στα Χρονικά και στις Ιστορίες του Τάκιτου με αρκετά ονόματα, όπως το «Αντώνιος Νατάλις». Ο Νέρων έστειλε τον Άρριο ως στρατιωτικό διοικητή της Συρίας. Στην εξέγερση των εβραίων (66–70) έδρασε με τα ονόματα Κήστιος Γάλλος και Γέσσιος Φλώρος (όπως αναφέρει ο ίδιος ο Άρριος, στην ιστορία που έγραψε με το ψευδώνυμο «Ιώσηπος»). Φαίνεται, όμως, ότι δεν τα κατάφερε και τόσο καλά, και ο Νέρωνας τον έστειλε στην Παννονία, τοποθετώντας στη Συρία τον Μουκιανό και στην Παλαιστίνη τον Βεσπασιανό για να καταπνίξουν την εξέγερση.
Το 68 δολοφονήθηκε ο Νέρωνας και αυτοκράτορας έγινε ο Γάλβας που όρισε ως διάδοχό του έναν άλλο Πείσωνα, τον Λικινιανό Πείσωνα, αλλά και αυτοί με την σειρά τους δολοφονήθηκαν και αυτοκράτορας έγινε ο Όθων. Ο Όθωνας ανατράπηκε από τον Βιτέλλιο. Οι Πείσωνες μαζί με τον Μουκιανό και τον Τιβέριο Αλέξανδρο, τον ανηψιό του Φίλωνα, συμμάχησαν με τον Βεσπασιανό για να τον ανεβάσουν στον θρόνο. Αυτή την φορά ο Άρριος, με το όνομα Μάρκος Αντώνιος Πρίμος, επικεφαλής των στρατευμάτων της Παννονίας, πέρασε τις Άλπεις και ανέτρεψε τον Βιτέλλιο, εξασφαλίζοντας έτσι τον θρόνο για τον Βεσπασιανό.
Ίσως όλα αυτά φαίνονται –και ως έναν βαθμό είναι– πολύπλοκα και μπερδεμένα. Τα ονόματα εμφανίζονται στα βιβλία των ιστορικών της εποχής, αλλά η έρευνα για το ποια ψευδώνυμα χρησιμοποιούσαν ποιοι δεν είναι και τόσο εύκολη. Κάποιες φορές τα ίδια άτομα, με διαφορετικά ονόματα, εμφανίζονται την ίδια περίοδο στον ίδιο χώρο να κατέχουν το ίδιο αξίωμα. Σε άλλες περιπτώσεις, οι ιστορικοί δίνουν ακριβώς το ίδιο βιογραφικό για ανθρώπους με διαφορετικά ονόματα. Σε κάποιες άλλες, ενώ ο ένας ιστορικός δίνει το όνομα της συζύγου κάποιου, ο άλλος αναφέρει όλο το βιογραφικό της χωρίς να κάνει αναφορά στον σύζυγο.
Ο Γάιος Καλπούρνιος Πείσων, για παράδειγμα, συνωμότησε κατά του Νέρωνα και εξαναγκάστηκε σε αυτοκτονία. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε το θάνατο, ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκε στους οικείους στις τελευταίες του ώρες, είναι ίδιος ακριβώς με τον τρόπο που αντιμετώπισε τον θάνατο ο Θρασέας Παίτος, που κατηγορήθηκε και αυτός για συνωμοσία κατά του Νέρωνα, αμέσως μετά την συνωμοσία του Πείσωνα. Οι ιστορικοί της εποχής δεν γράφουν συγκεκριμένα πότε αυτό έγινε. Οι «πεισωνικοί» βγάζουν το συμπέρασμα ότι πρόκειται για το ίδιο άτομο. Ο Θρασέας Παίτος είχε παντρευτεί την Αρρία την νεότερη (κόρη της Αρρίας της πρεσβύτερης) και είχαν μια κόρη την Φάννια. Ακόμα και οι σύγχρονοι ιστορικοί εκφράζουν την απορία τους για την προέλευση του ονόματος της Φάννιας. Κανονικά θα έπρεπε να φέρει το όνομα της μητέρας της (Αρρία). Αναφέρεται επίσης και κάποιος Φάννιος (εξίσου περίεργο όνομα) συγγενής πιθανώς της Φάννιας, που έγραψε τις βιογραφίες των θυμάτων του Νέρωνα. Οι «πεισωνικοί», ωστόσο, ισχυρίζονται ότι η Φάννια ήταν μια Φλαβία και ότι στο Αρρία έγινε αντικατάσταση των «ρ» με τα «ν» (όχι και ασυνήθιστη πρακτική) και έτσι προέκυψε το Φαννία [Φ(λαβία) Ανν(ρρ)ία]. Ο Φάννιος, επίσης, ήταν αδελφός της, άρα το πραγματικό του όνομα ήταν Άρριος [Πείσων]. Στην συνωμοσία του Πείσωνα αναφέρεται κάποιος Άννιος [Άρριος] Πολλίων που εξορίστηκε λόγω της συμμετοχής του σ’ αυτήν. Προφανώς πρόκειται για ένα ακόμα ψευδώνυμο του Άρριου Πείσωνα. Τα Γάλλος και Πολλίων είτε πρόκειται για ψευδώνυμα του Άρριου είτε πρόκειται για ονόματα άλλων προσώπων, παραπέμπουν άμεσα στον Γάιο Ασίνιο Πολλίωνα και τον γιο του Γάιο Ασίνιο Γάλλο, τον «πατέρα του μεσσία» και το «παιδί μεσσία» της εποχής του Αυγούστου.
Τελικά, σύμφωνα με τους «πεισωνικούς» οι συγγραφείς των βιβλίων της Καινής Διαθήκης ήταν οι εξής:
To Ur Marcus γράφτηκε σε μια πρώτη μορφή είτε από τον παππού του Άρριου Πείσωνα, την εποχή του αυτοκράτορα Κλαυδίου, είτε από τον Γ. Καλπούρνιο Πείσωνα, στις αρχές της δεκαετίας του 60 μ.Χ. Πιθανότατα σ’ αυτό το κείμενο να μην αναφερόταν το όνομα του Ιησού.
