Το τέλος μιας Αυτοκρατορίας

Το 1530 ζητήθηκε από έναν φτωχό Ισπανό αξιωματικό από αριστοκρατική οικογένεια να διοικήσει μια ομάδα στρατιωτών για μια αποστολή στις Νότιες θάλασσες. Η αποστολή του είχε σκοπό να ανακαλύψει τι πραγματικά κρυβόταν πίσω από τις φήμες για μια πλούσια γη με αμύθητες ποσότητες χρυσού. Τον έλεγαν Φραγκίσκο Πιζάρρο. Ύστερα από δυο αποτυχημένες προσπάθειες ο Πιζάρρο τελικά αποβιβάστηκε, με μια δύναμη λίγων αντρών, στην ακτή του Περού. Εκείνη την περίοδο στη χώρα μαίνονταν ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στον Χουάσκαρ, το νόμιμο βασιλιά και τον ετεροθαλή αδερφό του τον Αταχουάλπα, που προσπαθούσε να του πάρει το θρόνο. Ο Αταουάλπα αιχμάλωτος Στην αρχή οι Ίνκας χαιρέτισαν τους Ισπανούς πιστεύοντας πως τους στέλνουν οι θεοί για να τιμωρήσουν τον Αταχουάλπα. Ο ίδιος ο Αταχουάλπα συμφώνησε να συναντήσει τον Πιζάρρο και το στρατό του στην Καζαμάρκα, σίγουρος ότι με τον πολυπληθή στρατό του δεν είχε τίποτα να φοβηθεί. Ωστόσο σε μια αιφνιδιαστική επίθεση ο Αταχουάλπα πιάστηκε αιχμάλωτος και οι άντρες του δεν κατόρθωσαν να αντιδράσουν συγχυσμένοι από τα άλογα και τα κανόνια που δεν είχαν ξαναδεί. Από εκείνη τη στιγμή η αυτοκρατορία των Ίνκας ήταν καταδικασμένη. Μετά το θάνατο του Αταχουάλπα μια σειρά από ανίσχυρους βασιλιάδες ανέλαβαν το θρόνο, διορισμένοι από τον Πιζάρρο. Σιγα σιγα οι Ισπανοί κατακτητές, κατέλαβαν όλη τη γη των Ίνκας. Καθώς περνούσαν τα χρόνια της σκλαβιάς ολοκληρωνόταν ο ξεπεσμός των Ίνκας κάτω από την κυριαρχία των Ισπανών. Oι άγραφες πηγές Η ιστορία των Ίνκας δεν είναι και τόσο εύκολο να διασαφηνιστεί.Δεν είχαν γραφή κι έτσι δεν άφησαν βιβλία που να μας διαφωτίζουν. Λίγα κιπού που βρέθηκαν δεν έχουν μέχρι σήμερα αποκρυπτογραφηθεί. Έτσι, όσον αφορά την ιστορία των Ίνκας, οι μελετητές, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, βασίζονταν στις ιστορίες που είχαν διηγηθεί στους Ισπανούς οι Ινδιάνοι Κετσούα για το παρελθόν τους. Οι σοφοί γέροντες των Ίνκας μπορούσαν να διηγούνται ατέλειωτες ιστορίες κι οι Ισπανοί μελετητές τις κατέγραφαν σε βιβλία. Οι ιστορίες των Ίνκας Στα 1924 ο Δρ.Ερρίκος Ριβέ, ένας μεγάλος Γάλλος εμπειρογνώμων στα ζητήματα της αρχαίας Αμερικής, επισκέφτηκε τη Δανία. Εκεί του έδειξαν ένα αρχαίο χειρόγραφο βιβλίο, που το μελάνι του είχε πια ξεθωριάσει. Ήταν μια ιστορία των Ίνκας με πάνω από χίλιες εικονογραφημένες σελίδες. Είχε γραφτεί από έναν Ινδιάνο, τον Γκουάμαν Πόμα ντε Αγιάλα, εγγονό ενός διοικητή των Ίνκας που είχε μεγαλώσει στο αποικιοκρατούμενο Περού. Η μητέρα του του είχε διηγηθεί όλες τις ιστορίες των Ίνκας. Ο Γκουάμαν Πόμα έστειλε το βιβλίο του στον Φίλιππο τον Γ σαν μια έκκληση στον Ισπανό βασιλιά να μη μείνει αδιάφορος στην καταστροφή που υφίστανται οι πολιτισμοί των νδεων. Ο βασιλιάς Φίλιππος το χάρισε στο βασιλιά της Δανίας. Τα περισσότερα στοιχεία όμως που γνωρίζουμε για την ιστορία των Ίνκας προέρχονται από τη δουλειά των αρχαιολόγων. Με τις ανασκαφές τους ανακάλυψαν πλήθος μαρτυρίες για τον πολιτισμό των Ίνκας και για προγενέστερους των Ίνκας πολιτισμούς, με