Το Ευαγγέλιο του Μάρκου ξαναγράφτηκε περί το 73 από τον Άρριο Καλπούρνιο Πείσωνα.
Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου γράφτηκε επίσης από τον Άρριο μετά το 75.
Το Ευαγγέλιο του Λουκά γράφτηκε την περίοδο 85–90 από τους Άρριο Πείσωνα και Πλίνιο τον νεότερο.
Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη γράφτηκε από τον Ιούστο Καλπούρνιο Πείσωνα, γιο του Άρριου, περί το 105.
Οι Πράξεις των Αποστόλων γράφτηκαν από από τον Άρριο, τον Ιούστο και τον Πλίνιο, την περίοδο 96–100.
Τέλος, η Αποκάλυψη γράφτηκε από τον Ιούλιο Καλπούρνιο Πείσωνα, γιού του Ιούστου και εγγονό του Άρριου, το 135. Ο Ιούλιος Πείσων είχε ζητήσει από τον Αδριανό να υιοθετήσει τον εγγονό του ώστε αυτός να τον διαδεχθεί στον θρόνο, και όταν ο Αδριανός αρνήθηκε έγραψε την Αποκάλυψη με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι δυνατή η αποκάλυψη του όλου σχεδίου δημιουργίας της νέας θρησκείας. Στη συνέχεια αυτοκτόνησε.
Και επειδή ο συγγραφέας της αποκάλυψης δεν ήθελε να αλλοιωθούν αυτά που έγραψε, γι’ αυτό προειδοποιεί, στο τέλος του έργου του, όποιον προσθέσει ή αφαιρέσει κάτι από το βιβλίο του «ο Θεός θα προσθέσει σ’ αυτόν τις πληγές, που είναι γραμμένες σ’ αυτό το βιβλίο». Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι η Αποκάλυψη ενσωματώθηκε στον ιερό κανόνα μετά από σφοδρές διαμάχες αρκετών δεκαετιών μέσα στους κόλπους του χριστιανικού ιερατείου.
 | Το οικόσημο της ρωμαϊκής οικογενείας των Πεισώνων (Ιππέας που κρατά κλαδιά φοίνικα), όπως εμφανίζεται σε ρωμαϊκό νόμισμα |
Οι Πείσωνες άφησαν την σφραγίδα τους σε πάμπολλα σημεία της Καινής Διαθήκης.
Ένα από τα αγαπημένα τους «καλαμπουράκια» ήταν ο αναγραμματισμός του ονόματός τους. Το Piso αναγραμματισμένο στα ελληνικά έδινε σχεδόν –σχεδόν– την λέξη «ίππος». Εξάλλου το σύμβολο της οικογενείας, όπως φαίνεται σε νόμισμα της εποχής, ήταν ένας ιππέας που κρατούσε στο χέρι του κλαδιά φοινικιάς. Γι’ αυτό και ο Ιησούς κατά την θριαμβευτική μεσσιανική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ κάθεται επί «πώλου», πάνω δηλαδή σε έναν σχεδόν ίππο, ενώ τον υποδέχονται κουνώντας κλαδιά φοινικιάς. Γι’ αυτό και στην Αποκάλυψη όταν ανοίγουν οι τέσσερις πρώτες σφραγίδες του «βιβλίου του γεγραμμένου έσωθεν και έξωθεν, του κατεσφραγισμένου σφραγίσιν επτά» (προφανώς το βιβλίο που έγραψαν οι Πείσωνες) εξέρχονται ίπποι (λευκός, πυρρός, μέλας, χλωρός). Προφανής η αναφορά στους αντίστοιχους συγγραφείς.
Ο δε «άγγελος της αβύσσου» φέρει το όνομα Απολλύων (δηλαδή, Α. Πολλίων). Και ίσως ο Ιησούς «αίρει στους ώμους του το βαρύ φορτίο των αμαρτιών του κόσμου» επειδή στα αρχαία ελληνικά «ίπος» σημαίνει τόσο «βαρύ φορτίο» όσο και τον σκάνταλο της ποντικοπαγίδας… στην φράση της Καινής Διαθήκης «ύπαγε οπίσω [piso] μου σατανά, σκάνδαλόν [ίπος] μου» οι Πείσωνες υπογράφουν δύο φορές το έργο τους.
Και ο αναγραμματισμός του ονόματος Piso με τα αντίστοιχα εβραϊκά γράμματα δίνει το τόσο αγαπημένο στους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης όνομα του «Ιωσήφ». Και ο Παύλος μιλά στους Αθηναίους στον Άρειο (Άρριο) Πάγο, πράγμα που είχε κάνει και ο Ιησούς μιλώντας στο όρος (αφού «πάγος» είναι η κορυφή του όρους). Και ο Ιησούς απευθύνει στους μαθητές μια φαινομενικά ανόητη ερώτηση ζητώντας απάντηση στο προφανές: «Ποια είναι η μητέρα μου;» «Μα, η Μαρία», απαντούν. Φυσικά, μητέρα του [Αρρίου] ήταν η Μ(ητέρα) Αρρία (η νεότερη). Το όνομα Μαρία ήταν τόσο «συνηθισμένο» στους εβραίους, που σε ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται μία μόλις φορά!
Το Τάγμα της Νεκροκεφαλής και των Οστών (Skull & Bones, ή απλά Τάγμα) είναι μια φοιτητική αδελφότητα του πανεπιστημίου Γιέιλ των ΗΠΑ, στην οποία κάθε χρόνο γίνονται δεκτά 15 μέλη. Τα μέλη επιλέγονται μεταξύ των τελειόφοιτων του πανεπιστημίου και απλώς δέχονται ή αρνούνται να γίνουν μέλη του Τάγματος. Το Τάγμα ιδρύθηκε το 1832 ως ο τοπικός κλάδος (ή Τμήμα) 322 ενός γερμανικού μυστικού τάγματος και έκτοτε έχουν χρηματίσει μέλη του γόνοι των καλύτερων οικογενειών των ΗΠΑ, που δραστηριοποιούνται είτε στον τομέα της πολιτικής είτε στον τομέα της οικονομίας. Η επιρροή που έχει ασκήσει, και συνεχίζει να ασκεί το Τάγμα, στην αμερικανική κοινωνική και πολιτική σκηνή –και κατ’ επέκταση σε ολόκληρο τον κόσμο– είναι γνωστή από διάφορα άρθρα που έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί στο ΤΜ.
Στα πλαίσια αυτού του άρθρου θα μας απασχολήσει η σημασία του αριθμού «322».
Ο Άγγλος καθηγητής Άντονυ Σάττον (γεν. 1925) αφιέρωσε 25 χρόνια έρευνας σε ιστορικές μελέτες που συνήθως οι πάντες αποφεύγουν να αναφέρουν. Μεταξύ των γνωστότερων βιβλίων του περιλαμβάνεται η σειρά σχετικά με την Γουώλ Στρητ και το πώς το μεγάλο αμερικανικό κεφάλαιο χρηματοδότησε τόσο τον Χίτλερ όσο και τους μπολσεβίκους, όπως επίσης και το τρίτομο έργο του Δυτική Τεχνολογία και Σοβιετική Οικονομική Ανάπτυξη, στο οποίο ανέλυε λεπτομερώς τον τρόπο με τον οποίο η Δύση είχε οικοδομήσει –στην κυριολεξία– την Σοβιετική Ένωση.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Α. Σάττον έλαβε μια επιστολή από κάποιο μέλος του Τάγματος, που είχε αηδιάσει με τις δραστηριότητες της αδελφότητας, στην οποία τον ρωτούσε αν ενδιαφερόταν για πληροφορίες για το Τάγμα. Η απάντηση ήταν, φυσικά, καταφατική, και έτσι ο Α. Σάττον έλαβε έναν φάκελλο, μέσω ιδιωτικού ταχυδρομείου, υπό τον όρο να φωτοτυπήσει το περιεχόμενό του και να τον επιστρέψει μέσα σε 24 ώρες στον κάτοχό του. Ο Α. Σάττον επεξεργάστηκε το υλικό και δημοσίευσε μια σειρά μικρών βιβλίων σχετικά με το Τάγμα, που αργότερα αποτέλεσαν έναν ενιαίο τόμο.
Στο πρώτο βιβλίο της σειράς, Εισαγωγή στο Τάγμα (Introduction to the Order), που εκδόθηκε το 1983, ο Α. Σάττον ασχολείται με την σημασία του αριθμού «322». Κάποιοι ισχυρίζονται, αναφέρει ο Σάττον, ότι το Τάγμα που ιδρύθηκε στο Γιέιλ το 1832 (εξ ου και το «32») αποτελεί το δεύτερο τμήμα (εξ και το δεύτερο «2») μιας γερμανικής οργάνωσης. Πιθανώς να υπάρχουν και κάποια τμήματα «320» και «321».
Υπάρχει, ωστόσο, και μια άλλη ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία το Τάγμα προέρχεται από μια μυστική αδελφότητα της αρχαίας Ελλάδας, την οποία είχε ιδρύσει –ή ήταν μέλος της– ο Δημοσθένης το 322 π.Χ. Ο ίδιος ο Α. Σάττον θεωρεί ως πιο αξιόπιστη την δεύτερη εκδοχή, αφού τα αρχεία του Τάγματος που είχε στην διάθεσή του έφεραν πάντα χρονολογία που αποτελούσε το άθροισμα του εκάστοτε τρέχοντος έτους και του αριθμού 322. Δηλαδή, τα αρχεία που αναφέρονταν, για παράδειγμα, στο 1950 φέρουν ως χρονολογία το έτος Δημοσθένη 2272 (1950=322).
Η δική μας ερμηνεία ωστόσο διαφέρει από εκείνη του Α. Σάττον. Πράγματι, το έτος 322 έχει άμεση σχέση με τον μεγαλύτερο ρήτορα της αρχαίας Ελλάδας, τον Δημοσθένη. Όχι, όμως, επειδή ο Δημοσθένης ίδρυσε –ή συμμετείχε– σε κάποια μυστική αδελφότητα ή εταιρεία. Το 322 π.Χ. ήταν η χρονιά θανάτου του Δημοσθένη. Το 322 είχε πρωτοστατήσει σε μια εξέγερση κατά των Μακεδόνων του Αντίπατρου και, όταν μετά την καταστολή της εξέγερσης καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο, αναγκάστηκε να καταφύγει στον Πόρο. Εκεί, για να αποφύγει την σύλληψη αυτοκτόνησε πίνοντας κώνειο.
Είναι, λοιπόν, εξαιρετικά απίθανο να ίδρυσε ο Δημοσθένης κάποια μυστική οργάνωση το 322 π.Χ. Κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής του Δημοσθένη ήταν ο αγώνας του κατά των Μακεδόνων, αλλά και των φιλομακεδόνων Αθηναίων πολιτικών, και ήδη από το 352 είχε στραφεί εναντίον του Φιλίππου Β΄, εκφωνώντας τον πρώτο από τους τέσσερις Φιλιππικούς του λόγους, όπου καλούσε τους Αθηναίους να οργανωθούν στρατιωτικά και να αντισταθούν στις επεκτατικές βλέψεις της Μακεδονίας. Γιατί, λοιπόν, να περιμένει ο Δημοσθένης τρεις ολόκληρες δεκαετίες για να ιδρύσει μια μυστική αδελφότητα, που προφανώς θα στρεφόταν κατά των Μακεδόνων, αφού αυτός ο αγώνας κυριαρχούσε στην πολιτική του δράση;
Η απάντηση είναι πολύ πιο απλή.