τη μορφή αγγείων και χειροτεχνημάτων από μέταλλο και πέτρα. Πολλά ερείπια των Ίνκας διατηρούνται ακόμη κι έτσι οι αρχαιολόγοι μπορούν από την αρχιτεκτονική τους να συμπεράνουν πως πρέπει να ήταν μια πόλη των Ίνκας. Οι Ίνκας σήμερα Επίσημα δεν υπάρχουν πια οι Ίνκας στο Περού. Μερικές οικογένειες των Ινδιάνων που μιλούν τη διάλεκτο Κετσούα ισχυρίζονται ότι κατάγονται από τους Ίνκας, όμως ελάχιστες αποδείξεις υπάρχουν για αυτό. Κι όμως είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν κληρονομήσει πολλά στοιχεία από τους Ίνκας. Οι Ινδιάνοι που παρέμειναν στα ορεινά χωριά διατηρούν πολλά από τα αρχαία έθιμα. Πολλοί φορούν ζεστά μάλλινα ρούχα υφασμένα με τα παραδοσιακά σχέδια των Ίνκας. Οι γιορτές των Ίνκας Στη διασκέδασή τους διατηρούν πολλούς από τους εποχιακούς χορούς και τις γιορτές, παρ΄όλο που αυτά έχουν τώρα πια ενσωματωθεί στους Χριστιανικούς τύπους. Τώρα έχουν άλογα και βοοειδή, που ποτέ δεν είχαν οι Ίνκας, όμως συνεχίζουν να εκτρέφουν τα ινδικά χοιρίδια για το κρέας τους και να κουρεύουν τα αλπακά για το μαλακό μαλλί τους. Το λάμα χρησιμεύει ακόμα για τη μεταφορά φορτίων. Τον παλιό καιρό, οι περισσότερες οικογένειες των Ινδιάνων καλλιεργούσαν τρία κομμάτια γης, ένα στα ορεινά, ένα σε μεσαίο υψόμετρο κι ένα στην κοιλάδα. Έτσι μπορούσαν να συλλέγουν όλων των ειδών τις σοδειές ανάλογα με την εποχή, άλλοτε κατοικώντας στο σπίτι τους και άλλοτε κατασκηνώνοντας στην ύπαιθρο, ανάλογα με τις ανάγκες. Οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών Όμως μεταγενέστεροι νόμοι περιόρισαν τις οικογένειες σε ένα μόνο κομμάτι γης. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να καλλιεργούν μόνο ένα είδος σοδειάς, για παράδειγμα καλαμπόκι ή πατάτες. Για να αποκτήσουν τα υπόλοιπα είδη διατροφής που χρειάζονται, πρέπει τώρα να έχουν μεταξύ τους εμπορικές συναλλαγές. Οι δήμαρχοι και οι σύμβουλοι πολλών Ινδιάνικων χωριών είναι όλοι Ινδιάνικης καταγωγής. Σιγά σιγά οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών αποκτούν την ησυχία και την ασφάλεια των αρχαίων καιρών. Το ινδιάνικο παρελθόν Πριν μερικά χρόνια, μια Αγγλική αποστολή με επικεφαλής την Δρ.ννα Κένταλ, πήγε στην κοιλάδα Κουζικάκα, κοντά στην Μάτσου Πίτσου, για να μελετήσει τα κατάλοιπα του πολιτισμού των Ίνκας στη σύγχρονη ζωή. Έβαλαν πάλι σε λειτουργία το αρχαίο υδραγωγείο για να μπορέσουν οι κάτοικοι της περιοχής να βελτιώσουν τις καλλιέργειες τους. Οι Ινδιάνοι πήραν ενεργό μέρος στα έργα και τώρα σχεδιάζουν να εντείνουν τους ρυθμούς δουλειάς για να αυξηθεί η αγροτική παραγωγή σε όλα τα Ινδιάνικα χωριά της περιοχής. Το Ινδιάνικο παρελθόν του Περού δεν έχει ξεχαστεί. Τα φαντασμαγορικά θεάματα κι οι παραστάσεις που θυμίζουν τα αρχαία χρόνια είναι πολύ δημοφιλή. Όμως οι Ινδιάνοι είναι το φτωχότερο μέρος του πληθυσμού, κι έχουν ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουν για να κατορθώσουν να απολαμβάνουν την ασφάλεια που προσφέρει μια καλά οργανωμένη κοινωνία, βασισμένη στην αγροτική οικονομία, σαν εκείνη που απολάμβαναν οι πρόγονοί τους κάτω από την εξουσία των Ίνκας.