Τα μέλη του Skull & Bones, με την χρησιμοποίηση του έτους 322, δεν «τιμούν τον θάνατο» του Δημοσθένη. Πανηγυρίζουν για τον θάνατο του μεγάλου Αθηναίου πολιτικού. Ο Δημοσθένης υπήρξε ο τελευταίος πολιτικός που υπερασπίστηκε σθεναρά τόσο την ανεξαρτησία της Αθήνας όσο και το δημοκρατικό της πολίτευμα. Και μ’ αυτή την έννοια ήταν ο τελευταίος πολιτικός στον πλανήτη που υπερασπίστηκε την –στρεβλή έστω– αρχαιοελληνική δημοκρατία απέναντι στους κινδύνους που αντιπροσώπευε το απολυταρχικό καθεστώς που ήθελαν να επιβάλουν οι Μακεδόνες στις υπόλοιπες πόλεις κράτη της αρχαίας Ελλάδας – και όχι μόνον. Μετά την μάχη της Χαιρώνειας η δημοκρατία εξοβελίστηκε στο υπερπέραν της ιστορίας. Και αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα. Εκτός και αν πάρουμε στα σοβαρά τα παραμυθάκια περί «κυρίαρχου λαού» και «δημοκρατίας» των σημερινών ηγετών του κόσμου…
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η «οικουμενικότητα», η «παγκοσμιότητα», η «Παγκόσμια Νέα Τάξη» αποτελεί το μονότονα επαναλαμβανόμενο κύριο χαρακτηριστικό όλων των απολυταρχικών και ολοκληρωτικών κρατικών σχηματισμών που κυριάρχησαν στον πλανήτη από την εποχή του Δημοσθένη και μέχρι σήμερα.
Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι οι Skull & Boners, που αποτελούν σήμερα έναν από τους σημαντικότερους μοχλούς προώθησης της αμερικανικής Νέας Παγκόσμιας Τάξης, έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν για το θάνατο του Δημοσθένη.
Ίσως, όμως, υπάρχει και ένας δεύτερος λόγος για τον οποίο τα μέλη του Τάγματος χρησιμοποιούν τον αριθμό «322». Μέλη του Τάγματος υπήρξαν αρκετοί πρόεδροι των ΗΠΑ (με πιο πρόσφατους τους πατέρα και υιό Μπους), εξέχοντες πολιτικοί (που μεταξύ άλλων ίδρυσαν και ελέγχουν το περιβόητο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων), επιστήμονες (ο μπηχεβιορισμός –για παράδειγμα– ως «επιστημονικός» κλάδος της ψυχολογίας έχει ξεπηδήσει μέσα από τα σπλάχνα του Τάγματος), οικονομικοί παράγοντες (που ανήκουν στις γνωστές για τους στενούς –και οικογενειακούς– δεσμούς οικογένειες των ΗΠΑ, όπως τους Ταφτ, τους Ροκφέλερ, τους Χάρριμαν, τους Μπάντυ, τους Γουΐτνεϋ, τους Σλόαν, τους Στίμσον κ.ο.κ.). [Επί τη ευκαιρία: ο Τζων Ντιούι, καθηγητής πανεπιστημίου, προστατευόμενος κορυφαίων μελών του Τάγματος και ο άνθρωπος που έχει επηρρεάσει όσο κανένας άλλος το αμερικανικό «εκπαιδευτικό» σύστημα δήλωνε σε μια ομιλία του το 1917: «Ο καλύτερος τρόπος για να ενωθούν όλα τα έθνη σ’ αυτόν τον πλανήτη θα ήταν μια επίθεση από κάποιον άλλο πλανήτη…». Τα σχόλια δικά σας…]
Μήπως, σε τελική ανάλυση και σύμφωνα με όσα έχουμε ήδη αναφέρει, τα μέλη του Τάγματος πανηγυρίζουν για τον θάνατο του Δημοσθένη και για έναν ακόμα λόγο; Επειδή ήταν ο τελευταίος που αντιστάθηκε σθεναρά στην φαμίλια τους; [Ο όρος «φαμίλια» χρησιμοποιείται και με την μαφιόζικη έννοια του όρου αλλά και με εκείνη των δεσμών αίματος].
Μήπως, λοιπόν, η φαμίλια έλκει την καταγωγή της από τους Μακεδόνες βασιλιάδες;
Η μακεδονική δυναστεία έσβησε από την πλευρά του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Παυσανίας, ωστόσο, ισχυρίζεται ότι ο Πτολεμαίος (φίλος και σύντροφος του Μ. Αλεξάνδρου και θεμελιωτής της δυναστείας των Πτολεμαίων, των Μακεδόνων βασιλιάδων της Αιγύπτου) ήταν νόθος γιος του Φιλίππου Β΄, άρα και ετεροθαλής αδελφός του Αλεξάνδρου.
Ο τελευταίος βασιλιάς της δυναστείας των Πτολεμαίων ήταν η βασίλισσα Κλεοπάτρα Ζ΄, η επιλεγόμενη και Μεγάλη. Η Κλεοπάτρα είχε αποκτήσει έναν γιο από τον Ιούλιο Καίσαρα, τον Καισαρίωνα, που θανατώθηκε σε μικρή ηλικία από τον διάδοχο και κληρονόμο του Καίσαρα, Οκταβιανό–Αύγουστο. Η Κλεοπάτρα, ωστόσο, είχε αποκτήσει και τρία παιδιά με τον Μάρκο Αντώνιο. Μετά την ήττα τους από τον Οκταβιανό–Αύγουστο στο Άκτιο και το θάνατό τους το 30 π.Χ., τα παιδιά τους υιοθετήθηκαν από τηνΟκταβία, αδελφή του Οκταβιανού, και πρώην σύζυγο του Μάρκου Αντώνιου, που είχε επίσης αναλάβει να αναθρέψει και τα παιδιά του Μάρκου Αντώνιου από την πρώτη σύζυγό του, Φουλβία. Τα τρία παιδιά της Κλεοπάτρας και του Μάρκου Αντώνιου μεγάλωσαν και ανατράφηκαν στο σπίτι της Οκταβίας, μέσα στο περιβάλλον του αυτοκράτορα Αυγούστου στην Ρώμη. Τι σημαίνει αυτό; Ας αναφέρουμε απλώς ότι οι κόρες του Μάρκου Αντώνιου και της Οκταβίας, Αντωνία η πρεσβύτερη και Αντωνία η νεώτερη, ήταν η μεν πρώτη γιαγιά του αυτοκράτορα Νέρωνα, η δε δεύτερη μητέρα του αυτοκράτορα Κλαύδιου και γιαγιά του αυτοκράτορα Καλιγούλα! Σημειωτέον ότι ο αδελφός του Φίλωνα του Ιουδαίου, Αλέξανδρος ή Λυσίμαχος, ήταν «επίτροπος» –ό,τι και αν σημαίνει αυτό– της Αντωνίας της νεότερης κατά την διάρκεια της παραμονής του στη Ρώμη!
Τι απέγιναν τα τρία παιδιά; Η Αλεξάνδρα Σελήνη παντρεύτηκε τον βασιλιά της Μαυριτανίας Ιούβα Β΄ από τον οποίο απέκτησε ένα γιο τον Πτολεμαίο, βασιλιά επίσης της Μαυριτανίας, που δολοφονήθηκε από τον Καλιγούλα. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για το τι απέγιναν οι δύο αδελφοί της Σελήνης, ο δίδυμός τηςΑλέξανδρος Ήλιος και ο Πτολεμαίος Φιλάδελφος. Για τον Ιούβα αναφέρεται ότι παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Γλαφύρα κόρη του βασιλιά της Καππαδοκίας Αρχέλαου, του οποίου ο παππούς Αρχέλαος είχε παντρευτεί την Βερενίκη Δ΄, αδελφή της Κλεοπάτρας και πάει λέγοντας. Ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι γάμων, πελατειακών και προσωπικών σχέσεων και σχέσεων εξουσίας.
Σύμφωνα με τους «πεισωνικούς», κάποια Κλεοπάτρα Αλεξάνδρα (κόρη της Κλεοπάτρας και του Αντωνίου) παντρεύτηκε τον Σενέκα τον πρεσβύτερο, πατέρα του «αγίου» Σενέκα. Η κόρη της Κλεοπάτρας, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, λεγόταν Κλεοπάτρα Σελήνη, για την οποία δεν γνωρίζουμε αν πέθανε –οπότε και ο Ιούβας ξαναπαντρεύτηκε, ή αν χώρισε μαζί του και ξαναπαντρεύτηκε και η ίδια. Οι «πεισωνικοί» δεν αναφέρουν πηγές. Πάντως, η Κλεοπάτρα Σελήνη, που είχε γεννηθεί περί το 40 π.Χ., είχε παντρευτεί τον Ιούβα περί το 20 π.Χ., και θα μπορούσε να είναι μητέρα του Σενέκα, που γεννήθηκε το 4 π.Χ. Επισήμως, ωστόσο, αναφέρεται ότι μητέρα του Σενέκα ήταν η Ελβία «γυναίκα εξαιρετικού χαρακτήρα και μορφώσεως». Οι «πεισωνικοί» ισχυρίζονται επίσης ότι η Αρρία η πρεσβύτερη, στην οποία έχουμε ήδη αναφερθεί, ήταν αδελφή του Σενέκα.
Ίσως, τελικά, και όλοι αυτοί οι πραγματικοί ή φανταστικοί δεσμοί αίματος να μην έχουν και τόση σημασία. Γεγονός πάντως είναι ότι ο Σενέκας έζησε αρκετά χρόνια στην Αλεξάνδρεια –για λόγους υγείας– κοντά στην θεία του και επέστρεψε οριστικά στην Ρώμη το 31 μ.Χ. Η θεία του ήταν παντρεμένη με τον διοικητή της Αιγύπτου Γάιο Γαλέριο. Είναι παρατραβηγμένο το συμπέρασμα ότι οι φιλόσοφοι Φίλων και Σενέκας (οι κατά τον Μπάουερ «πατέρας» και «θείος» του χριστιανισμού) γνωρίστηκαν στην Αλεξάνδρεια; Δεδομένων μάλιστα των στενών σχέσεων της οικογενείας του Φίλωνα με τους Ρωμαίους τόσο στην Αλεξάνδρεια όσο και στην Ρώμη; Μάλλον θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένη την σχέση των δύο ανδρών.
Οι σχέσεις Ρώμης, Αλεξάνδρειας, Ιουδαίας ήταν, όπως έχουμε ήδη δει, στενότατες. Οι Πτολεμαίοι διατηρούσαν φιλικές σχέσεις –αν όχι σχέσεις υποτέλειας– με τους Ρωμαίους. Ο Πτολεμαίος Ε΄ Επιφανής(211–180 π.Χ.) τάχθηκε στο πλευρό των Ρωμαίων ότι οι τελευταίοι πολεμούσαν κατά του πεθερνού Αντίοχου, και με την διαθήκη του όρισε ως κηδεμόνα του ανήλικου γιου του την ρωμαϊκή σύγκλητο, που έστειλε ως επίτροπο στην Αίγυπτο τον Μάρκο Αιμίλιο Λέπιδο. Ο Πτολεμαίος Ζ΄ συνεργάστηκε επίσης στενά με τους Ρωμαίους και είχε και ο ίδιος επισκεφτεί την Ρώμη. Ο Πτολεμαίος ΙΑ΄ φερόταν δουλοπρεπώς προς τους Ρωμαίους και η οικονομική καταπίεση του λαού προς αποστολή δώρων στην Ρώμη προκάλεσαν την εξέγερσή του. Ο Πτολεμαίος κατέφυγε στη Ρώμη και μετά από τρία χρόνια κατάφερε, με την βοήθεια των ρωμαϊκών στρατευμάτων, να ξαναγίνει βασιλιάς της Αιγύπτου. Κληροδότησε και αυτός την Αίγυπτο στους Ρωμαίους. Τα ίδια και με τον Πτολεμαίο ΙΒ΄. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι οι Πτολεμαίοι ήταν εκείνοι που χρηματοδότησαν την «μετάφραση» της Παλαιάς Διαθήκης στα ελληνικά.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα γεννήθηκε η «θρησκεία της αγάπης», και δεν ήταν παρά προϊόν της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αυτού «του μεγαλύτερου κοπρώνα διαφθοράς της ιστορίας». Η νέα θρησκεία και η αυτοκρατορία θα συμβιώσουν για μερικούς αιώνες, όχι και τόσο αρμονικά, αν λάβουμε υπόψη μας τις αρκετές πραξικοπηματικές απόπειρες επιβολής της νέας θρησκείας ως επίσημης θρησκείας της αυτοκρατορίας.
Μια πρώτη απόπειρα είναι εκείνη του Πολλίωνα, μια δεύτερη ίσως έγινε την περίοδο 29–32 μ.Χ. Την περίοδο δηλαδή της δημόσιας διδασκαλίας του Ιησού στην Παλαιστίνη. Δυστυχώς, οι Ρωμαίοι ιστορικοί «λησμόνησαν» να αναφερθούν σ’ αυτή την περίοδο. Σίγουρα, αν στο έργο τους αναφέρονταν στον Ιησού δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη να «χαθούν» για πάντα τα σχετικά κεφάλαια. Το γεγονός ότι ο Γάιος Ασίνιος Γάλλος, το παιδί–μεσσίας που είχε πέσει στην δυσμένεια του Αυγούστου, έπεσε και στην δυσμένεια του Τιβέριου και πέθανε το 33 μ.Χ. αρνούμενος να δεχτεί τροφή, δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Η τρίτη απόπειρα έγινε επί Νέρωνα. Μια τέταρτη επί Δομιτιανού, όταν εξοντώθηκαν αρκετοί Ρωμαίοι πολιτικοί και φιλόσοφοι. Ανάμεσα στους «μάρτυρες του διωγμού» συγκαταλέγεται και ο Φλάβιος Κλέμενς, εξάδελφος των αυτοκρατόρων Τίτου και Δομιτιανού, άγιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Σε τόσο «υψηλά» κλιμάκια είχε φτάσει η νέα θρησκεία, ελάχιστες δεκαετίες μετά την εμφάνισή της και χωρίς να έχουν κάνει ακόμα την εμφάνισή τους τα ιερά της βιβλία. Ή ίσως σ’ αυτά τα «υψηλά» κλιμάκια να βρισκόταν ήδη από την γέννησή της… Επί Δομιτιανού «μαρτύρησε» επίσης και ο Ελβίδιος Πρίσκος ο νεότερος, που είχε διατελέσει ύπατος και ήταν στενός φίλος του Τακίτου και του Πλινίου. Και γιος επίσης της Φαννίας… Ο πατέρας του, επίσης Ελβίδιος Πρίσκος, ήταν περίφημος στωικός (τι άλλο;) και είχε «μαρτυρήσει» επί Βεσπασιανού.
Μία αυτοκρατορία, μία θρησκεία…
Οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της ρωμαϊκής άρχουσας τάξης σχετικά με την επιβολή της νέας θρησκείας δεν θα πρέπει να διαφύγουν της προσοχής μας. Και θα πρέπει να εξετάσουμε τους διωγμούς των χριστιανών κάτω από αυτό το πρίσμα. Σ’ αυτό που όλοι συμφωνούσαν στην Ρώμη ήταν το: Μία αυτοκρατορία, ένας αυτοκράτορας, μία θρησκεία, ένας θεός. Αλλά δεν ήταν και όλοι οι αυτοκράτορες πρόθυμοι να απαρνηθούν την «θεϊκότητά» τους και την λατρεία τους από τον λαό, για χάρη του –απείρως βολικότερου πολιτικά– μοναδικού θεού της νέας θρησκείας. Χρειάστηκαν δύο αιώνες για να αναδειχθεί ο χριστιανισμός επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας.
 | Το Τιβέρειον της Περγάμου. Ο ναός όπου λατρευόταν ο "θεού υιός" αυτοκράτορας Τιβέριος |
Ο Μέγας Κωνσταντίνος θα θελήσει να ελέγξει πλήρως την νέα πολιτική θρησκεία της αυτοκρατορίας. Γι’ αυτόν τον λόγο θα μεταφέρει την πρωτεύουσα στην Κωνσταντινούπολη. Όχι βέβαια επειδή η Ρώμη ήταν διεφθαρμένη, αλλά επειδή ο χριστιανισμός είχε βαθύτατες ρίζες στην άρχουσα τάξη της Ρώμης, και δεν θα ήταν εύκολο να ποδηγετήσει το «ιερατείο» της νέας θρησκείας. Εκεί ακριβώς εντοπίζονται και οι ρίζες του Σχίσματος των Εκκλησιών. Η εκκλησία της Κωνσταντινούπολης θα είναι πάντα υπό τον αυτοκράτορα. Η «εκκλησία» της Ρώμης –που πάντως έχει δίκιο όσον αφορά την πρωτοκαθεδρία της μεταξύ των εκκλησιών– θα παραπαίει για αιώνες, αποκομένη από το alter ego της, τον θεσμό του αυτοκράτορα, αναζητώντας τον ηγέτη που θα είναι υπό την εκκλησία.
Μετά την στέψη του Καρλομάγνου, ως πρώτου αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (ή μήπως Εκκλησίας), οι σχέσεις του Βατικανού με τους εκάστοτε ηγέτες της Δύσης είναι γνωστές. Όπως και οι λυσαλέες διαφωνίες τους για το αν η εκκλησία ή η πολιτεία έχει την πρωτοκαθεδρία. Και αυτή η διαπάλη θα οδηγήσει στα αλλεπάλληλα σχίσματα της καθολικής εκκλησίας. Με κορυφαίο εκείνο της Μεταρρύθμισης, όταν κάτω από τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονταν στην Ευρώπη, οι ηγέτες της έκριναν ότι τα συμφέροντά τους θα εξυπηρετούνταν καλύτερα αν ξεμπέρδευαν, όχι με το χριστιανισμό αλλά με την επίσημη εκκλησία.
Εξάλλου, μία από τις σημαντικότερες αφορμές της Μεταρρύθμισης ήταν το γεγονός ότι η καθολική εκκλησία δεν επέτρεπε στους πιστούς να διαβάζουν τις ιερές γραφές. Αυτό αποτελούσε προνόμιο μόνον των κληρικών. Οι μεταρρυθμιστές θεωρούσαν και θεωρούν ότι αυτό αποτελεί δικαίωμα κάθε πιστού. Και «γκρεμίζοντας» έτσι την Εκκλησία κατάφεραν να «οικοδομήσουν» από μια εκκλησία μέσα στο μυαλό κάθε πιστού. Πολύ πιο ανθεκτική και πολύ πιο εξυπηρετική, για τους ίδιους.
Δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε τυχαίο το γεγονός ότι στην –σημερινή– εποχή της παγκοσμιοποίησης πληθαίνουν οι προσπάθειες για σύγκλιση όλων των χριστιανικών εκκλησιών. Ένας πλανήτης, ένα παγκόσμιο κράτος, μια παγκόσμια θρησκεία και ένας και μοναδικός –πολιτικός και θρησκευτικός– ηγέτης του κόσμου. Τον οποίο οι χριστιανοί αποκαλούν Αντίχριστο. Ενδιαφέρον… Εκτός και αν αποδειχθεί ότι ο «Αντίχριστος» είναι απόγονος του «Χριστού». Οπότε…
Σ’ αυτό το πλαίσιο ίσως εντάσσονται και τα έργα διαφόρων προπαγανδιστών, στα οποία αναφερθήκαμε στην αρχή του άρθρου, με τα οποία προσπαθούν να μας πείσουν ότι πάμπολλοι βασιλείς της Ευρώπης κατάγονται από τον Ιησού και την Μαγδαληνή. Και ότι οι Μεροβιγγειανοί βασιλείς –και όλοι οι υπόλοιποι– ήταν απόγονοί τους. Μόνον που ο Μεροβαίος, ο ιδρυτής της μεροβίγγειας δυναστείας, ήταν μυθικό πρόσωπο, και τα περί της γέννησής του από την μητέρα του που συνευρέθη, ενώ κολυμπούσε στην Μεσόγειο, με ένα ποσειδώνιο κτήνος αποτελούν αποκυήματα της γόνιμης φαντασίας κάποιων καλόγερων–χρονικογράφων που έζησαν 200 χρόνια αργότερα από την εποχή που υποτίθεται ότι έζησε ο Μεροβαίος. Ωραία τα παραμυθάκια αλλά όταν εκλαμβάνονται ως πραγματικότητα μπορεί να παρασύρουν τον οποιονδήποτε σε λάθος κατευθύνσεις. Τι εννοώ;
Ο Κλόβις Α΄ (π. 466–511), ο πρώτος Μεροβίγγειος βασιλιάς και ιδρυτής της δυναστείας, παντρεύτηκε το 493 την Κλωτίλδη (470–545), που τον προσηλύτισε στο χριστιανισμό και αργότερα ανακηρύχθηκε αγία. ΗΑγία Κλωτίλδη ήταν κόρη του βασιλιά των Βουργουνδών Χιλπέριχου. Πατέρας του Χιλπέριχου και παππούς της Κλωτίλδης ήταν ο, επίσης βασιλιάς των Βουργουνδών, Γονδέριχος που πέθανε περί το 470. Ο Γονδέριχος είχε παντρευτεί την αδελφή κάποιου Flavius Ricimer, που είναι γνωστός ως Ρικίμερος ή κατά τους βυζαντινούς Ριχομέρης.
Ο Ρικίμερος ήταν ρωμαίος πατρίκιος και ο ισχυρός ανήρ της δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αφού επί δεκαπέντε χρόνια (457–472) ενθρόνιζε και εκθρόνιζε κατά το δοκούν τους αυτοκράτορες στην Ρώμη. Γι’ αυτόν εξάλλου τον λόγο αποκλήθηκε και αυτοκρατοροποιός. Ο ίδιος, λόγω της «βαρβαρικής» του καταγωγής και της προσκόλλησής του στον αρειανισμό, δεν είχε την δυνατότητα να επιβληθεί ως αυτοκράτορας, παρά το γεγονός ότι είχε παντρευτεί την Αλυπία, κόρη του αυτοκράτορα Ανθέμιου και εγγονή του αυτοκράτορα Μαρκιανού.
Και πότε συμβαίνουν αυτά; Στα τελευταία χρόνια της έσχατης παρακμής της δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όταν αυτή απεσυντίθετο με ραγδαίους ρυθμούς. Ένας πανίσχυρος Ρωμαίος «ταπεινής καταγωγής» δεν μπορεί να γίνει αυτοκράτορας, κάτι που συνέβαινε κατά κόρον –όπως ισχυρίζεται η επίσημη ιστορία– αιώνες πριν, όταν η Ρώμη ήταν πανίσχυρη. Και, φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει αυτοκράτορας κάποιος οπαδός του Αρείου, δηλαδή κάποιος «αιρετικός» προς τα επίσημα δόγματα της νέας πολιτικής θρησκείας. Ο Ρικίμερος, επιπλέον, αποφάσισε το 472 να ανατρέψει τον αυτοκράτορα, και πεθερό του, Ανθέμιο –που ο ίδιος είχε ανεβάσει στον θρόνο– επειδή ο τελευταίος ως «Έλλην αυτοκράτωρ» έδειχνε ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους ειδωλολάτρες και τους αιρετικούς!
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι Μεροβίγγειοι ήταν τουλάχιστον εξ αγχιστείας συγγενείς με εξέχοντα μέλη της ρωμαϊκής άρχουσας τάξης.
Τουλάχιστον εξ αγχιστείας, αφού αναφέρεται ότι ο Ρικίμερος ήταν απόγονος του Αταούλφου, βασιλιά των Βησιγότθων από το 410 ως το 415. Ο Ατάουλφος είχε διαδεχθεί τον κουνιάδο του Αλάριχο, που ως γνωστόν είχε εισβάλλει στα μέσα της δεκαετίας του 390 στην Ελλάδα λεηλατώντας την και καταστρέφοντας όλα τα αρχαία ιερά που του υποδείκνυαν οι ρασοφόροι. Ο Αλάριχος, λίγο πριν από το θάνατό του, κατέλαβε και λεηλάτησε το 410 την Ρώμη. Εγκαταλείποντάς την πήρε μαζί του και το σπουδαιότερο λάφυρο: την Γάλλα Πλακιδία, κόρη του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του "Μέγα", και ετεροθαλή αδελφή των αυτοκρατόρων Αρκαδίου και Ονωρίου. Η Γάλλα Πλακιδία ερωτεύτηκε τον Ατάουλφο και το ειδύλλιο είχε αίσιο τέλος. Παντρεύτηκαν και απέκτησαν ένα γιο, που τον ονόμασαν Θεοδόσιο, και που, όπως αναφέρει η επίσημη ιστορία, πέθανε παιδί και τάφηκε στην Βαρκελώνη. Άγνωστο αν ο Ρικίμερος ήταν αυτό το παιδί. Μετά το θάνατο του Ατάουλφου, η Γάλλα Πλακιδία επέστρεψε στην Ρώμη και το 417 παντρεύτηκε τον μετέπειτα αυτοκράτορα Κωνστάντιο Γ΄, και απέκτησαν τον μετέπειτα αυτοκράτορα Βαλεντινιανό Γ΄. Η κόρη του Βαλεντινιανού Ευδοκία παντρεύτηκε το βασιλιά των Βανδάλων Χουνέρικο και ο γιος τους Χιλδέριχος έγινε επίσης βασιλιάς των Βανδάλων.
Τίποτε το εκπληκτικό σε όλα αυτά. Τέτοιου είδους γάμοι αποτελούσαν και αποτελούν κοινό τόπο μεταξύ των γόνων βασιλικών οικογενειών. Απλά να επισημάνουμε ότι οι «βάρβαροι» εκείνης της εποχής χαρακτηρίζονται ως βάρβαροι όχι επειδή ήταν λιγότερο ή περισσότερο «πολιτισμένοι» από τους Ρωμαίους, αλλά επειδή αφενός δεν ανήκαν από πάππου εις πάππον στη ρωμαϊκή άρχουσα τάξη και αφετέρου επειδή πολύ συχνά ήταν «αιρετικοί», δηλαδή στρέφονταν κατά του επίσημου θρησκευτικού δόγματος του ρωμαϊκού κατεστημένου.
Συμμαχίες και γάμοι ένωναν και συνεχίζουν να ενώνουν τις διάφορες άρχουσες τάξεις σε όλες τις εποχές. Κοινός στόχος η διατήρηση της εξ–ουσίας τους πάνω στους «κοινούς θνητούς». Και όλα αυτά –συμμαχίες και γάμοι– «καθαγιασμένα» από την εκάστοτε πολιτική θρησκεία.
Σ’ αυτό το άρθρο δεν περιγράψαμε παρά την κορυφή του παγόβουνου. Οι δεσμοί εξουσίας και οι δεσμοί αίματος των εξουσιαστών αυτού του κόσμου βρίσκονται όπου και αν κοιτάξει κανείς στην ιστορία. Οι εξουσιαστές και οι συν αυτοίς δεν το διατυμπανίζουν αλλά και δεν το κρύβουν τελείως. Μπορεί η τηλεόραση, οι εφημερίδες, το εκπαιδευτικό σύστημα να αποτελούν –σήμερα, παρά ποτέ– αποτελεσματικά εργαλεία της οργανωμένης ιστορικής αμνησίας, αλλά όποιος ερευνά –και σας καλώ να το κάνετε– βρίσκει. Και ανακαλύπτει εκπληκτικά πράγματα. Και η εκπληκτικότερη όλων είναι η ανακάλυψη ότι τα καλύτερα φυλαγμένα μυστικά είναι τα «δημόσια μυστικά», αυτά που μπορεί να ανακαλύψει κάποιος μόνον όταν το θέλει και το επιδιώξει.
Ένα τέτοιο «δημόσιο μυστικό» είναι και η καταγωγή του χριστιανισμού. Δεν υπάρχει μελετητής τους τελευταίους αιώνες που να έχει ερευνήσει το θέμα και να μην έχει καταλήξει στο ίδιο –περίπου– συμπέρασμα. Πλην θεολόγων, φυσικά.
Ένα άλλο δημόσιο μυστικό είναι και οι δεσμοί αίματος–εξουσίας. Γνωρίζοντας αυτό το δημόσιο μυστικό δεν μένουμε έκπληκτοι όταν, για παράδειγμα, διαβάζουμε ότι υπάρχει εν εξελίξει ειδύλλιο μεταξύ του πρίγκιπα Ουίλλιαμ, πρωτότοκου γιου του Καρόλου και της Νταϊάνας (Diana), και της Λορέν Μπους, ανηψιάς του προέδρου Μπους, και εκκολαπτόμενου μοντέλου. [Υπάρχει άραγε καλύτερο παράδειγμα εκκολαπτόμενου «Αντίχριστου» από αυτό του Ουίλλιαμ;]
Ούτε όταν διαβάζουμε ότι στο Pons d’ Alma, την περιοχή του Παρισιού όπου σκοτώθηκε η πριγκίπισσαΝταϊάνα, τελούσαν τις τελετουργικές ανθρωποθυσίες τους οι Μεροβίγγειοι βασιλιάδες για να εξευμενίσουν την θεά Άρτεμι (την Diana των Ρωμαίων).
Ούτε όταν διαβάζουμε στους Χαρακτήρες του Ζαν ντε Λα Μπρυγιέρ (1645–1696, που δίδαξε ιστορία στον Λουδοβίκο των Βουρβώνων) το απόσπασμα:
«Υπάρχει μια είδηση ότι ο Πείσων είναι νεκρός. Πρόκειται για μεγάλη απώλεια. Ήταν ένας τίμιος άνθρωπος, που άξιζε να ζήσει περισσότερο. Ήταν ευφυής και ευχάριστος, αποφασιστικός και θαραλλέος, μπορούσες να στηρίζεσαι πάνω του, γενναιόδωρος και πιστός. Σημείωση: εάν είναι πράγματι νεκρός.»
Έχει πεθάνει άραγε ο Πείσων;
Αναρτήσεις
